Ο διαβήτης επηρεάζει το αμυντικό σύστημα του οργανισμού. Έχει φανεί από μελέτες και από κλινικές παρατηρήσεις ότι τα άτομα που πάσχουν από διαβήτη, έχουν αυξημένες πιθανότητες να νοσήσουν από μια λοίμωξη, σε σχέση με τα άτομα που δεν πάσχουν.
Λόγω των χρόνιων επιπλοκών, που συσσωρεύονται στα άτομα με διαβήτη, η ανταπόκριση του αμυντικού συστήματος δεν είναι ικανοποιητική. Συγκεκριμένα, τα λευκά αιμοσφαίρια παρουσιάζουν δυσκολία στην κίνηση τους και στην έκκριση των χημικών ουσιών και στην παραγωγή των αντισωμάτων. Η διαβητική νευροπάθεια εμποδίζει την σωστή κινητικότητα του εντέρου και τη λειτουργία των βλεννογόνων. Τα μικρά αγγεία συνήθως δεν επαρκούν στο να μεταφέρουν ικανοποιητική ποσότητα αίματος στις περιοχές που προσβάλλονται. Οι στενώσεις στα μεγάλα αγγεία προκαλούν δυσλειτουργίες στα μεγάλα όργανα, όπως η καρδιά, η οποία δυσκολεύεται να λειτουργήσει, στις αυξημένες απαιτήσεις της λοίμωξης.
Όλα τα παραπάνω οδηγούν στην ανάπτυξη πολλών λοιμώξεων και μάλιστα με βαρύτερη εικόνα, στα άτομα που πάσχουν από διαβήτη. Οι λοιμώξεις μπορεί να αφορούν στο αναπνευστικό σύστημα, στο γαστρεντερικό, στο ουροποιητικό και στο δέρμα. Οι πιο σημαντικές λοιμώξεις όμως, που μπορούν να απειλήσουν ακόμα και τη ζωή του ατόμου που πάσχει από διαβήτη, είναι αυτές του αναπνευστικού συστήματος.
Ο ιός της γρίπης και ο πνευμονιόκοκκος είναι οι πιο συχνές αιτίες λοιμώξεων του αναπνευστικού συστήματος και δυνητικά μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές επιπλοκές.
Ο ιός της γρίπης, ιδιαίτερα ο τύπος Η1Ν1, προσβάλλει πιο εύκολα τα άτομα με διαβήτη, και η κλινική του εικόνα τείνει να είναι βαρύτερη. Η ασθένεια μπορεί να κρατήσει περισσότερες μέρες και η πιθανότητα να νοσηλευτεί κάποιος είναι μεγαλύτερη. Από την άλλη, ο πνευμονιόκοκκος μπορεί να οδηγήσει σε βαριά πνευμονία, για την οποία χρειάζεται άμεση νοσηλεία για τα άτομα που πάσχουν από διαβήτη. Η ανάρρωση από αυτές τις δύο καταστάσεις εξαρτάται κυρίως από την καλή κατάσταση του οργανισμού, πριν την λοίμωξη. Στην περίπτωση που κάποιος πάσχει αρκετά χρόνια από διαβήτη και αναπτύξει επιπλοκές από τον διαβήτη, η ανάρρωση μπορεί να είναι δύσκολη, χωρίς να αποκλείεται η πιθανότητα να απειληθεί η ζωή του.
Κατά τη διάρκεια των λοιμώξεων ο διαβήτης απορρυθμίζεται και οι τιμές της γλυκόζης τείνουν να είναι υψηλότερες. Αυτό οφείλεται στην ανάπτυξη του στρες κατά τη διάρκεια της λοίμωξης. Υπάρχει όμως περίπτωση το σάκχαρο να πέσει απότομα και να προκληθεί υπογλυκαιμία, όταν τα συμπτώματα υποχωρήσουν. Επίσης ο πυρετός και η ανορεξία μπορούν να οδηγήσουν σε αφυδάτωση και υποσιτισμό, κάτι που δυσκολεύει περεταίρω την ανάρρωση. Θα πρέπει τα άτομα με διαβήτη που προσβάλλονται από τον ιό της γρίπης ή από τον πνευμονιόκοκκο να ενημερώνουν τον γιατρό τους.
Ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγουμε αυτές τις ασθένειες είναι ο έγκαιρος εμβολιασμός.
Για τον ιό της γρίπης απαιτείται να εμβολιάζονται, τα άτομα με διαβήτη, κάθε χρόνο, στις αρχές του Φθινοπώρου. Για τον πνευμονιόκοκκο υπάρχουν επίσης δύο εμβόλια, από τα οποία το ένα γίνεται κάθε 5 χρόνια και το άλλο μια φορά άπαξ.
Παρότι, είναι γνωστή η σημαντικότητα της πρόληψης για τις δύο αυτές απειλές, μόνο το 1/3 των διαβητικών έχουν κατάλληλα εμβολιαστεί. Αυτό βάζει σε περιπέτειες την υγεία των περισσοτέρων, γι’ αυτό συνιστούμε τα άτομα με διαβήτη, να αναζητούν την ενημέρωση από τους γιατρούς τους, για το θέμα των εμβολιασμών.
* Γράφει o Δημήτριος Ρηγόπουλος, συνεργάτης της Διαβητικής Γωνιάς, MD, PhD, Στρατιωτικός Ιατρός, Παθολόγος-Διαβητολόγος
