Μέχρι πρόσφατα, ο διαβήτης υπήρχε σε δύο βασικές διαφορετικές εκδοχές. Ωστόσο, υπάρχει ένας τρίτος βασικός τύπος, ένα γεγονός που ήρθε στο φως σχετικά πρόσφατα – και είναι πολύ πιο διαδεδομένος από ό, τι αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι.
Νέα έρευνα δείχνει ότι αυτό σημαίνει ότι πολλοί άνθρωποι με το νέο τύπο 3c έχουν λανθασμένη διάγνωση και έχουν διαγνωσθεί με διαβήτη τύπου 2, γεγονός που οδηγεί με τη σειρά του σε λανθασμένη θεραπεία. Σύμφωνα με μελέτη, μόνο το 3% των ατόμων με Τύπο 3c είναι σωστά αναγνωρισμένα.
Μια ξεχωριστή μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μεταξύ 5 και 10% όλων των διαβητικών στους δυτικούς πληθυσμούς έχουν στην πραγματικότητα τον τύπο 3c. Αυτό σημαίνει ότι εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με αυτή την κατάσταση σε όλο τον κόσμο και δεν το γνωρίζουν.
Ένας από τους ερευνητές που εμπλέκονται στο κεντρικό έργο του Ηνωμένου Βασιλείου, ο κλινικός ασκούμενος Andrew McGovern του Πανεπιστημίου του Surrey, εξηγεί ότι ο νέος τύπος 3c μπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Όχι μόνο μειώνει την ικανότητα του παγκρέατος να παράγει ινσουλίνη, αλλά επίσης εμποδίζει την παραγωγή βασικών ενζύμων που απαιτούνται για την πέψη των τροφίμων μαζί με άλλες σημαντικές ορμόνες.
«Τα άτομα με διαβήτη τύπου 3c ήταν δύο φορές πιο πιθανό να έχουν κακό έλεγχο σακχάρου από εκείνους με διαβήτη τύπου 2. Ήταν επίσης πέντε έως δέκα φορές πιο πιθανό να χρειαστούν ινσουλίνη, ανάλογα με τον τύπο πάθησης του παγκρέατος».
Αυτή η νέα μελέτη τονίζει την έλλειψη συνειδητοποίησης της κατάστασης, όχι μόνο στον δημόσιο τομέα αλλά στον κόσμο της βιοϊατρικής έρευνας. Για δεκαετίες, οι τύποι 1 και 2 ήταν οι μόνοι δύο κύριες κατηγορίες. Παράλληλα υπήρχαν υποκατηγορίες, που πολύ σπάνια διαγνώστηκαν ή δεν ήταν αρκετά διακριτές για να δικαιολογήσουν μεγάλη προσοχή.
Ο πρώτος, ο τύπος 1, συμβαίνει όταν το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού επιτεθεί και καταστρέψει τα κύτταρα παραγωγής ινσουλίνης στο πάγκρεας. Χωρίς αρκετή ινσουλίνη, τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα του σώματος δεν μπορούν να ελεγχθούν. Αυτή η αυτοάνοση κατάσταση θεωρείται γενετική προέλευση, αλλά οι επιστήμονες είναι έξω από τα νερά τους όσον αφορά τα ακριβή αίτια.
Ο τύπος 2 είναι πολύ πιο κοινός. Εμφανίζεται όταν το σώμα δεν παράγει αρκετή ινσουλίνη ή όταν τα κύτταρα του σώματος δεν αντιδρούν στην ινσουλίνη όσο θα έπρεπε – κάτι που είναι γνωστό ως αντίσταση στην ινσουλίνη. Και πάλι, τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα δεν μπορούν να ελεγχθούν. Αντίθετα από τον τύπο 1, ωστόσο, αυτή η ποικιλία επηρεάζεται από το βάρος, την ηλικία και το γενετικό σχήμα.
Ο διαβήτης κύησης, ο οποίος εμφανίζεται ως αποτέλεσμα της εγκυμοσύνης, είναι προσωρινός και συνδέεται με την αντίσταση στην ινσουλίνη. ως εκ τούτου, σπάνια αναφέρεται ως ξεχωριστή εκδοχή της νόσου.
Ο τύπος 3c, αντίθετα, προκαλείται κυρίως από βλάβη στο πάγκρεας, συνήθως μέσω χρόνιας φλεγμονής, καρκινικών αναπτύξεων ή τοπικής χειρουργικής επέμβασης. Ο χρόνος μεταξύ της εμφάνισης της βλάβης και της εμφάνισης της πάθησης είναι συχνά πολλά χρόνια, πράγμα που σημαίνει ότι η θεραπεία, ακόμη και όταν διαγνωστεί σωστά, καθυστερεί. Όπως αποκαλύπτει αυτή η νέα μελέτη, δεν είναι καν ασυνήθιστο. Είναι πράγματι άξιο της δικής του κατηγοριοποίησης.
Πηγή: iflscience.com
