Το Glykouli.Gr εγκαινιάζει μια νέα στήλη, τη “Συνέντευξη του Μήνα”!
Σκοπός μας είναι να γνωρίσουμε από κοντά και να αναδείξουμε τους ανθρώπους εκείνους που προσφέρουν στην γλυκιά μας κοινότητα!
Ξεκινάμε, λοιπόν, δυναμικά, με την πρώτη μας συνέντευξη, με την Πρόεδρο της ΠΕΑΝΔ., Σοφία Μανέα!
Από τότε που διαγνώσθηκα με διαβήτη κι άρχισα να ανακατεύομαι με την γλυκιά κοινότητά μας, άκουγα το όνομά της συχνά, και όχι μόνο με καλά λόγια. Είχε τύχει μάλιστα κι είχαμε καθίσει και σε ένα τραπέζι μαζί, σε μια εκδήλωση για τον διαβήτη, κι είχαμε ανταλλάξει κάποιες κουβέντες. Η αίσθηση που είχα ήταν πως πρόκειται για μια γυναίκα κάπως σφιγμένη, καθόλου σνομπ, και πολύ όμορφη και γλυκιά -με μια γλυκύτητα που σίγουρα δεν οφείλεται στη γλυκοζυλιωμένη της, αφού αυτήν έχει μάθει να την ρυθμίζει πολύ καλά εδώ και χρόνια!
Η Σοφία Μανέα, Πρόεδρος της ΠΕΑΝΔ, με αφορμή την κατασκήνωση που διοργανώνεται για 25η χρονιά, έδωσε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο Glykouli.Gr -γιατί είναι ενδιαφέρον να γνωρίζουμε καλύτερα τους δικούς μας ανθρώπους, εκείνους που προωθούν την κοινότητά μας!
Glykouli.Gr: Πότε διαγνώσθηκες με διαβήτη;
Διαγνώσθηκα το ’91, και ήμουν τότε 6η Δημοτικού, δηλαδή 11 χρονών. Η διάγνωσή μου ήταν ένα σοκ, γιατί από παιδί ήμουν πάντα πολύ προσεκτική με την υγεία μου: πρόσεχα πάντα όταν έπαιζα και δεν είχα μπει ποτέ σε νοσοκομείο.
Στάθηκα όμως τυχερή, γιατί ο παιδίατρός μου, ο κ. Μπαρτσόκας, ήταν και διαβητολόγος, κι έτσι μάθαμε αμέσως τι συνέβαινε.
Κάτι που δεν θα ξεχάσω είναι η πρώτη μέρα που μπήκα στο νοσοκομείο, στο Παίδων (* σημείωση: αντίθετα απ’ ό,τι γίνεται σήμερα, έμεινε στο νοσοκομείο για 25 ολόκληρες μέρες). Μου έχουν μόλις βάλει τον ορό για να πέσει η γλυκόζη και, καθώς ήταν η ώρα για κολατσιό, βγαίνουμε μαζί με τον μπαμπά μου στο προαύλιο. Αν και το κολατσιό μου ήταν συνήθως ένα τοστ, ή αβγό με ψωμί, τέτοια πράγματα, οι γιατροί είχαν συμβουλέψει εκείνη τη μέρα τον μπαμπά μου να με πάει στο κυλικείο και να μου πάρει ό,τι ήθελα… Σαν να ‘ταν η τελευταία φορά που θα έτρωγα! Καθόμαστε, λοιπόν, στην αυλή, κι εκείνος μου φέρνει μια τυρόπιτα σφολιάτα –πράγμα τρομερά ασυνήθιστο! Θυμάμαι που όλη την ώρα σκεφτόμουν από μέσα μου «πώς και μου πήρε τυρόπιτα ο μπαμπάς;» και τον κοίταζα!
Glykouli.Gr: Πότε γνώρισες και άλλα παιδάκια με διαβήτη;
Την ίδια χρονιά. Διαγνώστηκα με διαβήτη τον Ιανουάριο, κι όταν πια πλησίαζε το καλοκαίρι, μία ήταν η βασική μου ανησυχία: τι θα γινόταν με την κατασκήνωση, που πήγαινα κάθε χρόνο! Στα ραντεβού μας με τον κ. Μπαρτσόκα, όταν εκείνος έλεγε πόσο καλά τα είχα πάει ή τι καλές τιμές που είχα, εγώ απαντούσα: «ναι, αλλά αφού είμαι τόσο καλή, γιατί να μην πάω κατασκήνωση;»…
Και τότε, λοιπόν, εκείνος αποφάσισε να ξεκινήσει ένα ειδικό πρόγραμμα κατασκήνωσης πιλοτικά. Μας πήρε τρία παιδιά, που μας ήξερε και σαν χαρακτήρες, πως ήμαστε αθλητικά και πειθαρχημένα, και μας πήγε για 3 μέρες στην κατασκήνωση της Εθνικής Τράπεζας στο Διόνυσο. Είχε κάνει από πριν όλη την οργάνωση και τη συνεννόηση, και μαζί μας ήταν και μια νοσηλεύτρια.
Το πρόγραμμά μας ήταν διαφορετικό από των υπολοίπων: μέναμε μόνοι μας σε ένα σπιτάκι, δε συμμετείχαμε στις δραστηριότητες τις ίδιες ώρες με τους υπόλοιπους, ούτε και τρώγαμε τα ίδια πράγματα. Δεν ήμαστε δηλαδή μέλη της κατασκήνωσης, απλά συνυπήρχαμε σε ένα κοινό πλαίσιο, κι αυτό ώστε να υπάρχουν οι ασφαλέστερες δυνατές συνθήκες. Όμως, ακόμα κι έτσι, ήμαστε τρισευτυχισμένοι! Κι εγώ προσωπικά δεν ήθελα τίποτα άλλο!
Έκτοτε πήγαινα κάθε χρόνο… Και με τα χρόνια, βελτιώνονταν σιγά σιγά και οι συνθήκες της κατασκήνωσης, κι αυξάνονταν και οι μέρες και τα παιδιά που συμμετείχαν. Το πιο σημαντικό ήταν πως κι εμείς μεγαλώναμε κι αρχίζαμε να νιώθουμε περήφανοι, αλλά και να απομυθοποιούμε το διαβήτη μας.
Η κουβέντα μας είχε ήδη συνεπάρει, και καθώς από τα λόγια της αντιλαμβανόμασταν ένα παιδί αρκετά κλειστό γενικά, αλλά και στο θέμα του διαβήτη ειδικά, θέσαμε την ερώτηση για τη δημόσια παραδοχή του διαβήτη.
Glykouli.Gr: Ήσουν ανοιχτή στους γύρω σου με τον διαβήτη σου;
Όχι. Σαν παιδί δεν το είχα πει τότε ποτέ σε κανέναν, ούτε καν στην κολλητή μου. Ούτε και στις ερωτικές μου σχέσεις ήμουν ανοιχτή: στον Γιάννη, τον άντρα μου, χρειάστηκαν δυο χρόνια για να του το πω. Δεν έβρισκα τη σωστή αφορμή και δεν ένιωθα άνετα. Όταν μάλιστα πηγαίναμε μαζί διακοπές, εγώ έκρυβα το μετρητή στην τσάντα με τα αντιηλιακά!
Glykouli.Gr: Γιατί;
Γιατί σαν παιδί δεν άκουσα ποτέ τους γονείς μου να μιλάνε μπροστά μου για τον διαβήτη. Δεν είχε γίνει ποτέ στο σπίτι οικογενειακή συζήτηση, ούτε και είχαμε συμφωνήσει σε ποιους να το πούμε ή τι να λέμε αν κανείς ρωτήσει. Ακόμα και το όνομα της ασθένειας το έμαθα από το γιατρό… Πώς λοιπόν θα μπορούσα να μιλήσω εγώ για κάτι που δεν γνώριζα;
Γι’ αυτό τώρα, το πρώτο πράγμα που λέω στους γονείς είναι να συζητήσουν ανοιχτά τα πάντα με τα παιδιά τους, αφότου βγουν από το νοσοκομείο, σαν οικογένεια. Και να κλάψουν όλοι μαζί αν χρειαστεί.
Να προετοιμαστούν τα παιδιά για όλα τα πιθανά σενάρια. Αυτή η συζήτηση θα πρέπει να επαναλαμβάνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα και να αναπροσαρμόζεται ανάλογα την ηλικία και τις ανάγκες του παιδιού. Σε ‘μένα αυτό δεν έγινε ποτέ.
Glykouli.Gr: Και τώρα;
Από την ηλικία των 18 που ασχολούμαι με το σύλλογο η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική. Μπορεί να μην είμαι ο χαρακτήρας που σε μια παρέα θα πει ξεκάρφωτα «έχω διαβήτη», αλλά θεωρώ τρομερά σημαντικό ότι, όπως εσύ θα βγάλεις τα τσιγάρα σου στο τραπέζι, έτσι κι εγώ θα βγάλω το μετρητή μου, και δε χρειάζεται προειδοποίηση γι’ αυτό. Στην ουσία, δηλαδή, είμαι ανοιχτή, και δίνω στον άλλον το ερέθισμα να με ρωτήσει. Κι αν ακούσω κάποιον να λέει πως έχει διαβήτη, θα πω αυθόρμητα «κι εγώ!»
Glykouli.Gr: Ο διαβήτης είναι ασθένεια ή τρόπος ζωής;
Η έκφραση «τρόπος ζωής» δε μου αρέσει -όχι μόνο για το διαβήτη, αλλά και για πάρα πολλά πράγματα.
Για ‘μένα, ο διαβήτης δεν είναι ασθένεια -είναι μια συνήθεια. Μια καθημερινή ανάγκη για να ζήσω: να κάνω μέτρηση, ινσουλίνη, να φάω τα συγκεκριμένα πράγματα. Τίποτα παραπάνω.
Πρόκειται στην ουσία για μια διαδικασία που εκδηλώνει κάποια στιγμή ο οργανισμός, σαν την αλλεργία. Δεν θεωρώ τον διαβήτη ούτε πρόβλημα ούτε κάτι μη διαχειρίσιμο –και δεν πιστεύω πως προσωπικά μου λείπει η υγεία. Δεν χρειαζόμαστε πλέον τακτικά γιατρό για να μας ρυθμίσει: χρειαζόμαστε συχνή εκπαίδευση για να διαχειριστούμε συνθήκες που τροποποιούνται λόγω αλλαγής της καθημερινότητας.
Ο διαβήτης μου μού μιλάει, τον γνωρίζω, ξέρω τι θέλει. Δε μου κρύβεται. Είναι σαν να έχω ένα λουλούδι, που ξέρω πως για να επιβιώσει θέλει φως και νερό.
Glykouli.Gr: Δηλαδή, η Σοφία Μανέα βιώνει το διαβήτη σαν μη πρόβλημα…
Ναι, πραγματικά. Αν εξαιρέσω την κοινωνική κατάσταση ή την κατάσταση στα νοσοκομεία, δεν τον θεωρώ πρόβλημα. Και μπορεί να είμαι η εξαίρεση στον κανόνα, αλλά δε νιώθω πως έχω περάσει δύσκολα λόγω του διαβήτη. Δεν έκλαψα ποτέ να πω «γιατί σε ‘μένα;» ή «γιατί με έχουν αδικήσει;». Έχουν υπάρξει, βέβαια, φορές, που έχω πει «άι στο καλό, βαρέθηκα!», όμως αυτό που με απασχολούσε κυρίως ήταν το γιατί μου συνέβη -να καταλάβω το γιατί, δηλαδή…
Διαφώνησα έντονα, εμένα ο διαβήτης μου μού φαίνεται βουνό, και σίγουρα τον θεωρώ ασθένεια, και μάλιστα χρόνια. Όμως, πρέπει να σημειώσουμε το εξής: πως όση ώρα μιλούσε η Σοφία, τα λόγια της, η στάση της και ο τόνος της φωνής της μας μετέφεραν και μια τρομερά θετική, ήρεμη και ενδυναμωτική στάση ζωής, τόσο για το ζήτημα του διαβήτη όσο και γενικά.
Όσον αφορά τα φλερτ και την κοινωνικοποίηση, λέω συνεχώς στους γονείς το ίδιο πράγμα: Το παιδί θα πρέπει να πηγαίνει βήμα-βήμα.
Για παράδειγμα, αν ένα παιδί δεν έχει έρθει ποτέ στην κατασκήνωση, αλλά πάει κάποια στιγμή μια εκδρομή, στην εκδρομή θα έχει να αντιμετωπίσει ό,τι και τα άλλα παιδιά που δεν έχουν διαβήτη, συν τα θέματα του διαβήτη. Δε γίνονται αυτά αυτόματα, όσο ανοιχτός χαρακτήρας κι αν είσαι…
Και δεν είναι μόνο η έλλειψη ενημέρωσης που ευθύνεται γι’ αυτό. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, ένα παιδί με διαβήτη, που η παρέα του το γνωρίζει, αλλά του αρέσει ένα άτομο εκτός παρέας. Υπάρχουν όλες αυτές οι δυσκολίες της ερωτικής προσέγγισης, ιδίως όταν συμβαίνει για πρώτη φορά –όμως, το παιδί με διαβήτη θα μπει και σε δεύτερη σκέψη: το τι θα γίνει αν στην πορεία κάτι πάει στραβά, γιατί πχ. μάθει το άλλο άτομο πως έχει διαβήτη;
Μπαίνουν, λοιπόν, κάποιες δυσκολίες που, αν δεν οδηγήσεις βήμα-βήμα το παιδί, θα δυσκολευτεί πολύ. Και θα κάνει λάθη και θα βρεθεί σε καταστάσεις που θα μπορούσε να είχε αποφύγει.
Glykouli.Gr: Είναι λοιπόν ακριβώς αυτό που προσπαθείς να προσφέρεις και τώρα μέσα από την κατασκήνωση…
Ακριβώς. Και δυστυχώς, έχω ακούσει συχνά από τον κόσμο να λέει «έλα μωρέ, τι έχει να προσφέρει στο παιδί μου η κατασκήνωση;» ή να μας κατηγορεί πως γκετοποιούμαστε… Πρέπει να θυμόμαστε πως το καθετί χτίζεται. Στις απόψεις για τα «γκέτο», εγώ απαντώ ως εξής: μπορείς να γίνεις παίκτης του μπάσκετ, αν δεν πας σε μια ομάδα;
Και πρέπει να πω, με μεγάλη μου λύπη, πως τόσα χρόνια που γίνεται η κατασκήνωση, πολλοί γιατροί αλλά και σύλλογοι αντιμάχονται τη δράση αυτή, και δεν ενημερώνουν καν τα μέλη τους.
Ξανασυμφωνήσαμε, λοιπόν, και πέσαμε με τα μούτρα να μιλάμε για την κατασκήνωση. Η κατασκήνωση της ΠΕΑΝΔ γίνεται μια φορά το χρόνο, και αποτελεί μέχρι σήμερα τη μοναδική κατασκήνωση για διαβητικά παιδιά, από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Γίνεται σε μια κατασκηνωτική περίοδο με διάρκεια 22 μέρες, και συμμετέχουν παιδιά κάθε ηλικίας, από 5 ως 16 ετών.
Το σκεπτικό μας ως ΠΕΑΝΔ έχει ως εξής: Πάμε σε μια κοινή ιδιωτική κατασκήνωση, που πληροί υψηλές προδιαγραφές σε ό,τι αφορά τις εγκαταστάσεις και το φαγητό, και εφαρμόζουμε ένα εξειδικευμένο πρόγραμμα. Ακολουθούμε, δηλαδή, το μοντέλο που άρχισε το ’91, αλλά με πολύ εξελιγμένο τρόπο. Τα παιδιά που συμμετέχουν είναι στην πλειοψηφία τους παιδιά με διαβήτη, και υπάρχει κι ένα ποσοστό 5% περίπου από παιδάκια που δεν έχουν διαβήτη-αδέλφια αυτών.
Φροντίζουμε να έχουμε αυξημένη και ποιοτική αθλητική δραστηριότητα, με εξειδικευμένους γυμναστές και εγκαταστάσεις, καθώς και ποιοτική κουζίνα. Όσον αφορά το φαγητό, κρατάμε το μενού της κατασκήνωσης, αλλά επεξεργαζόμαστε μερικά πράγματα: αντικαθιστούμε, για παράδειγμα, το συνηθισμένο εβαπορέ ζαχαρούχο γάλα του πρωινού με φρέσκο γάλα 2% -και πολλά άλλα… Αντιμετωπίζουμε, δηλαδή, εξειδικευμένα το ιδιαίτερο, αλλά εντάσσουμε όλα τα παιδιά σε ένα κοινό πλαίσιο.
Υπάρχει κι ένα στάδιο προετοιμασίας πριν έρθουν τα παιδιά στην κατασκήνωση, που διαρκεί περίπου δύο μήνες. Οι γονείς μαζεύουν όσα δικαιολογητικά και χαρτιά σχετίζονται με το προφίλ του παιδιού. Έπειτα εκπαιδεύουμε τους νοσηλευτές, να μάθουν τα πάντα για το προφίλ των παιδιών που θα αναλάβουν (* σημείωση: maximum 14 παιδιά ανά νοσηλευτή). Και πριν την κατασκήνωση γίνεται ένα ραντεβού, όπου γνωρίζονται τα παιδιά μεταξύ τους και με τους νοσηλευτές και τους ομαδάρχες, που είναι και αυτοί συνήθως άτομα με διαβήτη.
Glykouli.Gr: Και από κόστος;
Οι τιμές που προσφέρουμε απέχουν πολύ από εκείνες που καταβάλλουμε εμείς, ως ΠΕΑΝΔ, για τη διοργάνωση της κατασκήνωσης -τόσο ανά άτομο στην κατασκήνωση όσο και τα έξοδα για τους νοσηλευτές, τα στελέχη, τις παροχές, το φαγητό κλπ. Και μέσα από την ετήσια συνδρομή των μελών (* σημείωση: που είναι μόλις 20 ευρώ) υπάρχει επιπλέον έκπτωση.
Αν και ο στόχος μας είναι, φυσικά, να έχουμε όσο το δυνατόν χαμηλότερες τιμές, για να έρχονται περισσότερα παιδάκια, αυτό δεν είναι εύκολο. Δεν έχουμε στήριξη ούτε από το κράτος, ούτε από τις φαρμακευτικές.
Τα ΑΜΕΑ, για παράδειγμα, έχουν κατορθώσει να εξασφαλίσουν την τέταρτη περίοδο (αρχές Σεπτέμβρη) σε όλες τις κατάλληλες κατασκηνώσεις δωρεάν από την Πολιτεία. Γιατί δε συμβαίνει το ίδιο και με τα παιδιά με διαβήτη, που είναι ένα θέμα τόσο σημαντικό, με τέτοια έκταση, και τόσο μικρές ηλικιακές κατηγορίες;
Glykouli.Gr: Έχεις δει παιδάκια να αλλάζουν ή να ρυθμίζονται καλύτερα μέσα από την κατασκήνωση;
Είναι πολλά τα οφέλη της κατασκήνωσης, όπως ίσως φαίνεται και από τη δική μου εμπειρία. Σκεφτείτε μόνο ένα παιδί από νησί ή επαρχία, που έχει να αντιμετωπίσει στην καθημερινότητά του ρατσιστικές συμπεριφορές: ερχόμενο σε ‘μας, θα ζήσει επί 22 μέρες μαζί με παιδιά με το ίδιο ζήτημα, και θα απομυθοποιήσει τελείως ό,τι του έχει περαστεί από την οικογένεια ή το περιβάλλον του –στην ουσία, θα εκπαιδευτεί.
Μια μαμά, για παράδειγμα, που έφερε από επαρχία το μοναχοπαίδι της, μας περιέγραφε πως όταν το παιδί γύρισε από την κατασκήνωση ήταν λες και να το είχε στείλει στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό! Είδε τέτοια αλλαγή, σαν να επρόκειτο για άλλο παιδί! Το παιδί έγινε υπεύθυνο με τα ρούχα του, με το μπάνιο του, έμαθε να μοιράζεται…
Είναι δεδομένο πως αν έρθει ένα παιδάκι στην κατασκήνωση και θα ρυθμιστεί και θα φροντίσει το φαγητό του -και όλα αυτά χωρίς να αντιδράσει, αφού αισθάνεται πως είναι κάτι που το θέλει, και θέλει να είναι μέλος της ομάδας.
Πολλά παιδάκια μαθαίνουν να κάνουν τις μετρήσεις τους, τις ενέσεις τους, τα ισοδύναμα κλπ -παίρνουν θάρρος. Έρχονται παιδιά με υψηλές τιμές στη γλυκοζυλιωμένη τους, και όταν φεύγουν έχουν μέχρι και 2 μονάδες χαμηλότερη τιμή…
Κι όμως, βρισκόμαστε ακόμα πολύ συχνά να πρέπει να παρακαλάμε τους γονείς να φέρουν τα παιδιά τους, έστω και για 10 μέρες… Ή, μερικές φορές, δεχόμαστε άλλου τύπου κριτικές από τους γονείς: πως «κακομάθαμε», για παράδειγμα, το παιδί, γιατί βρισκόταν σε ένα αφύσικα περιοριστικό πλαίσιο στο σπίτι. Ή, τυχαίνει να έρχονται οι γονείς στο επισκεπτήριο και να φέρνουν στα παιδιά τους κρουασάν και μπισκότα…
Να πω, επίσης, πως δε μας έχουν τύχει ως τώρα αρρύθμιστα παιδιά, με πολύ υψηλές τιμές στη γλυκοζυλιωμένη. Για αυτά τα παιδιά το πρόγραμμά μας είναι μάλλον απαγορευτικό: αφού αν το παιδί δεν έχει γυμναστεί ποτέ και δεν είναι ρυθμισμένο, δεν θα μπορέσει να το παρακολουθήσει. Δεν είναι δηλαδή η κατασκήνωση ένας χώρος για να «παρκάρεις» το παιδί σου: θα εξαντληθεί άμεσα, λόγω των συνθηκών.
Κλείνοντας αυτή την τρομερά ενδιαφέρουσα συζήτηση, είπαμε να κάνουμε και μια πιο προσωπική ερώτηση, για να μάθουμε το «προφίλ» της Σοφίας Μανέα…
Glykouli.Gr: Τι θα άλλαζες πάνω σου αν είχες ένα μαγικό ραβδάκι; Μπορείς να πεις λεφτά, εμφάνιση, ό,τι θες!
Αυτό θέλει σκέψη. Δεν ξέρω. Ίσως να ελάφρυνα λίγο την αυστηρότητά μου, γιατί είμαι γενικά αυστηρός άνθρωπος σε σχέση με τους γύρω μου, όπως είμαι και με τον εαυτό μου.
Όταν όμως ένα παιδάκι, που πάει σήμερα Α’ Δημοτικού, μπορεί να μετρά το ζάχαρό του, να κάνει την ένεσή του, να τηρεί το πρόγραμμα της διατροφής του και να είναι καλό στα μαθήματά του, γιατί ένα άλλο παιδάκι δεν μπορεί;
Κατανοώ πως δεν προερχόμαστε όλοι από τα ίδια περιβάλλοντα, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν μπορούμε να βελτιωθούμε. Προσωπικά, η στάση «αυτός είμαι, και δεν αλλάζω» με θυμώνει…
Ασχολούμαι με το Σύλλογο από την ηλικία των 18. Μέχρι τα 35 μου, που είμαι σήμερα, είναι πολλά χρόνια -θα μπορούσα κι εγώ να πω πως βαρέθηκα, αλλά πάντοτε έβρισκα μέσα σε αυτό μεγάλο ενδιαφέρον, είτε από τον κόσμο γύρω μου είτε από μέσα μου, και αυτό συνεχίζει να υφίσταται.
Έχω πολλές φορές κατηγορηθεί από τον κόσμο του διαβήτη. Η κατάσταση με ανέδειξε κάποια στιγμή ως πρότυπο, αλλά εγώ δεν θεωρώ πως είπα ή έκανα ποτέ κάτι διαφορετικό, για να σταθώ ως πρότυπο των υπολοίπων. Ξέρω όμως πως ό,τι κάνω το κάνω με μεγάλη χαρά και αγάπη, γιατί υπάρχει αυτό το κάτι μέσα μου, το νιώθω, το αισθάνομαι, βράζει.
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε πολύ τη Σοφία Μανέα για αυτή τη συνέντευξη, καθώς και για την ανοιχτή και φιλική της διάθεση σε όλη τη διάρκεια της επικοινωνίας μας. Αν και η σκέψη μας υπήρξε να δημοσιεύσουμε τη συνέντευξη αρκετές ημέρες πριν, για να προλάβουμε και την προθεσμία λήξης των εγγραφών στην κατασκήνωση της ΠΕΑΝΔ (στις 26 Ιουνίου), τελικά δεν τα καταφέραμε να την ετοιμάσουμε έγκαιρα: η προθεσμία λήγει σε δύο μέρες και οι θέσεις έχουν ήδη συμπληρωθεί.
Πιστεύουμε, όμως, πως θα συμφωνήσετε μαζί μας πως είναι τρομερά ενδιαφέροντα τα όσα μάθαμε, τόσο για την κατασκήνωση όσο και για τη γυναίκα, το όνομα της οποίας όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά!
Θα ακολουθήσουν κι άλλες συνεντεύξεις από άτομα που προσφέρουν έργο στην κοινότητά μας!
