Συντάκτης: Αλίκη Πανοπούλου
Δυστυχώς η πραγματικότητα του παχύσαρκου είναι πολύ σκληρή, και σήμερα θα ξεκινήσω περιγράφοντας αυτή τη σκληρή πραγματικότητα. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να αδυνατίσει κανείς. Σχεδόν ακατόρθωτο, και κάθε φορά που το συνειδητοποιεί ο άνθρωπος με διαταραχή βάρους απογοητεύεται τόσο βαθιά που κρύβει την αλήθεια πιο πολύ από τον εαυτό του. Δεν την αντέχει.
Ακούω συχνά τις συμβουλές που δίνονται: άμα πεινάς φάε καρότα, φτιάξε μια ωραία σαλάτα και γέμισε το στομάχι σου, μη ζυγίζεσαι για να μην αγχώνεσαι, αν πεινάς βγες και περπάτα…
Ολα αυτά για μένα είναι λάθος, μοιάζουν σαν ένα μεγάλο ψέμα, κόλπα για να ξεγελάς τον εαυτό σου για άλλη μία φορά. Παροτρύνσεις που βοηθούν στο «κρύψιμο» της αλήθειας. Δεν ξεχνάμε, ο παχύσαρκος κρύβεται πίσω από τον όγκο του (ή παρουσιάζεται διαφορετικός με τον όγκο του), κρύβεται διαρκώς από τον εαυτό του. Δεν ξέρει πώς να εμφανιστεί και φοβάται να παρουσιαστεί.
Αναρωτιέμαι όταν έρχεται αυτός ο τυφώνας της «πείνας», αυτή η γιγαντιαία ανάγκη να θαφτείς κάτω από ποσότητες τροφής, να θαφτείς κάτω από γεύσεις και τσιμπολογήματα, να μη σε νοιάζει τίποτα, να μη νιώθεις τίποτα, άραγε τι σημασία έχουν τα καρότα, οι σαλάτες, τα αναγκαστικά περπατήματα ή τα μη αναγκαστικά ζυγίσματα;
Οταν εκείνη τη στιγμή της πολυφαγίας ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις το καταφύγιό σου, να χωθείς στη «θαλπωρή της γευστικής ευχαρίστησής σου», σε αυτή λοιπόν τη στιγμή της βουλιμίας σου που «χτίζεις» και προσθέτεις κι άλλο «όγκο» στους τοίχους του κρησφύγετού σου, τι σημασία έχει τι σου λέει ο διαιτολόγος; Τι σημασία έχουν τα πορτοκαλί καρότα; Οι πράσινες σαλάτες; Η λογική πλευρά των πραγμάτων ενώ ζεις έναν παραλογισμό;
Επί πολλά χρόνια έψαχνα να βρω απαντήσεις στις αναρωτήσεις μου. Γιατί κανείς δεν αδυνατίζει, δεν αντέχει να κάνει δίαιτα; Δεν καταφέρνει να διατηρήσει το βάρος του ακόμα κι αν έχει φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα; Γιατί κάθε φορά ξεχνούσε την αγωνιώδη και κοπιαστική μάχη που έδινε υποβάλλοντας τον εαυτό του σε στέρηση γεύσης και διατροφή πείνας; Γιατί ξανάρχιζε με ενθουσιασμό κι αποφασιστικότητα μια καινούργια ακατάλληλη και πολλές φορές επικίνδυνη δίαιτα αδυνατίσματος; Γιατί τα παρατούσε, γιατί απογοητευόταν από τις αντοχές του; Γιατί αμφισβητούσε τις ικανότητές του; Γιατί είχε πολυφαγίες;
Στη διάρκεια της δίαιτας ζούσε μια ψευδαίσθηση, πίστευε πως ελέγχοντας την πείνα του, ελέγχοντας την ανάγκη απόλαυσης της γεύσης, θα εφάρμοζε το πρόγραμμα διατροφής που είχε. Κοντόχρονα η ψευδής αίσθηση που έχει αποκαλύπτεται: ο έλεγχος της επιθυμίας γεύσης δεν έχει διάρκεια, η πείνα δεν είναι πείνα οργανική, οι αποφάσεις αδυνατίσματος ατροφούν, οι βουλιμίες σαρώνουν, το σώμα παχαίνει.
Η κατάληξη, πάντα ίδια. Νικημένος απομακρύνομαι από το πρόβλημα, τα παρατάω.
Ποιες ήταν οι απαντήσεις, πού ήταν η αλήθεια, ποια ήταν η πραγματική αντιμετώπιση στο «θέατρο του παραλόγου» που έχει να ερμηνεύσει ο παχύσαρκος;
Μακάρι να μπορούσα να σας περιγράψω σε 700 λέξεις που αποτελούν το άρθρο αυτά που έχω ανακαλύψει 30 χρόνια.
Αλήθεια 1η: δεν νικάς ποτέ την πολυφαγία, πάντα αυτή τελικά νικά. Σκληρό;
Αλήθεια 2η: η πείνα σου δεν σχετίζεται με το στομάχι σου, σχετίζεται με «αυτά» που νιώθεις. Σοκαριστικό;
Αλήθεια 3η: δεν έχεις αντοχές να κάνεις δίαιτα, δεν μπορείς να στερηθείς τη γεύση και την ποσότητα της τροφής. Απαράδεκτο;
Αλήθεια 4η: δεν δικαιολογείς ποτέ τον εαυτό σου για ό,τι έκανε ή ό,τι δεν έκανε. Δύσκολο;
Αλήθεια 5η: δεν σε ζυγίζεις, δεν σε κοιτάς στον καθρέφτη, δεν ξέρεις το βάρος σου. Ψέματα;
Ο παχύσαρκος πρέπει πιο πολύ να ασχολείται με το τι πρέπει να φάει, παρά με το τι δεν πρέπει να φάει. Πρέπει να μεταφερθούν τα «πρέπει» του, αντί να σκέφτεται τις «ατασθαλίες» του, να σκέφτεται τη θρέψη του σε καθημερινή βάση.
Χρειάζεται να δημιουργήσει ένα πλαίσιο διατροφικό που δεν θα τον πνίγει (ποσότητα τροφής σε μερίδες όχι της πείνας), που θα του παρέχει σταθερότητα και ασφάλεια γιατί θα του εξασφαλίζει διατροφικά καθημερινά κι εβδομαδιαία δεδομένα.
Το «αυτά» για μένα, δηλαδή τουλάχιστον μία σαλάτα και 2 φρούτα την ημέρα, 2 φορές ψάρι και 2 φορές όσπρια την εβδομάδα. Η πρώτη αλήθεια που θα τον βοηθήσει είναι η εύρεση της «τροφής» του, το πρώτο νοιάξιμο για τον εαυτό του, για να διακρίνει πως δεν είναι ανεπαρκής μα απλά αδύναμος όταν υποκύπτει στις πολυφαγίες του.
Ξέρετε ότι
1. Αυτοί που τρώνε ωμούς ξηρούς καρπούς έχουν λιγότερα επεισόδια καρδιακών προσβολών. Οι ξηροί καρποί είναι πλούσιοι σε λίπη, πολυακόρεστα και μονοακόρεστα. Τα καρύδια είναι καλές πηγές του άλφα-λινολενικού οξέος και της βιταμίνης Ε.
2. Τα αμύγδαλα είναι πλούσια σε λιπαρά και μέταλλα όπως το μαγνήσιο, ο ψευδάργυρος, το κάλιο, το ασβέστιο καθώς και σε πρωτεΐνες. Το αμυγδαλόγαλα, που μπορεί κανείς να το παρασκευάσει και μόνος του, είναι πλούσιο σε βιταμίνες του συμπλέγματος Β και μπορεί να αντικαταστήσει το αγελαδινό γάλα.
3. Τα βραζιλιάνικα φιστίκια περιέχουν μεγάλη ποσότητα σεληνίου το οποίο είναι ένα ισχυρό αντιοξειδωτικό που προστατεύει από τον καρκίνο. Το σελήνιο ενσωματώνεται στο σώμα σε έναν μεγάλο αριθμό ζωτικών πρωτεϊνών, που ονομάζονται σεληνιο-πρωτεΐνες (selenoproteins) και έχουν σημαντικές αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες.
Πηγή: www.efsyn.gr
