Ο διαβήτης επιφέρει ένα δύσκολο σωματικό, ψυχικό και κοινωνικό φορτίο τόσο για τα ιδία παιδιά όσο και τις οικογένειες τους. Οι οργανικές και ψυχοκοινωνικές αλλαγές που συνοδεύουν την πάθηση μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά την ποιότητα ζωής και την γενικότερη ψυχολογία ενός παιδιού.
Ο φόβος για το μέλλον, το άγχος, ο θυμός, η απομόνωση , η χαμηλή αυτοεκτίμηση η υπερπροστατευτικοτητα των γονιών αλλά και η ανάρμοστη στάση του κοινωνικού περίγυρου είναι ενδεικτικοί παράγοντες που δημιουργούν επιπρόσθετα προβλήματα για το παΐδι.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η συμφιλίωση του παιδιού με την ασθένεια εξαρτάται σε ένα μεγάλο ποσοστό από την αποδοχή και την αντιμετώπιση που έχουν οι γονείς του και το περιβάλλον του. Η επιθετικότητα που γεννά ο θυμός για την πάθηση, μπορεί να στρέφεται προς το περιβάλλον του παιδιού και άλλοτε προς τον ίδιο του τον εαυτο με ποικιλες αυτοκαταστροφικες εκδηλωσεις.
Η συνειδητοποίηση ότι ο διαβήτης είναι μια μονιμη κατασταση μπορει επισης να οδηγησει σε καταθλιπτικη συμπεριφορα. Για παιδια και εφηβους που πασχουν από διαβητη, συστεινεται η οικογενειακη θεραπεια και συμβουλευτικη καθως, οι γονεις είναι εκεινοι που φροντιζουν και είναι υπευθυνοι για την θεραπεια των παιδιων.
Τα παιδιά διαχειρίζονται καλύτερα την ασθένεια όταν νιώθουν ότι οι γονείς τους είναι διαθέσιμοι και δυνατοί. Βεβαια αναλογα με την περιπτωση και την προσωπικοτητα του παιδιου μπορει να χρειαστει και ατομικη θεραπεια.
O Ψυχολόγος – κρίκος – με τις σημαντικές σχέσεις του παιδιού
Ο ρόλος του ψυχολόγου επεκτείνεται και στην βελτίωση της σχέσης του παιδιού με το ιατρικο προσωπικο , την οικογενεια αλλα και τις υπολοιπες σημαντικες σχεσεις.
Θεωρειται αυτονοητο ότι τα παιδιά θα πρέπει να μπορούν να βασιστούν στην σχολικη νοσοκομα αν υπαρχει η στον δασκαλο για να τα βοηθησει με τον διαβητη κατά την παραμονη τους στο σχολειο. Τα κοινωνικα και υποστηρικτικα μετρα του εκπαιδευτικου συστηματος θα πρεπει να συμβαδιζουν με την προοδο της ιατρικης και της τεχνολογιας- κατι για το οποίο θα πρέπει να προβληματιστούμε και να δρασουμε ολοι.
Με την σωστή εκπαίδευση και φροντίδα , ψυχολογική στήριξη και συνεργασία αναμεσα σε όλους όσους εμπλέκονται στην διαχείριση διαβήτη του παιδιού, τα διαβητικα παιδια μπορουν να ζουν μια πληρη και παραγωγικη ζωη, μειώνοντας το αγχος και τις παρενεργειες που γεννα η αδιαφορια και η αγνοια.
Επομένως είναι ιδιαίτερα σημαντική η ενημέρωση και η εκπαίδευση του ιδίου του παιδιού για να μπορεί να φροντίζει τον εαυτόν του, των υπεύθυνων σχολείου , του οικογενειακού περιβάλλοντος αλλά και των στενών φίλων.
Πηγή: http://www.elodi.org
