Αν έχετε διαβήτη Τύπου 1, έχετε κατά πάσα πιθανότητα ευχηθεί να μπορούσε να δράσει γρηγορότερα η ινσουλίνη.
Είναι πιθανό να παρατηρείτε πως, κατά περιπτώσεις, τα επίπεδα του σακχάρου αυξάνονται απότομα και ακολουθεί μια σταδιακή μείωση μέσα στις επόμενες 4 ώρες – εκτός και αν ακολουθείτε μια διατροφή με χαμηλούς υδατάνθρακες. Το πρόβλημα που δημιουργείται είναι πως η περισσότερη ώρα ανάμεσα στα γεύματα περνάει με σάκχαρο υψηλότερο από τα υγιή επίπεδα. Τι μπορούμε, λοιπόν, να κάνουμε;
Με αυτά τα δεδομένα, δεν αποτελεί, ίσως, έκπληξη το γεγονός πως λιγότερο από το 30% των ανθρώπων με διαβήτη καταφέρνουν να πετύχουν γλυκοζυλιωμένη κάτω από 58 mmol/mol (7.5%).
Μια άλλη δυσκολία που παρουσιάζεται είναι αυτή με τις διορθωτικές δόσεις. Λόγω του ότι η ινσουλίνη χρειάζεται μέχρι και 4 ώρες για να κάνει τη δουλειά της, είναι δύσκολο να υπολογιστεί με ακρίβεια μια διορθωτική δόση και ο χρόνος που θα χρειαστεί για να ενεργήσει. Αυτό με τη σειρά του μπορεί να γίνει επικίνδυνο, καθώς οι δόσεις μπορεί να επικαλυφθούν και να οδηγήσουν τελικά σε υπογλυκαιμία.
Η πρόοδος για πιο γρήγορη ινσουλίνη είναι αργή
Η ινσουλίνη έχει γίνει πιο γρήγορη τον τελευταίο αιώνα, μετά την ανακάλυψή της το 1920. Παρόλα αυτά η γρήγορη ινσουλίνη δεν κάνει γρήγορη πρόοδο. Στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα η ινσουλίνη που χρησιμοποιήθηκε ήταν αρκετά αργή, καθώς χρειαζόταν 1 έως 3 ώρες για να δράσει και παρέμενε ενεργή μέχρι και 8 ώρες.
Με την αλλαγή της χιλιετίας, η ινσουλίνη γρήγορης δράσης έγινε ο λόγος των διορθωτικών δόσεων για τους ανθρώπους με διαβήτη Τύπου 1. Σίγουρα πιο γρήγορη, η ινσουλίνη που οι περισσότεροι από εμάς χρησιμοποιούν, χρειάζεται και πάλι 15 λεπτά έως 1 ώρα για να δράσει και 3 έως 4 ώρες για να ολοκληρώσει τη δράση της και να ρίξει τα επίπεδα του σακχάρου.
Γιατί η σημερινή ινσουλίνη είναι τόσο αργή;
Ένας από τους λόγους που η ινσουλίνη είναι αργή, είναι το γεγονός ότι το σημείο εφαρμογής της είναι το λίπος του σώματος. Αυτό έχει λόγους που συμβαίνει, παραμένει όμως ένας συμβιβασμός.
Ο λόγος που η ινσουλίνη γίνεται στο λίπος, είναι πως αν εισχωρούσε κατευθείαν στη ροή του αίματος θα δρούσε πολύ γρήγορα για τον μεταβολισμό του σώματος και το αποτέλεσμα θα ήταν μια πολύ σοβαρή υπογλυκαιμία.
Άρα η ινσουλίνη που έχουμε είναι αργή, αλλά ελαχιστοποιεί το ρίσκο των υπογλυκαιμιών.
Η έρευνα για γρηγορότερη ινσουλίνη
Το ερώτημα είναι αν θα μπορούσε η ινσουλίνη να δράσει γρηγορότερα, χωρίς τον κίνδυνο των υπογλυκαιμιών. Πάνω σε αυτό ακριβώς πειραματίζονται αρκετές φαρμακευτικές εταιρείες σήμερα.
Μια αξιοσημείωτη ινσουλίνη που κυκλοφορεί σήμερα στην αμερικανική αγορά είναι η Afrezza της Sanofi. Η Afrezza είναι κατά κάποιο τρόπο μοναδική στην σημερινή αγορά ινσουλίνης, καθώς δεν είναι ενέσιμη, αλλά εισπνεόμενη.
Οι άνθρωποι που έχουν δοκιμασει την Afrezza δηλώνουν εντυπωσιασμένοι, αλλά η πρόοδος του συγκεκριμένου φαρμάκου είναι αργή. Οφείλεται άραγε στην ανησυχία των διαβητικών ανθρώπων να δοκιμάσουν κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ξέρουν μέχρι σήμερα; Ή μήπως ανησυχούν πως μπορεί να υπάρξουν μακροχρόνιες παρενέργειες στους πνεύμονες από την εισπνεόμενη ινσουλίνη;
Τα ερωτήματα αυτά παραμένουν μέχρι σήμερα αναπάντητα.
Καταλήγουμε λοιπόν πως η ανάγκη για γρηγορότερη ινσουλίνη είναι υπαρκτή και αναμένουμε να δούμε ποιόν τρόπο, στο μέλλον, θα βρουν οι κατασκευαστές ινσουλίνης να παράγουν ινσουλίνη η οποία θα είναι πιο γρήγορη και ταυτόχρονα το ίδιο ασφαλής με τη σημερινή.
GlykouliGr
Πηγή: http://www.diabetes.co.uk/
Ευχαριστούμε τον κ Ν. Φιλίππου για την ανάρτηση του άρθρου.
