Η χειρουργική αντιμετώπιση της παχυσαρκίας πετυχαίνει να ρυθμίσει εντυπωσιακά τον διαβήτη τύπου ΙΙ σε υπέρβαρους και σχετικά παχύσαρκους ασθενείς.
Συγκριτικά μάλιστα, με κάθε εξελιγμένη φαρμακευτική θεραπεία, η λύση του χειρουργείου δίνει καλύτερα αποτελέσματα, όπψς προκύπτει από μελέτη ερευνητών στις ΗΠΑ.
Η μελέτη, η οποία φέρει την υπογραφή της Κλίβελαντ Κλίνικ, έδειξε ότι οι ασθενείς που αποφάσισαν να υποβληθούν σε χειρουργική αντιμετώπιση παχυσαρκίας είχαν τριπλάσιες πιθανότητες να ελέγξουν τα επίπεδα του σακχάρου στον οργανισμό τους έναν χρόνο μετά την επέμβαση, παρά αν ακολουθούσαν αγωγή μόνο με φάρμακα.
Ο αρρύθμιστος διαβήτης, ως γνωστόν, αποτελεί σημαντικό παράγοντα κινδύνου για εκδήλωση στεφανιαίας νόσου και εμφράγματος.
«Μόλις μερικές μέρες μετά την επέμβαση και πριν να αρχίσουν οι ασθενείς να παρουσιάζουν μετρήσιμη απώλεια βάρους, είδαμε θεαματικές αλλαγές στα επίπεδα του σακχάρου τους. Η πλειοψηφία των χειρουργημένων ασθενών πήραν εξιτήριο έχοντας φυσιολογικές τιμές σακχάρου. Ωστόσο, το αποτέλεσμα αυτό δεν το είχαν και οι χρόνιοι διαβητικοί ασθενείς», διευκρίνισε ο Δρ. Φίλιπ Σάουερ, διευθυντής στο Ινστιτούτο Βαριατρικής και Μεταβολισμού της Κλίβελαντ Κλίνικ.
Ο Σάουερ προέβη στην εκτίμηση ότι τα αποτελέσματα της μελέτης μπορούν να αποτελέσουν ένα σοβαρό παράδειγμα για το πώς ορισμένοι- αν όχι οι περισσότεροι ασθενείς με διαβήτη- μπορούν να ελέγξουν τη νόσο τους.
Στη μελέτη εξετάστηκαν 150 ασθενείς- γυναίκες κατά τα τρία τέταρτα- με Δείκτη Μάζας Σώματος από 27 έως 43. Οι ασθενείς αυτοί χωρίστηκαν σε τρία γκρουπ.
Τα δύο πρώτα γκρουπ αποτελούνταν από ασθενείς που είχαν χειρουργηθεί με κάποια μέθοδο βαριατρικής. Είτε λαπαροσκοπικά με γαστρικό μπάι πας ( μια επέμβαση που ανα-δρομολογεί το πεπτικό σύστημα, επιτρέποντας το φαγητό να παρακάμψει μέρος του λεπτού εντέρου) είτε με γαστρεκτομή (sleeve), μια μέθοδο που περιορίζει το στομάχι στο ¼ της αρχικής του διάστασης.
Οι ασθενείς αυτών των δύο γκρουπ συγκρίθηκαν με τους ασθενείς της τρίτης ομάδας, οι οποίοι είχαν ακολουθήσει την πιο εξελιγμένη θεραπεία για τον διαβήτη ( όχι για ινσουλινοεξαρτώμενους) της εταιρείας.
Ο αρχικός στόχος της μελέτης ήταν να περιοριστούν τα επίπεδα σακχάρου στους ασθενείς του δείγματος – έναν χρόνο μετά την επέμβαση ή τη φαρμακευτική θεραπεία- σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο. Τελικά, έναν χρόνο αργότερα, τα αποτελέσματα έδειξαν τα ακόλουθα: 42% των ασθενών που είχαν υποβληθεί σε γαστρικό μπάι πας κατάφεραν να πιάσουν το στόχο της μελέτης. Το ίδιο συνέβη και με το 37% των ασθενών που είχαν υποβληθεί σε γαστρεκτομή. Στο γκρουπ, όμως, των ασθενών που ακολούθησαν φαρμακευτική αγωγή μόλις το 12% κατάφεραν να πιάσουν το στόχο.
«Η μελέτη μας έδειξε ότι για τους υπέρβαρους/ παχύσαρκους ασθενείς με παθολογικά επίπεδα σακχάρου και αδυναμία ρύθμισης του διαβήτη τους, τελικά, η χειρουργική επέμβαση ίσως αποτελεί τη λύση», υπογράμμισε ο Σάουερ. «Οι διαβητολόγοι ίσως θα πρέπει, λοιπόν, να κατευθύνουν κάποιους από τους ασθενείς τους προς τη χειρουργική λύση».
