Η εξομολόγηση της Renza στο blog της diabetogenic μπορεί να είναι αρκετά οικεία για πολλούς που αγωνίζονται με τη διαχείριση του διαβήτη, το στρες και το επαγγελματικό burnout:
«Πριν από το υβριδικό τεχνητό πάγκρεας (που τώρα μοιάζει με σχεδόν μια ζωή πριν), η επίδραση του στρες στα επίπεδα γλυκόζης μου ήταν δύσκολη και απρόβλεπτη. Μερικές φορές, θα με έβγαζε εκτός ελέγχου. Από την υπεργλυκαιμία στην υπογλυκαιμία… μια κουραστική τραμπάλα. Πλέον ο έξυπνος αλγόριθμος τακτοποιεί τα περισσότερα για μένα αυτές τις μέρες.
Αλλά όταν πρόκειται για διαβήτη, το άγχος δεν επηρεάζει μόνο αυτό που βλέπω στην οθόνη μου. Είναι πολύ περισσότερο από αυτό. Το υβριδικό κλειστό σύστημα μπορεί να κάνει μόνο τόσα πολλά… Αυτοματισμός ινσουλίνης δεν σημαίνει ωστόσο αυτοματοποίηση διαβήτη. Και σίγουρα δεν σημαίνει αυτοματοποίηση ζωής.
Επιτρέψτε μου να μιλήσω για το πώς έχει επηρεάσει τα πράγματα τους τελευταίους δύο μήνες…
Σε κάποιους, μπορεί να φαίνεται σαν να έχω γίνει τεμπέλα σχετικά με τη διαχείριση του διαβήτη μου. Έχω ξεμείνει από ινσουλίνη στην αντλία μου περισσότερες φορές από ό,τι με ενδιαφέρει να παραδεχτώ, προσπαθώντας να βρω τα ανταλλακτικά. Αγνοώ τις ειδοποιήσεις, βάζω σε σίγαση τους συναγερμούς και βάζω στο μυαλό μου την εργασία που πρέπει να γίνει.
Άφησα τις μπαταρίες στην αντλία μου να φθαρούν σχεδόν αμέσως. Στην πραγματικότητα, οι μπαταρίες έχουν φτάσει στο σημείο να είναι τόσο πολύ χαμηλές που ο βρόχος έχει σταματήσει να λειτουργεί. Ακόμη και ο «κόκκινος συναγερμός» στην εφαρμογή μου δεν ήταν αρκετό για να με στρέψει σε δράση.
Έχω σχεδόν ξεμείνει από ινσουλίνη. Δεν το κάνω ποτέ αυτό. Πάντα. Έχω ένα σύστημα που λειτουργεί για την παραγγελία νέων αποθεμάτων για να βεβαιωθώ ότι υπάρχει πάντα απόθεμα τουλάχιστον δύο εβδομάδων. Κι όμως να που έφτασα να κοιάζω τις τελευταίες λίγες σταγόνες ινσουλίνης σε ένα στυλό. Δεν χρησιμοποιώ στυλό ινσουλίνης. Χρησιμοποιώ φιαλίδια. Αλλά μου είχαν τελειώσει τα φιαλίδια και χρησιμοποιούσα ένα στυλό που έχω για απόλυτη έκτακτη ανάγκη.
Αυτό είχε γίνει έκτακτη ανάγκη.
Το ίδιο ισχύει και για τα αναλώσιμα αντλιών. Έμεινα να ψάχνω στα βάθη του ντουλαπιού μου για τον διαβήτη και στις πεταμένες τσάντες μου, ψάχνοντας για ένα σετ έγχυσης, ελπίζοντας απελπισμένα ότι υπήρχε τουλάχιστον ένα, κάπου, που θα έκανε το κόλπο πριν χτυπήσω την πόρτα της γειτόνισσας, ρωτώντας τη.
Αυτό είναι ένα μέρος της εξουθένωσης του διαβήτη για μένα – ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζω τις εργασίες μου για τον διαβήτη. Δεν είναι ότι έχω αισθήματα δυσαρέσκειας που πρέπει να κάνω αυτές τις εργασίες. Δεν είναι ότι νιώθω στεναχωρημένη που πρέπει να τα κάνω. Δεν αισθάνομαι καν απογοήτευση όταν τα κάνω. Απλώς δεν νοιάζομαι αρκετά ώστε να αφιερώσω χρόνο και ενέργεια για να απασχολήσω τον εγκέφαλό μου και να το κάνω πραγματικά.
Ξέρω ότι όταν είμαι αγχωμένη, κάτι πρέπει να με παρακινήσει, και για μένα, αυτό ήταν πάντα ο διαβήτης.
Δεν μπορώ να σας πω πόσο η αυτοματοποιημένη χορήγηση ινσουλίνης σαρώνει πολλά από αυτήν. Σίγουρα, μπορεί να χρειαστεί λίγος επιπλέον χρόνος και να σημαίνει λίγο επιπλέον χρόνο πάνω από το ανώτερο όριο εύρους μου, αλλά αν δεν ασχοληθώ, το τεχνητό κλειστό σύστημα θα με επαναφέρει στην εμβέλεια αρκετά σύντομα.
Η χαμηλού βαθμού ναυτία με την οποία ζω τον τελευταίο μήνα σημαίνει ότι το φαγητό μερικές φορές είναι δύσκολο, αλλά δεν χρειάζεται καν να σκεφτώ τι σημαίνει αυτό για τα επίπεδα γλυκόζης, επειδή το υβριδικό σύστημα το κάνει κυρίως για μένα.
Και το θέμα του ύπνου! Ύπνος το δώρο που δίνει σε συνέχεια το υβριδικό σύστημα έχει διακοπεί, όχι από τον διαβήτη, αλλά από το άγχος του ξύπνιου. Ή, όπως συνέβη δύο φορές την τελευταία εβδομάδα, με έναν σπασμωδικό πονοκέφαλο, τόσο επώδυνο που ο παλμός με έχει ξυπνήσει από έναν βαθύ ύπνο. Πριν την αντλία, οι διαταραχές ύπνου θα προκαλούσαν τον όλεθρο με τα επίπεδα γλυκόζης μου (συχνά επειδή τις περισσότερες φορές αυτές οι διαταραχές οφείλονταν στα επίπεδα γλυκόζης μου).
Αλλά η ναυτία είναι σωματικά εξουθενωτική. Και το να ξυπνάς μέσα στη νύχτα είναι κουραστικό. Και το άγχος με αφήνει να νιώθω μια μικρή απελπισία τριγύρω, για να είμαι ειλικρινής. Δακρυσμένη, συναισθηματική, κουρασμένη. Και με υπερκόπωση.
Πριν από πολλά χρόνια, μετά από μερικές περιόδους έντονης εξουθένωσης, έκανα ένα έξυπνο πράγμα και βρήκα έναν ψυχολόγο να με βοηθήσει. Μαζί, μάθαμε να εντοπίζουμε τα ερεθίσματα που προκάλεσαν την επαγγελματική εξουθένωση. Αυτό έχει γίνει πραγματικά ένα από τα πιο ισχυρά εργαλεία στο οπλοστάσιό μου για τη συναισθηματική ευημερία για τον διαβήτη, επειδή το να μαθαίνω πότε κατευθύνομαι στην ολισθηρή πλαγιά της επαγγελματικής εξουθένωσης και να συνειδητοποιώ ότι πλησιάζει, σημαίνει ότι κατάφερα να το αντιμετωπίσω πριν φτάσω βαθιά μέσα σε αυτόν τον σκοτεινό χώρο, γιατί μετά είναι δύσκολο να επιστρέψεις από εκεί.
Λοιπόν, αυτή τη στιγμή, ξέρω ότι αυτό συμβαίνει. Μπορώ να νιώσω το άγχος και τη σωματική έκφανσή του και μπορώ να δω πώς επηρεάζει τον διαβήτη μου. Σήμερα, μίλησα με τον ψυχολόγο μου – κυματίζοντας κατά κάποιο τρόπο μια λευκή σημαία παράδοσης γνωρίζοντας ότι χρειάζομαι κάποιον άλλο να μπει και να με βοηθήσει να το ξεπεράσω, γιατί δεν μπορώ να το κάνω μόνη μου.
Η νίκη είναι ότι το έχω δει και το έχω αναγνωρίσει. Η νίκη είναι ότι αναζητώ βοήθεια. Η νίκη είναι ότι το έχω πιάσει πριν βουτήξω σε σκοτεινά βάθη (ελπίζω).
Δεν είναι νίκη που νιώθω έτσι. Δεν μπορεί να κερδίζω όταν αυτό το επίπεδο άγχους έχει αρχίσει να με επηρεάζει τόσο πολύ, συμπεριλαμβανομένου του διαβήτη μου. Δεν είναι σίγουρα μια νίκη που έφτασα στο σημείο να κοιτάζω το μονοπάτι προς την εξουθένωση του διαβήτη, παρά το γεγονός ότι ο λόγος είναι το άγχος που δεν σχετίζεται με τον διαβήτη.
Αλλά έτσι πάει. Ο διαβήτης γίνεται μέρος του. Φυσικά και το κάνει. Γιατί ο διαβήτης είναι πάντα μέρος του. Πάντα μέρος των πάντων. Πάντα χέρι-χέρι με ό,τι άλλο συμβαίνει. Το άγχος και ο διαβήτης οδηγούν σε εξουθένωση. Μία από τις λίγες εξισώσεις στον διαβήτη που μπορώ να είμαι σίγουρη».
