Συνέντευξη του Χρήστου Δαραμήλα στην Μαρία Κατσικαδάκου και στο GlykouliGr. Ο Χρήστος Δαραμήλας είναι πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σωματείων – Συλλόγων Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη και πρόεδρος του Συλλόγου Διαβητικών Θεσσαλονίκης «ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ».
Φωτογραφίες: Maria Cyber
Το πρώτο πράγμα που θέλω να σε ρωτήσω είναι αν ο διαβήτης είναι πάθηση η είμαστε στο μοτίβο ότι είναι τρόπος ζωής;
Όχι δεν είμαστε το μοτίβο ότι είναι τρόπο ζωής. Είναι μια χρόνια πάθηση η οποία θέλει απαραίτητα ιατρική υποστήριξη και οπωσδήποτε απόκτηση γνώσεων και του ίδιου του ατόμου. Είναι πάρα πολύ σημαντικό και το ίδιο το άτομο που πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη να αποκτήσει γνώσεις σε σχέση με τον διαβήτη του, για να μπορέσει να αξιοποιήσει τις θέσεις,, τις πληροφορίες, τις συμβουλές που του έχει δώσει ο θεράπων ιατρός του. Η προσωπική μου άποψη είναι πως ο σακχαρώδης διαβήτης δεν είναι τρόπος ζωής. Ο «τρόπος ζωής» είναι μια επιλογή. Ο διαβήτης είναι κάτι που δεν επέλεξα να έχω, είναι κάτι το οποίο εμφανίστηκε στη ζωή μου και στην καθημερινότητά μου. Είναι μια χρόνια πάθηση η οποία θέλει συνεχή παρακολούθηση, συνεχή εγρήγορση και συνεχή υποστήριξη, σε οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτή. Είτε αυτό είναι φαρμακευτική αγωγή, μέτρηση γλυκόζης, καινούργια συστήματα παρακολούθησης γλυκόζης, καινούργια συστήματα χορήγησης ινσουλίνης και έχουν σχέση με το διαβήτη τύπου 1, είτε εκείνα που αφορούν το διαβήτη τύπου 2.
Θεωρείς ότι είναι πιο δύσκολο για τους διαβητικούς να δουλεύουν υπό αυτές τις συνθήκες; Πιστεύεις ότι ο διαβητικός μπορεί να γίνει πιλότος, μπορεί να πάει στο στρατό, μπορεί να γίνει πυροσβέστης;
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι μπορεί να έχουμε αντοχές, μπορεί να έχουμε ψυχική και σωματική δύναμη. Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που έχουν διαβήτη και είναι πολύ γυμνασμένοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Κάποια επαγγέλματα απαιτούν μεγαλύτερη και ιδιαίτερη προσοχή. Ένα άτομο με διαβήτη σε κατάσταση υπεργλυκαιμίας ή υπογλυκαιμίας ίσως να μην μπορεί εύκολα να αντεπεξέλθει. Είναι κάποια πράγματα λοιπόν, στα οποία ο διαβήτης βάζει περιορισμούς. Από την άλλη πλευρά, ο διαβήτης καταρρίπτει και εμπόδια: όταν ένας άνθρωπος αποκτά διαβήτη, άθελά του, γίνεται και πιο συνειδητοποιημένος. Αναλαμβάνει ευθύνες ακόμα και σε πολύ μικρές ηλικίες σε σχέση με τη διαχείριση της υγείας του. Έτσι μπορεί με πιο εύκολο τρόπο να υποστηρίζει και να λύνει καταστάσεις. Πρέπει τον διαβήτη να τον δούμε σαν συνοδοιπόρο. Ούτε ως εχθρό, αλλά ούτε και ως φίλο.
Παίρνουμε ένα επίδομα πρόνοιας, δηλαδή εμπλεκόμαστε με την ΕΣΑΜΕΑ. Μίλησέ μας λίγο γι αυτό.
Το επίδομα πρόνοιας αρχικά δίνεται αρχικά στους άνεργους, έμμεσα ασφαλισμένους και με μηδενικό εισόδημα. Από το 1963 υπάρχει το νομοθετικό πλαίσιο που ορίζει ότι άτομα με χρόνιες παθήσεις ή με αναπηρίες, συγκεντρώνουν ένα ποσοστό αναπηρίας και με βάση αυτό το ποσοστό αναπηρίας μας δίνεται η δυνατότητα να έχουμε κάποια κεκτημένα στη χώρα μας. Το ποσοστό αναπηρίας δεν είναι ταυτότητα ανάπηρου. Σημαίνει πως η υγεία μου δεν είναι 100% «φυσιολογική», ότι η υγεία μου χρειάζεται μια υποστήριξη. Άρα αυτό το ποσοστό αναπηρίας που μου δίνουνε το χρησιμοποιώ για να μπορώ να έχω κάποια κεκτημένα, για κάτι το οποίο δεν επέλεξα να έχω. Το επίδομα δεν είναι μια οικονομική ενίσχυση ώστε να χρησιμοποιώ τα χρήματα για την καλοπέραση μου. Ο διαβήτης είναι μια πολυδιάστατη χρόνια πάθηση, δεν είναι μόνο οι ταινίες μέτρησης σακχάρου, οι ινσουλίνες κλπ. Θέλει σωστή διατροφή, άσκηση και ψυχολογική υποστήριξη. Άρα το προνοιακό επίδομα είναι μια οικονομική υποστήριξη την οποία αναγνωρίζει και μου προσφέρει το κράτος και για την οποία με νύχια και με δόντια πολέμησε η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ να διατηρηθεί, ώστε να υποστηρίξω καλύτερα την υγεία μου σε ανάγκες που δεν καλύπτει ο ασφαλιστικός μου φορέας.
«Το να μην εμπλεκόμαστε με την ΕΣΑΜΕΑ θα ήταν ένα πρόβλημα διεκδικήσεων και κεκτημένων. Ό,τι δικαιούται σήμερα ένα άτομο με διαβήτη στη χώρα μας είναι κατοχυρωμένο βάση νομικού πλαισίου σύμφωνα με το ποσοστό αναπηρίας. Είναι πολύ λίγα τα κεκτημένα που έχει ένα άτομο με διαβήτη μόνο με την επωνυμία της πάθησης.»
Όσον αφορά την ΕΣΑΜΕΑ, πρέπει να κατανοήσουμε ότι η Ελλάδα λειτουργεί με ένα πολύ συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο. Οι σύλλογοι που υπάρχουν κατά τόπους σε όλη την Ελλάδα είναι αρκετοί. 24 συλλόγους, μόνο, έχει στη δύναμή της η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ. Είναι πρωτοβάθμια σωματεία. Δευτεροβάθμιο όργανο θεωρείται η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ και φροντίζει να λύνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με διαβήτη στη χώρα μας. Τα τοπικά προβλήματα λύνονται απευθείας από τους συλλόγους. Η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ απευθύνεται και είναι μέλος του τριτοβάθμιου αναγνωρισμένου από το ελληνικό κράτος συνδικαλιστικού οργάνου για τους ανθρώπους με αναπηρίες και χρόνιες παθήσεις. Αυτό μπορεί να εξυπηρετήσει στο ότι τα τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα έχουνε νόμιμα θέσεις σε οργανισμούς, σε διοικητικά συμβούλια, όπου εκεί ακούγεται η φωνή των ανθρώπων που έχουν μια χρόνια πάθηση ή μια αναπηρία, και λαμβάνεται σοβαρά, στο τραπέζι των αποφάσεων, η θέση μας. Άρα το να μην εμπλεκόμαστε με την ΕΣΑΜΕΑ θα ήταν ένα πρόβλημα διεκδικήσεων και κεκτημένων. Ό,τι δικαιούται σήμερα ένα άτομο με διαβήτη στη χώρα μας, είτε αφορά τον διαβήτη τύπου 1 είτε τον διαβήτη τύπου 2, είναι κατοχυρωμένο βάση νομικού πλαισίου σύμφωνα με το ποσοστό αναπηρίας που η ΕΣΑμεΑ βοήθησε να κατοχυρώσουμε. Είναι πολύ λίγα τα κεκτημένα που έχει ένα άτομο με διαβήτη μόνο με την επωνυμία της πάθησης.
Ποιανού πρωτοβουλία ήταν να μπούμε στην ΕΣΑΜΕΑ;
Η πρωτοβουλία να εμπλακεί η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ στην ΕΣΑΜΕΑ ήταν της αείμνηστης Κατερίνας Κουλουρίδου, η οποία πρωτοστάτησε στη δημιουργία της ομοσπονδίας, πέτυχε οι διεκδικήσεις να γίνουν νόμοι, χωρίς αυτοί να αλλάζουν μέρα με τη μέρα και ανάλογα με την πολιτική κατάσταση της χώρας μας, ώστε να υπάρχει μια σταθερή πολιτική απέναντι στο σακχαρώδη διαβήτη.
Αυτό που παρατηρώ είναι πως υπάρχουν δύο ομοσπονδίες με μεγάλη απόσταση μεταξύ τους. Η μία λέει ότι δικαιούμαστε να είμαστε μέσα σε αυτό το 50% αναπηρίας με τη λογική ότι αυτό μπορεί να εξασφαλίσει κάποια πράγματα και μία άλλη που κάνει πχ πορεία στο πεντάγωνο για μπορούν οι διαβητικοί να γίνουν στρατιωτικοί. Αυτή είναι βασική διαφορά σας;
Θα θυμίσω πάλι την αείμνηστη Κατερίνα Κουλουρίδου όταν το 2003 πριν μπουν οι αντλίες έγχυσης ινσουλίνης στους ασφαλιστικούς φορείς ώστε να αποζημιώνονται, είχε βρεθεί έξω από το υπουργείο υγείας, με μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων με διαβήτη, είχαν βγάλει τις αντλίες τους για αμέτρητες ώρες, ώστε να πιέσουν το υπουργείο να φροντίσει για την αποζημίωση των αντλιών. Θα βγούμε στον δρόμο για πράγματα που αφορούν όλους τους ανθρώπους με διαβήτη. Η εμπλοκή ενός ανθρώπου με διαβήτη στο στρατό είναι κάτι το οποίο δεν είναι κύριο μέλημα όλων και δεν είναι κάτι που θα υποστηρίξει την επιβίωσή του χωρίς επιπλοκές. Στο παρελθόν έχουμε ακούσει πολλές αντικρουόμενες απόψεις για ποιο λόγο να υπάρχουν δύο ομοσπονδίες και όχι μία. Το σφάλμα δημιουργήθηκε από την ίδρυσή τους. Μια σημαντική διαφορά είναι ότι η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ δέχεται ως μέλη της συλλόγους με άτομα που αποκλειστικά πάσχουν από διαβήτη ή γονείς ατόμων που πάσχουν από διαβήτη, ενώ η ΕΛΟΔΙ έχει ως μέλη της και γιατρούς, παθολόγους ή ενδοκρινολόγους με εξειδίκευση στον σακχαρώδη διαβήτη αλλά και άλλους επαγγελματίες υγείας, που δεν πάσχουν από διαβήτη. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μια προσπάθεια σύμπραξης, αλλά τα νομικά προβλήματα που υπάρχουν είναι πολλά.
«Η αείμνηστη Κατερίνα Κουλουρίδου, το 2003 είχε βρεθεί έξω από το υπουργείο υγείας, είχε βγάλει την αντλία της για αμέτρητες ώρες, ώστε να δείξει ότι πρέπει το υπουργείο να αποζημιώσει την αντλία.»
Οι ουσιαστικές σας διαφορές, όμως, αν κάτσετε στο τραπέζι να συζητήσετε ποιες είναι;
Σε συζητήσεις που είχαν γίνει στο παρελθόν μεταξύ των δύο ομοσπονδιών, στην αρχή της προσπάθειας της σύμπραξης, υπήρχε μια πολύ έντονη διαφωνία από κάποια μέλη και της ΕΛΟΔΙ και της ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ, σε σχέση με το κομμάτι της αναπηρίας γιατί θεωρήθηκε από την ΕΛΟΔΙ ότι η ΕΣΑΜΕΑ δεν έχει να μας προσφέρει κάτι.
Τι μας προσφέρει η ΕΣΑΜΕΑ πρακτικά;
Καταφέραμε το Υπουργείο Εργασίας να εντάξει το Σακχαρώδη Διαβήτη στις «43 Χρόνιες και μη Αναστρέψιμες παθήσεις» και αναμένουμε πλέον τη δημοσίευση του ΦΕΚ. Καταφέραμε να κερδίσουμε την εμπλοκή των ατόμων που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 και την αναγνώρισή τους στο να μπορούν να μπουν ως δάσκαλοι σε γενικά σχολεία. Πρότινος, όσοι ήταν εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με το ποσοστό αναπηρίας που συγκέντρωναν είχαν την δυνατότητα εφόσον είχαν εξειδίκευση να μπουν σε ειδικά σχολεία ως εκπαιδευτικοί. Πλέον, με τις κινήσεις που έχει κάνει η ΕΣΑΜΕΑ, τα άτομα με διαβήτη μπορούν να μπουν και σε γενικά σχολεία. Σε σχέση με τα φάρμακα και με τις διεκδικήσεις μέσω του ΕΟΠΥΥ, η ΕΣΑΜΕΑ έχει τον αντιπρόεδρό της ως μόνιμο μέλος στο διοικητικό συμβούλιο του ΕΟΠΥΥ. Πράγμα που σημαίνει ότι κάθε τι που πρόκειται να βγει και συγκεκριμένα ο ενιαίος κανονισμός παροχών υγείας, θα είμαστε οι πρώτοι που θα το πάρουμε στα χέρια μας ώστε να προτείνουμε το ιδανικότερο για τους ανθρώπους με διαβήτη.
Αν δεν ήμασταν στην ΕΣΑΜΕΑ θα παίρναμε το επίδομα;
Αν δεν ήμασταν στην ΕΣΑΜΕΑ δεν θα παίρναμε το επίδομα. Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1 είχε ποσοστό αναπηρίας από 5-15%. Η ΕΣΑμεΑ φρόντισε το 1997, παρά το αρχικά χαμηλό ποσοστό αναπηρίας που συγκέντρωνε ο σακχαρώδης διαβήτης ως χρόνια πάθηση, να ενταχθεί στους δικαιούχους το προνοιακού επιδόματος, δίνοντας τότε οι επιτροπές, ποσοστό αναπηρίας 67% αποκλειστικά και μόνο για τη λήψη του επιδόματος. Με την πάροδο των ετών η ΕΣΑμεΑ εξασφάλισε το προνοιακό επίδομα να δίνεται σε χρόνιες παθήσεις που συγκεντρώνουν ποσοστό αναπηρίας 50%, τηρώντας και τις υπόλοιπες προϋποθέσεις.
Μέσα από τις δράσεις που κάνει η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ πως δίνει βήμα και λόγο στον διαβητικό; Πώς φροντίζει τον διαβητικό;
Η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ και οι σύλλογοι που ανήκουν στην ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ αυτό που έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια είναι να βάλουν τον άνθρωπο με διαβήτη να μιλήσει. Να πει επιτέλους αυτό που νιώθει και αυτό που δέχεται αν είναι σωστό η λάθος. Και όταν λέω αυτό που δέχεται, εννοώ την ιατρική συμβουλή, την υποστήριξη από τον γιατρό του και αν αυτό που παίρνει είναι σύμφωνα με τις οδηγίες του βιβλίου ή αν είναι σύμφωνο με τις απαιτήσεις του ίδιου του ανθρώπου. Ο διαβήτης τύπου 1 μαζί με τον διαβήτη τύπου 2 στην Ελλάδα, αγγίζει το 1 εκατομμύριο ανθρώπους. Πράγμα που σημαίνει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν διαβήτη, αλλά δεν είναι ίδιοι μεταξύ τους. Δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες, δεν έχουν την ίδια αντιμετώπιση, δεν έχουν και την ίδια θεραπευτική αγωγή. Αυτό που κάναμε εμείς είναι να δώσουμε βήμα σε αυτούς τους ανθρώπους. Στη μεγάλη δραστηριότητα που κάναμε, το διαβητικό χωριό, αλλάξαμε εντελώς το επιστημονικό κομμάτι. Αντί να κάνουμε μια κλασική ημερίδα καλώντας γιατρούς, ώστε να αναφερθούν στον τρόπο αντιμετώπισης του διαβήτη χρησιμοποιώντας επιστημονικούς όρους που ακούμε συνεχώς, φτιάξαμε τραπέζια όπου τα άτομα με διαβήτη μπορούσαν να θέσουν προβληματισμούς της καθημερινότητάς τους. Δώσαμε προτεραιότητα στο άτομο με διαβήτη, να μπορέσει να παρουσιάσει τα προσωπικά του προβλήματα και ο γιατρός να τον ακούσει και να δώσει πραγματική λύση.
«Ο διαβήτης τύπου 1 μαζί με τον διαβήτη τύπου 2 στην Ελλάδα, ξεπερνάει το 1 εκατομμύριο ανθρώπους. Πράγμα που σημαίνει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν διαβήτη, αλλά δεν είναι ίδιοι μεταξύ τους. Δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες, δεν έχουν την ίδια αντιμετώπιση, δεν έχουν και την ίδια θεραπευτική αγωγή.»
Εσύ είσαι διαβητικός από 8 μηνών. Πώς είναι η καθημερινότητα με τον διαβήτη;
Η καθημερινότητα με τον διαβήτη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ήταν ο λόγος που έγινα βιολόγος, έχω κάνει το μεταπτυχιακό μου στην εκπαίδευση των ατόμων με σακχαρώδη διαβήτη. Ξεκινάω το διδακτορικό μου πάλι πάνω στον σακχαρώδη διαβήτη. Οι καθημερινές απαιτήσεις είναι πολύ πιεστικές. Ο διαβήτης με αναγκάζει κάποιες φορές να βάλω πιο αργή ταχύτητα. Θα υλοποιήσω τους στόχους μου, αλλά θα χρειαστώ παραπάνω χρόνο από κάποιον άνθρωπο που δεν έχει διαβήτη.
Θα έπρεπε τα άτομα με διαβήτη να έχουν ψυχολογική υποστήριξη;
Είναι κάτι που η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ το απαιτεί χρόνια τώρα. Όταν μιλάμε για διαβήτη τύπου 1, εκτός από το παιδί που πάσχει, χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη και η οικογένεια. Στον διαβήτη τύπου 2 τα πράγματα είναι πιο δύσκολα και θα έπρεπε να υπάρχει ψυχολογική υποστήριξη από την πρώτη μέρα που γίνεται η διάγνωση. Το άτομο με διαβήτη τύπου 2 όταν ακούει ότι έχει διαβήτη, ακούει την ύπαρξη του διαβήτη ως κάποια επιπλοκή που ήδη έχει εμφανιστεί ή τρόπο αποφυγής κακών συνηθειών. Μπαίνει σε μια διαδικασία τρόμου, κλείνεται στον ψυχικό του κόσμο και χάνεται. Με αποτέλεσμα αντί να κάνει καλύτερη την πορεία της ζωής του με διαβήτη, να την κάνει χειρότερη. Η ψυχολογική υποστήριξη σε ένα άτομο με διαβήτη είναι απαραίτητη.
Τι διεκδικεί αυτή τη στιγμή η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ για το 2017;
Αυτό που διεκδικούμε είναι ο νέος ενιαίος κανονισμός παροχών υγείας του ΕΟΠΥΥ, να ανοίξει την πόρτα στη νέα τεχνολογία παροχών για τον σακχαρώδη διαβήτη. Στην Ελλάδα, υπάρχουν ήδη νέα τεχνολογικά επιτεύγματα και δεν αποζημιώνονται από τον ΕΟΠΥΥ και υπάρχουν πολλά ακόμα που πολλές φαρμακευτικές εταιρείες επιθυμούν να φέρουν στη χώρα, αλλά δεν τα φέρνουν γιατί φοβούνται ότι δεν θα αποζημιωθούν ποτέ. Οι πιθανότητες που υπάρχουν να ενταχθούν οι νέες τεχνολογίες είναι πολύ μεγάλες και αυτός είναι ο κεντρικός στόχος της ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ.
«Στην Ελλάδα, υπάρχουν ήδη νέα τεχνολογικά επιτεύγματα και δεν αποζημιώνονται από τον ΕΟΠΥΥ και υπάρχουν πολλά ακόμα που πολλές φαρμακευτικές εταιρείες επιθυμούν να φέρουν στη χώρα, αλλά δεν τα φέρνουν γιατί φοβούνται ότι δεν θα αποζημιωθούν ποτέ.»
Τι γίνεται με τους ανασφάλιστους;
Το πρόβλημα με τους ανασφάλιστους είναι τεράστιο. Τα άτομα με διαβήτη που είναι ανασφάλιστα δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν όσον αφορά το αναλώσιμο υγειονομικό υλικό που είναι απαραίτητο για την επιβίωσή τους. Δεν νοείται άτομο που κάνει ενέσεις ινσουλίνης να μην έχει ταινίες μέτρησης σακχάρου, να μην έχει βελόνες και να μην έχει σκαρφιστήρες. Ο νόμος περί ανασφάλιστων στέλνει τα άτομα με διαβήτη στα φαρμακεία των νοσοκομείων, τα οποία δεν έχουν κανένα υλικό σε σχέση με τον διαβήτη. Για να μην είμαι καθαιρετικός, υπάρχουν κάποια νοσοκομεία που έχουν αλλά είναι ελάχιστα. Ζητήσαμε από το υπουργείο να έχει διαφορετικούς προϋπολογισμούς για το κάθε νοσοκομείο και το φαρμακείο του. Ένας να αφορά τα φαρμακεία και ένας την υπόλοιπη δομή του νοσοκομείου για να μπορούν να καλυφθούν οι άνθρωποι με διαβήτη. Υπάρχει η δυνατότητα να βρεθούν τα χρήματα αν δεν γίνονται τόσα έξοδα σε φαρμακευτικές ουσίες που δεν είναι τόσο απαραίτητες και αν γίνεται καλύτερος έλεγχος συνταγογράφησης σε σχέση με τα ακριβά φάρμακα.
Ευχές για το 2017;
To 2017 η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ κλείνει τα 20 χρόνια λειτουργίας, αγώνων, διεκδικήσεων και επιτυχιών. Έχουμε πάρα πολλές δράσεις τις οποίες θα υλοποιήσουμε για τους ανθρώπους με διαβήτη. Γίνονται με στόχο να βοηθηθούν οι ίδιοι οι άνθρωποι με διαβήτη, τα παιδιά, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία και να τους δώσει μια καλύτερη κατεύθυνση. Είμαι πολύ αισιόδοξος για τα επόμενα χρόνια που έρχονται γιατί μπορεί όλα να πηγαίνουν κακήν κακώς, αλλά εμείς έχουμε στυλώσει τα πόδια και αυτό που πρέπει να κάνουμε για τους ανθρώπους με διαβήτη θα το κάνουμε όπως και να έχει. Έχουμε μια πολύ δυνατή ομάδα, έχουμε επιστήμονες με πρωτότυπες ιδέες και πρωτοβουλίες. Ευχές για υγεία σε όλους τους ανθρώπους, για καλή ποιότητα ζωής, ευχές για απομάκρυνση επιπλοκών. Για να πετύχουμε περισσότερα πρέπει να είμαστε περισσότεροι και όλοι μαζί. Για να φτάσουμε τους στόχους μας και να μην δεχόμαστε αντιρρήσεις από κανέναν.
GlykouliGr
