Γλυκιές Εμπειρίες, εκπομπή 12-05-2013

Η εκπομπή του glykouli.gr με την υποστήριξη του Σ.Υ.Ν.Ε.Δ παρουσιάζουν ο Κωνσταντίνος Κ. και η Δέσποινα Π.
Ακούστε στο www.mindradio.gr
 
 
 
Ακούσαμε τους γιατρούς μας, είπαμε τα παράπονα μας, γκρινιάξαμε με το κράτος και φυσικά με τον ΕΟΠΥΥ, είπαμε τις προτάσεις μας
Τώρα όμως…
 Ας εστιάσουμε αν υπάρχει κάτι θετικό στην Ζώη μας με τον Διαβήτη.
 
…Την είδα τυχαία, όταν άνοιξε η πόρτα καθόταν ήδη στο τραπέζι, της χαμογέλασα αλλά διέκρινα ότι ή δεν χάρηκε που με είδε ή ότι κάτι κακό συνέβαινε. Την έχω μάθει με τα χρόνια και ξέρω ότι δεν της αρέσει να μιλά για ότι ΔΕΝ πάει καλά στην ζωή της, το φυλά κρυφό ή για το τέλος της βραδιάς. Αυτήν την φορά δεν άντεξα, της απεύθυνα μετά τον τυπικό χαιρετισμό, το λόγο ρωτώντας την γιατί είναι έτσι και ευτυχώς άρχισε με χαμόγελο πλέον να μιλαει. Μούδιασε, μου είπε, πριν 10 μέρες το μισό πρόσωπο της, στράβωσε το στόμα της, έκανε μαγνητική στο κεφάλι, είναι Σκλήρυνση μου είπε. MS δεν το λένε με ρώτησε, κούνησα καταφατικά το κεφάλι, μου απάντησε «εγώ προτιμώ το sm» χαμογέλασα λίγο. Χτύπησε η πόρτα και εμφανίστηκε από τις σκάλες η Τίνα, χρόνια με Λύκο που την τυραννά. Ήμασταν 6 άτομα πλέον στο στρογγυλό τραπέζι με τους μεζέδες πάνω του. Δυο απόλυτα υγιείς γυναίκες, τρεις από εμάς με αυτοάνοσα και ένας από ατύχημα με μηχανή που του χάλασε κάπως την όραση, την κινησιολογία και την μνήμη. Σηκώσαμε το πρώτο ποτηράκι κρασί και τσουγκρίσαμε λέγοντας δυνατά «Στην υγεία μας» και το εννοούσαμε.
 
Εκείνη άρχισε να μιλαει, πάντα με χαμόγελο. Έλεγε ότι τουλάχιστον τώρα ξέρει τι έφταιγε τόσο καιρό, νιώθει ανακούφιση που τώρα γνωρίζει, που ξέρει τι πρέπει να προσέξει και αμέσως φωνάξαμε ταυτόχρονα και οι δυο να μην βάλει αλάτι στην σαλάτα που ετοίμαζε μέσα η Τούλα. Μου έδειξε την ειδική διατροφή που της επέβαλε ο γιατρός της. Μου είπε ότι μπήκε στο ιντερνέτ για να γνωρίσει κι άλλους και χαρακτηριστικά είπε «δεν είμαι σαν αυτούς και δεν θέλω να γίνω σαν αυτούς, είναι πολύ μίζεροι», κατευθείαν ξύπνησαν μνήμες μέσα μου από τα δυο πρώτα χρόνια διάγνωσης μου με τον διαβήτη, ένιωθα σαν να μίλαγα εγώ, τότε. Συνέχισε να λέει ότι γνώρισε ένα τύπο, φίλο μια φίλης ο όποιος την ακούμπησε στην πλάτη και της είπε ψιθυριστά «μέχρι ποτέ θα περπατάμε ακόμα» είχε και αυτός ms, δεν τον χώνεψε. Εκεί γέλασα και την διέκοψα γιατί θυμήθηκα όταν πρώτο διαγνωστικά με τον διαβήτη σε όποιο σαιτ έμπαινα ήταν σαν να αναβόσβηναν φωτάκια με κομμένα πόδια, αιμοκαθάρσεις και σκοτάδι από τύφλωση. Τα έκλεινα αμέσως και έβαζα δυνατά αγαπημένη μουσική για να σκεπάσει την αγωνιά του μυαλού μου. Μονοπωλήσαμε την κουβέντα οι τρεις μας σχεδόν όλο το υπόλοιπο βράδυ μιλώντας για τα αυτόνομα μας σαν συντρόφους καθημερινότητας, άκουσα την φωνή μου να λέει με κάθε λεπτομέρεια πως νιώθω και ξαφνικά συνηδειτοποιησα ότι ποτέ πριν δεν ήξερα τόσο καλά πως νιώθω και ακόμα και όταν έχω αδυναμία να περιγράψω πως νιώθω ξέρω ότι θέλω ζάχαρη, ενώ παλιά δεν ήξερα τι έφταιγε. Μιλήσαμε για το πώς τα αυτοάνοσα μας, μας έχουν αλλάξει την ζωή, πως την έχουν δυναμώσει ουσιαστικά, απλωθήκαμε μέσα στο μυαλό μας και το περιγράφαμε με τόση σιγουριά και γνώση. Εξηγούσα για πρώτη φορά σε τραπέζι με μη διαβητικούς πως αισθάνεται το κεφάλι μου και η ψυχή μου όταν ανεβοκατεβαίνουν τα ζάχαρα άγαρμπα, είπα με λεπτομέρειες όλες τις αλλαγές που έχω παρατηρήσει πάνω μου, για τα έντονα πολλές φορές νευρά μου, για κάποια παροδική χαζομάρα, για ένα ξαφνικό ιδρώτα, μιλάγαμε τόσο άνετα και ανακουφιστικά, μοιραστήκαμε αδυναμίες, ακούγαμε η μια της άλλης τα δικά της συμπτώματα και τις δικές αλήθειες, λεγαμε τα μυστικά μας.
Ένιωθα ότι σπάνια μιλαμε τόσο αληθινά εμείς ο άνθρωποι στο τραπέζι, καμάρωσα και ανέφερα την Εύη που ποστάρει το facebook της στιγμιότυπα από την ζωή με την μαμά της που έχει άνια και δεν θυμάται ούτε την ιδία της την κόρη και τα ποστάρει με τόσο χιούμορ και δύναμη που εντάσσει τη ζωή της μαμάς της, ίση με τις ζωές τις δικές μας. Βούρκωσα πάλι γιατί ένιωσα για λίγες ώρες όπως θα έπρεπε να είναι ο κόσμος πραγματικά, να εντάσσει τις ασθένειες μέσα στην ζωή και όχι στην ντουλάπα κρυμμένες σαν ντροπή γιατί τότε ουσιαστικά δυναμώνεις τις ασθένειες. Οι αλήθειες μας, η δύναμη μας, η αυτογνωσία μας παράσυραν και την άλλη υγιή φίλη του τραπεζιού να μιλήσει για δίκες της αλήθειες, για αγωνίες, για πράγματα που κουκούλωνε και δεν μοιράζονταν, μίλησε για τα κιλά της και πόσο της έχουν δυσκολέψει την ζωή γιατί οι άλλοι επικρίνουν.
 
Ήταν μια όμορφη κουβέντα που βασιζόταν στο “coming out” σαν να είχαμε βάλει θέμα της συνάντηση «πες την αλήθεια σου». Βγες από την ντουλάπα και παραδέξου πράγματα.
Τα μυστικά γίνονται δυνατά όσο είναι μυστικά, όσο τα μοιράζεσαι χάνουν την δύναμη τους. Πιστεύω ακράδαντα ότι «ξορκίζεις το κακό» όταν το μοιράζεσαι αλλά βασική προϋπόθεση είναι να έχεις δίπλα σου ανθρώπινους ακροατές και ο διαβήτης μου, με έχει κάνει καλό ακροατή. Ξαφνικά η κουβέντα σώπασε και όλοι κοιτάξαμε την φίλη μας την Τούλα που ήρθε να επιβεβαιώσει με κύματα θυμωμένης αγανάκτησης και μια γλώσσα σώματος να λέει «είστε βαρετές για παρέα και εσείς και τα αυτοάνοσα σας, τους δίνετε πολλή σημασία…» Δεν άντεξα και απάντησα με λόγια στις επικρίσεις που ένιωσα να με διαπερνούν. Θυμάμαι ότι ποτέ μαζί της δεν ένιωσα άνετα να της μιλήσω για τον διαβήτη μου γιατί τον θεωρούσε τρομερά ανούσιο, μάταια πολλές φορές ήθελα να της εξηγήσω πως νιώθω αλλά με σνόμπαρε με τον τρόπο της, με άφηνε να μιλάω για άλλα όμως δεν σήκωνε κουβέντα για τις αγωνίες της καθημερινής μου ρύθμισης. Αν ανέφερα κάποιο νούμερο με κοίταζε πάντα με βαρεμάρα, ποτέ δεν κατάλαβε ποσό με άλλαζε ο διαβήτης μου, όπως και ποτέ δεν κατάλαβε ότι όταν χρειάζομαι ζάχαρη πρέπει να φάω ζάχαρη, δεν αρκεί να τον αγνοήσω, δεν θα τον κάνω έτσι να φύγει, ο διαβήτης μου δεν φεύγει. Επιτέλους σηκώθηκα από το τραπέζι και της είπα ότι θα κάνει πολύ καιρό να με δει αν δεν μπορεί να δεχτεί ότι όσο το έχω ανάγκη θα μιλάω για τον διαβήτη μου. Πραγματικά έφυγα και ακολούθησαν πίσω και οι άλλες, δεν μιλήσαμε, αγκαλιαστήκαμε σιωπηλά και υποσχεθήκαμε να βοηθήσουμε να αλλάξει ο κόσμος και να μην είναι ανάγκη κάποιος να πάθει κάτι για να αποκτήσει κατανόηση. Και αυτό είναι η πιο μεγάλης σημασίας κοινωνική πρόληψη. Μίλα ανοιχτά για το πώς αισθάνεσαι.
Σήμερα στην εκπομπή Γλυκιές Εμπειρίες θα μιλήσουμε ανοιχτά και θα «ευλογήσουμε» ότι έστω και μέσα από ένα αυτοάνοσο γίναμε καλύτεροι άνθρωποι, αυτό που πάντα έλεγε η γιαγιά μου «κάλος άνθρωπος να είσαι παιδάκι μου».
 
Κείμενο Μαρία Κ.