Μία από τις διαταραχές της νευροπάθειας του αυτόνομου νευρικού συστήματος που επιδέχεται κατάλληλη διατροφική υποστήριξη είναι η διαβητική γαστροπάρεση, η οποία χαρακτηρίζεται από μειωμένη κινητικότητα του στομάχου και ελαττωμένη έκκριση υδροχλωρικού οξέος. Εμφανίζεται τόσο σε άτομα μεδιαβήτη τύπου І όσο και σε άτομα με διαβήτη τύπου ІІ και αποτελεί μία από τις βαρύτερες επιπλοκές του διαβήτη καθώς επηρεάζει δυσμενώς τη μεταβολική ρύθμισηκαι την ποιότητα ζωής. Ωστόσο δεν σχετίζεται με άλλες επιπλοκές ούτε με μαγάλη θνησιμότητα.
Γαστροπάρεση μπορεί να εμφανιστεί και οξέως σε καταστάσεις διαβητικής κετοοξέωσης , αλλά στην περίπτωση αυτή είναι αναστρέψιμη.
Αυτή οφείλεται σε έναν συνδυασμό διαταραχών (μείωση της έντασης των μυϊκών συσπάσεων του στομάχου, έλλειψη συντονισμού μεταξύ της κινητικότητας του στομάχου και του δωδεκαδακτύλου, σπασμό του πυλωρού) λόγω βλάβης του βηματοδότη που βρίσκεται στον πυθμένα του στομάχου και συντονίζει την κινητικότητα.
Συμπτώματα της γαστροπάρεσης είναι η πρωινή ναυτία, οι ερυγές, ο μετεωρισμός, ο πόνος στο επιγάστριο, το αίσθημα πρώιμης πλήρωσης του στομάχου και οι έμετοι μετά τη λήψη τροφής. Το πιο κλασσικό σύμπτωμα της γαστροπάρεσης είναι η έμεση άπεπτων τροφών που καταναλώθηκαν πριν αρκετές ώρες (8-12 ώρες) ή και ημέρες. Τα συμπτώματα μπορεί να έχουν εξάρσεις ή και να λάβουν την μορφή της ανορεξίας και της ναυτίας που διαρκεί από λίγες ημέρες μέχρι μήνες και υποτροπιάζει σε άλλοτε άλλο χρονικό διάστημα.
Η κλινική εικόνα πλην της ανορεξίας, εμέτων,αισθήματος μετασιτικής πληρότητας, επιπλέκεται και από απορρύθμιση του μεταβολικού ελέγχου με επέλευση υπογλυκαιμίας και υπεργλυκαιμίας, λόγω της καθυστερημένης μεταγευματικής θερμιδικής απορρόφησης. Ακόμη και όταν τα συμπτώματα είναι ήπια, η ακανόνιστη προώθηση της τροφής από το στομάχι προς το έντερο δενσυντονίζεται με την εξωγενή χορήγηση ινσουλίνης, με αποτέλεσμα μεγάλες αυξομειώσεις του σακχάρου στο αίμα και ανεξήγητες υπογλυκαιμίες μετά τα γεύματα, που δίνουν την εντύπωση ότι υπάρχει ασταθής ή αρρύθμιστος διαβήτης.
Επειδή ο κίνδυνος της υπογλυκαιμίας είναι μεγάλος πρέπει να επιχειρείται μια αποδεκτή ρύθμιση του σακχάρου χωρίς όμως υπερβολές. Σε ορισμένες περιπτώσειςσυστήνεται η χορήγηση ινσουλίνης μετά τη λήψη του γεύματος ώστε να καλύπτει την καθυστερημένη κορύφωση των επιπέδων γλυκόζης.
Η συστηματική παρακολούθηση των τιμών γλυκόζης πλάσματος δύναται να καθοδηγήσει τον θεράπευοντα ιατρό καιδιαιτολόγο στην διαμόρφωση των κατάλληλων συστάσεων σχετικά με την χορήγηση ινσουλίνης και τον σχεδιασμό των γευμάτων. Στους ασθενείς με γαστροπάρεση συνιστάται η χορήγηση μικρών και συχνών γευμάτων, περιορισμός του λίπους (<40 g/ημέρα) που δύναται να συμβάλει στη βελτίωση του βραδέως ρυθμού γαστρικής κένωσης, καθώς και μείωση των προσλαμβανόμενων φυτικών ινών.Στην περίπτωση ανεπαρκούς θερμιδικής πρόσληψης και ελλιπούς κατανάλωσης θρεπτικών συστατικών, ο υπεύθυνος μπορεί να συστήσει την από του στόματος λήψη συμπληρωμάτων διατροφής. Για την αποσυμφόρηση του στομάχου μπορεί να τεθεί ρινογαστρικός σωλήνας για λίγες ημέρες. Η φαρμακευτικήαγωγή περιλαμβάνει τη χορήγηση φαρμάκων που αυξάνουν την κινητικότητα του στομάχου (μετοκλοπραμίδη, δομπεριδόνη, λεβοσουλπιρίδη).
