Ως ένας πολύ αυστηρός gate keeper (φύλακας) έναντι της πρόσβασης των ασφαλισμένων, των ανασφάλιστων και των ασθενών στο δευτεροβάθμιο επίπεδο του ΕΣΥ της χώρας μας, δηλαδή στο επίπεδο των νοσοκομείων του ΕΣΥ, φαίνεται ότι θα λειτουργήσει ο οικογενειακός γιατρός στην Τοπική Μονάδα Υγείας (ΤΟΜΥ), καθώς και ο ιδιώτης οικογενειακός γιατρός – συμβεβλημένος με τον Εθνικό Οργανισμό Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ), τουλάχιστον όπως τον περιγράφουν οι διατάξεις του νομοσχεδίου του υπουργείου Υγείας για τη νέα δημόσια πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, το οποίο συζητείται αυτές τις ημέρες στην επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής!
Στις χώρες τις Σκανδιναβίας αλλά και της Αγγλίας, ο ασθενής δεν μπορεί να επιλέξει να πάει σε όποιον γιατρό θεωρεί ότι χρειάζεται. Όλοι έχουν από ένα γενικό γιατρό, παθολόγο που κατευθύνει τον ασθενή για το τι εξετάσεις θα πρέπει να κάνει και αν χρειάζεται να δει κάποιον γιατρό ειδικότητας ή να πάει στο νοσοκομείο.
Στην Σκανδιναβία αυτό το μοντέλο λειτουργεί σχετικά με επιτυχία αλλά μιλάμε για άλλες δομές τους συστήματος Υγείας και φυσικά για άλλη νοοτροπία ιατρών καθώς και γνώσεων που διαθέτουν, αφού εκπαιδεύονται χρόνια ακριβώς να “παίξουν” αυτόν τον ρόλο. Στην Αγγλία το ίδιο μοντέλο, του ιατρού που είναι φύλακας (gate keeper) για να “ελαφρύνει” την δευτεροβάθμια υγεία, δηλαδή να μην επιλέγει ο ασθενής ποια ειδικότητα να επισκεφτει ή αν θα πρέπει να πάει στο νοσοκομείο, στην Αγγλία λοιπόν, σπανίζει να ακούσεις καλή γνώμη από τους κατοίκους της για το Σύστημα Υγείας ή δε κατάσταση για τα επείγοντα νοσοκομεία φαντάζει τρομακτική.
Στα επείγοντα στην Σκανδιναβία πρώτα σε κοιτάει μια γενική νοσοκόμα και εφόσον πάρει κάποιες πολύ βασικές εξετάσεις και ιστορικό σε βάζει στην λίστα αναμονής με βαθμό προτεραιότητας, πχ μέτριας σοβαρότητας με αριθμό αναμονής 35.
Η αναμονή στα επείγοντα αν δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου είναι τόσο μεγάλη που είναι σχεδόν αποτρεπτική έστω και να το σκεφτείς να πας τόσο στις Σκανδιναβικές χώρες όσο και ακόμα χειρότερα στην Αγγλία.
Ανάλογα τις δομές του Συστήματος Υγείας, θεωρητικά ως “μέτρο” ο gate keeper ιατρός μπορεί να λειτουργήσει θετικά. Αυτό που όμως φαντάζει παράλογο όσο αφορά την Ελλάδα, είναι ότι για ακόμα μια φορά αντιγράφουν ένα κομμάτι ενός μοντέλου χωρίς να φτιάχνουν την βάση στην οποία πρέπει να πατάει.
Πάντως αυτή η είδηση έρχεται να μας βάλει σε σκέψεις οτι η διαμάχη μεταξύ του Ελληνικής Διαβητολογικής Εταιρείας και της Ελληνικής Ενδροκρινολογικής Εταιρείας που είχε προκύψει σε σχέση με ποιοι ιατροί έχουν την ειδικότητα να “αναλαμβάνουν” διαβητικούς ασθενής, ίσως τελικά να ήταν ένα βήμα προς της κατεύθυνση του καινούργιου μέτρου που πάει να εφαρμοστεί, δηλαδή του γενικού παθολόγου ως ο φύλακας της εισόδου προς την δευτεροβάθμια υγεία, ίσως;
Φυσικά να σημειώσουμε τόσο στην Σκανδιναβία, όσο και στην Αγγλία οι ασθενής με χρόνια νοσήματα, όπως οι διαβητικοί, έχουνε ένα πάρα πολύ καλύτερο σύστημα υγείας που τους φροντίζει και πρόσβαση στις καινούργιες τεχνολογίες και εκπαίδευση και επιδόματα και πολλές άλλες παροχές.
O Γιάννης Κυριόπουλος, ο ομότιμος καθηγητής Οικονομικών της Υγείας της Εθνικής Σχολής Δημοσίας Υγείας (ΕΣΔΥ) Γιάννης Κυριόπουλος, δηλώνει με νόημα :
Kάποιες άλλες πιο χαλαρές μορφές του οικογενειακού γιατρού της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας ως gate keeper συναντάμε στις σκανδιναβικές χώρες, αλλά τέτοιο ρόλο δεν βλέπουμε πουθενά στη Γερμανία, στη Γαλλία και αλλού. Ακόμη και εκεί όπου συναντάμε τον οικογενειακό γιατρό ως χαλαρό gate keeper, συνήθως αυτός δεν έχει τον χαρακτήρα του φραγμού, αλλά του ορθού και καλού προσανατολισμού.
Ακόμη, ο Γιάννης Κυριόπουλος διευκρινίζει χαρακτηριστικά ότι «η εφαρμογή του θεσμού του οικογενειακού γιατρού ως gate keeper για το δευτεροβάθμιο επίπεδο του ΕΣΥ εξαρτάται από την κάλυψη του συνόλου του πληθυσμού και την ανάπτυξη ιατρικών αρχείων (medical records) για να έχει νόημα. Διαφορετικά, θα είναι ένας πρόσθετος φραγμός…».
Μήπως οδεύουμε τάχιστα προς ένα δυαδικό και βαθιά ανισότιμο σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, όπου, θεσμοθετημένα πλέον, όποιοι δεν θα έχουν τα μεγάλα πορτοφόλια θα δεσμεύονται στις οδηγίες του οικογενειακού γιατρού, αλλά εκείνοι με τα μεγάλα πορτοφόλια θα διατηρούν το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής γιατρού και νοσοκομειακής μονάδας, απευθυνόμενοι στον ιδιωτικό τομέα της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας;
Glykouli.gr
