Γυμναστήριο κατά του διαβήτη

Η αεροβική γυμναστική, όπως το τζόγκινγκ, συνιστάται από τους ειδικούς ως ένα από τα καλύτερα «όπλα» για την πρόληψη του τύπου 2 διαβήτη – της μορφής της νόσου που αποκτά κανείς μεγαλώνοντας, εξαιτίας του ανθυγιεινού τρόπου ζωής και της παχυσαρκίας. Μία νέα μελέτη όμως αποκαλύπτει ότι προστασία δεν αποκομίζει μόνον όποιος λαχανιάζει ενόσω γυμνάζεται, αλλά και όσοι ασχολούνται με πιο στατικές ασκήσεις, όπως τα βάρη.
Όπως γράφει η εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς», τη μελέτη πραγματοποίησαν επιστήμονες από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, οι οποίοι ανακάλυψαν πως όταν αφιερώνει κάποιος τουλάχιστον δυόμισι ώρες την εβδομάδα στην αεροβική άσκηση ή στην προπόνηση για περισσότερη δύναμη, ελαττώνεται σημαντικά ο κίνδυνος εμφάνισης διαβήτη.
Η ίδια μελέτη, ωστόσο, αποκάλυψε ότι το μέγιστο όφελος αποκομίζει κάποιος όταν συνδυάζει τα δύο είδη ασκήσεως.
«Ανακαλύψαμε πως στην ομάδα των εθελοντών οι οποίοι ασχολούνταν και με τα δύο (είδη ασκήσεως), ο κίνδυνος εκδήλωσης σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2 μειωνόταν κατά 60% – ποσοστό πραγματικά μεγάλο», λέει ο δρ Γουόλτερ Γουίλετ, επικεφαλής του Τμήματος Διατροφής στη Σχολή. «Υπάρχουν όμως άνθρωποι οι οποίοι πραγματικά αδυνατούν να βάλουν τις αεροβικές ασκήσεις στη ζωή τους. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, ακόμα και λίγη προπόνηση αντίστασης ή για περισσότερη δύναμη, μπορεί να είναι σημαντική».
Πολυάριθμες μελέτες έχουν δείξει ότι η συστηματική γυμναστική μάς προστατεύει από τον τύπου 2 διαβήτη, ο οποίος εκδηλώνεται πρωτίστως σε υπέρβαρους και παχύσαρκους ανθρώπους.
Αν και υπήρξαν μελέτες οι οποίες έδειξαν ότι η προπόνηση για περισσότερη δύναμη βελτιώνει τον έλεγχο των επιπέδων σακχάρου σε πάσχοντες από τύπου 2 διαβήτη, οι έως τώρα μελέτες για την πρόληψη της νόσου επικεντρώνονταν σε αεροβικές ασκήσεις, όπως το τζόγκινγκ, το βάδην, η ποδηλασία και η κολύμβηση, οι οποίες αυξάνουν την καρδιαγγειακή αντοχή.
Ο δρ Γουίλετ και οι συνεργάτες του όμως θέλησαν να μάθουν εάν παρέχει προστασία και η προπόνηση για περισσότερη δύναμη. Ετσι, ανέλυσαν στοιχεία από 32.000 άνδρες, οι οποίοι υποβάλλονται σε συστηματική παρακολούθηση της υγείας τους εδώ και 18 χρόνια.
Οπως γράφουν στην επιθεώρηση Archives of Internal Medicine, κατά τη διάρκεια των 18 ετών, 2.278 από τους εθελοντές εκδήλωσαν τύπου 2 διαβήτη. Αφού οι ερευνητές έλαβαν υπόψη πολλές μεταβλητές, όπως η ηλικία, ο δείκτης μάζας σώματος και η κατανάλωση αλκοόλ των εθελοντών, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως όσοι αφιέρωναν τουλάχιστον 150 λεπτά την εβδομάδα (ή 30 λεπτά την ημέρα, πέντε ημέρες την εβδομάδα) σε αεροβικές ασκήσεις, μείωναν τον κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη κατά 52% σε σύγκριση με όσους δεν γυμνάζονταν.
Αντίστοιχα, όσοι αφιέρωναν 150 λεπτά την εβδομάδα σε ασκήσεις που αυξάνουν τη δύναμη, μείωναν τον κίνδυνο κατά 34%.
Υποδοχείς ινσουλίνης
Ο δρ Γουίλετ εκτιμά ότι η προπόνηση για την αύξηση της δύναμης, είτε γίνεται στο σπίτι είτε στο γυμναστήριο, ωφελεί τον οργανισμό επηρεάζοντας τους υποδοχείς ινσουλίνης.
Οπως εξηγεί, η προπόνηση αυτή βελτιώνει την ευαισθησία των υποδοχέων της ινσουλίνης, με αποτέλεσμα να μπορούν οι μύες να απορροφούν πιο εύκολα το «καύσιμό» τους, δηλαδή το σάκχαρο (ή γλυκόζη).
Η διαδικασία αυτή ενεργοποιείται αμέσως μόλις αρχίσει κάποιος να κάνει βάρη, πους-απς ή γυμναστική με ελαστικό ιμάντα – και η επίδρασή της μπορεί να διαρκέσει επί ημέρες. Με άλλα λόγια, πολύ πριν αρχίσει να αυξάνεται η μυϊκή μάζα ενός ασκουμένου, οι μύες του τροφοδοτούνται πολύ πιο αποδοτικά από το σάκχαρο και ο κίνδυνος σακχαρώδους διαβήτη αρχίζει να απομακρύνεται.
Η μελέτη έδειξε πως το μεγαλύτερο όφελος αποκόμιζαν οι εθελοντές οι οποίοι έκαναν την περισσότερη προπόνηση αντίστασης, αλλά ωφελούνταν ακόμα και όσοι αφιέρωναν μόλις 10 λεπτά την ημέρα σε μηχανήματα του γυμναστηρίου ή σε πους-απς και ιμάντες.
Παρότι στη μελέτη συμμετείχαν μόνο άνδρες, ο δρ Γουίλετ είναι πεπεισμένος ότι τα ευρήματά της ισχύουν και για τις γυναίκες. «Η φυσιολογία των μυών είναι παρόμοια στα δύο φύλα», τονίζει. «Μπορεί να υπάρχουν κάποιες μικροδιαφορές, αλλά η βασική βιολογία είναι η ίδια».