Η υπογλυκαιμία στους ηλικιωμένους ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 προκαλεί μεγάλη ανησυχία, καθώς μπορεί να οδηγήσει σε ζάλη και ατυχήματα ή πτώσεις που μπορεί να είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα, ειδικά για αυτή την ομάδα ασθενών. Η αναγνώριση των συμπτωμάτων της υπογλυκαιμίας μπορεί να είναι πιο δύσκολη για τους ηλικιωμένους, ωστόσο μερικά από τα συμπτώματα αποτελούν η νευρικότητα ή το άγχος, το τρέμουλο, η εφίδρωση, η κόπωση, η σύγχυση, η πείνα και η ζάλη. Η διαχείριση της υπογλυκαιμίας και η αντίστοιχη μείωση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα είναι πολύ σημαντικά για τους ηλικιωμένους ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 και νέα δεδομένα από μια post hoc ανάλυση δίνουν χρήσιμα στοιχεία για τη χρήση της σιταγλιπτίνης και των σουλφονυλουριών στην ομάδα των ηλικιωμένων ασθενών.
Τα αποτελέσματα της post hoc συγκεντρωτικής ανάλυσης έδειξαν ότι ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 ηλικίας 65 και άνω που έλαβαν θεραπεία με σιταγλιπτίνη (100 mg/ημέρα) πέτυχαν παρόμοια μείωση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα με αυτούς που έλαβαν μια σουλφονυλουρία, ενώ παράλληλα παρουσίασαν σημαντικά λιγότερες υπογλυκαιμίες (χαμηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα). Πιο συγκεκριμένα, από τους ασθενείς που έλαβαν σουλφονυλουρία, 28,2% εμφάνισαν ένα ή περισσότερα επεισόδια συμπτωματικής υπογλυκαιμίας σε σύγκριση με το 6,2% των ασθενών που έλαβαν σιταγλιπτίνη.
Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της μελέτης ο κος Μελιδώνης, Παθολόγος-Διαβητολόγος, Συντ. Διευθυντής Α’ Παθολογικής Κλινικής & Διαβητολογικού Κέντρου, ΓΝ Πειραιά “Τζάνειο” και Πρόεδρος της Ελληνικής Διαβητολογικής Εταιρείας, δήλωσε: η χρήση της σιταγλιπτίνης στην Ελλάδα ξεκίνησε το 2007 και από τότε αρκετοί ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 έχουν ωφεληθεί μέσα από την νέα επιπρόσθετη θεραπευτική επιλογή. Ειδικότερα για τον πληθυσμό των ηλικιωμένων, τα νέα στοιχεία της μελέτης δείχνουν ότι η εμφάνιση της υπογλυκαιμίας μπορεί να είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμη.
Στην Ελλάδα, σχεδόν 800.000-1.000.000 άτομα (8-10% του πληθυσμού) πάσχουν από διαβήτη, ενώ 95% των περιπτώσεων διαβήτη είναι τύπου 2. Σύμφωνα με την Ελληνική Διαβητολογική Εταιρία, από τα άτομα με διαβήτη το 30-40% είναι ηλικίας 65 ετών και άνω.
Σχετικά με την post hoc ανάλυση
Σε αυτήν την post hoc ανάλυση συγκεντρώθηκαν δεδομένα από ηλικιωμένους ασθενείς που ολοκλήρωσαν δοκιμές μέσα σε 30 εβδομάδες από τρεις διπλά τυφλές κλινικές μελέτες της σιταγλιπτίνης 100 mg/ημέρα (ως μονοθεραπεία και σε συνδυασμό με μετφορμίνη) σε σύγκριση με σουλφονυλουρίες (σε τιτλοποιημένες δόσεις· γλιπιζίδη ή γλιμεπιρίδη). Στην ανάλυση έγινε σύγκριση των αποτελεσμάτων της σιταγλιπτίνης 100 mg άπαξ ημερησίως ή της σουλφονυλουρίας (σε τιτλοποιημένες δόσεις) ως προς την αλλαγή σε σχέση με τη βασική τιμή της HbA1c[i], της γλυκόζης πλάσματος νηστείας, του σωματικού βάρους καθώς και του ποσοστού των ασθενών που εμφάνισαν ένα ή περισσότερα επεισόδια συμπτωματικής υπογλυκαιμίας.
Σε δύο μελέτες, οι ασθενείς που ακολουθούσαν μόνο δίαιτα ή θεραπεία με μετφορμίνη τυχαιοποιήθηκαν στη λήψη σιταγλιπτίνης 100 mg/ημέρα (ως μονοθεραπεία ή σε συνδυασμό με μετφορμίνη) ή της σουλφονυλουρίας γλιπιζίδης (ως μονοθεραπεία ή σε συνδυασμό με μετφορμίνη) για 104 εβδομάδες. Στην τρίτη μελέτη οι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν στη λήψη σιταγλιπτίνης ή της σουλφονυλουρίας γλιμεπιρίδης για 30 εβδομάδες. Καθώς η τρίτη μελέτη ήταν διάρκειας 30 εβδομάδων, η ανάλυση επικεντρώθηκε στα αποτελέσματα της 30ής ή του χρόνου κοντά στην 30ή εβδομάδα και συμπεριέλαβε τους 373 ηλικιωμένους ασθενείς που ολοκλήρωσαν τις μελέτες έως το συγκεκριμένο χρονικό σημείο.
Οι ηλικιωμένοι ασθενείς που έλαβαν σιταγλιπτίνη 100 mg/ημέρα (n=178, 0,73% μέση μείωση ελαχίστων τετραγώνων της HbA1c σε σχέση με τη βασική τιμή 7,5%) πέτυχαν παρόμοια μείωση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα με τους ασθενείς που έλαβαν σουλφονυλουρία (n=195, 0,78% μέση μείωση ελαχίστων τετραγώνων του HbA1c σε σχέση με τη βασική τιμή 7,5%). Από τους ασθενείς που έλαβαν σουλφονυλουρία, 28,2% εμφάνισαν ένα ή περισσότερα επεισόδια συμπτωματικής υπογλυκαιμίας σε σύγκριση με 6,2% των ασθενών που έλαβαν σιταγλιπτίνη.
Περισσότερα για τη νόσο του διαβήτη
Ο διαβήτης είναι μία χρόνια πάθηση της οποίας οι επιπλοκές μπορεί να αποβούν ακόμη και μοιραίες για τον ασθενή. Εμφανίζεται όταν το πάγκρεας δεν παράγει αρκετή ινσουλίνη (Τύπου 1) ή όταν ο οργανισμός δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά την παραγόμενη ινσουλίνη (Τύπου 2). Η ινσουλίνη είναι μια ορμόνη, που επιτρέπει στα κύτταρα να πάρουν τη γλυκόζη (σάκχαρο) από το αίμα και να τη χρησιμοποιήσουν ως πηγή
ενέργειας. Όταν η ινσουλίνη στον οργανισμό είναι μειωμένη ή δεν είναι αρκετά δραστική, τότε η γλυκόζη δεν μπορεί να εισέλθει στα κύτταρα και έτσι παρατηρείται υπεργλυκαιμία (αυξημένο σάκχαρο στο αίμα). Όπως επισημαίνουν οι επιστήμονες, η πρόληψη σε συνδυασμό με τη σωστή διατροφή, την άσκηση, αλλά και οι φαρμακευτικές θεραπείες μπορούν να βοηθήσουν στη ρύθμιση του σακχαρώδη διαβήτη.
[i]Το HbA1c είναι ένας δείκτης των μέσων επιπέδων γλυκόζης στο αίμα ενός ατόμου εντός περιόδου δύο έως τριών μηνών.
Πηγή: http://www.iatronet.gr
