Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ο καρκίνος του μαστού είναι η 5η αιτία θανάτου από καρκίνο στο σύνολο του πληθυσμού και η 1η αιτία θανάτου από καρκίνο στις γυναίκες. Υπολογίζεται ότι σε όλο τον κόσμο μία στις οκτώ γυναίκες θα παρουσιάσει καρκίνο μαστού σε κάποια φάση της ζωής της.
Όλες οι γυναίκες με διαβήτη και όχι μόνο, χρειάζονται οικονομικά προσιτή και δίκαιη πρόσβαση στην περίθαλψη και την εκπαίδευση για να διαχειριστούν καλύτερα την υγεία τους.
Για αυτούς τους λόγους, το Glykouli είχε κάνει μια εκδήλωση στο Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων με τίτλο: ΓΥΝΑΙΚΕΣ & ΔΙΑΒΗΤΗΣ «Δικαίωμά μας ένα υγιές μέλλον».
Σύμφωνα με τον IDF (International Diabetes Federation): “H υποεκπροσώπηση των γυναικών σε κλινικές μελέτες και η έλλειψη αναλύσεων των μελετών ανά φύλο, είναι ένας βασικός λόγος για την ανεπάρκεια στοιχείων για το διαβήτη των γυναικών. Ελάχιστη προσοχή δίνεται στους διαφορετικούς τρόπους που βιώνουν το διαβήτη οι άντρες και οι γυναίκες, μέσω των διαφόρων κοινωνικών υπηρεσιών και ιατρικών προγραμμάτων.”
Όλα αυτά σας τα γράφουμε με αφορμή ένα εξαιρετικό post της Λίζας Δράκου όπου και σας το παραθέτουμε για να συμβάλουμε στην ίση μεταχείριση.
Γυναίκα, ασθένεια και αναπηρία της Λίζας Δράκου
Αν η ασθένεια και η αναπηρία αποτελούν καταστάσεις εξαιρετικά δύσκολες που θέτουν σε δοκιμασία, όχι μόνο τον ασθενή αλλά όλη την οικογένεια, για τη γυναίκα ειδικά, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα.
Αναφέρομαι στις περιπτώσεις που είναι η ίδια ασθενής ή που επωμίζεται το βάρος της φροντιδας ασθενούς (παιδιού, γονέα, συζύγου, αδελφού) .
Θα αναφέρω λίγους λόγους εν συντομία. Υπάρχουν σίγουρα περισσότεροι.
- Η γυναίκα ως ασθενής αρχικά θα αντιμετωπιστεί με καχυποψία.“Είσαι υπερβολική. Είναι ψυχολογικό.” Ποια από μας δεν έχει ακούσει τέτοιες φράσεις Από συγγενείς ή κι από γιατρούς ακόμα;
- Δεν έχει να παλέψει μόνο με το θηρίο της νόσου. Εξακολουθεί να φέρει όλη την ευθύνη για την οργάνωση της οικογένειας. Λιώνει απο αγωνία για τα παιδιά που άφησε σπίτι. Αν τρώνε, αν διαβάζουν, τι θα απογίνουν αν συμβεί το μοιραίο… Για την ελληνική νοοτροπία ακόμα και άρρωστη, έχει την ευθύνη. Χωρίς εκείνη το χάος.
- Δεν έχει δικαίωμα να θρηνήσει για αυτά που χάνει. Τα μαλλιά της, το στήθος της, το όμορφο δέρμα της .”Με αυτά θα ασχολείσαι τώρα;” Η ομορφιά που θρηνεί είναι πολυτέλεια για τους άλλους.
- Η ίδια σε περίπτωση που ο ασθενής ήταν άλλο μέλος, θα έσβηνε από κούραση δίπλα του. Τώρα η επίσκεψη του συντρόφου είναι λόγος να κλαίει από ευγνωμοσύνη, λες και δεν τη δικαιούται.
- Αν καταφέρει να επιστρέψει σπίτι, θα είναι στο πόδι εξαρχής, παρά τις συστάσεις των γιατρών. Βλέπεις “επιτελους ήρθες να ξεκουραστούμε κι εμείς“.
Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες. Να αναφέρω την αβάσταχτη μοναξιά της μητέρας με παιδάκι ΑμεΑ, που συνθλίβεται κάτω από την αγωνία του τι θα απογίνει το παιδί όταν φύγει εκείνη.
Για τους άρρωστους γονείς ή πεθερικά, θεωρείται αυτονόητο ότι η ίδια φέρει την ευθύνη της φροντίδας τους, μαζί με όλα τα υπόλοιπα που επωμίζεται καθημερινά φυσικά.
Για την αυτοθυσία των γυναικών με άρρωστους συζύγους.
Για να μην παρεξηγηθώ ασφαλώς υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Ομως δυστυχώς, είναι για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα. Μια σύζυγος, μητέρα και κόρη, ούτε στο νοσοκομείο δεν ησυχάζει…
Glykouli.gr team
