Όταν βλέπω τα σάκχαρα μου περίεργα, μου περνάει μια σκέψη από το μυαλό: είμαι μόνο εγώ, είμαι μόνη, είμαι βλάκας που δεν μπορώ να τα κρατήσω μεταξύ 100 και 180 (ιδανικές τιμές), έστω χατιρικά μέχρι το 200 ή έστω μέχρι 210 ή και 220 και όχι κάτω από 70?
Βάζω πολύ «νερό στο κρασί μου» ή αλλιώς λίγη ή πολύ ινσουλίνη στο παχάκι της κοιλίτσας μου ? Μερικές φορές κάθομαι και μιλάω στην ινσουλίνη μου, σχεδόν την παρακαλάω να ενεργήσει σωστά , της φέρομαι τρυφερά, με αγάπη και φυσικά της δίνω όλη την προσοχή μου.
Αυτή όμως δεν είναι πάντα το ίδιο αποτελεσματική, ακόμα και όταν μιλάμε για το ίδιο φαγητό, την ίδια μέρα, την ίδια ποσότητα, με όλα τα μετρήσιμα δεδομένα ακριβώς τα ίδια, αυτή πολλές φορές λες και δεν έρχεται καθόλου σε επαφή μαζί μου, σαν να με αγνοεί, να με περιφρονεί, να μην με καταδέχεται και έτσι πολλές φορές μένω αποσβολωμένη στην οθόνη του διαβητόμετρου , αφού συναντώ και βιώνω τιμή σακχάρου που δεν μου αρέσει. Εσείς το παθαίνετε αυτό ή είμαι μόνη, εγώ και η ατίθαση ταχείας ινσουλίνη μου.
Όλες οι πιθανές απορίες και φυσικά παράμετροι, συμβουλές, γνώσεις, συλλογή ποικίλων και ποικιλόμορφων εμπειριών έχουν κατατεθεί στο κεφάλι μου, άπειρα “μήπως” έχουν πλημμυρίσει την λογική μου. Μήπως είχε πολύ κρύο και χάλασε η ινσουλίνη? Μήπως είχα ακόμα ενεργή ινσουλίνη μέσα μου από τα πριν? Μήπως είχε πολλά λιπαρά η τροφή μου και άργησε να μπεί στο αίμα? Μήπως να υπολογίζω ισοδύναμα και όχι υδατάνθρακες? Μήπως να κάνω την ένεση σε άλλο σημείο? Μήπως να ξανά αλλάξω βελόνα? Μήπως δεν χωνεύει σωστά το στομάχι μου? Μήπως να σταματήσω να τρώω?
Κάθε φορά που αποτυγχάνω ,πάντα αναρωτιέμαι γιατί .
Αν πάντα είχα μια απάντηση στα «γιατί» μου θα το διόρθωνα και στα 4 χρόνια τώρα που κάνω παρέα με την ινσουλίνη θα της έκανα ότι χατίρι ήθελε αφού έτσι και αλλιώς θα ζήσω μαζί της.
Σε φάσεις απελπισίας και παράδοσης στα κέφια της ινσουλίνης μου, μετά από κάποια δάκρυα που κρύβω, ξαναπαίρνω δυνάμεις και το αντιμετωπίζω και πάλι με αναποτελεσματικό χιούμορ.
Αρχίζουν κωμικές απορίες να φλερτάρουν την λογική μου, μήπως φταίει η πανσέληνος, μήπως να βγούνε ζώδια για τους ανθρώπους με διαβήτη, μήπως να στέκομαι με το ένα πόδι, να κοιτάω τον ουρανό και με προσευχές να κάνω την ένεση, μήπως τελικά φταίει ο γκόμενος που δεν μου κάθεται, μήπως τα λεφτά που δεν φτάνουν, μήπως θέλω καινούριο αμάξι, μήπως κάποιος γύρω μου είναι γρουσούζης και άλλες τέτοιες παράξενες απορίες, μέχρι που καρφώνεται στον εγκέφαλο μου αυτό που αναρωτιέται όλος ο κόσμος, μήπως τελικά φταίει το άγχος μου?
Καταλήγω ότι είναι η μόνη απάντηση που στέκει στα πολλά «γιατί» μου. Το άγχος, το άγχος κάνει το σώμα μου αδιαπέραστο, μαγκώνει τις λειτουργίες του , τα υγρά του, τα νεύρα του, την αύρα του ,μπλοκάρει τα αγγεία του . Το άγχος μπορεί να μετατρέψει την καλή τροφή σε δηλητήριο, το άγχος μπορεί να μπλοκάρει την ινσουλίνη για ώρες ,να μπει και να κυλήσει μέσα μου, μέχρι να χαλαρώσω.
Το βρήκα, μου φαίνεται ότι είναι σωστό. Στην πραγματικότητα η μόνη απάντηση που «βγάζει νόημα», όταν νομίζω ότι η ινσουλίνη μου είναι ανυπάκουη ,στην πραγματικότητα είναι το σώμα μου ακατάδεκτο, είναι μουδιασμένο και εξ ολοκλήρου τιγκαρισμένο από άγχος.
Σήμερα Τέταρτη 27/02/2013 στις 08:00 το απόγευμα, θα μιλήσουμε για πρώτη φορά στην εκπομπή Γλυκιές Εμπειρίες για τους παράγοντες ,εκτός της διατροφής , που επηρεάζουν το σακχαράκι μας. Θα μιλήσουμε εμπειρικά, θα μιλήσουμε για το πως το αντιμετωπίζουμε, θα προσπαθήσουμε να γλυκάνουμε λίγο το άγχος μας.
Την εκπομπή μας μπορείτε να την ακούσετε ζωντανά κάθε Τετάρτη στις 20.00 πατώντας εδώ: http://mindradio.gr/chatwindow.php
Επίσης μπορείτε να συμμετέχετε ζωντανά μέσα από το chat του σταθμού από εδώ: http://mindradio.gr/chatwindow.php
Εκπομπή Γλυκιές Εμπειρίες, 27/02/13 by Glykouli Gr on Mixcloud
