Νομίζω πως με το freestyle libre πολύ σύντομα θα έρθει η εποχή που η νέα γενιά γλυκούληδων θα λέει «κάποτε οι άνθρωποι τρύπαγαν τα δάχτυλά τους πολλές φορές την ημέρα για να μπορέσουν να ρυθμίσουν το σάκχαρό τους». Και θα τους φαίνεται απίστευτο αυτό που έχουμε τραβήξει με τα τρυπήματα τόσα πολλά χρονιά!
Ξέχασα να το φορτίσω, παρ’όλες τις υπενθυμίσεις που μου χτυπούσε και έτσι μετά από τρεις μήνες αδιάκοπης χρήση με εγκατέλειψε για μπόλικες ώρες. Έβαλα το χέρι στην τσάντα και πήρα τον παλιό μετρητή. Ένα «άουτς» μου υπενθύμισε πόσο πονάει να θυμάμαι ότι δεν είμαι σαν όλους τους άλλους. Κάθε συναίσθημα, κάθε τροφή μετατρέπεται σε γλυκόζη την οποία πρέπει να την κρατάω σε συγκεκριμένα επίπεδα. Για να έχω σε καθημερινή βάση, ρυθμισμένα τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα μου επιβάλλεται να γνωρίζω, πολύ συχνά μέσα στην ημέρα, την τιμή του σακχάρου μου. Άρα πρέπει να νιώθω πολλές φορές την ήμερα ένα μικρό πόνο, μια βελονίτσα να τρυπάει τα δάχτυλά μου για να βγάλουν μια σταγόνα αίμα, για να δω που βρίσκομαι. Για χρόνια αυτός ο πόνος είχε περάσει στο ασυνείδητο. Πληγωνόμουν και τον έδιωχνα σαν σκέψη. Συχνά βαριόμουν την όλη διαδικασία. Έπρεπε να καθαρίσω τα χέρια μου, να κρατήσω στην μια μου χούφτα τον μετρητή, να βγάλω την ταινία από το στενό κουτάκι της, να την βάλω σωστά στο μετρητή, να με τρυπήσω για να βγάλω αίμα και να ακουμπήσω το αίμα στην ταινία! Αυτά σε συνεχόμενη καθημερινή αδιάκοπη βάση! Ο μετρητής τότε μου έδειχνε ένα σκέτο νούμερο χωρίς όμως να ξέρω που πάει το σάκχαρο , πάει προς τα πάνω ή προς τα κάτω ή ίσως μου κάνει την χάρη και μείνει σταθεροποιημένο; Για να βρω την τάση του σακχάρου μου έπρεπε να επαναλάβω την διαδικασία ανά δέκα περίπου λεπτά. Και αν ήμουνα σε δουλεία ή χειρότερο στο σκοτεινό σινεμά; Δεν θέλω άλλο τρύπημα, άλλο πόνο, άλλο αίμα!
Όταν τον προμηθεύτηκα τον καινούργιο μετρητή, αυτόν που υπόσχεται ότι με μια απλή σάρωση και χωρίς τρυπήματα στα δάκτυλα θα μου δείχνει το αποτέλεσμα, είχα μεγάλη δυσπιστία, χρειάστηκε να κάνω πάρα πολλά τεσταρίσματα και δοκιμασίες για να μπορώ πλέον με σιγουριά να φωνάξω: «φτού και βγήκα»! Ξεχύνομαι στο κυνήγι της ζωής με σοβαρό σύμμαχο!
Πόση ελευθερία με μια απλή κίνηση στο μανίκι, σαν να βγάζω τον άσσο, έστω και αν αυτός ο άσσος δεν δείχνει την ποθητή τιμή σακχάρου, να μπορώ να έχω αξιόπιστο αποτέλεσμα χωρίς πόνο, χωρίς δυσκολία. Πλέον μπορώ να το κάνω όσο συχνά θέλω αφού δεν καταναλώνω ταινίες, τις οποίες φειδωλά μας προσφέρουν. Για τις δυο εβδομάδες διάρκειας ζωής του αισθητήρα, μπορώ συγκλονιστικά απλά να μετράω το σάκχαρο μου ακόμα και ανά λεπτό. Βλέπω την τάση του σακχάρου μου με ένα βελάκι και βλέπω ταυτόχρονα αν έχω καταφέρει να έχω σχετικά σταθερά σάκχαρα μέσα στην ημέρα. Κυνηγάω πλέον πιο εύκολα την επιθυμητή ευθεία γραμμή και προς μεγάλη μου έκπληξη βλέπω ότι συχνά το επιτυγχάνω με την βοήθεια που μου προσφέρει!
Αμέσως σκέφτηκα τις μαμάδες με τα γλυκά παιδάκια. Πόσο θα χαρούν όταν θα μπορούν να τα μετράνε χωρίς να τα πονάνε, όταν θα βλέπουν την τάση του σακχάρου και θα μπορούν να το διορθώνουν. Πόσο χάρηκα με την καινούργια ανακάλυψη, για τα παιδάκια, για τους γονείς τους, για εμένα, για όλους μας!
Πόση ομορφιά τα χέρια να μπορεί να είναι κάπως βρώμικα αλλά εγώ να μπορώ να μετρηθώ, πόση «επίδειξη» ένα λευκό καπάκι στο μπράτσο το οποίο με οδήγησε να ξεκινήσω βαράκια και να αρχίσω να δημιουργώ μυς στα χέρια μου αφού το θεώρησα πολύτιμο κόσμημα πάνω μου. Η αλήθεια είναι ότι έχω φετίχ με τα piercing και τα τατουάζ και αυτό το λευκό στρογγυλό εύρημα το ένιωσα σαν μοντέρνο γκάτζετ και έτσι αποφάσισα ότι θα είναι όμορφο πάνω σε γυμνασμένα μπράτσα.
Η στιγμή που μου έδειξε σάκχαρο 42 ήταν η στιγμή που το λάτρεψα πιο πολύ, για ακόμα ένα λόγο. Έτρεμα τόσο, δεν είχα καμιά σταθερότητα στα χέρια, μούσκεμα στο ιδρώτα και η μέτρηση έγινε τόσο γρήγορα και εύκολα. Πλέον μπορεί όποιος θέλει, χωρίς καμιά γνώση να με μετρήσει και αρκεί να ξέρει τα νούμερα για να με βοηθήσει, αν χρειαστεί! Πόση επανάσταση, το έχετε συνειδητοποιήσει; Ακόμα και σε δύσκολη υπογλυκαιμία μπορούμε να μετρηθούμε!
Το έχω ταξιδέψει, Τελ Αβίβ, Λισαβόνα, Όσλο, Κολωνία μέσα από αεροδρόμια, διαδρόμους πολλές πτήσεις, μεγάλες διαφορές θερμοκρασίας. Το έχω ταξιδέψει σε μεγάλα πάρτι, συναυλίες, στην θάλασσα της Βάρκιζας αλλά και στους 45 βαθμούς στην θάλασσα του Τελ Αβίβ και αμέσως μετά όρμησα κάτω από κρύο ντους γιατί αυτό άντεχε εγώ όμως κόντευα να λιποθυμήσω από την ζέστη. Το έχω πάει στην σάουνα και έχω κάνει ηλιοθεραπεία μαζί του. Εγώ κάηκα άσχημα αυτό με συνόδευε χωρίς αποκλίσεις. Έχω κάνει έρωτα, χορό, σπορ, ξενύχτια, σκληρή εργασία. Είναι σαν να έφερε γούρι στην ζωή μου και δεν είναι τυχαίο, γιατί μου άλλαξε την ψυχολογία!
Μέσα σε πολυπληθείς χώρους να τραβάω φωτογραφίες και βίντεο πάνω σε τεράστια stages, να ιδρώνω και να με σπρώχνουν, να ζαλίζομαι από την ζέστη και να θέλω όσο πιο γρήγορα να διαπιστώσω αν φταίει η τιμή σακχάρου στο αίμα. Πόσο γρήγορα, πόσο εύκολα, πόση ελευθερία, πόση χαρά επιτέλους να μπορώ να κάνω αυτό που θέλω χωρίς να πρέπει να σταματάω συχνά για μετρήσεις!
Το έχω κεράσει caipirinha με ζάχαρη και βλέπω ανώδυνα κάθε 2 λεπτά πως μπαίνει η ζάχαρη γρήγορα στο αίμα μου και στο υπέροχο Βραζιλιάνα καφέ με τους φίλους μου τους έδειχνα κάθε τροφή τι μεταβολή κάνει σε εμένα και το έδειχνα σε πραγματικό χρόνο. Η παρέα συγκεντρώθηκε πάνω του, είναι ίσως η πρώτη φορά που κατάλαβαν τι σημαίνει διαβήτης τύπου 1 και μου έλεγαν συνέχεια: “για δες τώρα πόσο γρήγορα ανεβαίνει και πότε θα σταματήσει;” και το έπαιρναν στα χέρια τους και το πέρναγαν για ένα δευτερόλεπτο στο μπράτσο μου και βλέπαμε πόσο σάκχαρο είχα. Ακόμα και ο δικός τους ενθουσιασμός ήταν μεγάλος.
Ήταν θαύμα που μπορούσα να τους εξηγήσω τόσο απλά το τι ακριβώς γίνεται στο σώμα μου. Από εκείνη την ημέρα η παρέα μου συμμετείχε στον διαβήτη μου και ήταν πλέον κατανοητό με βάση της ενδείξεις του μετρητή γιατί το επόμενο caipirinha έπρεπε να ήταν χωρίς ζάχαρη. Το ίδιο βράδυ χαρήκαμε όταν είδαμε μια ευθεία σχετικά γραμμή να σχηματίζεται στην οθόνη του και αγκαλιαστήκαμε. Μου είπαν ότι θα τα καταφέρω να ρυθμιστώ καλύτερα! Ότι προσπαθούσα να τους εξηγήσω χρόνια το αντιλήφθηκαν με τα επαναλαμβανόμενα σκαναρίσματα/μετρήματα και επιτέλους ένιωσαν εμπάθεια, τόσο πολύτιμη λέξη και συναίσθημα.
Οι φίλοι μου εκείνη την ημέρα επίσης κατάλαβαν πολύ καλά την αξία της ποιότητας της τροφής. Είδαν την διαφορά του λευκού ρυζιού με το καστανό, το είδαν στην πράξη. Πόσο γρήγορα ανέβαζε το σάκχαρο το λευκό ρύζι και πόσο τρομερά αργά το καστανό. Τι όμορφο να διδάσκεσαι με τόσο έμπρακτο τρόπο ένα δύσκολο προς κατανόηση πράγμα και πόσο πολύ καλύτερα τα αντιλαμβάνεσαι όταν το βλέπεις από το να ακούς μόνο την θεωρία!
Τους εξήγησα ότι με μεγάλη πλέον βεβαιότητα μπορείς ανώδυνα να τσεκάρεις τις τροφές. Πάντα είχα απορία για τις φακές πόσο πολύ και πόσο γρήγορα μου το ανεβάζουν αλλά χρειαζόμουν για κάθε απορία που είχα σε τροφή, πολλά τρυπήματα. Τώρα μαθαίνω όποια τροφή θέλω τι ακριβώς κάνει στο σάκχαρό μου, με ένα απλό σκανάρισμα ανά ένα λεπτό, γνωρίζω πλέον ποιο φαγητό και πόσο γρήγορα μου το ανεβάζουν. Το έχω χρησιμοποιήσει και σε ανθρώπους που με εκνευρίζουν, τους είπα και γελάσαμε, όμως είναι αλήθεια! Κουβέντες από στόματα ανθρώπων που με στεναχωρουν ανεβάζουν το σάκχαρο μου! Συμφωνήσαμε ότι πλέον έχουμε στην παρέα ένα έξπερτ γκάτζετ δοκιμαστή τροφών και σβήσαμε τα φώτα και βγήκαμε για βόλτα. Πόσο αγαπάω τους φίλους μου! Στο δρόμο αγοράσαμε παγωτό βανίλια με στέβια για να δούμε πόσο αργά ή γρήγορα ανεβάζει το σάκχαρο και την επομένη μέρα αγοράσαμε βανίλια παγωτό χωρίς στέβια. Είδαμε ότι η διαφορά τελικά ήταν ελάχιστη. Πόσο σημαντικό είναι να μπορεί ο φίλος σου να καταλάβει κάτι που μέχρι τώρα μου ήταν πολύ δύσκολο να εξηγήσω!
Ο δρόμος ήταν φαρδύς στα πεζοδρόμια του και η ζέστη δεν επέτρεπε τίποτα παραπάνω από ένα κοντομάνικο μπλουζάκι, την είδα μέσα στον κόσμο λίγα μέτρα πιο κάτω και έτρεξα να την προλάβω, στάθηκα μπροστά της και της έδειξα το μπράτσο μου. Σάστισε για δευτερόλεπτα και αμέσως μετά χαμογελάσαμε είχε ακριβώς το ίδιο στο άλλο της χέρι, αυτό είχα δει και είχα τρέξει. Σκέφτηκα βοηθάει και στο καμάκι τελικά και έτσι πήγαμε για καφέ. Υπάρχει μια εξορισμού αλληλεγγύη μεταξύ μας γιατί μόνο εμείς μπορούμε να νιώσουμε πολύ καλά ο ένας τον άλλον. Λέγαμε ότι σύντομα θα αναγνωριζόμαστε μεταξύ μας αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι θα μάθει επιτέλους ο κόσμος, με τον πιο γρήγορο τρόπο, ότι κάθε άνθρωπος που έχει αυτό το λευκό καπάκι στο μπράτσο του αν πει ότι θέλει πορτοκαλάδα θα πρέπει γρήγορα να του φέρουν. Θα αποκτήσουμε κοινωνική ορατότητα επιτέλους και η πόλη θα γίνει πιο ασφαλής για εμάς τους ενήλικους γλυκούληδες αλλά και για τα μικρά γλυκά πλασματάκια. Δεν θα χρειάζεται να διαθέτει γνώσεις ο δάσκαλος για να μετρήσει το σάκχαρο στο σχολείο σε μια μεγάλη ανάγκη, δεν θα χρειάζεται αν δεις κάποιον να χάνει τις αισθήσεις του να ψάχνεις τι έχει, θα μπορείς γρήγορα να αναγνωρίσεις ότι ο άνθρωπος αυτός έχει διαβήτη. Ακόμα και αυτά είναι τρομερά χρήσιμα και έτσι μιλάγαμε για ώρες για τα οφέλη της ορατότητας. Όποιος γίνεται ορατός αποκτά υπόσταση και κατά συνέπεια δικαιώματα! Όποιος είναι αόρατος δεν υπάρχει. Και τι μπορείς να κάνεις σε κάποιον που δεν υπάρχει; Η αποδοχή, η συμφιλίωση, το μοίρασμα είναι που γιάνουν την ψυχή! Συμφωνήσαμε σε όλα, μόνο στις μετρήσεις με κέρδισε. Βγάλαμε τις ευθείες μας να τις συγκρίνουμε και έτσι τήρησα το στοίχημα και κέρασα τα καφεδάκια αφού η δική μου γραμμή είχε πολλές “λακκούβες”.
Σε δέκα μέρες από μέσο όρο 205 που μου έβγαζε, το είδα παρόλα τα ταξίδια και τα άστατα ωράρια να έχω καταφέρει να πέσω στα 165, μόνο εσείς μπορείτε να με καταλάβετε πόσο σπουδαίο είναι αυτό. Το λατρεύω με κάνει να νιώθω ότι έχω ενα πιστό σύμμαχο μαζί μου ο οποίος μου αποδεικνύει ότι δεν είμαι «κακός διαβητικός» και ότι με μια ουσιαστική βοήθεια όπως αυτή μπορώ και το στρώνω. Σταμάτησα να με απορρίπτω και να με κατσαδιάζω, σταμάτησα να απογοητεύομαι.
Ελαττώματα του βρήκα, θα με ρωτήσετε; Συγγνώμη με τέτοιες περγαμηνές που προσφέρει θα έλεγα ότι μόνο πταίσματα ίσως να έχει. Το πιο σημαντικό είναι ότι αποκλίσεις ΔΕΝ έχει, το έχω χιλιό-τσεκάρει γιατί είμαι «άπιστος Θωμάς» δεν πιστεύω τίποτα αν δεν το δω με τα μάτια μου. Το έχω τσεκάρει τόσο πολύ που πλέον δεν έχω την παραμικρή αμφιβολίας.
Το «ξεπάτωσα» στο τσεκάρισμα και σίγουρα μπορώ να πω ότι πηγαίνει «αλφάδι» πάντα! Θέλει ίσως μια μερούλα να στρώσει με το που το βάλεις και μετά σου χαρίζει 13 μέρες ελευθερίας.
Ξεκολλάει λένε, παρ’ όλα αυτά αντικαθίσταται απαντάω. Δεν μπορώ να σταθώ σε «λεπτομέρειες» όταν μου προσφέρει τέτοια ελευθερία και μάλιστα όταν μου το αντικαταστούν με ένα δωρεάν τηλεφώνημα. Μου ξεκόλλησε μια φορά στο κάθισμα του αεροπλάνου, ήταν από δερματίνη και όπως άπλωσα το χέρι μου να χαϊδέψω ένα μωράκι κόλλησε στην δερματίνη, τρίφτηκε καθώς επανέφερα το χέρι μου και έφυγε. Έβαλα το δεύτερο που είχα και όταν έφτασα πήρα τηλέφωνο και μου έστειλαν άλλο!
Συνεχίζω να απολαμβάνω μια άλλη ποιότητα ζωής με τον διαβήτη μου χάρη στην καινούργια «ανακάλυψη» για αυτό πραγματικά πιστεύω πρέπει να ενωθούμε όλοι και να επιβάλουμε να καλύπτεται από την ασφάλειά μας όποια και αν είναι αυτή. Προσφέρει καλύτερη ποιότητα ζωής και πρέπει να μας τον δώσουν δωρεάν τα ταμεία μας. Αυτό είναι το μοναδικό πραγματικό πρόβλημα για τον καινούργιο επαναστατικό μετρητή!
Γλυκούλι
- Απαλλάσσει από: την ταλαιπωρία του τρυπήματος στα δάχτυλα, τη διαδικασία βαθμονόμησης
- Αισθητήρας ανθεκτικός στο νερό: λειτουργεί για 14 μέρες, ακόμα και όταν κάνετε ντους, μπάνιο, κολυμπάτε ή γυμνάζεστε
- Συχνότερη παρακολούθηση: λαμβάνετε όσες μετρήσεις γλυκόζης επιθυμείτε, ενώ φοράτε τον αισθητήρα
- Διακριτικό: σαρώνει ακόμα και πάνω από τα ρούχα, ο αισθητήρας είναι σχεδιασμένος να παρέχει διακριτική μέτρηση λόγω του μικρού μεγέθους του (όσο ένα νόμισμα των 2 ευρώ)
GlykouliGr
