“Ανέκαθεν ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις μου για ένα ζήτημα υγείας που μου προέκυψε στα 22 μου και μέχρι σήμερα αποτελεί μόνιμη συντροφιά μου. Τελικά αφορμή στάθηκε ένα άρθρο του glykouli.gr με τίτλο “Αυτισμός, υγιέστερος από την Αυτό και Λύπηση!“. Μου έκανε εντύπωση όταν διάβασα ότι αναφορικά με την αρνητική ηρωίδα του άρθρου, οι γονείς της προσπάθησαν να κρύψουν το χρόνιο νόσημα ώστε να μην μαθευτεί ευρέως, βιώνοντας τελικά η ίδια τη λύπηση από την οικογένειά της και τους κοντινούς της.
Θυμήθηκα τη πρώτη μέρα που έμαθα ότι με είχε χτυπήσει η νόσος του Crohn, πίσω στο μακρινό έτος 2002. Μια χρονιά που ακόμη ήταν άγνωστη η συγκεκριμένη νόσος στην Ελλάδα. Η αντίδρασή μου όπως και της οικογένειάς μου έφτασε στα όρια του πανικού. Δεν τη γνωρίζαμε, δεν την είχαμε ακούσει και οι πρώτες μου εντυπώσεις από αυτήν ήταν οι συνεχείς, σταθεροί και έντονοι πόνοι στο στομάχι. Κάθε μέρα, για 2 μήνες, καταναλώθηκαν γαλόνια κορτιζόνης για να μπορέσω να ηρεμήσω και να φτάσω στο στάδιο της ύφεσης.
Μετά το αρχικό σοκ οι γονείς μου είχαν την ίδια ιδέα όπως η οικογένεια της ηρωίδας παραπάνω. Να το κρύψουν ως επτασφράγιστο μυστικό. Όμως στο τέλος επικράτησε η λογική και με τη δική μου συγκατάθεση ξεκίνησε η αντίστοιχη επικοινωνία με συγγενείς και φίλους. Η αγάπη και η στήριξη που πήρα 2 μήνες στο νοσοκομείο μου έδωσαν το κουράγιο, τη δύναμη να το παλέψω και να προσπαθήσω να σταθώ ξανά στα πόδια μου, παρόλο τα 20 κιλά που είχα χάσει στο ενδιάμεσο, λόγω έλλειψης φαγητού και τη κάκιστη ψυχολογική κατάστασή μου.
Οι δύσκολες ημέρες δεν ήταν όμως στο νοσοκομείο, ήταν όταν έπρεπε να επιστρέψω στη καθημερινότητα. Φαντάζεστε έναν άνθρωπο στα 22 του με αυστηρή δίαιτα, όχι καφέδες, όχι αλκοόλ, όχι οποιοδήποτε ρόφημα και με μοναδικό είδος ένδυσης τις φόρμες, καθώς κανένα παντελόνι δεν μου έκανε; Ήταν δύσκολο για έναν νεαρό άντρα που ήθελε να ζήσει έντονα, όπως άρμοζε στην ηλικία του να αντεπεξέλθει. Πως θα δουλέψεις; Σε ποιο μαγαζί θα διασκεδάσεις; Πως θα πας εκδρομή; Αυτόματα κλείνεσαι στον εαυτό σου. Παρόλο αυτά οι πολλοί φίλοι, που είχα αποκτήσει, μου έτειναν το χέρι τους και ήταν συνέχεια δίπλα μου βάζοντας με σιγά σιγά στο δρόμο της επιστροφής, στο δρόμο της δημιουργίας, της ζωής.
Τα προβλήματα δεν πέρασαν, ξανάμπήκα στο νοσοκομείο, παραπάνω από μία φορά, και ο πόνος τόσο ο σωματικός όσο και ο ψυχικός μπορεί να έφτανε σε εφιαλτικό επίπεδο όπου σε συνδυασμό με τις διάφορες θεραπείες άλλαζαν το ψυχισμό μου. Πολλές φορές γινόμουν στρυφνός, απότομος ή κλεινόμουν στον εαυτό μου ξανά. Όμως η οικογένεια μου ήταν σταθερά δίπλα μου, οι φίλοι που δεν λιποτάκτησαν ήταν δίπλα μου. Όσοι έμειναν δίπλα μου, ανιδιοτελώς μου πρόσφεραν τη στήριξή τους και την αγάπη τους. Χρόνο με το χρόνο άρχισα να συμφιλιώνομαι με το χρόνιο νόσημα, άρχιζα να παίρνω τα θετικά και να διαμορφώνω ένα χαρακτήρα δυνατό, ώριμο, ισορροπημένο και πάνω από όλα με πίστη στον άνθρωπο και στην αγάπη. Ήρθαν και άλλοι, καινούργιοι φίλοι, σχέσεις, δουλειές και σε κανέναν δεν έκρυψα το χρόνιο νόσημα από τη πρώτη ημέρα της γνωριμίας. Αντιθέτως λόγω αυτού αξιολόγησα τις φιλίες μου, τις σχέσεις μου, τους ανθρώπους.
Όταν ένας άνθρωπος μπαίνει στη ζωή σου δεν είναι εύκολο ούτε για εκείνον, καθώς θα πρέπει να προσαρμοστεί, να αλλάξει κάποιες συνήθειες του και το κυριότερο να συνειδητοποιήσει πως νιώθω εγώ το νόσημα. Να έχει υπομονή, γιατί το χρόνιο νόσημα έχει διάρκεια. Δεν ξυπνάς ένα πρωί και λες απαλλάχτηκα. Αν δεν έχει υπομονή, δεν έχει κατανόηση είναι λογικό να αρχίσει να απομακρύνεται.
Κακά τα ψέματα, ένα χρόνιο νόσημα δεν θέλει μόνο δύναμη από τον παθών αλλά και από το κύκλο του. Είναι μια καθημερινή μάχη που την αντιμετωπίζουμε όλοι μαζί. Είναι το λοξό βλέμμα των φίλων σε κάθε μορφασμό μου, έτοιμοι να επέμβουν, είναι η αγωνία των γονιών μου στο αδύναμο άκουσμα της φωνής μου από το τηλέφωνο έτοιμοι να τρέξουν από το χωριό την ίδια στιγμή. Ακόμα και τώρα που έχω φτάσει σε ένα σταθερό επίπεδο και απολαμβάνω τη καθημερινότητα, οι εξάρσεις δεν παύουν. Είναι εκεί για να μου θυμίσουν ότι είμαι ένας άνθρωπος με τρωτά σημεία.
Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι τελικά, μετά από 15 χρόνια, το χρόνιο νόσημα ως μόνιμος μου σύντροφος, κατάφερε να ενδυναμώσει τα πλεονεκτήματά μου, με έφερε πιο κοντά στην οικογένεια μου, μου έφερε πολλούς και αληθινούς φίλους. Με έκανε πιο ευτυχισμένο από ότι θα περίμενα ποτέ στη ζωή μου.
Ως επίλογο, ένα χρόνιο νόσημα στην έντονη από στρες εποχή μας, μπορεί να προκύψει στον καθένα, σε ενήλικα ή σε ένα παιδί. Μην λυγίσετε, μην προσπαθήσετε να το κρύψετε. Αντιθέτως επικοινωνήστε το και μόνο κερδισμένοι θα είστε, γιατί πολύ απλά το μέγεθος των συναισθημάτων που θα λάβετε θα είναι τέτοιο που θα σας βελτιώσει ως χαρακτήρα, θα καταλάβετε την έννοια της λέξης ανθρωπιά, τη σημασία της ανιδιοτελής βοήθειας και τη δύναμη της αληθινής αγάπης.
Εγώ από πλευράς μου θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς που συνεχίζουν να στέκονται δίπλα μου, την οικογένεια, τους φίλους και τους γιατρούς μου, γιατί με έχουν κάνει τον πιο πλούσιο άνθρωπο.
Υ.Γ Αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ… (Νίκος Καζαντζάκης)
Παναγιώτης Δημητρόπουλος
Ο Ν. Καζαvτζάκης είπε: "αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ" Η ιστορία κάθε χρόνιας νόσου μας θυμίζει τα λόγια του
