Η Μπρίτανι Γκίλελαντ , αρθρογράφος του Diabetes Daily, περιγράφει πως βιώνει την κατάσταση της υπογλυκαιμίας. Η περιγραφή της αξίζει την προσοχή μας, καθώς η υπογλυκαιμία είναι από τις πιο δύσκολες καταστάσεις που μπορεί να συναντήσει ένας άνθρωπος με διαβήτη.
Ας την διαβάσουμε:
Για άλλη μια φορά βρίσκομαι εδώ. Να βλέπω τον εαυτό μου ευάλωτο και εκτεθειμένο στην πιο αγχωτική και εξουθενωτική πλευρά του διαβήτη, η οποία αναλώνει το σώμα και το μυαλό μέσα σε λίγα λεπτά.
Μια υπογλυκαιμία που ήρθε απρόσμενα και ξαφνικά. Μια κατάσταση όπου το σάκχαρό μου έχει πέσει κάτω από 70 mg/dL και τώρα λυσσάω για ενέργεια.
Είναι ένα συναίσθημα που το γνωρίζω καλά και νιώθω εξίσου αδύναμη με την τελευταία φορά που μου συνέβη. Δεν μπορώ να τρέξω μακριά του, μπορώ μόνο να το υποστώ, να το διορθώσω και να βγω από αυτό για άλλη μια φορά.
Με έπιασε εξαπίνης. Έχω την τάση να αντιστέκομαι στον εξαναγκασμό που μου προκαλεί. «Όχι, είμαι μια χαρά» σκέφτομαι, «Ο μετρητής μου πρέπει να κάνει λάθος».
Αλλά ξέρω ότι δεν είμαι μια χαρά.
Είμαι κουρασμένη, περισσότερο απ’ ότι συνήθως (αν είναι δυνατό κάτι τέτοιο). Το μόνο που θέλω είναι να ξαπλώσω και να κοιμηθώ. Ξέρω πως είναι το σώμα μου που θέλει να κατεβάσει ρολά.
Το μυαλό μου είναι το πρώτο που σταματάει και το σώμα μου χρειάζεται λίγο χρόνο για να το ακολουθήσει.
Νιώθω μπερδεμένη, ζαλισμένη και ελαφρώς μουδιασμένη σε σχέση με το περιβάλλον. Αρχίζω να χάνω τον εαυτό μου στη στιγμή και να συγκεντρώνομαι υπερβολικά σε κάτι τυχαίο.
Παίρνει ένα με δύο λεπτά για να καταλάβω τι συμβαίνει. Είναι σαν να έχει παγώσει ο χρόνος. Η γη συνεχίζει να γυρίζει, το ρολόι συνεχίζει να χτυπάει, αλλά δεν είμαι εκεί.
Συγκρατώ το εαυτό μου και ακολουθεί μια αίσθηση αδρεναλίνης.
Το σώμα μου χρησιμοποιεί όση ενέργεια έχει αποθηκεύσει και ενστικτωδώς βρίσκομαι στην κατάσταση που κάποιος θα αποκαλούσε «fight or flight». Στο σημείο αυτό τρελαίνομαι, ψάχνω φαγητό, έχω ιδρώσει και η όρασή μου έχει θολώσει. Μπερδεύω τις λέξεις και είμαι αποπροσανατολισμένη. Δεν μπορώ να ακολουθήσω τον ειρμό της σκέψης. Το μόνο που ξέρω είναι ότι χρειάζομαι γλυκόζη – γρήγορα.
Αγωνίζομαι να φτάσω στο φαγητό και στους χυμούς. Δεν πεινάω, αλλά η αίσθηση της θνητότητας μου λέει πως το φαγητό είναι το μόνο που μπορεί να με σώσει. Τρώω ότι βρω και είναι εύκολα προσβάσιμο. Όσο περιμένω το σάκχαρό μου να ανέβει, τα πέντε λεπτά φαίνονται μια αιωνιότητα.
Όταν η γλυκόζη μπαίνει στο σώμα μου, το σώμα μου ξεκινά να μουδιάζει. Ξεκινάω να ξαναβρίσκω τις σκέψεις μου και νιώθω αμέσως την αίσθηση του φρέσκου αέρα..
Είναι σχεδόν σαν να ήταν ένα όνειρο ή μια εξωσωματική εμπειρία. Νιώθω απόγνωση για τη δύναμη που έχει η νόσος πάνω μου και με το γεγονός ότι τώρα είμαι παρούσα στον κόσμο, αλλά πριν λίγα λεπτά ένιωθα πως λείπω.
Το χειρότερο πράγμα της υπογλυκαιμίας είναι να είσαι μόνος σου όταν σου συμβαίνει.
Στον συνεχή αγώνα απέναντι στη νόσο, δεν υπάρχει τελειότητα. Παλεύω σκληρά και όσο κι αν φαίνεται ότι το κάνω εύκολα, βαθιά μέσα μου είμαι εξουθενωμένη.
Το πιο τρελό είναι πως αυτό το χάος έχει γίνει η κανονικότητά μου. Αντιλαμβάνομαι όλο και λιγότερο τα χαμηλά σάκχαρα καθώς το σώμα μου προσαρμόζεται. Αυτό σημαίνει πως έχω συνηθίσει την αυτοκαταστροφή. Συνεχώς κυνηγάω τα κανονικά σάκχαρα αλλά συχνά πέφτω έξω.
Πιστεύω πως η πραγματική πρόκληση βρίσκεται στο να προσπαθεί κανείς να αποκτήσει τον έλεγχο μιας ανεξέλεγκτης νόσου.
Αλλά είμαι εδώ. Και παλεύω ενάντια σε όλες τις πιθανότητες.
GlykouliGr
