Τις άκουσα που έλεγαν «δεν θυμάμαι την ζωή χωρίς τον διαβήτη». Είναι γύρω στα 45 και οι δυο τους και τις ρώτησα πόσο χρονών ήταν όταν διαγνώστηκαν. Η μια τον απόκτησε στα 11 της και η άλλη στα 17 της. Αμέσως η σκέψη μου πήγε στην εμπειρία, μια ζωή με ινσουλίνες και διαβητόμετρα από μικρό παιδί, ανατρίχιασα. Εγώ βιώνω τις ινσουλίνες εδώ και 3,5 χρόνια και ακόμα να συνηθίσω τον τρόπο ζωής μαζί τους.
Χθες πήγα σε συναυλία έπρεπε να μετρηθώ 2 φορές σε μια γωνία, να κάνω 1 μονάδα για την μπύρα που κατέβασα και εκνευρίστηκα τόσο πολύ, κάτω στην αρένα με τον κόσμο να σπρώχνει, μου ερχόταν να ουρλιάξω «αη χάσου διαβήτη» ενώ όλοι χοροπηδούσαν σε Κουβανέζικους ρυθμούς.
Πως είναι άραγε μια ζωή με τον διαβήτη; Αυτό αναρωτήθηκα και φυσικά η απάντηση ήρθε από μόνη της, μου απάντησα: «σε κάποια χρόνια θα ξέρεις πως είναι»! Είναι από τις λίγες απαντήσεις που μου έχω δώσει και δεν μου άρεσαν καθόλου, με παρηγόρησε όμως ότι έχω και άλλη μια ζωή, σχεδόν 40 χρόνων να θυμάμαι χωρίς αυτόν και πήρα μια βαθειά ανάσα και ήθελα να τις αγκαλιάσω όπως θα ήθελα να αγκαλιάσω σφιχτά την γιαγιά μου, αν ζούσε ακόμα.
Έτσι ξαναγύρισε το μυαλό μου στις σκέψεις του και αυτή την φορά βρέθηκα στον Πειραιά, στην Στάνη που καθόμασταν με την γιαγιά μου. Η γιαγιά μου είχε διαβήτη τύπου 1, από εκείνη λένε ότι τον δανείστηκα και αφού δεν έχω παιδιά με χαροποιεί η σκέψη ότι δεν θα τον δανείσω πουθενά αλλού. Δεν είχα συνειδητοποιήσει τι τράβαγε, δεν ζούσαμε μαζί. Θυμάμαι όμως εκείνη την φορά στην Στάνη, πολύ χαρακτηριστικά την μαμά μου να την ρωτάει «μαμά είστε καλά; να σας φέρω μια πορτοκαλάδα;» και έπινε μια πορτοκαλάδα η γιαγιά μου και ήταν μια χαρά. Δεν είχα ιδέα, νόμιζα ότι ο διαβήτης είναι μια εύκολη κατάσταση που απλά πρέπει κάποιες στιγμές να πίνεις πορτοκαλάδα. Κανένας δεν μου είχε εξηγήσει και μιλήσει για τον διαβήτη της γιαγιάς μου. Ακόμα και πριν επίσημα διαγνωστώ, πάθαινα υπογλυκαιμικές κρίσεις και πήγαμε σε ψυχολόγο που διέγνωσε κατάθλιψη. Ούτε σε αυτόν ούτε στους γονείς μου, τους πέρασε από το μυαλό η λέξη «διαβήτης» και «υπογλυκαιμία». Τον ανακάλυψα χρόνια μετά τελείως τυχαία και τότε ήταν που εμπέδωσα ότι στις οικογένειες δεν μιλάνε για τον διαβήτη, όπως δεν μιλάνε όταν έχουν νόθο παιδί, όπως δεν μιλάνε όταν έχουν ομοφυλόφιλο παιδί.
Βγήκα από αυτές τις σκέψεις μου απότομα γιατί ο σκύλος μου είχε κατουρήσει στα χαλιά, χαμογέλασα μόλις είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ μια αλήθεια, δεν τον μάλωσα και έτσι όπως μηχανικά πήγα να καθαρίσω τον τόπο που εγκλημάτησε, σκέφτηκα ότι αυτή η λάντζα είναι εύκολη, υπάρχει όμως άλλη μια πολύ σοβαρή και ανεκτίμητη λάντζα που πρέπει να γίνει, να βγάλουμε τον διαβήτη από την ντουλάπα! Να κάνουμε coming out στον διαβήτη μας και αυτός είναι ένας τρόπος να τον «ξορκίσουμε» και πάνω από όλα να βοηθήσουμε εμάς και τον κόσμο να μάθει και να μας μάθει!
Σας περιμένουμε και αυτήν την Τετάρτη σε μια ακόμη Γλυκιά Εμπειρία, ένα τελετουργικό 2ωρο που «ξορκίζουμε» τον διαβήτη μας, με όμορφες μουσικές, ενημέρωση, εμπειρίες και πάνω από όλα διώχνουμε το στρες που τόσο τρέφει το υψηλό μας ζάχαρο!
