Μετά την ιστορία του μπαμπά Παντελή και της μικρής Μυρτούς, το GlykouliGr έλαβε ένα email με φωτογραφίες που το βρήκε αρκετά ενδιαφέρον. Έτσι λοιπόν ζητήσαμε την άδεια να το δημοσιεύσουμε, για να μπορείτε όλοι εσείς, οι αναγνώστε μας, να το διαβάσετε:
Καθόμουνα όρθια μπροστά της, στον καναπέ, ενώ εκείνη μόλις είχε απλώσει το χέρι να φτάσει την κούπα του καφέ της. Εμένα ο δικός μου καφές, φτιαγμένος από τα χεράκια της, άχνιζε ακόμα στο τραπεζάκι και έτσι είχα αυτόν τον ελάχιστο χρόνο που απαιτείται για ένα υπέροχο τέντωμα, πρωινό, σαν να προσπαθείς να φτάσεις τον Θεό και να τον καλημερίσεις!
Μια ζεστή, τρυφερή αίσθηση ξεκίνησε από το κοιλουμπάκι μου (έτσι το λέμε τρυφερά), το οποίο είχε αποκαλυφθεί περήφανα, αφού το μπλουζάκι ύπνου προσπαθούσε και αυτό να φτάσει τον ουρανό και είχε υποχωρήσει προς τα πάνω. Άπλωσε το ζεστό από την κούπα του καφέ χέρι της και το έβαλε ακριβώς εκεί που πρόβαλε η κούρμπα της κοιλίτσας μου. Έσκυψε και απόδωσε ένα φιλάκι τρυφερό σε κάθε μια από τις μελανίτσες της κοιλίτσας μου! Εγώ συνέχιζα να τεντώνομαι όσο πιο ψηλά μπορούσα σαν μια αυθόρμητη κίνηση· ένδειξης χαράς και ταυτόχρονα προσπάθειας το κοιλουμπάκι μου να φανεί όσο το δυνατόν πιο επίπεδο. «Αχχ» αναστέναξε και ακούμπησε το μάγουλο της τώρα πάνω του. «Αυτή η βασανισμένη κοιλίτσα σου, που δέχεται τρυπήματα κάθε μέρα, θέλει χαδάκια και στοργή» μου είπε ενώ με κοίταζε ευθεία στα μάτια. Άπλωσα το χέρι μου και της χάιδεψα με απίστευτη αγάπη τα μαλλιά. Εκείνη τέντωσε το χέρι της και όλο το κορμί της και έπιασε δίπλα από την φάτνη, κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας, ένα κόκκινο δωράκι! Μου το πρόσφερε απλόχερα, και πλέον αγκαλιά οι δυο μας στον καναπέ, στο μικροσκοπικό σαλονάκι μας, άνοιξα το δώρο της με λαχτάρα!
Πάντα κάνει ό,τι μπορεί για να απαλύνει το διαβήτη μου και εγώ κάνω ό,τι μπορώ για να είμαι πάντα γλυκός μαζί της! Άνοιξα το δώρο μου και είδα για πρώτη φορά αυτές τις καινούργιες βελόνες. Μου είπε ότι πέρναγε από το γνωστό μας φαρμακείο και η Γκρατσιέλα την φώναξε μέσα, της είπε να κλείσει τα μάτια και να σηκώσει ελαφριά την μπλούζα της. Και οι δυο μας έχουμε τόση εμπιστοσύνη στην Γκρατσιέλα που θα κάναμε οτιδήποτε μας ζητούσε. Με κλειστά τα μάτια σήκωσε την μπλούζα της και με την προσταγή της Γκρατσιέλα, την ξανακατέβασε όλο απορία. «Σε τρύπησα» της είπε «με αυτό το βελονάκι», δείχνοντάς το. «Τι;» αναφώνησε η Αφροδίτη, «δεν ένιωσα τίποτα, μόνο τα χέρια σου ένιωσα και ειλικρινά νόμιζα ότι ίσως ήταν ένα φτερό, σαν εκείνο που ο γιατρός εξετάζει τον Κώστα για νευροπάθεια στα πόδια, που ακούμπησε την κοιλιά μου!» Αυτά μου περιέγραψε η Αφροδίτη και μου έσκασε ένα μεγάλο φιλί στο μάγουλο!
Από τότε, κάθε φορά που αλλάζω τη βελόνα, που είναι μπόλικες μέσα στη διάρκεια της ημέρας, όχι μόνο δε νιώθω πόνο, αλλά σκέφτομαι ότι αυτή η κοιλουμπίτσα θέλει συνέχεια αγάπη και τα φιλάκια της συντρόφου μου! Ό,τι αγαπάμε ΔΕΝ το πονάμε, και με τη στοργή και το νοιάξιμο της, έχω μάθει να αγαπώ περισσότερο εμένα και μαζί και το διαβήτη μου!
Κώστας και Αφροδίτη
Μιλάνο – Δεκέμβριος 2015
Διαβάστε ακόμα:
Ό,τι αγαπάς δεν το πονάς (μια ιστορία για τις πιο λεπτές βελόνες)
GlykouliGr
