Πόσες φορές άραγε δεν μετανιώνουμε καθημερινά για πράγματα που κάναμε ή όχι, σχετικά με τον διαβήτη; Πόσες ενοχές έχουμε νιώσει για όλα όσα παραλείψαμε ή για όσα πιεστήκαμε να ακολουθήσουμε, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την πάθηση μας αυτή; Παρακάτω σας παραθέτουμε ένα άρθρο σχετικά με τις ενοχές που κατά διαστήματα όλοι έχουμε νιώσει και με όλα όσα έχουμε μετανιώσει γύρω από τον διαβήτη. Ελπίζουμε να το βρείτε όσο ενδιαφέρον, όσο και εμείς!
“Εάν ζείτε με τον διαβήτη, πιθανότατα έχετε μια πολύ στενή σχέση με το να μετανιώνετε πολλά πράγματα. Επειδή κάθε γεύμα και κάθε bolus μπορεί να είναι μια ευκαιρία για να πάρετε μια απόφαση, από την οποία δεν θα είστε ευχαριστημένοι αργότερα.
Έχω συνειδητοποιήσει ότι όταν έχω μετανιώσει για κάτι σχετικά με τον διαβήτη, σχεδόν πάντα ακολουθείται αμέσως από την ενοχή. Μετανιώνω για το γεγονός ότι αγνοούσα τις ειδοποιήσεις του μετρητή/καταγραφέα μου (CGM) και, στη συνέχεια, αισθάνομαι ένοχη όταν ο σύζυγός μου πρέπει να τελειώσει το μαγείρεμα του δείπνου, ενώ αντιμετωπίζω μια υπογλυκαιμία. Μετανιώνω που δεν έχω κάνει γυμναστική και, στη συνέχεια, αισθάνομαι ένοχη όταν οι μετρήσεις μου αποκαλύπτουν υψηλά σάκχαρα.
Στα σχεδόν 38 χρόνια με τον διαβήτη, οι μεγαλύτερες μετάνοιες και ενοχές μου, είναι στα χρόνια που σπούδαζα στο κολέγιο. Μετανιώνω για την ελάχιστη φροντίδα που έδωσα στη διαχείριση του διαβήτη μου. Μετανιώνω που δεν είχα υπό έλεγχο το σάκχαρο μου. Μετανιώνω που έτρωγα και έπινα όποτε ήθελα. Μετανιώνω που δεν κανόνισα κανένα ραντεβού με τον γιατρό και την ομάδα υγείας που με ελέγχει. Μετανιώνω που το μόνο πράγμα που έκανα στο κολέγιο, όσον αφορά τον διαβήτη, ήταν να κάνω την ινσουλίνη μου.
Ωστόσο, η μεγαλύτερη ενοχή δεν είναι γύρω από τα πράγματα που δεν έκανα. Είναι γύρω από τις συνέπειες που δε μου έχουν συμβεί. Είμαι εδώ, ζωντανή και υγιής, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια παραμέλησης.
Θυμάμαι τις τακτικές εκφοβισμού που έκαναν σε μένα όταν ήμουν νεαρή. Τις υποσχέσεις ότι εάν δεν φρόντιζα τον εαυτό μου, αν αφήσω το σάκχαρο μου να πάει στα ύψη, αν έφερνα κρυφά μπισκότα και σοκολάτες, οι συνέπειες θα ήταν σοβαρές. Θα γινόμουν τυφλή, θα έχανα τα άκρα μου, τα νεφρά μου θα αποτύχαιναν, θα πέθαινα. Σίγουρα, οι απειλές αυτές με φόβισαν. Στην πραγματικότητα, είδα όλα αυτά να συμβαίνουν στη θεία μου που είχε διαβήτη. Ήταν πάντα άρρωστη και αδύναμη, και παρόλο που τα χειριζόταν όλα με χάρη, ήταν σαφές ότι υπέφερε. Την χάσαμε εξαιτίας αυτών των επιπλοκών όταν ήμουν τελειόφοιτη στο λύκειο. Τα είχα δει όλα από πρώτο χέρι, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι εάν δούλευα σκληρά για τη διαχείριση του διαβήτη μου θα μπορούσα να αποφύγω αυτή τη μοίρα. Αντ ‘αυτού, πίστευα ότι αυτό ήταν το μέλλον μου και ότι τίποτα δεν θα το άλλαζε. Έτσι, δεν προσπάθησα καν.
Και όμως είμαι ακόμα εδώ και θα γίνω 50 ετών το Μάιο. Οι επιπλοκές που ήμουν σίγουρη ότι θα “χτυπήσουν” από τη στιγμή που θα έκλεινα τα 25 δεν χτύπησαν την πόρτα μου ακόμα. Δεν υπάρχει αμφιβληστροειδοπάθεια, καμία νευροπάθεια, καμία νεφρική ανεπάρκεια. Μέχρι στιγμής έχω ασχοληθεί μόνο με έναν παγωμένο ώμο. Και φυσικά, είμαι ευγνώμων γι ‘αυτό. Αλλά επίσης? Αισθάνομαι απίστευτα ένοχη.
Έχω φίλους και γνωστούς που πάσχουν λιγότερα χρόνια από διαβήτη και έχουν δουλέψει πολύ πιο σκληρά από μένα. Και όμως μάχονται με όλες τις επιπλοκές που κατάφερα εγώ να αποφύγω. Όπως συχνά συμβαίνει με τον διαβήτη, αυτό δεν έχει νόημα. Πραγματικά δεν είναι δίκαιο. Με κάνει να μετανιώνω εκείνα τα χρόνια που παραμέλησα τον εαυτό μου και με κάνει να αισθάνομαι τόσο ένοχη που δεν πληρώνω τις συνέπειες.
Το θέμα της ενοχής και της λύπης, είναι ότι στην πραγματικότητα δεν είναι και πολύ παραγωγικά. Δεν μπορώ να αλλάξω το παρελθόν, μπορώ μόνο να αλλάξω πώς ζω το μέλλον μου. Έτσι, ενώ θυμάμαι τα πράγματα που μετανιώνω και τα χρησιμοποιώ για να με παρακινούν να ζω καλύτερα, προσπαθώ να μην επηρεάζομαι πάρα πολύ. Ναι, έχω κάνει πολλά λάθη στο παρελθόν και είμαι βέβαιη ότι θα κάνει πολλά περισσότερα στο μέλλον. Το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να μάθω από αυτά τα λάθη και να προχωρήσω.“
Πηγή: asweetlife.org
