Μια στάση κατά τη διάρκεια της διαδρομής, ηταν απαραίτητη για την επιστροφή από Πρέβεζα για Αθήνα. Στην υπέροχη ταβερνίτσα που καθίσαμε η κοπέλα με είδε να κάνω ινσουλίνη, έτσι ξεκίνησε η κουβέντα.
Ο πολυαγαπημένος της μπαμπάς μόλις 56 ετών πρέπει να κάνει ινσουλίνη αλλά αρνείται. Κάποιος τον φόβισε πολύ για τις υπογλυκαιμίες και ο άνθρωπος με μπαι-πας και με πόδια μέσα στην νευροπάθεια και τώρα ξεκίνησαν και οι πληγές, με 12 γλυκοζυλιωμένη, αρνείται κάθε γιατρό, κάθε θεραπεία. Περιμένει τον θάνατο. Όλη η οικογένεια βασανίζεται.
Ζήτησα να μιλήσω στην μόλις 47 ετών γυναίκα του, απίστευτα καταβεβλημένη. Την τραβάει στον λάκκο μαζί του. Πόνεσα όταν της μίλησα. Ενώ το ξέρει ότι ο θάνατος θα είναι εύκολη λύση, το εγκεφαλικό και η αναπηρία που σχεδόν σίγουρα έρχεται σημαίνει ξετίναγμα της οικογένειας συναισθηματικά και οικονομικά, η ιδία σηκώνει τα χεριά, σαν να είναι δεμένη με αλυσίδα μαζί του και τον ακολουθεί πίστα προς την κόλαση. Τον παντρεύτηκε με προξενιό στα 22 της, δεν έχει γνωρίσει άλλον άντρα στην ζωή της και είναι νέα και όμορφη. Ο τύπος όλη μέρα φωνάζει με το παραμικρό, τρώει συνέχεια γλυκά και ότι άλλο του κατέβει, δεν πάει σε γιατρό, παίρνει δυο januvia όλα κι όλα που ολοφάνερα δεν τον καλύπτουν και τσακώνεται με όλο τον κόσμο.
Ζήτησα να τον δω αλλά κοιμόταν και μου είπαν ότι σίγουρα θα με έβριζε όπως βρίζει όλους. Λυπήθηκα την γυναίκα του και τα παιδιά του, ειδικά τη μια του κόρη που τον λατρεύει. Η μικρή φρικάρει και μόνο στην ιδέα ότι θα πάθει χειρότερα ο μπαμπάς της. Όμως έχει την ίδια βεβαιότητα με την μαμά της ότι λύση άλλη δεν υπάρχει. Θα ήθελα να μπορούσα να δοκιμάσω να τον συναντήσω αλλά δεν μπορούσα να κάτσω μέχρι της 19.00 που θα ξυπνήσει.
Σκεφτόμουν, αν μαζευόμασταν ένα παρεάκι και πηγαίναμε σαν εκδρομή κάποιοι από εμάς… και ένας άνθρωπος να σωθεί και μια οικογένεια, δεν είναι λίγο! Δεν πιστεύω σε ξεροκέφαλους ανθρώπους, πιστεύω στην δράση, στην γνώση, ότι πάντα υπάρχει τρόπος να σώσεις κάποιον. Είναι φοβισμένος όπως ακριβώς ο σκύλος μου όταν πάω πχ να του βγάλω ένα αγκάθι και προτιμά να πονάει από το να σε αφήσει να του κάνεις κάτι που δεν ξέρει, φοβάται. Έχουμε τρομερές ελλείψεις από ομάδες υποστήριξης. Είμαι σίγουρη ότι αν μας έβλεπε να τρώμε να πίνουμε να ζούμε “κανονικά” θα δεχόταν να κάνει την μια Λάντους την ημέρα.
Μπαμπάς φίλης, μετά από καρδιά και εγκεφαλικό του βρήκαν (αν είναι δυνατόν, με την δικιά μου βοήθεια) το ζάχαρο και μάλιστα στα 580! Τόσοι γιατροί, τόσες εξετάσεις, τόσα χάπια, κανένας δεν κοίταξε το ζάχαρο του. Βασανίζονται οικογένειες από το τεράστιο κενό της “εκπαίδευσης”! Να παραπονεθώ για Συλλόγους, Σωματεία, Ομοσπονδίες, δεν θα βγει κάτι. Η μόνη λύση είναι η αυτοοργάνωση! Τώρα στον μπαμπά της φίλης μου τρέχουν τα σάλια, κατουριέται πάνω του, δεν μπορεί να συνεννοηθεί, αλλά κάθεται για να του κάνει η γυναίκα του την μια Λάντους την ημέρα και έχει πλέον 5,7 γλυκοζυλιωμένη. Όμως όλη η οικογένεια έχει εξαντληθεί συναισθηματικά και οικονομικά.
Πόσες γυναίκες γίνονται δούλες στον ένα και μοναδικό άντρα της ζωής τους που ούτε να τις “ικανοποιήσουν” δεν μπορούν. Λυπήθηκα τόσο και σε τόσα επίπεδα. Λυπήθηκα και αυτόν, σαν ζαβό άνθρωπο με την αντρίλα του να μοιάζει με σκύλο που γαβγίζει από φόβο αλλά και την γυναίκα του ανίκανη να τον βοηθήσει ή να τον παρατήσει.
Αν υπήρχε καθολική ενημέρωση, συνεχόμενη εκπαίδευση, αν είχαμε ομάδες δράσης να μπορούν να καλέσουν ένα τηλέφωνο, αν είχαμε ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης σε τέτοιες θλιβερές καταστάσεις. Ας ξυπνήσουμε λίγο, ας πιέσουμε, είμαστε πολλοί και αυξανόμαστε δραματικά.
Ας κάνουμε έστω κάποια μικρά βηματάκια. Ας ξεκινήσουμε απο την καταγραφή των αναγκών σε όλα τα επίπεδα. Η διαβητική μας κοινότητα έχει μεγάλα ποσοστά ανεργίας. Επίσης καθημερινά έχει πολλά περιστατικά που μπορούν να καταγγελθούν. Εμείς, οι άνθρωποι με διαβήτη, δεχόμαστε διάκριση εις βάρος μας, στο σχολειό, στην δουλειά κοκ. Η καταγραφή των περιστατικών είναι δυνατό εργαλείο και μπορεί να γίνει σημαντικός μοχλός πίεσης. Όπως είναι σημαντικό, μια οικογένεια να ζητά βοήθεια για ένα μέλος της. Ας σπάσουμε την σιωπή, ας σταματήσουμε να βιώνουμε τα προβλήματα μας ατομικά, δεν είναι προσωπικό πρόβλημα ο διαβήτης, είναι συλλογικό.
Σας προτρέπουμε να στέλνετε το όποιο πρόβλημα έχετε στο email info@glykouli.gr να κανουμε ένα πρώτο βήμα καταγραφής. Εμεις στο Glykouli, γνωρίζετε ότι καθημερινά αγωνιζόμαστε να ακουστεί δημοσιά και δυνατά η φωνή της κοινότητας μας!
Μαρία Κατσικαδάκου
