Το Glykouli παρευρέθη για 3η συνεχή xρονιά στο συνέδριο της ΕΛΟΔΙ και αυτό που διαπίστωσε, είναι ότι ενώ βρισκόμαστε σε μια πολύ δύσκολη για τα δικαιώματα μας περίοδο η απουσία τόσο των νέων ανθρώπων με διαβήτη, όσο και της διαβητικής κοινότητας από την Αθήνα ήταν αισθητά ορατή. Οι λόγοι θα μπορούσαν να ήταν διάφοροι, όπως το κλίμα απογοήτευσης, ίσως και η ακριβή τιμή του δίκλινου, πράγμα που θα μπορούσε να παρακαμφθεί μιας και το συνέδριο ήταν σε κοντινή απόσταση από την Αθήνα, ίσως και ότι η θεματολογία (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων) κινούνταν στα ίδια πλαίσια πόσων χρόνων. Κανένας όμως από τους παραπάνω υποθετικούς λόγους δεν είναι τόσο δυνατός για να δικαιολογήσει την ουσιαστική αδιαφορία της κοινότητας μας να συνεβρίσκεται και να μοιράζεται τα πολλά προβλήματα που την απασχολούν. Η πιο φωτεινή στιγμή του συνεδρίου ήταν εκείνη που 4 νέα παιδιά τα οποία εχουν εκπαιδευθεί στα προγράμματα για τους νέους του IDF (Διεθνή Ομοσπονδία Διαβήτη) μας παρουσίασαν τις γνώσεις τους και τις δράσεις από τη συνδιαλλαγή τους με άλλες κοινότητες νέων σε χώρες του εξωτερικού. Ένα από αυτά τα νέα παιδιά που ακούει στο όνομα Δημήτρης Καπερδανάκης, παρουσίασε ένα μικρό μεν αλλά δραστήριο και άξιο σύλλογο διαβητικών, του Νομού Έβρου. Την ομιλία τη δημοσίευσε μόλις χθες και τη βρήκαμε τόσο ουσιαστικά άξια και δίκαιη σε όλα αυτά τα ζητήματα που ανοίγει, που είναι τεράστια χαρά μας να την αναδημοσιεύσουμε:
Κυριακή 22 Οκτωβρίου, 11ο Πανελλήνιο Συνέδριο ΕΛΟΔΙ, ξενοδοχείο Mare Nostrum Thalasso, Βραυρώνα Αττικής, ώρα 14:00. Βρισκόμαστε στο τέλος μίας από τις σπουδαιότερες (δυνητικά τουλάχιστον) στιγμές του συνεδρίου, το “Βήμα των Συλλόγων” που έχει αρχίσει μία ώρα νωρίτερα. Μετά από αυτό, το συνέδριο ολοκληρώνεται και αποχωρούμε.
Έχοντας ήδη μιλήσει άλλη μία φορά νωρίτερα μαζί με 3 εξαίρετους νέους φίλους που κάνουν τα δικά τους μαγικά για ένα καλύτερο μέλλον με διαβήτη στη χώρα, βρίσκομαι αντιμέτωπος με το μικρόφωνο του βήματος για να εκφωνήσω τον πεντάλεπτο λόγο μου ως εκπρόσωπος του Συλλόγου Διαβητικών Ν. Έβρου. Έχουν προηγηθεί ομιλίες από εκπροσώπους των 12 υπόλοιπων σωματείων – μελών της Ελληνικής Ομοσπονδίας για το Διαβήτη.
Από την ώρα που άρχισε το περίφημο και πολυαναμενόμενο αυτό session, στο οποίο κληθήκαμε να εκθέσουμε τις κατά τόπους δράσεις μας, τα ζητήματα που μας απασχολούν και να καταθέσουμε προτάσεις για μελλοντικές στρατηγικές, η όχι και τόσο γεμάτη κεντρική αίθουσα συνεδριάσεων άρχισε σταδιακά να αδειάζει. Σαν να μην ενδιέφερε το θέμα κανέναν. Ακόμη και οι πρόεδροι των λοιπών συλλόγων ανέβαιναν στο βήμα, εκφωνούσαν, έφευγαν. Ελάχιστοι κάθησαν να ακούσουν τι έχουν να πουν όλοι οι ομιλητές. Για συζήτηση πάλι ούτε λόγος. Όρεξη δεν υπήρχε παρά μόνο για το μεσημεριανό σνακ πριν το check out.
Φανερά απογοητευμένος από αυτή την κατάσταση, στάθηκα μία στιγμή και παρατήρησα τους εναπομείναντες από κάτω πριν πω το τελευταίο “Αγαπητοί φίλοι”. Ήταν το πολύ είκοσι. Ναι, είκοσι! Και από τους είκοσι, σχεδόν οι μισοί ήταν αυτό που λέμε “δικοί μου”. Ξέραν τι πρεσβεύω, τι πρεσβεύει το σωματείο μας, ποια η δράση μας και τι πάνω κάτω επρόκειτο να πω από το βήμα.
Δε θέλω να κάνω κριτική σε αυτό που βίωσα την Κυριακή, τα γεγονότα νομίζω μιλούν από μόνα τους. Επειδή όμως πολλοί βρέθηκαν εκεί μόνο για το τυπικό έχω να τους συμβουλέψω πως η Αθήνα έχει υπέροχα καφέ και έχασαν χρόνο ενώ μπορούσαν να βρίσκονται απλά σε ένα πιο ενδιαφέρον μέρος.
Επειδή θέλω όμως να ακουστεί (βασικά να διαβαστεί) αυτό που είπα και επειδή η μόνη πλατφόρμα ελεύθερης έκφρασής μου είναι τούτη εδώ, σας παραθέτω αυτούσιο το κείμενο που συνέταξα και εκφώνησα εκ μέρους του Συλλόγου Διαβητικών Ν. Έβρου:
Καλησπέρα σας. Τα συγχαρητήρια μας προς την οργανωτική επιτροπή και όλη τη μεγάλη μας οικογένεια που έκαναν αυτό το Σαββατοκύριακο ιδιαίτερο.
Αγαπητοί φίλοι,
Ο Σύλλογος Διαβητικών Ν. Έβρου είναι ένα μικρό παιδί που πριν λίγο καιρό έμαθε να περπατά. Πίσω από την ίδρυση του την άνοιξη του 2015, βρίσκεται μία ετερογενής αλλά πάντα ενωμένη ομάδα ανθρώπων με έναν σκοπό κοινό και… αρκετά φιλόδοξο θα έλεγα: τη διάδοση της γνώσης γύρω από τον διαβήτη με γνώμονα τη συλλογική πρόοδο. Αυτό άλλωστε είναι το μότο και σε αυτές τις λίγες λέξεις συμπυκνώνεται ολόκληρη η φιλοσοφία μας.
Είμαστε περί τους 100, κυρίως άτομα με Τ1Δ, είμαστε περήφανοι για αυτό και προχωράμε θετικά. Η δράση του Συλλόγου μας προς την κοινωνία αρχίζει να λαμβάνει σάρκα και οστά περί τα μέσα του 2016 οπότε και αρχίσαμε -έχοντας συγκεντρώσει τους όποιους απαραίτητους οικονομικούς πόρους- να σχεδιάζουμε πως θα φέρουμε τα άτομα με διαβήτη κοντά και την κοινωνία πιο κοντά σε αυτό που βιώνουμε.
Ήμασταν παρόντες τον Σεπτέμβριο του 2016 και του 2017 στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός της πόλης μας, το RunGreece, όπου τρέξαμε σαν μια οικογένεια τονίζοντας τη σπουδαιότητα της άσκησης στην πρόληψη και αποτελεσματικότερη διαχείριση του διαβήτη. Τον Νοέμβριο του 2016, παραμονές της Παγκόσμιας Ημέρας Διαβήτη οργώσαμε το κέντρο της Αλεξανδρούπολης χαρίζοντας μπλε μπαλόνια και ενημερωτικό υλικό την ώρα που φοιτητές της Ιατρικής μας Σχολής εκπαιδεύτηκαν και πραγματοποίησαν πλήθος σακχαρομετρήσεων έμπροσθεν του Δημαρχιακού Μεγάρου. Ακολούθησε το “Winter Meetup”, η συνάθροιση μας όπου επιδιώκεται προσέλκυση νέων μελών, επικοινωνία του Συλλόγου με τα ήδη υπάρχοντα μέλη και τα προβλήματά τους, αλλά και επαφή των φίλων μας μεταξύ τους. Η ιδέα είναι απλούστατη: Ένα φιλικό «τσάι και συμπάθειο» που μας μαθαίνει ωστόσο πολλά. Η ανταπόκριση σε αυτή την πρωτοβουλία ήταν άκρως ικανοποιητική οπότε το Winter Meetup μετατράπηκε σε Summer Meetup και από δω και πέρα θα καθιερωθεί! Ο ΣΥ.Δ.Ν.Ε. βρέθηκε στο πλευρό της Ελληνικής Διαβητολογικής Εταιρείας όταν τον Ιανουάριο του 2017 διοργανώθηκε στην πρωτεύουσα του Έβρου επιστημονική συνάντηση της Εταιρείας με ανοιχτή εκδήλωση προς το κοινό.
Στο άμεσο μέλλον, ο ΣΥ.Δ.Ν.Ε. πρόκειται να ανταποκριθεί σε ένα διαρκές αίτημα της τοπικής κοινότητας ατόμων με ΣΔ. Μέσα στο τελευταίο έτος έχουν σημειωθεί στον Έβρο 3 περιστατικά με αποδέκτες παιδιά δημοτικού με διαβήτη. Από συμμαθητές θα υποθέσετε. Έχω να σας πως 2/3 ανάρμοστες συμπεριφορές προήλθαν από εκπαιδευτικούς και το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας.
Την ώρα που διακηρύσσεται πως έχουν ικανοποιηθεί όλα τα αιτήματα για σχολικούς νοσηλευτές, παιδί στον Β. Έβρο απολαμβάνει την παρουσία του 3 φορές μόνο την εβδομάδα επειδή το Υπουργείο «…δεν μπορεί να πληρώνει τόσα λεφτά». Ο μικρούλης έπαθε σοβαρό υπογλυκαιμικό επεισόδιο μία από τις ημέρες που ο νοσηλευτής απουσίαζε. Δάσκαλοι και διεύθυνση δεν ήξεραν πώς να δράσουν… Έτσι, το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσφέρουμε ένα βήμα στα περιστατικά αυτά να ακουστούν και μία πλατφόρμα στους εκπαιδευτικούς να μάθουν να βοηθούν τα παιδιά με διαβήτη χωρίς να φοβούνται και να απεκδύονται της ευθύνης. 1η Νοεμβρίου θα είμαστε όλοι εκεί με 3 εξαίρετους επιστήμονες σε μία εκδήλωση βασισμένη στα guidelines του προγράμματος «IDF KiDS» για να μιλήσουμε ανοιχτά και να διαδώσουμε τη γνώση. Τέλος, την Κυριακή 5 Νοεμβρίου ο ΣΥ.Δ.Ν.Ε. διοργανώνει δράση σακχαρομετρήσεων στο κέντρο της πόλης στα πλαίσια της καμπάνιας του sweetstoriesGR «Ένας κύκλος για τον Διαβήτη».
Θα μπορούσα να αφιερώσω αρκετά λεπτά ακόμα στο να επαινώ τα λιγοστά ευφάνταστα project μας. Αλλά δε θα το πράξω. Γιατί θεωρώ όπως και οι συνάδελφοι μου στον Έβρο ότι προτεραιότητα πλέον έχει το μέλλον. Ένα μέλλον που φαίνεται να διαγράφεται δυσοίωνο για τα άτομα με διαβήτη στην Ελλάδα. Και δεν μιλούμε μονάχα για την πρόσβαση στα αναλώσιμα που -αν εξακολουθήσουν οι υφιστάμενες πολιτικές του ΕΟΠΥΥ- σύντομα θα αρχίσει να διαταράσσεται σε βαθμό απειλητικό για την υγεία μας. Αναφερόμαστε γενικά στην ανάγκη να δράσουμε συλλογικά για τα ζητήματα που μας αφορούν άμεσα. Να εμπεδώσουμε πως πολλοί μαζί πετυχαίνουν πολλά περισσότερα απ’ ότι ένας ή λίγοι μεμονωμένα. Δυστυχώς οι μικρότεροι σύλλογοι απολαμβάνουν της φήμης ότι υπολείπονται σε δυναμική, λόγω κυρίως της τοπικής τους δράσης σε συνδυασμό με τον συγκριτικά μικρότερο αριθμό μελών τους. Αυτό συχνά αποδεικνύεται μία πλάνη, διότι οι μεγάλες ιδέες που θα μας πάνε όλους ένα βήμα μπροστά μπορεί και να εκκινούν από λίγους και καλούς, πάντα όμως ενωμένους. Γιατί οι μεγάλες ιδέες είναι μία εκδήλωση αγάπης: της αγάπης προς τον συνάνθρωπό μας. Αυτή η αγάπη γεννά το πάθος, την αφοσίωση και τη δημιουργικότητα και αυτή η αγάπη για τους φίλους που έχουν κοινές εμπειρίες με εμάς ή που βρίσκονται σε ανάγκη τροφοδοτεί και οφείλει να τροφοδοτεί τα όνειρα καθενός από όσους στελεχώνουμε τους συλλόγους ανά την Ελλάδα.
Να σκεφτόμαστε πέρα από στεγανά και προκαταλήψεις και να φροντίζουμε διαρκώς να παράγουμε προς όφελος των συνανθρώπων μας με διαβήτη αλλά και προς όφελος της κοινωνίας. Μόνο έτσι, το άτομο αποδέχεται τον διαβήτη του, μόνο έτσι μπορεί να κυριαρχεί στη ζωή του, μόνο έτσι η κοινωνία μαθαίνει να μην αγνοεί αλλά να σέβεται και να εκτιμά κάθε μέλος της ανεξαρτήτως χαρακτηριστικών.
Και πλέον, όντας εν έτει 2017, είναι καλό να σχεδιάζουμε το μέλλον στραμμένοι προς αυτά που πραγματικά επιθυμούν οι συνάνθρωποί μας και να επικοινωνούμε με τρόπους που είναι προσφιλείς ιδιαίτερα στη νέα γενιά. Ακούω πολλές φορές το παράπονο πως «Οι νέοι δεν συμμετέχουν στις εκδηλώσεις!». Η επισήμανση ορθότατη, ιδωμένη όμως μονομερώς είναι παντελώς άστοχη.
Για να κινήσουμε το ενδιαφέρον των συνομήλικων μου σε μία δράση για τον διαβήτη θέλουμε τα κατάλληλα υλικά: social media, θεματολογία επικεντρωμένη στη διαχείριση καταστάσεων που ανακύπτουν στην καθημερινότητά τους, φιλική γλώσσα, ρεαλισμό και ένα πάρτυ στο τέλος για να κάνουμε κέφι. Ο προσανατολισμός για κάθε ηλικιακή ομάδα και φάση της ζωής οφείλει να είναι διαφορετικός και αυτό θεωρώ ως ένα από τα βασικότερα στοιχεία επιτυχίας μίας εκδήλωσης, από δράση δρόμου έως το απόλυτο συνέδριο.
Για να ακούγεται πιο δυναμικά λοιπόν η φωνή μας, για να συμμετέχουμε όλοι στις ομάδες μας, για να διεκδικούμε, για να βοηθάμε έμπρακτα όσους το χρειάζονται, για να μαθαίνουμε διαρκώς πως θα απολαμβάνουμε το μάξιμουμ της υγείας μας, για να μη ντρεπόμαστε να μιλήσουμε ανοιχτά για το διαβήτη μας, για να ευαισθητοποιούμε την κοινωνία, για να μην αισθανόμαστε μόνοι στα δύσκολα, είναι καθήκον μας να γίνουμε και στην πράξη μία μεγάλη οικογένεια που αλληλεπιδρά, προτείνει, υλοποιεί. Καλούμε την Ελληνική Ομοσπονδία για το Διαβήτη να συνεχίζει να στέκεται πλάι μας και να κάνει μία νέα αρχή: να σχεδιάζει σε συνεργασία με όλα της τα μέλη έτσι ώστε οι σκοποί της να εκπροσωπούνται παντού, σε κάθε γωνιά της χώρας μέσω των σωματείων – μελών. Μία δράση που αρχίζει από τη μαμά και ενσαρκώνεται μέσω των παιδιών της ποτέ δεν είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Το αντίθετο το συζητάμε.
Με τις καλύτερες ευχές μας για μία δημιουργική σεζόν και ένα νέο ξεκίνημα απ’ όλους για όλους ανυπομονούμε για κάθε μελλοντική συνεργασία! Να είμαστε όλοι γεροί και αγαπημένοι!
Ευχαριστώ.
Δημήτρης Καπερδανάκης
