Το Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών (ΣΠΩ) συνδέεται στενά με το μεταβολισμό της ινσουλίνης και κατ’ επέκταση του σακχάρου. Οι γυναίκες με ΣΠΩ έχουν τριπλάσιο έως επταπλάσιο κίνδυνο να αναπτύξουν σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ (των ενηλίκων) σε σχέση με τις υπόλοιπες.
Ο διαβήτης αυτού του τύπου είναι ο γνωστός διαβήτης που αναπτύσσουν άντρες και γυναίκες συνήθως μετά τα σαράντα και απαιτεί σαν πρώτο μέτρο αντιμετώπισης την εφαρμογή ειδικής δίαιτας. Εάν η διαβητική δίαιτα δεν είναι αρκετή ώστε να ελέγξει τα επίπεδα του σακχάρου, θα απαιτηθεί η χορήγηση χαπιών ή ακόμα και ινσουλίνης.
Οι κίνδυνοι υγείας από το σακχαρώδη διαβήτη είναι γνωστοί. Η πάθηση επηρεάζει τα μεγάλα και τα μικρά αγγεία του σώματος. Τα αγγεία στενεύουν, θρομβώνονται και τελικά φράσσουν τελείως, με συνέπεια να μην φτάνει το αίμα σε ζωτικά όργανα. Αποτέλεσμα είναι αυτά τα όργανα να μη λειτουργούν σωστά και τελικά να νεκρώνονται.
Μεγάλα αγγεία που πάσχουν είναι της καρδιάς (έμφραγμα), του εγκεφάλου (εγκεφαλικό επεισόδιο) και των ποδιών (γάγγραινα). Μικρά αγγεία που πάσχουν είναι χαρακτηριστικά των νεφρών (νεφρική ανεπάρκεια), των ματιών (τύφλωση) και του δέρματος (έλκη που δεν επουλώνονται).
Οι επιπλοκές αυτές είναι υπεύθυνες για την αυξημένη θνητότητα αλλά και για τη σταδιακή επιδείνωση της ποιότητας της ζωής του διαβητικού ατόμου. Από την άλλη, η σωστή και επιμελής θεραπεία του σακχαρώδη διαβήτη βοηθά στην πρόληψη και την καθυστέρηση στην εγκατάσταση αυτών των επιπλοκών.
Στις γυναίκες με ΣΠΩ, η ανάπτυξη του διαβήτη είναι προοδευτική. Συνήθως, μεσολαβούν αρκετά χρόνια, όπου η γυναίκα έχει αναπτύξει αντίσταση στην ινσουλίνη χωρίς ακόμα να έχουν επηρεαστεί τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα.
Το παραπάνω μοντέλο της σταδιακής εξέλιξης του ΣΠΩ σε σακχαρώδη διαβήτη είναι εξαιρετικά χρήσιμο. Πρώτα από όλα είναι φανερό ότι το ΣΠΩ δεν είναι μόνο τα προβλήματα περιόδου, υπερτρίχωσης, παχυσαρκίας και υπογονιμότητας.
Οι μεταβολικές αλλαγές που προκαλεί μπορεί να οδηγήσουν σε σοβαρούς κινδύνους για τη ζωή της γυναίκας. Αυτό σημαίνει ότι καλό είναι οι θεραπευτικές παρεμβάσεις στο ΣΠΩ να προσανατολίζονται όχι μόνο στη βελτίωση των ανεπιθύμητων συμπτωμάτων αλλά και τη μείωση του κινδύνου για μακροπρόθεσμες επιπλοκές, όπως ο σακχαρώδης διαβήτης.
Για παράδειγμα, το αντισυλληπτικό χάπι, που ομαλοποιεί την περίοδο σε γυναίκες με ΣΠΩ, δεν βοηθά καθόλου στην πρόληψη κατά του διαβήτη. Δυστυχώς, πολλοί γιατροί δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει τους μακροπρόθεσμους κινδύνους του ΣΠΩ και επιμένουν σε θεραπείες με βραχυπρόθεσμη μόνο λογική.
Γνωρίζοντας ότι η εμφάνιση αντίστασης στην ινσουλίνη συνήθως προηγείται του διαβήτη, μας βοηθά στο να εντοπίσουμε ποιες γυναίκες με ΣΠΩ έχουν αυξημένη πιθανότητα να εκδηλώσουν υψηλό σάκχαρο στο μέλλον. Προφανώς, οι γυναίκες που έχουν αντίσταση στην ινσουλίνη (και εκδηλώνουν το μεταβολικό σύνδρομο) διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο. Βέβαια, το γεγονός ότι μία γυναίκα με ΣΠΩ δεν έχει το μεταβολικό σύνδρομο δεν σημαίνει ότι δε θα το αναπτύξει στο μέλλον και γι’ αυτό χρειάζεται περιοδικό chek up, ώστε αυτό να διαγνωστεί εγκαίρως.
Ας μην ξεχνάμε ότι η αντίσταση στην ινσουλίνη από μόνη της είναι βλαβερή για τον οργανισμό και χρήζει θεραπευτικών παρεμβάσεων. Αν μια γυναίκα με αντίσταση στην ινσουλίνη ακολουθήσει κατάλληλη θεραπεία, τότε θα καταφέρει να βελτιώσει την αντίσταση αυτή και να ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο ανάπτυξης διαβήτη.
* Το κείμενο υπογράφει ο Δρ. ΘΑΝΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, MD(London) MRCOG FHEA, Μαιευτήρας Χειρ. Γυναικολόγος, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Λονδίνου
Πηγή: zougla.gr
Οι κίνδυνοι υγείας από το σακχαρώδη διαβήτη είναι γνωστοί. Η πάθηση επηρεάζει τα μεγάλα και τα μικρά αγγεία του σώματος. Τα αγγεία στενεύουν, θρομβώνονται και τελικά φράσσουν τελείως, με συνέπεια να μην φτάνει το αίμα σε ζωτικά όργανα. Αποτέλεσμα είναι αυτά τα όργανα να μη λειτουργούν σωστά και τελικά να νεκρώνονται.
Μεγάλα αγγεία που πάσχουν είναι της καρδιάς (έμφραγμα), του εγκεφάλου (εγκεφαλικό επεισόδιο) και των ποδιών (γάγγραινα). Μικρά αγγεία που πάσχουν είναι χαρακτηριστικά των νεφρών (νεφρική ανεπάρκεια), των ματιών (τύφλωση) και του δέρματος (έλκη που δεν επουλώνονται).
Οι επιπλοκές αυτές είναι υπεύθυνες για την αυξημένη θνητότητα αλλά και για τη σταδιακή επιδείνωση της ποιότητας της ζωής του διαβητικού ατόμου. Από την άλλη, η σωστή και επιμελής θεραπεία του σακχαρώδη διαβήτη βοηθά στην πρόληψη και την καθυστέρηση στην εγκατάσταση αυτών των επιπλοκών.
Στις γυναίκες με ΣΠΩ, η ανάπτυξη του διαβήτη είναι προοδευτική. Συνήθως, μεσολαβούν αρκετά χρόνια, όπου η γυναίκα έχει αναπτύξει αντίσταση στην ινσουλίνη χωρίς ακόμα να έχουν επηρεαστεί τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα.
Το παραπάνω μοντέλο της σταδιακής εξέλιξης του ΣΠΩ σε σακχαρώδη διαβήτη είναι εξαιρετικά χρήσιμο. Πρώτα από όλα είναι φανερό ότι το ΣΠΩ δεν είναι μόνο τα προβλήματα περιόδου, υπερτρίχωσης, παχυσαρκίας και υπογονιμότητας.
Οι μεταβολικές αλλαγές που προκαλεί μπορεί να οδηγήσουν σε σοβαρούς κινδύνους για τη ζωή της γυναίκας. Αυτό σημαίνει ότι καλό είναι οι θεραπευτικές παρεμβάσεις στο ΣΠΩ να προσανατολίζονται όχι μόνο στη βελτίωση των ανεπιθύμητων συμπτωμάτων αλλά και τη μείωση του κινδύνου για μακροπρόθεσμες επιπλοκές, όπως ο σακχαρώδης διαβήτης.
Για παράδειγμα, το αντισυλληπτικό χάπι, που ομαλοποιεί την περίοδο σε γυναίκες με ΣΠΩ, δεν βοηθά καθόλου στην πρόληψη κατά του διαβήτη. Δυστυχώς, πολλοί γιατροί δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει τους μακροπρόθεσμους κινδύνους του ΣΠΩ και επιμένουν σε θεραπείες με βραχυπρόθεσμη μόνο λογική.
Γνωρίζοντας ότι η εμφάνιση αντίστασης στην ινσουλίνη συνήθως προηγείται του διαβήτη, μας βοηθά στο να εντοπίσουμε ποιες γυναίκες με ΣΠΩ έχουν αυξημένη πιθανότητα να εκδηλώσουν υψηλό σάκχαρο στο μέλλον. Προφανώς, οι γυναίκες που έχουν αντίσταση στην ινσουλίνη (και εκδηλώνουν το μεταβολικό σύνδρομο) διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο. Βέβαια, το γεγονός ότι μία γυναίκα με ΣΠΩ δεν έχει το μεταβολικό σύνδρομο δεν σημαίνει ότι δε θα το αναπτύξει στο μέλλον και γι’ αυτό χρειάζεται περιοδικό chek up, ώστε αυτό να διαγνωστεί εγκαίρως.
Ας μην ξεχνάμε ότι η αντίσταση στην ινσουλίνη από μόνη της είναι βλαβερή για τον οργανισμό και χρήζει θεραπευτικών παρεμβάσεων. Αν μια γυναίκα με αντίσταση στην ινσουλίνη ακολουθήσει κατάλληλη θεραπεία, τότε θα καταφέρει να βελτιώσει την αντίσταση αυτή και να ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο ανάπτυξης διαβήτη.
* Το κείμενο υπογράφει ο Δρ. ΘΑΝΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, MD(London) MRCOG FHEA, Μαιευτήρας Χειρ. Γυναικολόγος, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Λονδίνου
Πηγή: zougla.gr
