Η Ρίβα Γκρινμπεργκ, αρθρογράφος του diabetesdaily.com, μοιράζεται μαζί μας μια εκ βαθέων εξομολόγηση για τις επιπλοκές που εμφανίζονται από τον διαβήτη της. Ακολουθεί το κείμενό της:
Υπάρχει ένα περίεργο φαινόμενο που πάει χέρι-χέρι με το να ζεις με διαβήτη. Ίσως παρόμοιο με αυτό που υπάρχει σε κάθε νόσο ή κατάσταση που αργά, προοδευτικά και με το καιρό, εξελίσσεται. Εξελίσσεται τόσο αργά που δεν την βλέπεις να εξελίσσεται και σίγουρα δεν το νιώθεις.
Κάποιες επιπλοκές εξελίσσονται είτε προσέχουμε τον διαβήτη μας, είτε όχι. Κάπου στο βάθος, αργά, κατά τη διάρκεια των συνηθισμένων ημερών όταν ξυπνάω το πρωί, δουλεύω στον υπολογιστή, συναντώ φίλους για μεσημεριανό, περπατώ στην πόλη, γελάω κατά τη διάρκεια του δείπνου με τον σύζυγό μου.
Όταν κοιτάζω πίσω, ξέρω ακριβώς πότε μου είπε ο οφθαλμίατρος ότι βλέπει το πρώτο σημάδι προβλήματος στο μάτι – έναν αργά εξελισσόμενο καταρράκτη, όταν ήμουν 52. Μετά από 34 χρόνια που ήμουν ανακουφισμένη που δεν είχαν εμφανιστεί προβλήματα στα μάτια, υπήρχε το πρώτο σημάδι. Τώρα έχω κι άλλο – έχω δύο αργά εξελισσόμενους καταρράκτες.
Θυμάμαι ακριβώς πότε εμφανίστηκε ο πρώτος παγωμένος ώμος. Ήταν τη μέρα που κατέβηκα από το αεροπλάνο αφού είχα ζήσει και δουλέψει στο Τόκυο για έξι χρόνια. Μέρα με τη μέρα ο ώμος μου αποκτούσε περισσότερους περιορισμούς στη κίνηση και μου προκαλούσε μεγαλύτερο πόνο,
Για έναν χρόνο πήγαινα από τον ενδοκρινολόγο μου στον οικογενειακό γιατρό, από εκεί σε έναν θεραπευτή και μου σύστησαν μέχρι και χειροπράκτη όταν επισκέφτηκα κάποιους φίλους στο Σαν Φρανσίσκο. Μέχρι που η μητέρα μου, μου πρότεινε να πάω στον δικό της χειροπράκτη όπου τελικά έκανε τη σωστή διάγνωση και θεραπεία.
Ο δεύτερος παγωμένος ώμος, 15 χρόνια αργότερα, χρειάστηκε επέμβαση. Η διαδικασία ήταν επιτυχής. Ρώτησα αν υπήρχε περίπτωση να επανέλθει. Ο χειρουργός είπε “ίσως, σε πενήντα χρόνια”.
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μετά από 44 χρόνια που ζω με διαβήτη τύπου 1 έχω σχετικά λίγες επιπλοκές. Ωστόσο όταν έκατσα στο γραφείο του ΩΡΙΛΑ, πριν από 8 χρόνια και τον άκουσα να λέει πως είχα σημαντική απώλεια ακοής, η μόνη μου αντίδραση ήταν να κλαίω και να σκέφτομαι τον διαβήτη. Έκλαιγα μία εβδομάδα.
Όταν παρατήρησα πως παθαίνω περισσότερες κράμπες απ’ ότι συνήθως στις γάμπες μου, όπως συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η νευροπάθεια. Και όταν παρατήρησα για πρώτη φορά έναν περίεργο παλμό στο χέρι μου, σαν τσίμπημα που πιέζει τα νεύρα, που κάποιες φορές υποχωρεί αλλά ποτέ τελείως, σκέφτομαι τον διαβήτη.
Τη μία με βλέπεις, την άλλη όχι, διαβήτη. Είσαι εκεί και δεν είσαι εκεί. Μπορώ να σε ξεχάσω, αλλά όχι περισσότερο από μία μέρα.
Και ενώ γνωρίζω πως είμαι πολύ καλύτερα όταν δουλεύω για την καλή διαχείριση του διαβήτη μου ώστε να αποφύγω τις επιπλοκές – και είμαι πολύ θετική τις περισσότερες φορές, βλέπω ακόμα και πράγματα που έχω κερδίσει από τον διαβήτη – γνωρίζω επίσης πως δεν μπορώ να ελέγξω τίποτα.
Και λιγότερο απ’ όλα, εάν οι επιπλοκές θα εμφανιστούν κατά τη διάρκεια της ημέρας, όταν προσπαθώ πολύ σκληρά ή κατά τη διάρκεια της νύχτας, όταν απλώς προσπαθώ να ξυπνήσω το επόμενο πρωί.
GlykouliGr
