Θα υποτιμούσαμε το ρόλο που διαδραματίζει ο σκελετός αν τον χαρακτηρίζαμε απλώς παθητικό υποστήριγμα που κρατά όρθιο το σώμα μας.
Νέες έρευνες καταδεικνύουν τη σημαντική επίδραση των οστών στη λειτουργία του μεταβολισμού καθώς και στην ενδεχόμενη εκδήλωση διαβήτη. Η συγκεκριμένη επιστημονική εξέλιξη δημιουργεί προσδοκίες για τη δυνατότητα ανάπτυξης νέων θεραπευτικών αγωγών κατά του διαβήτη και, ενδεχομένως, κατά της παχυσαρκίας.
Σπανίως το συνειδητοποιούμε, όμως ο σκελετός μας είναι εξαιρετικά δραστήριος. Το οστό αποσυντίθεται και ανασυντίθεται συνεχώς. Διαδικασία που ναι μεν μας είναι γνωστή από παλιά, τώρα ωστόσο ανακαλύπτουμε πως η χρήση της δεν περιορίζεται αποκλειστικά στη συντήρηση του σκελετού. Με τον τρόπο αυτό ο οστίτης ιστός εκκρίνει μια ορμόνη που επηρεάζει την παραγωγή της ινσουλίνης του παγκρέατος, παρεμβαίνοντας με καθοριστικό τρόπο στη λειτουργία του μεταβολισμού.
Η εν λόγω ορμόνη ονομάζεται «οστεοκαλσίνη», ενώ η σημασία της για το μεταβολισμό ανιχνεύτηκε ήδη από το 2007, όταν ο ερευνητής Gerard Karsenty του Πανεπιστημίου Columbia της Νέας Υόρκης μελέτησε μια ομάδα μεταλλαγμένων ποντικών που αδυνατούσαν να παράγουν τη συγκεκριμένη ορμόνη.
Εφόσον η ορμόνη δημιουργείται μόνο όταν αναπτύσσεται το οστό, θα υπέθετε κανείς πως η αποστολή της αφορά την ανάπτυξη των οστών. Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Απεναντίας, ο Karsenty ανακάλυψε πως τα ποντίκια απλούστατα ανέπτυξαν διαβήτη όταν σταμάτησε το οστό να παράγει οστεοκαλσίνη.
Οι ερευνητές τοποθετούν το τελευταίο κομμάτι του παζλ
Έκτοτε ο Gerard Karsenty καθώς και πολλοί άλλοι ερευνητές έχουν επιχειρήσει να εντοπίσουν τη συσχέτιση σκελετού και διαβήτη. Τελικά, το καλοκαίρι του 2010 κατάφεραν να τοποθετήσουν τα τελευταία κομμάτια του παζλ αποκαλύπτοντας τη σημασία του σκελετού για τη λειτουργία του μεταβολισμού.
Το οστό δεν ελέγχει μόνο την παραγωγή ινσουλίνης στο πάγκρεας αλλά και ελέγχεται από αυτήν. Οι ερευνητές πλέον εκτιμούν πως το οστό συμβάλλει στην προσαρμογή του μεταβολισμού στις μακροπρόθεσμες ανάγκες του σώματος –για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής– κατά τον ίδιο τρόπο δηλαδή που άλλοι μηχανισμοί μεριμνούν για την προσαρμογή του οργανισμού σε σχέση με τις ανάγκες μας για ύπνο, τις ώρες του φαγητού και άλλα καθημερινά συμβάντα.
