Η αμερικανική ιστοσελίδα για το διαβήτη dLife δημοσίευσε πριν κάποιο καιρό την απίστευτη ιστορία του Έρνεστ Στέρτζερ (Ernest Sterzer), του μοναδικού ανθρώπου με διαβήτη που επιβίωσε από τη φρίκη των Γερμανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, στα χρόνια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.
Το dLife πήρε συνέντευξη από τον αδελφό του, που ζει ακόμα, και δημοσίευσε και ένα pdf με την πλήρη ιστορία του Sterzer.
Εμείς αναδημοσιεύουμε μια σύνοψη από την τρομερά συγκινητική και εμπνευστική ιστορία του, όπως τη διαβάσαμε πριν κάποιες μέρες στο diabetes.co.uk…
“Απ’ όσο γνωρίζω, είμαι ο μοναδικός διαβητικός που επιβίωσε από την πολυετή φυλάκιση στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αυτή εδώ είναι η ιστορία μου.”
Ο Βιεννέζος Έρνεστ Στέρτζερ ήταν μόλις 3 ετών όταν διαγνώσθηκε με διαβήτη τύπου 1, το 1928. Αμέσως μετά τη διάγνωση, ξεκίνησε την αγωγή με ενέσεις ινσουλίνης.
Όταν ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Αδόλφος Χίτλερ και οι Ναζί έβαλαν μπρος το Ολοκαύτωμα, μια γενοκτονία κατά τη διάρκεια της οποίας σκοτώθηκαν περίπου 6 εκατομμύρια Εβραίοι. Για τον Χίτλερ, η «Τελική Λύση στο Eβραϊκό Ζήτημα» ήταν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με εκατομμύρια φυλακισμένους, μεταξύ των οποίων και ο Στέρτζερ.
Ακολουθεί λοιπόν η ιστορία του πώς ο Στέρτζερ επιβίωσε του Ολοκαυτώματος και τι υπέφερε προκειμένου να εξασφαλίσει την απαραίτητη για τη ζωή του ινσουλίνη.
Ανταλλάσοντας ψωμί για ινσουλίνη
Ο Στέρτζερ έφτασε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Theresienstadt στην Τσεχοσλοβακία, την 1η Οκτωβρίου 1942. Χρειάστηκε να κοιμάται σε κρύα πατώματα, με την πλειοψηφία των μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων γύρω του να πεθαίνουν από τις φριχτές συνθήκες και την πείνα.
Ο Στέρτζερ μπόρεσε να αποκτά ινσουλίνη κλέβοντας ψωμί από τη δουλειά του στο φούρνο, το οποίο και έδινε μετά σε μια γυναίκα, φίλη της μητέρας του, που του παρείχε την ινσουλίνη του. Προκειμένου να αποκτήσει την ινσουλίνη, η γυναίκα αυτή έγινε η ερωμένη ενός Τσεχοσλοβάκου αστυνομικού, που φυλούσε το γκέτο.
Όταν έφυγε από το Theresienstadt, στις 15 Οκτωβρίου του 1944, καθώς ταξίδευε προς το Birkenau, το εβραϊκό στρατόπεδο του Άουσβιτς, ο Στέρτζερ έχασε τη θήκη του της φωτογραφικής μηχανής, που χρησιμοποιούσε για να φυλά μια σύριγγα, τις βελόνες του και 6 φιάλες ινσουλίνης.
Φτάνοντας στο Άουσβιτς
Έφτασε στο Άουσβιτς στις 17 Οκτωβρίου του 1944. Μετά από δύο μέρες χωρίς ινσουλίνη, ο Στέρτζερ έπεσε σε κώμα, και ξύπνησε δυο μέρες αργότερα, στο νοσοκομείο. Ο υπεύθυνος γιατρός, ένας Ρώσσος Εβραίος, είχε ινσουλίνη, και παρά τη βρώμικη βελόνα του, ο Στέρτζερ γλίτωσε το κώμα και τη δηλητηρίαση.
Λιγότερο από δυο βδομάδες αργότερα, έφτασαν τα νέα πως τα ρωσικά στρατεύματα κατέφταναν στο Άουσβιτς και πως οι κρατούμενοι θα έπρεπε να μεταφερθούν. Ο γιατρός του Στέρτζερ τον έσωσε από βεβαιο θάνατο από τους φρουρούς του SS, επικαλούμενος πως η ασθένειά του οφειλόταν σε «πρησμένο πόδι» και πως ήταν αρκετά καλά για να φύγει από το Birkenau.
Κατάφερε επίσης να του δώσει ένα μικρό πακέτο με φάρμακα. Όμως του το έκλεψαν προτού καν αλλάξει στρατόπεδο, και ο Στέρτζερ βρέθηκε ξανά να ταξιδεύει χωρίς ινσουλίνη…
Heinkel Werke
Αφού επιβιβάστηκε σε ένα τρένο για πρόβατα, ο Στέρτζερ βρέθηκε στο Heinkel Werke, ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια αεροπλάνων της Γερμανίας. Είχαν ήδη περάσει 3 μέρες που επιβίωνε χωρίς ινσουλίνη.
Έξι ώρες μετά την άφιξή του, εμφανίστηκαν οι γιατροί των φυλακών, κι εκείνος, που μόλις και μετά βίας στεκόταν στα πόδια του, τους ενημέρωσε ότι έπασχε από διαβήτη τύπου 1.
Του έκαναν ένεση ινσουλίνης σώζωντάς τον από βέβαιο θάνατο, και του έδωσαν ένα μπωλ ζεστή σούπα –το πρώτο φαγητό που θα έτρωγε σε διάστημα τριών ημερών.
Ο γιατρός επισκεπτόταν τον Στέρτζερ κάθε τρεις μέρες για να του χορηγεί ινσουλίνη -όμως η φυσική του κατάσταση χειροτέρευε. Δέκα μέρες αργότερα, το δεξί του πόδι είχε πρηστεί τόσο, που δεν μπορούσε πια να περπατήσει.
Ο Στέρτζερ είχε μια μικρή ανάπαυλα, όταν μεταφέρθηκε σε ένα νοσοκομείο για Εβραίους -όμως, μόλις μια εβδομάδα αργότερα, τον ενημέρωσαν πως τα αποθέματα ινσουλίνης τους είχαν εξαντληθεί. Έτσι, χρειαζόταν και πάλι να τον μεταφέρουν, αυτή τη φορά στο Oranienburg-Sachsenhausen.
Oranienburg-Sachsenhausen
Το Oranienburg διέθετε ένα καλά εξοπλισμένο νοσοκομείο, αφού είχε χτιστεί το 1933 ειδικά για πολιτικούς και εγκληματίες κρατούμενους.
Του έκαναν λοιπόν εξετάσεις ούρων δυο φορές τη μέρα, και μια φορά τη μέρα έλεγχαν το σάκχαρό του. Το σάκχαρό του ανέβαινε μερικές φορές τόσο ψηλά, που μια φορά χρειάστηκαν να του κάνουν ένεση με δόση 110 μονάδων!
Τρεις εβδομάδες αργότερα, το αφτί του ανέπτυξε μαστοειδή απόφυση, και την επόμενη μέρα παρέλυσε η μαλακής υπερώα του, το πάνω μέρος δηλαδή του στόματός του. Ο ίδιος ο Στέρτζερ είπε αργότερα πως ο λόγος που διατήρησε την ικανότητά του να μιλάει ήταν οι συνεχείς του προσευχές.
Λίγο αργότερα, ο Στέρτζερ βρήκε δουλειά μέσα στο νοσοκομείο: παρέδιδε το φαγητό στους κρατούμενους και έπλενε τα πιάτα. Δυστυχώς όμως, ένας φρουρός των SS ανακάλυψε πως ένας Εβραίος εργαζόταν στο νοσοκομείο, και ο Στέρτζερ ξυλοκοπήθηκε βάναυσα, χειρότερα απ’ ό,τι έχει ζήσει ποτέ στη ζωή του.
Εκκένωση του Oranienburg
Αφού του έδωσαν μια σύριγγα και λίγη ινσουλίνη, ο Στέρτζερ και οι υπόλοιποι κρατούμενοι διώχθηκαν από το Oranienburg.
Ο Στέρτζερ μαζί με τους υπόλοιπους κρατούμενους αναγκάστηκε τότε να περπατά 16 ώρες τη μέρα, σε αυτό που αργότερα έμεινε γνωστό ως «η πορεία του θανάτου»: όποιος κρατούμενος δεν κρατούσε το βήμα, πυροβολούνταν επιτόπου.
Στις 2 Μαϊου 1945, η ομάδα έμεινε ελεύθερη από τους φρουρούς των SS, καθώς Αμερικανικά και Γερμανικά στρατεύματα πολεμούσαν στο Σβέριν, μια πόλη σχεδόν τρία χιλιόμετρα μακριά από εκεί που βρίσκονταν. Τότε ο Στέρτζερ βρήκε την ευκαιρία να αποδράσει. Βρήκε δύο Αμερικανούς στρατιώτες, που τον πήραν μαζί τους και του έδωσαν ιατρική αγωγή.
Επιστρέφοντας στη Βιέννη
Τρεις εβδομάδες αργότερα, ο Στέρτζερ έφτασε πίσω στη Βιέννη, όπου και ανακάλυψε πως ο πατέρας του είχε δολοφονηθεί στους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς. Η μητέρα του είχε επίσης πεθάνει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ ο αδελφός του, αν και ζωντανός, δεν μπορούσε να επιστρέψει στην Βιέννη.
Στα βιεννέζικα νοσοκομεία δεν υπήρχε ινσουλίνη, και τα μόνα μέρη όπου ο Στέρτζερ μπορούσε να βρει λίγη ινσουλίνη ήταν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ο Στέρτζερ τυφλώθηκε το 1953 λόγω αιμορραγίας από τη μεταχείρισή του από τους φρουρούς των SS και επιπλοκών λόγω της απουσίας καθημερινής δόσης ινσουλίνης.
Κάποια χρόνια αργότερα, έστησε μια μικρή εταιρεία στη Νέα Υόρκη, το Superior Addressing & Mailing Service, με τη βοήθεια της Sheila, του πιστού σκυλιού του που τον βοηθούσε στην όραση.
Ο Έρνεστ Στέρτζερ πέθανε την 1η Μαϊου του 1973.
* Μπορείτε να διαβάσετε όλη τη δημοσιευμένη ιστορία του Στέρτζερ εδώ: http://www.dlife.com/diabetes/export/pics/dLife_Images/Show_pages/219-Ernest-Sterzer-account.pdf
* Και εδώ να δείτε τα δύο σχετικά βίντεο:
http://www.dlife.com/dlifetv/video/holocaust-survivor-part1
http://www.dlife.com/dlifetv/video/holocaust-survivor-part2
Όλα τα παραπάνω είναι στα αγγλικά.
Πηγή: diabetes.co.uk. μετάφραση από το Glykouli.Gr
