Η μέση τιμή της ινσουλίνης τριπλασιάστηκε τη δεκαετία 2002 – 2013 σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στο JAMA, ενώ παράλληλα, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, τα κόστη των θεραπειών χωρίς ινσουλίνη συνεχώς μειώνονται.
Ένας από τους κύριους λόγους της αύξησης του κόστους, είναι τα λεγόμενα ανάλογα ινσουλίνης, δηλαδή τροποποιημένες ανθρώπινες ινσουλίνες που αναπτύχθηκαν τη δεκαετία του 1990. Τα ανάλογα ινσουλίνης θεωρούνται ανώτερα από τις παλαιότερες ανθρώπινες ινσουλίνες που κατασκευάστηκαν στη δεκαετία του 80 με σκοπό να είναι πανομοιότυπες με την ινσουλίνη που παράγει φυσικά το σώμα.
Τα ανάλογα ινσουλίνης δρουν γρηγορότερα από την ανθρώπινη ινσουλίνη και θεωρούνται πιο βολικά καθώς οδηγούν σε λιγότερες αυξομειώσεις του σακχάρου. Τα ανάλογα ινσουλίνης είναι όμως και πιο ακριβά. Και όσοι πρέπει να πληρώσουν από την τσέπη τους, είναι δύσκολο να ανταποκριθούν οικονομικά.
«Η ινσουλίνη είναι ένα φάρμακο από το οποίο εξαρτάται η ζωή κάποιων ασθενών» λέει ο Δρ Χέρμαν, καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν.«Υπάρχουν άνθρωποι με διαβήτη τύπου 1 που χωρίς ινσουλίνη θα πεθάνουν. Τα ανάλογα ινσουλίνης πλέον αποτελούν το 90% της αγοράς ινσουλίνης. Για τους ανθρώπους με διαβήτη τύπου 2, ενδεχομένως η ανθρώπινη ινσουλίνη είναι αρκετά ασφαλής και αποτελεσματική και βέβαια πιο φθηνή. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν πως τα ανάλογα ινσουλίνης αξίζουν το κόστος τους για όλους τους ανθρώπους με διαβήτη τύπου 2».
Και προσθέτει: «Ίσως οι προμηθευτές πρέπει να κάνουν μια ειλικρινή συζήτηση με τους ασθενείς, ειδικά με αυτούς που νοσούν με διαβήτη τύπου 2, σχετικά με τη χρήση της παλαιότερης, λιγότερο ακριβής, ανθρώπινης ινσουλίνης».
Η ινσουλίνη είναι μια ορμόνη που εκκρίνεται από το πάγκρεας. Οι άνθρωποι με διαβήτη κάνουν χρήση ινσουλίνης όταν τα σώματά τους δεν την παράγουν, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του διαβήτη τύπου 1, ή όταν τα σώματά τους δεν τη χρησιμοποιούν σωστά, όπως στην περίπτωση του διαβήτη τύπου 2.
Το κόστος της ινσουλίνης αυξάνεται σε μια περίοδο που επικρατεί παγκόσμιος θυμός σχετικά με τα εκτοξευμένα ύψη των τιμών διαφόρων φαρμάκων.
Όπως πάντα, το πρόβλημα με τα ακριβά φάρμακα σχετίζεται με την διαθεσιμότητα των γενοσήμων. Τα γενόσημα φάρμακα έχουν ακριβώς τα ίδια ενεργά συστατικά, αλλά χαμηλότερη τιμή από τα φάρμακα στα οποία βρίσκονται σε ισχύ δικαιώματα ευρεσιτεχνίας. Σύμφωνα με νέους νόμους που ισχύουν στις Η.Π.Α., οι φαρμακευτικές εταιρείες επιτρέπεται να παράγονται γενόσημες εκδοχές των φαρμάκων 20 χρόνια περίπου αφού παράχθηκε το πρωτότυπο. Αν υπήρχε γενόσημη ινσουλίνη θα δοκιμαζόταν από τον FDA και ασφαλώς θα κόστιζε πολύ λιγότερο. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με εκτιμήσεις του FDA το κόστος θα ήταν 80-85% μικρότερο.
Αν υπήρχε η γενόσημη ινσουλίνη.
Η γενόσημη ινσουλίνη δεν υπάρχει, επειδή οι φαρμακευτικές εταιρείες κατάφεραν να επεκτείνουν την περίοδο των 20 ετών σε 100, βρίσκοντας έναν τρόπο “διαφυγής”, σύμφωνα με τον οποίο αναπτύσσουν μια ελαφρώς διαφορετική εκδοχή του ίδιου φαρμάκου, μόλις η αυθεντική πατέντα πάει να λήξει. Οι φαρμακευτικές εταιρείες συνεχίζουν να παράγουν ελαφρώς διαφορετικές ινσουλίνες κάθε λίγες δεκαετίες από το 1920, παρατείνοντας τις πατέντες, αυξάνοντας τις τιμές και εμποδίζοντας όλες τις προσπάθειες παραγωγής γενοσήμων εναλλακτικών.
«Τα σημερινά προϊόντα ινσουλίνης χρειάστηκαν σημαντική έρευνα και η παραγωγή τους είναι ακριβή. Από τότε όμως που βγήκαν στην αγορά, η τιμή τους συνεχίζει να αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο», συνεχίζει ο Δρ Χέρμαν, «Δεν υπάρχει αρκετή διαφάνεια ώστε να υπολογιστεί ακριβώς ποια είναι τα κόστη της έρευνας και της παραγωγής σε σχέση με το κέρδος».
Οι θεραπείες χωρίς ινσουλίνης, οι οποίες είναι λιγότερο ακριβές από τα ανάλογα ινσουλίνης, είναι μια επιλογή για κάποιους ασθενείς. Ο Χέρμαν και η ομάδα του λένε πως η μεγάλη αυτή αύξηση στο κόστος της ινσουλίνης, υποδηλώνει την ανάγκη για μια εκ νέου εκτίμηση της αποτελεσματικότητας και του κόστους που αφορούν θεραπείες με ινσουλίνη.
GlykouliGr
Πηγές:
jama.jamanetwork.com
http://www.pbs.org
http://www.scpr.org
http://www.vocativ.com
