Η κολλητή της φίλης μου, που ευτυχώς μένει στο Λονδίνο, δυστυχώς βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Το κράτος εκεί της προσφέρει την άνεση να μένει μόνη της στο κέντρο του Λονδίνου και να μην χρειάζεται τους γονείς της. Της πληρώνει ένα όμορφο σπιτάκι 55 τετραγωνικών, με κήπο, με τουαλέτα φτιαγμένη για τις ανάγκες της αναπηρίας της, με κουμπί συναγερμού σε βραχιόλι, έτσι ώστε ό,τι χρειαστεί, να μπορεί να καλεί το ειδικό κέντρο βοήθειας, με εξασφαλισμένο φυσικά, το ενοίκιο, το φως, την θέρμανση, το νερό και ένα συμπαθητικό επίδομα για να ζει με αξιοπρέπεια.
Όμως αυτά δεν είναι αρκετά, για το Αγγλικό κράτος, γι’ αυτό, επίσης της προσφέρει να πηγαίνει μια γυναίκα απαραίτητα κάθε μέρα να την βοηθά, ένα πολύ καλό ποσό έκπτωσης, ώστε να καλεί αρκετές φορές μέσα στο έτος ειδικό ταξί με ράμπα για να την πάει σε κάποιο ραντεβού της και φυσικά ειδικό ηλεκτροκινούμενο αμαξίδιο, ας παραδεχτώ, όχι τελευταίας τεχνολογίας. Αν θα έπρεπε να απαριθμήσω με λεπτομέρειες όλες τις παροχές που της προσφέρει το αγγλικό κράτος, θα ήθελα πολλές αράδες, όπως και αν έγραφα και για τα πόσα πράγματα δεν της καλύπτει, οπότε να διαπιστώσουμε ότι φυσικά υπάρχουν και εκεί πολλά δίκαια παράπονα.
Ήθελα μόνο να δώσω μια γενική, αληθινή εικόνα, που την έχω ζήσει από κοντά σε κάθε μου επίσκεψη.
Ο λόγος που ένιωσα την ανάγκη να τα γράψω αυτά, είναι γιατί σήμερα, ένας αγαπημένος φίλος, μου έστειλε το παρακάτω καταπληκτικό βίντεο, που πρέπει όλοι να δείτε.
Κοιτάζοντας αυτό το βίντεο, μου ήρθαν στο μυαλό εκείνες οι στιγμές με τις μεγάλες νυχτερινές βόλτες στα μπαρ και τα κλαμπ του Λονδίνου, παρέα με τη φίλη μου και την κολλητή της στο αναπηρικό αμαξίδιο. Ναι, πρέπει να ομολογήσω ότι και εκεί, στο Λονδίνο, οι περιορισμοί της μετακίνησής της ήταν πολλοί, αλλά σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνονται με την Αθήνα και, το πιο σημαντικό, ότι η φίλη με το αναπηρικό καροτσάκι, νεαρή σε ηλικία, μπορούσε να ζει στην πόλη της με τρομερά μεγαλύτερη άνεση, από ότι ένα αντίστοιχο άτομο στην Αθήνα.
Η στιγμή που πραγματικά ενθουσιάστηκα, ήταν όταν μου είπαν ότι πρέπει να περιμένουμε το λεωφορείο. Τις κοίταξα και απόρησα, πως θα μπαίναμε στο λεωφορείο με το ηλεκτρικό αναπηρικό αμαξίδιο; Απλώς κοίταζα! Όταν έφτασε το λεωφορείο, κατέβηκε μια μπάρα, υπήρχε ειδικός χώρος που «πάρκαρε» το αμαξιδιο και στον οποίο υπήρχε ειδικό κουμπί για να φτάνει ο άνθρωπος με το αμαξιδιο να πατήσει και να κατέβει στην στάση που επιθυμεί.
Αυτή η εικόνα, κόλλησε στο μυαλό μου, όταν είδα το βίντεο με την πραγματικότητα που δυστυχώς περιγράφει και που καλούμαστε να αλλάξουμε όσο πιο σύντομα γίνεται, πριν τελικά πάρει ο καθένας το δίκαιο στα χέρια του!
Το βίντεο δημιουργήθηκε από το #RespectLife, μια διαδικτυακή πλατφόρμα που στόχο έχει να “ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει όλους, σχετικά με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν συνάνθρωποί μας με κινητικά προβλήματα κατά τη μετακίνησή τους στην πόλη των Χανίων.” Μέσω της πλατφόρμας, οι δημιουργοί κάλεσαν τους πολίτες να στείλουν τις δικές τους μαρτυρίες για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινή μετακίνηση και οι πολίτες ανταποκρίθηκαν. Όταν κανείς επισκεφτεί τη σελίδα, μπορεί να δει τις μαρτυρίες αυτές αναρτημένες.
Τα σημεία που θίγει το συγκεκριμένο βίντεο είναι η στάθμευση σε χώρους που προορίζονται για άτομα με κινητικά προβλήματα, η παρακώλυση κεκλιμένων επιπέδων πρόσβασης, η τοποθέτηση τραπεζοκαθισμάτων στο πεζοδρόμιο, καθώς και η πραγματικότητα της ελλιπούς χωροταξίας.
Σας παραθέτουμε λοιπόν το συγκινητικό βίντεο για να σχηματίσετε τις δικές σας εικόνες.
Glykouli team
Πηγή: #Respectlife
