Ξεκινούν οι Επίσημες Δοκιμές για το Νέο Εμβόλιο που Πιθανώς να Αποτελέσει τη Θεραπεία του Διαβήτη Τύπου 1

Τα ποσοστά των ανθρώπων που ζουν με διαβήτη στις Η.Π.Α. αλλά και παγκοσμίως, έχουν αυξηθεί με δραματικούς ρυθμούς τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, ένα εμβόλιο που χρησιμοποιήθηκε πριν 100 χρόνια για τη φυματίωση έδειξε πως μπορεί να αντιστρέψει τη νόσο. Σήμερα, το εμβόλιο αυτό χρησιμοποιείται για να θεραπεύσει τον καρκίνο της ουροδόχου κύστεως και θεωρείται ασφαλές.

Με ανακοίνωση που έγινε στις 8 Απριλίου 2017 στο 75ο Επιστημονικό Συνέδριο της Αμερικανικής Εταιρείας Διαβήτη, ειπώθηκε πως ο FDA θα αρχίσει δοκιμές με το εμβόλιο σε 150 ανθρώπους που είναι σε προχωρημένο στάδιο διαβήτη τύπου 1.
Το σώμα ενός ανθρώπου με διαβήτη τύπου 1 δεν παράγει ινσουλίνη διότι το ανοσοποιητικό του σύστημα καταστρέφει τα κύτταρα που την παράγουν. Επιπλέον, παράγονται Τ-κύτταρα, τα οποία δημιουργούν προβλήματα στα παγκρεατικά νησίδια όπου παράγεται ινσουλίνη. Το εμβόλιο περιορίζει αυτά τα Τ-κύτταρα.
Οι ασθενείς με διαβήτη που έλαβαν το εμβόλιο είδαν αύξηση στα επίπεδα μιας ουσίας που ονομάζεται παράγοντας νέκρωσης όγκων. Τα αυξημένα επίπεδα αυτής της ουσίας στο σύστημα, καταστρέφουν τα Τ-κύτταρα που εμποδίζουν την παραγωγή ινσουλίνης.
Σε προηγούμενη δοκιμή, οι ασθενείς έκαναν εμβόλιο με παράγοντα νέκρωσης όγκων δύο φορές μέσα σε διάστημα 4 εβδομάδων. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως τα επικίνδυνα Τ-κύτταρα απομακρύνθηκαν και κάποιοι άνθρωποι άρχισαν να παράγουν μόνοι τους ινσουλίνη.
Η Δρ. Denise Faustman, διευθύντρια του ανοσοβιολογικού εργαστηρίου του Γενικού Νοσοκομείου της Μασαχουσέτης στη Βοστόνη είναι ενθουσιασμένη με τα αποτελέσματα του εμβολίου:
δρ φάουστμαν«Στην πρώτη φάση, οι δοκιμές είχαν στατιστικά σημαντική ανταπόκριση, αλλά ο στόχος μας τώρα είναι να δημιουργήσουμε μια θεραπευτική αντίδραση που θα διαρκεί. Θα δουλέψουμε και πάλι με ανθρώπους που έχουν διαβήτη τύπου 1 για πολλά χρόνια. Δεν πρόκειται για μια προληπτική θεραπεία. Αντίθετα, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια αγωγή που θα θεραπεύει τη νόσο ακόμα και σε προχωρημένο στάδιο».
Οι δοκιμές θα κρατήσουν 5 χρόνια και θα ξεκινήσουν αυτό το καλοκαίρι. Η ηλικία των συμμετεχόντων ξεκινάει από 18 ετών και φτάνει μέχρι 60 και θα ακολουθηθεί η ίδια με πριν μέθοδος, δηλαδή οι συμμετέχοντες θα εμβολιάζονται 2 φορές σε διάστημα 4 εβδομάδων. Έπειτα, θα λαμβάνουν 1 ένεση το χρόνο για τα επόμενα 4 χρόνια.
Ωστόσο, δεν είναι όλοι οι ειδικοί στον διαβήτη, πεπεισμένοι ότι αυτή η μέθοδος θα λειτουργήσει. Ο Robert Sobel, καθηγητής ενδοκρινολογίας στο Northwestern University’s Feinberg School of Medicine, εξηγεί γιατί έχει τις αμφιβολίες του:
«Νομίζω πως είναι τραβηγμένο να πούμε πως αυτό θα έχει τεράστια επίδραση στα εκατομμύρια που νοσούν με διαβήτη τύπου 1. Θα θέλαμε πολύ να κάνουμε κάτι για να προστατεύσουμε ή να αυξήσουμε τον όγκο των βήτα-κυττάρων. Ιστορικά, τα βλέπουμε να μειώνονται και δεν έχουμε καταφέρει να κάνουμε κάτι»
Ο χρόνος θα δείξει αν το συγκεκριμένο εμβόλιο θα γίνει όντως η θεραπεία του διαβήτη τύπου 1. Να σημειώσουμε πως η έρευνα της Δρ Φάουστμαν για τον διαβήτη τύπου 1 έχει προκαλέσει στο παρελθόν την οργή κάποιων επιστημόνων και οργανισμών, καθώς έρχεται σε αντίθεση με την επικρατούσα τάση της έρευνας όπου είτε προωθεί την πρόληψη για τον διαβήτη τύπου 1, είτε προσπαθεί να αντιστρέψει τη νόσο μόνο σε ανθρώπους που έχουν πρόσφατα διαγνωστεί με διαβήτη. Για να διαβάσετε αναλυτικά για την έρευνα της Δρ Φάουστμαν, κάντε κλικ εδώ.
Πηγή: thehealthawareness.com

Total
0
Shares
Σχετικά άρθρα
Κραυγή αγωνίας από τους γονείς παιδιών με Διαβήτη – Το 60% των αιτήσεων για σχολικό νοσηλευτή δεν έχει καλυφθεί
Περισσότερα

Το 60% των αιτήσεων για σχολικό νοσηλευτή δεν έχει καλυφθεί – Κραυγή αγωνίας από τους γονείς παιδιών με Διαβήτη

Φέτος και για πρώτη φορά, τα τελευταία οκτώ χρόνια, ένα μικρό ποσοστό αιτημάτων για σχολικό νοσηλευτή έχει καλυφθεί.…
Περισσότερα

Η παχυσαρκία συνδέεται με υψηλότερο κίνδυνο για διαβητική νεφρική νόσο

Μεταξύ των ατόμων με διαβήτη τύπου 2, το υψηλότερο σωματικό βάρος συνδέεται με μεγαλύτερο κίνδυνο για διαβητική νεφρική νόσο, σύμφωνα με μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism.