Αυτό είναι το post στο facebook που πήρε πάνω από 350.000 like. Γράφτηκε από τη μητέρα του 4χρονου και περιγράφει πώς ένας σκύλος έσωσε τη ζωή του παιδιού της από υπογλυκαιμία. Διαβάστε την συγκινητική ιστορία που δίνει σε όλους το μήνυμα να μην παραιτηθούν ποτέ από τη μάχη ενάντια στον διαβήτη.
Ακολουθεί το post:
Στη φωτογραφία μπορεί να βλέπετε απλώς έναν σκύλο, ένα αγοράκι που κοιμάται και έναν αριθμό σε μια οθόνη, αλλά η στιγμή αυτή είναι πολλά περισσότερα. Είναι η φωτογραφία του Τζέντι που έσωσε τη ζωή του μικρού αγοριού.
5 λεπτά πριν βγάλω αυτή τη φωτογραφία, όλοι κοιμόμασταν. Χωρίς ξυπνητήρια. Kανείς δεν σκεφτόταν το σάκχαρο, κανείς δεν σκεφτόταν τον διαβήτη. Είναι από τις στιγμές αυτές που οι άμυνες πέφτουν, που ζούμε απλά τη ζωή, που αφήνουμε το μυαλό μας να φύγει από τον διαβήτη – και τα πράγματα μπορούν να γίνουν τρομακτικά πολύ γρήγορα… αλλά ευτυχώς έχουμε τον Τζέντι.
O Τζέντι πήδηξε από το κρεβάτι, ανέβηκε ξανά, και παρόλο που τον κατάλαβα δεν ξύπνησα. Έπειτα ο Τζέντι ξάπλωσε πάνω μου. Ξύπνησα. Πήδηξε από το κρεβάτι, μισός πάνω μισός κάτω, και δεν με άκουσε όταν του είπα να ξανανέβει. Σηκώθηκα, ο Τζέντι «έσκυψε» και ο καταγραφέας σακχάρου του Λουκ έδειχνε σταθερά 100. Είπα στον Τζέντι ότι θα περιμένουμε να δούμε πως θα πάει, αλλά αυτός «έσκυψε» ξανά (όταν ο Τζέντι «σκύβει» είναι ο τρόπος του για να ειδοποιεί πως το σάκχαρο είναι χαμηλό), του είπα να ξανανέβει στο κρεβάτι, αλλά αρνήθηκε. Ξαφνικά είχα ξυπνήσει τελείως και ήξερα ότι κάτι συμβαίνει. Τρύπησα το δάχτυλό του και είδα 57 που είναι πολύ χαμηλό και από την συμπεριφορά του Τζέντι ήμουν σίγουρη ότι έπεφτε γρήγορα.
Ο Λουκ ήταν ξαπλωμένος δίπλα μου, πολύ κοντά, και χωρίς τον Τζέντι δεν θα είχα την παραμικρή ιδέα πως το σάκχαρο έπεφτε εκτός ορίων ασφαλείας. Δεν είχε ποτέ ξυπνήσει μόνος του λόγω χαμηλού σακχάρου για πάνω από 4,5 χρόνια. Είμαστε το δίχτυ ασφαλείας του, πάει στο κρεβάτι κάθε βράδυ και παρόλο που δεν το ξέρει βασίζεται 100% σε εμάς για να είναι ασφαλής κατά τη διάρκεια της νύχτας. Γι αυτό κι ελέγχουμε το σάκχαρό του κατά τη διάρκεια της νύχτας, κάθε νύχτα, έχοντας όλα τα διαθέσιμα μέσα και εκπαιδεύουμε κάθε μέρα τον Τζέντι τα τελευταία 3 χρόνια να αντιδρά στο υψηλό και χαμηλό σάκχαρο, επειδή ο διαβήτης τύπου 1 είναι αμείλικτος και χρειαζόμαστε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη βοήθεια.
Αυτή είναι η φωτογραφία όπου ο Τζέντι σώζει το αγόρι του. Ανάμεσα σε μια νόσο που κάνει τα πάντα για να κάνει τη ζωή πιο δύσκολη, αυτή είναι μια φωτογραφία αφοσίωσης, αγάπης και επιμονής. Μια υπενθύμιση ότι δεν θα αφήσουμε τον διαβήτη να νικήσει, δεν θα παραδοθούμε ποτέ και πάντα θα αγωνιζόμαστε για τα παιδιά μας.
(Του είχα δώσει ήδη μια ταμπλέτα γλυκόζης για να ανέβει το σάκχαρο πριν βγάλω τη φωτογραφία/δεν υπήρχε κάτι άλλο που μπορούσα να κάνω και αφιέρωσα ένα λεπτό στο να βγάλω αυτή τη φωτό – γιατί τη στιγμή που περιμένεις το σάκχαρο του παιδιού σου να ανέβει, όπως έχεις κάνει χιλιάδες φορές στο παρελθόν και θα κάνεις χιλιάδες φορές στο μέλλον, είναι πολύ εύκολο να νιώσεις μόνη σε έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνει όλα όσα περνάει κάποιος με διαβήτη τύπου 1. Έτσι τη στιγμή αυτή αποφάσισα να βγάλω μια φωτογραφία ώστε να μπορέσω να μοιραστώ την ιστορία μας, γιατί αν δεν μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας, πώς θα μπορούσε ο κόσμος να ξέρει πως περνάει ο γιος μου και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι κάθε μέρα; Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν πως συχνά αντιμετωπίζουμε πολλά «πάνω» και πολλά «κάτω» κάθε μέρα, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά δουλεύουμε ή πόσο επιμελείς είμαστε. Δεν είναι καθόλου εύκολο να προσπαθείς να είσαι πάγκρεας. Δεν γνωρίζουν πως ο Λουκ έχει κάνει χιλιάδες ενέσεις και έχει τρυπήσει τα δάχτυλά του αμέτρητες φορές από τότε που ήταν 2 χρονών και δεν θα σταματήσει ποτέ, εκτός αν βρεθεί θεραπεία. Χρειαζόμαστε ενημέρωση για μια νόσο που οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν και χρειάζεται να βοηθήσουμε όλοι να καταλάβει ο κόσμος γιατί χρειαζόμαστε απεγνωσμένα μια θεραπεία).
GlykouliGr
