Ο διαβήτης είναι μία νόσος που σκεπάζεται από αρκετό μυστήριο. Όσοι ζουν με αυτήν γνωρίζουν καλά πως κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής τους ευχήθηκαν να είχαν περισσότερες απαντήσεις από όσες υπάρχουν σήμερα.
Από που ήρθε ο διαβήτης μου; Είναι ρεαλιστικό να σκέφτομαι πως κάποια μέρα θα υπάρξει θεραπεία; Γιατί εγώ; Γιατί όλοι εμείς;
Όλες αυτές οι ερωτήσεις στέκονται συχνά εμπόδιο στον τρόπο που πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να διαχειριστούν τη νόσο και είναι βασανιστικές. Ωστόσο, αυτό που μπορεί να προσφέρει ανακούφιση είναι να αναλογιστεί κάποιος το πού βρισκόμαστε σήμερα όσον αφορά τις απαντήσεις σε σχέση με το πού βρισκόμασταν μερικά χρόνια πριν.
Γιατί, λοιπόν, υπάρχει ακόμα τέτοιο μυστήριο γύρω από τον διαβήτη;
Η ερώτηση αυτή μπορεί να γίνει σοβαρή αιτία αισθήματος ματαιότητας για τους διαβητικούς. Άλλωστε, πώς θα μπορούσε να βρεθεί η θεραπεία αν δεν γνωρίζουμε καν τι προκαλεί τον διαβήτη; Κι όμως, ζούμε στην εποχή που οι ερευνητές έχουν πλέον κάποια από τα εργαλεία που είναι απαραίτητα για να απαντήσουν στα ερωτήματα.
Όπως δηλώνουν οι Τζόελ Μόρτενσεν και Μπεθ Γουόρνιγκ από το επιστημονικό ιατρικό πρόγραμμα του πανεπιστημίου του Τσιντσινάρι, η δυνατότητα να διεξαχθούν έρευνες μεγάλης κλίμακας που θα δώσουν απαντήσεις στα ερωτήματα για τη νόσο, έχει αυξηθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια.
“Η χαρτογράφηση του ανθρώπινου γονιδιώματος και άλλων μεγάλων πρωτοβουλιών έχει περάσει στην παθολογία και, πρόσφατα, στη μικροβιολογία. Υπάρχει ένας αριθμός μεθόδων και πλατφορμών που χρησιμοποιούνται για να χαρτογραφηθούν δείγματα DNA, μεταξύ άλλων η αλληλουχία Σάνγκερ, αλλά και νεότερες τεχνολογίες. Το κόστος και η πολυπλοκότητα για να απομονώσουμε το DNA και να αναλυθούν τα δείγματα έχει γίνει πλέον λογικό και έχει φέρει τις μεθόδους αυτές στα εργαστήρια – είτε σε αυτούσιες μονάδες, είτε στα τμήματα παθολογίας και μικροβιολογίας”.
Αυτό σημαίνει πως οι ανακαλύψεις που αφορούν στην κατανόηση του τί προκαλεί τη νόσο του διαβήτη είναι πιθανόν να γίνουν πιο συχνές. Βασικά, το κόστος για να διεξάγει κάποιος τέτοιου τύπου έρευνες, επιτρέπει πλέον σε περισσότερα μάτια να προσπαθήσουν να βρουν τις απαντήσεις που όλοι περιμένουμε.
Το παραπάνω είναι ιδιαίτερα καθησυχαστικό αν σκεφτούμε για ποιο λόγο δεν έχουμε ακόμα όλες τις απαντήσεις σχετικά με τα ακριβή αίτια που προκαλούν διαβήτη. Αν σκεφτεί κανείς πόσο πρόσφατα έχουν γίνει κάποιες από τις πιο σημαντικές ανακαλύψεις, όπως για παράδειγμα η ολοκλήρωση της χαρτογράφησης του ανθρώπινου γονιδιώματος που έγινε το 2003, τότε θα συνειδητοποιήσει πόσο λίγο χρόνο είχαν οι ερευνητές για να χρησιμοποιήσουν και να αντιδράσουν στις νέες πληροφορίες που είναι διαθέσιμες. Το γεγονός αυτό προκαλεί ιδιαίτερη αισιοδοξία.
Είναι δύσκολο να ζεις με μια νόσο που ακόμα καλύπτεται από τόσο μυστήριο. Πρέπει, όμως να θυμόμαστε σε ποιο σημείο βρισκόμαστε στην ιστορία του διαβήτη. Είναι λιγότερο από 100 χρόνια που βρέθηκε οποιαδήποτε θεραπεία για τους διαβητικούς ανθρώπους – αρχικά η θεραπεία νηστείας το 1919 και έπειτα η ινσουλίνη το 1922, μετά από δουλειά των Μπάντινγκ και Μπεστ.
Από τον αιώνα που ανακαλύφθηκαν αυτές οι θεραπείες, η διαχείριση του διαβήτη έχει κάνει μεγάλη πορεία και ουσιαστικά χωρίς να έχει εκμεταλλευτεί ακόμα τις ανακαλύψεις που αφορούν την κατανόηση του ανθρώπινου σώματος. Η βαθιά αυτή κατανόηση είναι σημαντική, όχι μόνο επειδή δίνει ελπίδα στην εύρεση της θεραπείας του διαβήτη, αλλά επίσης και επειδή βελτιώνει πράγματα όπως η έγκαιρη διάγνωση και η προληπτική φροντίδα των ατόμων.
Θα δούμε, λοιπόν, την θεραπεία του διαβήτη; Θα βρούμε τρόπο ίσως να τον αποτρέψουμε να συμβαίνει, όπως πχ με ένα εμβόλιο;
Είναι αδύνατο να απαντήσουμε με βεβαιότητα. Αν αναλογιστούμε, όμως, την εκθετική πρόοδο που έχουμε δει προς την κατεύθυνση της κατανόησης της νόσου, όπως και τις επιλογές θεραπείας που είναι σήμερα διαθέσιμες, είναι δύσκολο να μην είμαστε αισιόδοξοι.
GlykouliGr
