Υπάρχει παντού το στίγμα όσον αφορά τον διαβήτη και εμείς σαν κοινότητα βρισκόμαστε σε “επιφυλακή” για να διορθώσουμε τις παρερμηνείες, τα στερεότυπα και την παραπληροφόρηση. Ναι, μπορούμε να καταναλώσουμε υδατάνθρακες αν το θελήσουμε, ακόμα και αν δεν είναι η καλύτερη επιλογή. Όχι, το σπέσιαλ μασάζ της θείας σου με αιθέρια έλαια δεν θα μας θεραπεύσει. Φυσικά, μας αρέσει να ακούμε για τον σκύλο σου που έχει ζάχαρο… Όμως σίγουρα δεν μας αρέσει να ακούμε ή να διαβάζουμε ανακρίβειες και να γίνεται άσκοπη κριτική από ανθρώπους που δεν ξέρουν και δεν θέλουν να μάθουν. Ο διαβήτης είναι ήδη αρκετά δύσκολος χωρίς την κριτική.
Γι’ αυτό ρωτήσαμε αρκετούς φίλους και ακολούθους μας στη σελίδα μας στο Facebook, αν αισθάνονται ντροπή επειδή έχουν διαβήτη. Θέλαμε να ξέρουμε αν οι αναγνώστες μας έχουν αντιμετωπίσει το στίγμα και τις παρεξηγήσεις, και πώς το έχουν χειριστεί.
Οι απαντήσεις ήταν ποικίλες:
“Όχι ντροπή, αλλά ενοχές αισθάνομαι καθημερινά, για το οικονομικό βάρος που έχει προστεθεί σε μένα και την οικογένεια μου”
“Φυσικά και όχι! Πως μπορείς να νιώσεις ντροπή για ένα αυτοάνοσο νόσημα; Δεν το προκάλεσα εγώ. Το έχω και δουλεύω καθημερινά για να το έχω υπό έλεγχο”
“Καθόλου! Ούτε ντροπή, ούτε ενοχές, δεν τη ζήτησα την ασθένεια, όπως ο καθένας μας. Είμαι διαβητικός τύπου 2 σχεδόν 33 χρόνια, όχι υπέρβαρος, τρώω υγιεινά και αγαπώ να κάνω ποδήλατο. Έχω διαβήτη, αυτό δεν αλλάζει το ποιος είμαι!”
“ΟΧΙ! Ποτέ, ποτέ, ποτέ! Είμαι τύπου 1 και το ότι έχω αυτή τη νόσο δεν είναι δικό μου λάθος! Πιστεύω ακριβώς το ίδιο και για όσους έχουν τύπο 2, απλά τους συμβαίνει γιατί είναι γενετικό!”
“Μερικές φορές νομίζω ότι προσπαθούν να με κάνουν να νιώσω ντροπή. Τουλάχιστον έτσι το εκλαμβάνω… όταν κάνουν ένα μικρό χαμόγελο, κουνούν το κεφάλι τους ή κάνουν νεύμα… και λένε “μάλλον δεν θα έπρεπε να έχεις φάει τόσα σνακ, γλυκά, επιδόρπια, κρασί κ.ά.”. Ε όχι, δεν θα με κάνετε να νιώσω ενοχές ή ντροπή. Νιώθω ήδη αρκετό βάρος, απλά ΖΩΝΤΑΣ με αυτή τη διάγνωση το κάθε δευτερόλεπτο, το κάθε λεπτό, την κάθε ώρα της κάθε μέρας για την υπόλοιπη ζωή μου. Προσπαθώ πραγματικά να εκπαιδεύσω και να πληροφορήσω όσους μπορώ για τον τύπο 1. Πραγματικά ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ξέρει γι’αυτό, εκτός αν το πάθουν, υποθέτω.”
“Όχι, θα έπρεπε; Αυτό με διάλεξε και όχι το ανάποδο!”
“Αισθανόμουν όταν ήμουν μικρή και είχα πολύ κακές εμπειρίες δημόσια. Τώρα δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τον διαβήτη. Τολμώ να πω ότι μερικές φορές το χρησιμοποιώ σαν δικαιολογία για να αποφύγω κάποια πράγματα, οπότε θα ήταν υποκριτικό να πω ότι ντρέπομαι γι’ αυτό”.
“Όχι. Ντροπή δεν θα ήταν η λέξη που θα χρησιμοποιούσα. Κούραση θα ήταν η σωστή λέξη, γιατί η κάθε μέρα είναι διαφορετική”.
“Όχι, αλλά μερικές φορές οι άλλοι νομίζουν ότι αισθάνομαι ντροπή. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για να τους ενημερώσω εκείνη τη στιγμή”.
Η ντροπή και οι ενοχές φαίνται ότι είναι το “συνοδευτικό” της διάγνωσης του διαβήτη, που γίνονται επιπλέον συναισθηματικά βάρη για όσους πάσχουν. Αλλά σαν κοινότητα, μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο και να δουλέψουμε πάνω σε αυτό το διήγημα που λέγεται “διαβήτης”.
Θυμόμαστε καθημερινά τα λόγια από μια ψυχολόγο που ειδικεύεται στο θέμα αυτό: “Δεν μπορούμε να ελέγξουμε το διαβήτη όταν είναι θαμμένος κάτω από “στρώσεις” ντροπής. Πρέπει να το βγάλουμε προς τα έξω, να μιλήσουμε γι’ αυτό. Αυτός είναι ο τρόπος για να καταπολέμησουμε τη ντροπή, να το φωνάξουμε δυνατά και να δεχθούμε την υποστήριξη από τους άλλους“
