Ο Μίτσελ Τζέικομπς περιγράφει στο DiabetesDaily πως γνώρισε τον διαβήτη τύπου 1 μέσα από τη σύντροφό του και πως είναι από τη δική του πλευρά να συμβιώνει με τη νόσο. Αυτή είναι η ιστορία του:
Θυμάμαι σαν εχθές την πρώτη φορά που γνώρισα την Μπρίτανι. Ένα χαριτωμένο και γελαστό κορίτσι. Κυρίως θυμάμαι, όμως, πόσο όμορφη ήταν. Ξεκινήσαμε να βγαίνουμε όταν ήμουν 19, μόλις είχα τελειώσει το λύκειο και δεν είχα ιδέα για τον κόσμο – δεν ήξερα καν τι ήταν ο διαβήτης.
Το μόνο που με απασχολούσε ήταν η μουσική, ο σκύλος μου ο Πέτι και αυτό το κορίτσι που δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι. Μια μέρα που ήμασταν μαζί με γνώρισε με τη νόσο την οποία δεν είχα ακούσει ποτέ. Γνωστή ως διαβήτης τύπου 1. Είχαμε βγει για φαγητό όπως όλα τα ζευγάρια και η Μπρίτανι ξεκίνησε να μου λέει όλες τις λεπτομέρειες. Δεν ήξερα τίποτα και εκείνο τον καιρό δεν έδωσα και πολλή σημασία για να είμαι ειλικρινής.
Καθώς οι μήνες πέρασαν, μετακομίσαμε μαζί. Αυτή ήταν και η στιγμή που συνειδητοποίησα πόσο άσχημη κατάσταση είναι ο διαβήτης τύπου 1. Η οικογένειά της είχε πρόσφατα διακόψει την ασφάλεια υγείας και εγώ με την Μπρίτανι αρχίσαμε να ζούμε με τις επιπτώσεις αυτής της κατάστασης – με δυσκολία τα βγάζαμε πέρα με το φαγητό, πόσο μάλλον με την ινσουλίνη.
Άρχισα να βλέπω τα σάκχαρα της Μπρίτανι να πέφτουν τόσο πολύ που υπήρχαν φορές που κατέληγε αναίσθητη. Είχα να παλέψω με το γεγονός πως η κοπέλα μου, από φυσιολογική γινόταν επιθετική και μετά αναίσθητη και έπρεπε να τηλεφωνήσω στο 911, όλα μέσα σε 1 ώρα. Είχα μείνει εμβρόντητος από τη νόσο. «Τι στο καλό συνέβαινε; Γιατί το σάκχαρό της είναι έτσι και γιατί δεν μπορούμε να το λύσουμε;”.
Θυμάμαι να έχω εμπλακεί πάρα πολύ προσπαθώντας να καταλάβω τον διαβήτη και να είμαι όσο υποστηρικτικός μπορούσα. Μια μέρα είχε ραντεβού στο γραφείο του ενδοκρινολόγου και έμεινα ξύπνιος όλο το βράδυ προσπαθώντας να σκεφτώ τις ερωτήσει που έπρεπε να κάνω στον γιατρό και να τις γράψω σε ένα χαρτί. Έπρεπε να μάθω πως γίνεται να θεραπευτεί αυτή η νόσος. «Είναι απλό», σκέφτηκα, «τα σάκχαρα είναι αριθμοί, οι υδατάνθρακες είναι αριθμοί, πρέπει να υπάρχει μια λύση σε αυτή την εξίσωση». Έκανα λάθος. Σύντομα συνειδητοποίηση πόσο περίπλοκος είναι ο διαβήτης και πως δεν μπορούσα να τον «διορθώσω». Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο από το να είμαι ο βράχος της.
Συνεχίσαμε να ζούμε τη ζωή μας, από επίσκεψη σε επίσκεψη στα νοσοκομεία και με πολλά τηλεφωνήματα. Προσπαθούσαμε να είμαστε 20 και κάτι χρονών, να βγούμε έξω να περάσουμε καλά και προσπαθούσαμε ταυτόχρονα να διαχειριστούμε – χωρίς επιτυχία – τη νόσο. Με όλη την ειλικρίνεια, παρατήρησα πως υπήρχαν στιγμές στον παρελθόν μας που προσπαθούσαμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι η Μπρίτανι δεν ήταν ένα «κανονικό» κορίτσι. Βγαίναμε έξω και γινόμασταν ανεύθυνοι προσπαθώντας να αγνοήσουμε αυτό το τέρας. Όταν τελικά συνειδητοποίησα πως έπρεπε να επιταχύνω εγώ για χάρη της Μπρίτανι, κάτι που συνέβη όταν ήμουν 22, η Μπρίτανι κι εγώ βγήκαμε έξω και ήπιαμε μερικά ποτά σε ένα τοπικό εστιατόριο.
Γυρίσαμε σπίτι και το επόμενο πρωί η Μπρίτανι ξύπνησε για να πάρει την ινσουλίνη της. Εκείνο τον καιρό χρησιμοποιούσε ινσουλίνη βραδείας δράσης και συμπλήρωνε με ινσουλίνη ταχείας δράσης. Έκανε την ινσουλίνη ταχείας δράσης κατά λάθος και ξύπνησα και την βρήκα να περιφέρεται στο σπίτι. Κατάχλωμη, ιδρωμένη και μπερδεμένη. Αμέσως κατάλαβα πως της είχε πέσει το σάκχαρο. Ο καφές ετοιμαζόταν και η ζάχαρη ήταν ακουμπισμένη έξω με ένα κουταλάκι.
Άρπαξα το κουταλάκι και την ανάγκασα να φάει ζάχαρη. Τότε ήταν που ξεκίνησε η πρώτη επιληψία. Έσφιξε τα δόντια της, τα μάτια της γύρισα προς τα πίσω και την άρπαξα καθώς πήγε να πέσει, ουρλιάζοντας στην μητέρα μου που έμενε κοντά να έρθει να βοηθήσει και να τηλεφωνήσει στην αστυνομία. Τα λεπτά έμοιαζαν με ώρες.
Το μόνο που θυμάμαι είναι να κλαίω σαν παιδί: «Τι έκανα; Τι της κάνω;». Ένιωσα πως δεν έκανα το καλύτερο που μπορούσα. Συνειδητοποίησα πόσο εύθραυστη ήταν η ζωή της κάθε μέρα που περνούσε. Ταυτόχρονα έδειχνε τέτοια επιμονή και τέτοιο κουράγιο που δεν είχα ξαναδεί ποτέ. Άρχισα να σκέφτομαι τον διαβήτη μονίμως και να αναρωτιέμαι πως μπορώ να βοηθήσω την Μπρίτανι να ζήσει μια καλή ζωή.
Είναι ο άνθρωπος με τον οποίο θέλω να περάσω όλη μου τη ζωή και καλά θα κάνω να βρω έναν τρόπο να την έχω δίπλα μου. Λίγο μετά από αυτό το συμβάν, η Μπρίτανι έγινε η γυναίκα μου και η μητέρα των παιδιών μου και καταφέραμε να έχουμε ασφάλεια υγείας. Πλέον έχει τις καλύτερες υπηρεσίας υγείας και τα καλύτερα προϊόντα που θα την βοηθήσουν να διαχειριστεί τη νόσο της.
Ο αγώνας είναι ίσως ευκολότερος, αλλά δεν έχουμε νικήσει. Είμαι τυχερός που είμαι μαζί με αυτή τη γυναίκα. Για την οποία είμαι πολύ περήφανος. Για την πορεία που έχει διανύσει και για το γεγονός ότι δεν μου δείχνει μόνο τις αδυναμίες της αλλά και τη μεγάλη δύναμή της. Είναι το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη ποτέ. Χάρη σ’ αυτήν είμαι ο άντρας, ο σύζυγος και ο πατέρας που είμαι. Το ταξίδι αυτό είχε πολλές αποτυχίες και πολλές νίκες, είναι όμως μόνο το πρώτο κεφάλαιο της ζωής μου με ένα διαβητικό τύπου 1.
GlykouliGr
