Ένα πρωινό λάβαμε ένα μήνυμα στο email μας από ένα άτομο με διαβήτη που μας εξηγούσε την ιστορία του μέχρι σήμερα και τη θεωρήσαμε πολύ ενδιαφέρουσα! Ζήτημα λίγων ημερών ήταν να του κλείσουμε ένα ραντεβού, προκειμένου να του πάρουμε μια συνέντευξη και να μας πει μερικά λόγια για τον εαυτό του!
Ο Ανδρέας, 21 ετών, ζει στην Αθήνα και σπουδάζει στο Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και σήμερα ασχολείται με την προπόνηση στην άρση βαρών, αλλά και τις πολεμικές τέχνες. Παλαιότερα έκανε πρωταθλητισμό στις πολεμικές τέχνες, αλλά το σταμάτησε για τους λόγους που θα δείτε παρακάτω, στη συνέντευξη που μας παραχώρησε!
Πες μας λίγα πράγματα για σένα. Πόσων χρονών είσαι; Πόσα χρόνια ασχολείσαι με τον πρωταθλητισμό;
Είμαι 20 χρονών, κάνω πρωταθλητισμό από την ηλικία των 15, αλλά ασχολούμαι από τότε που θυμάμαι με τον αθλητισμό, περίπου ήμουν 5 ετών όταν ξεκίνησα. Αυτή τη στιγμή διανύω το τρίτο έτος των σπουδών μου στο Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου.
Σε ποια ηλικία απέκτησες διαβήτη;
Ο διαβήτης με βρήκε όταν ήμουν περίπου 3 ετών, ήμουν μικρό παιδάκι τότε.
Σε σχέση με τον πρωταθλητισμό, είχε επίδραση επάνω στον διαβήτη, σε βοηθούσε καθόλου η γυμναστική και η πολεμική τέχνη που ασκούσες;
Γενικώς ο πρωταθλητισμός είναι ανθυγιεινός, είτε έχεις διαβήτη, είτε όχι. Η γιατρός μου ήταν εντελώς αντίθετη, διότι τόνιζε ότι ο πρωταθλητισμός είναι ήδη αρκετά επιβλαβής για κάποιον που δεν έχει διαβήτη, πόσο μάλλον για εμένα και τον κάθε διαβητικό. Μερικοί λένε ότι δεν μπορείς να φας κάτι συγκεκριμένα ή να αποφεύγεις τις ακραίες εντάσεις, κάτι που στα δικά μου αυτιά ακούγεται σαν δικαιολογία, διότι όλα προσαρμόζονται και μπορούμε να κάνουμε μετρήσεις συνέχεια, είμαστε σε μια πολύ καλή εποχή τεχνολογικά, δεν χρειάζεται να πηγαίνουμε στο γιατρό μια φορά στους 2 μήνες για να μας μετράει το σάκχαρο. Μπορείς κυριολεκτικά να κάνεις τα πάντα.
Γιατί λες ότι ο πρωταθλητισμός είναι επιβλαβής για όλους, πόσω μάλλον για τους διαβητικούς;
Ο ρυθμός που έχει η συγκεκριμένη καθημερινότητα σε οδηγεί στα όρια σου, ξεπερνάς τον εαυτό σου και για πάρα πολύ καιρό μάλιστα. Δεν υπάρχει κάποια περίοδος ηρεμίας, είσαι συνεχώς “στην πρίζα”.
Θέλουμε να ρωτήσουμε κάτι το οποίο σκέφτονται πολλοί όταν αναφέρουμε τον πρωταθλητισμό σαν λέξη. Υπάρχουν κάποια σκευάσματα που δίνονται στους αθλητές για να αντέξουν αυτή τη δύσκολη ζωή; Επηρεάζουν το διαβήτη σου;
Ναι φυσικά και υπάρχουν, αλλά δεν είναι αναβολικά, είναι απλά σκευάσματα. Το πρόβλημα είναι ότι πολλοί παίρνουν ότι τους δίνουν οι ομάδες τους ή οι προπονητές τους και δεν γνωρίζουν τι βάζουν στο σώμα τους. Αν είσαι ενημερωμένος και ξέρεις τι αγοράζεις, τότε θα είσαι απόλυτα υγιής και είναι αυτό που πολλές φορές σε κρατάει όπως θες εσύ. Τα σκευάσματα που παίρνω εγώ είναι καθαρά για διατροφικούς λόγους, δεν είναι κάποιο ενισχυτικό για το σώμα.
Όσον αφορά το κομμάτι διαβήτης, αυτά δεν επηρέαζαν τα επίπεδα του σακχάρου, παρά μόνο αν έπαιρνα κάποιο σκεύασμα με δεξτρόζη και έπρεπε να κάνω μερικές μονάδες ινσουλίνη.
Τον διαβήτη σου τον έχεις υπό έλεγχο;
Με το ζάχαρο τα πάω πολύ καλά, σπάνια ξεφεύγει, μόνο σε περιπτώσεις που αλλάζει κάτι στην καθημερινότητα μου, αλλά και πάλι προσαρμόζομαι πολύ εύκολα. Υπάρχουν πολλές φορές που ξεχνάω και εγώ ο ίδιος ότι πάσχω από διαβήτη. Δηλαδή μπορεί να φύγω το πρωί από το σπίτι χωρίς να πάρω κάτι μαζί μου, είμαι πολύ άνετος στο κομμάτι αυτό. Υπάρχει περίπτωση να γυρίσω το βράδυ και απλά να έχω ξεχάσει στο σπίτι την ινσουλίνη μου ή κάποιο χυμό, αλλά έχει γίνει τόσο εμπειρικό πια, που η γλυκοζυλιωμένη δεν φτάνει πάνω από το 7. Μου λέει και η γιατρός μου ότι μια φορά στο τόσο να πάει στο 300 το ζάχαρο δεν χάθηκε και ο κόσμος ή πως όταν κάνω την ινσουλίνη που πρέπει, μπορώ να τρώω ότι επιθυμώ. Αυτόν τον καιρό ασχολούμαι ακόμα με προπονήσεις, περισσότερο για άρση βαρών, έχω σταματήσει τον πρωταθλητισμό γιατί δεν υπάρχει μέλλον σε αυτή τη χώρα.
Μιας και ανέφερες τη διατροφή, στον τομέα αυτό πως το χειρίζεσαι; Τρως καθόλου φαγητό απ’ έξω ή γενικότερα junk food;
Από μικρός είχα μάθει στην υγιεινή διατροφή, ανεξάρτητα από τον διαβήτη, με είχε μάθει η μητέρα μου να ζω υγιεινά. Στον πρωταθλητισμό, έπρεπε να πιάνω μια συγκεκριμένη κατηγορία κιλών για να αγωνιστώ, δεν γινόταν να φάω. Σαν σωματοδομή έπρεπε να είμαι 75-80 κιλά και ήμουν 65, ενώ υπήρχε και φορά που έπρεπε να πάω για ζύγισμα πριν από αγώνα και να χρειάζεται να χάσω 7 κιλά σε 4-5 μέρες, σε σημείο να αφυδατώνομαι απίστευτα. Περισσότερο θα έλεγα ότι ο διαβήτης έδεσε με τον πρωταθλητισμό και βοήθησε πολύ στη διατροφή μου.
Ο πρωταθλητισμός βοήθησε καθόλου στην ψυχολογία σου;
Δεν βοηθάει καθόλου, πολλές φορές σε οδηγεί πραγματικά ένα βήμα πριν το ψυχιατρείο!
Από την άλλη όμως, υπάρχουν στιγμές που όσα χρήματα και αν έχεις, δεν μπορείς να τις ζήσεις και μετά από χρόνια προετοιμασίας μπαίνεις σε έναν συγκεκριμένο ρυθμό και φτιάχνεις έναν χαρακτήρα που δεν θα τον χάσεις ποτέ στη ζωή σου. Ο χαρακτήρας σου αποκτά αρετές που δύσκολα θα τις αποκτήσει ποτέ κάποιος, ή θα τις αποκτήσει, αλλά όχι σε μικρή ηλικία.
Ανέφερες προηγουμένως ότι ο πρωταθλητισμός σε οδηγεί στα πρόθυρα της τρέλας. Με ποιον τρόπο το εννοείς αυτό;
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε. Είσαι 16 χρονών και θες να βγεις έξω για να διασκεδάσεις και να γυρίσεις ότι ώρα θες στο σπίτι, να φας ότι θες από μια καντίνα στο δρόμο, να γνωρίσεις όποιον θέλεις. Εσύ όμως έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι πρέπει να σηκωθείς το πρωί για να τρέξεις 8 χιλιόμετρα και πρέπει να πιεις μόνο λίγο νερό, να φας κοτόπουλο χωρίς λίπος, σάλτσα, ένα σκέτο φιλέτο δηλαδή. Να πρέπει να πέσεις νωρίς για ύπνο, ένω όλοι οι φίλοι σου είναι έξω και διασκεδάζουν, πίνουν και γλεντάνε. Και η κατάληξη όλου αυτού είναι μια αλυσίδα, δηλαδή δεν έχεις χρόνο να βγαίνεις πολύ έξω, να είσαι πιο συντηρητικός προς τις σχέσεις σου.
Επειδή έχεις άλλα πράγματα στο μυαλό σου, δεν μπορείς να ασχολείσαι με κάτι που είναι αβέβαιο γιατί το θεωρείς χάσιμο χρόνου. Ξυπνάς τα πρωινά και σκέφτεσαι ότι έχεις να κάνεις μόνο τον πρωταθλητισμό και τίποτε άλλο. Ξέρεις ότι έχεις να πιείς μια συγκεκριμένη ποσότητα νερού, να φας κάποια γεύματα με συγκεκριμένη ποσότητα σε γραμμάρια, να πας για τρέξιμο, μετά για προπόνηση, ύστερα να πας σπίτι να κάνεις μπάνιο και να κοιμηθείς, και το επόμενο πρωί όλα πάλι από την αρχή.
Είχες δηλωμένο τον διαβήτη σου όσο έκανες πρωταθλητισμό; Χρειαζόταν να έχεις κάποιο χαρτί μαζί σου στους αγώνες ή να καταγράφεται κάπου;
Οι προπονητές μου το ήξεραν, αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει επιστημονικό υπόβαθρο στο ιατρικό κομμάτι για τους προπονητές, όπως και στο προπονητικό κομμάτι, λίγοι έχουν τελειώσει κάποια ανώτατη σχολή, οπότε δεν περίμενα κάτι από εκείνους. Υπήρξαν φορές που μου είπαν ότι θα με πάνε στο γιατρό μου επειδή δεν πήγαινα καλά σε κάποιο αγώνα, με δική τους υπαιτιότητα. Απλά σηκώθηκα και έφυγα.
Στους αγώνες δεν υπάρχει κάτι να δηλώσεις, απλά φωνάζουν το όνομα σου, ανεβαίνεις πάνω στο ρίνγκ, αγωνίζεσαι και μετά φεύγεις.
Στις σχέσεις σου σε επηρέασε ο διαβήτης; Είχες ποτέ προβλήματα, όπως το να αναρωτηθούν για αυτό;
Γενικώς δεν είχα ποτέ μου σοβαρή σχέση, αυτόν τον καιρό διανύω την πρώτη μου. Μέχρι τώρα δεν θεωρούσα ότι είχα να τους πω κάτι για αυτό το θέμα, ειδικά από τη στιγμή που σωματικά ήμουν καλύτερα και από πολλούς που δεν πάσχουν από την ασθένεια. Δεν το έκρυβα δηλαδή, απλά αν τύχαινε να το αναφέρω, έπεφτε πάνω στη συζήτηση. Δεν έμπαινα εξ’ αρχής στον κόπο να το κουβεντιάσω, δεν ήθελα να τους λέω “έχω ζάχαρο κ.λπ.”, ειδικά από τη στιγμή που η καθημερινότητα μου είναι πιο κουραστική από άλλων και μπορώ να κάνω πράγματα που ένας υγιέστατος άνθρωπος δεν θα μπορούσε.
Στην τωρινή σου σχέση σε έχει επηρεάσει σε κάποιο κομμάτι; Σε προσέχει καθόλου η κοπέλα σου;
Εγώ την προσέχω, δεν χρειάζεται να με προσέχει εκείνη. Γενικώς δεν θέλω να βασίζομαι σε κανέναν, θέλω να είμαι αυτόνομος όσο γίνεται. Δεν έχει υπάρξει φορά που να έχω ζητήσει κάτι από την κοπέλα μου, όπως για παράδειγμα έναν χυμό ή κάτι να φάω αν νιώθω ότι έχω χαμηλό σάκχαρο.
Κατά τη διάρκεια του σεξ, έχει τύχει κάποια υπογλυκαιμία που να σε ρίξει εντελώς και να μην μπορείς να συνεχίσεις;
Ως τώρα δεν έχει τύχει κάτι τέτοιο, όμως είχα καταλάβει μια φορά ότι είχα υπογλυκαιμία και παρότι σωματικά ήμουν εντάξει δεν θέλησα να συνεχίσω, γιατί όπως είναι φυσιολογικό αισθάνεσαι κάπως δυσάρεστα εκείνη στη στιγμή, βάσει της ψυχολογίας, αλλά αυτό κρατάει για λίγα λεπτά.
Ποιά ήταν η αντίδραση των γονιών σου όταν άκουσαν ότι πάσχεις από διαβήτη;
Ο πατέρας μου πιο πολύ το πήρε στο βιαστικό και είπε στη γιατρό “δώσε του ότι είναι, να φύγουμε να πάμε σπίτι”. Βέβαια εκείνη του απάντησε ότι δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα, αλλά πιο περίπλοκα. Η μητέρα μου στεναχωρήθηκε πολύ, στην αρχή δεν τύχαμε και σε καλή γιατρό, τα ζάχαρα ήταν χάλια και αρρύθμιστα, η ψυχολογία μου ήταν επίσης χάλια, δεν έτρωγα καθόλου και ένιωθα άσχημα. Όσο πήγαινε την έπαιρνε από κάτω, είμαι και μοναχογιός, οπότε δεν άντεχε πολύ, έκανε τα πάντα για μένα. Με την πορεία άλλαξε η κατάσταση, βρήκα και άλλο γιατρό, πήγαινα καλύτερα και αισθανόμουν καλά.
Αυτό που πιστεύω ότι με βοήθησε να κάνω τα πάντα στη ζωή μου χωρίς να σκέφτομαι τίποτα, ήταν ότι ήθελα να μην ξεχωρίζω από τους υγιείς. Πάντα ήθελα να κάνω αυτό που κάνουν όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, και ακόμα παραπάνω. Έτσι λειτούργησα από πολύ μικρός και αυτό ήταν που με βοήθησε να είμαι έτσι για όλη μου τη ζωή.
Οι φίλοι σου πώς αντέδρασαν όταν τους είπες για την ασθένεια σου; Είναι υποστηρικτικοί;
Η αλήθεια είναι ότι δεν το ξέρουν όλοι, όπως είπα και προηγουμένως, μερικές φορές το ξεχνάω και εγώ ο ίδιος, είναι μια ρουτίνα το να μετρηθώ, να κάνω ινσουλίνη, δεν χρειάζεται κάποια σκέψη. Βέβαια όποιος το ξέρει δεν έχει πει κάτι, είναι σα να μην υπάρχει, κάτι που είναι πολύ θετικό. Ίσως κάποια παιδιά να στεναχωρήθηκαν λίγο, επειδή με “είχαν ψηλά” στα μάτια τους και έλεγαν ότι είναι αμαρτία να τύχει σε μένα αυτό. Εξ’ άλλου τον διαβήτη δεν τον προκάλεσα εγώ, εκείνος με βρήκε μια ωραία μέρα και μου είπε “Γεια σου, ήρθα”.
Έχεις σκεφτεί να αλλάξεις μετρητή και να δοκιμάσεις την νέα τεχνολογία που ουσιαστικά ξεφορτώνει τις μετρήσεις των δαχτύλων, ή να φορέσεις κάποια αντλία;
Δεν θέλω τίποτα επάνω μου και είμαι απόλυτος σε αυτό. Είμαι μια χαρά έτσι όπως ακριβώς είμαι, έχω απόλυτα ελεγμένο το διαβήτη μου, δεν πιστεύω ότι θα με βοηθήσουν σε κάτι. Συν ότι δεν μπορώ να βγαίνω έξω και να κυκλοφορώ με όλα τα καλώδια ή να θέλω να αγωνιστώ και να έχω τα συστήματα πάνω μου να κρέμονται και να πρέπει καθημερινά να τα βγάζω και να τα ξαναφοράω όταν τελειώσει η προπόνηση. Για το Libre δεν το έχω ψάξει καθόλου και δεν θέλω να το βάλω πάνω μου και να φεύγει στις προπονήσεις που κάνω ή να ανησυχώ κάθε φορά.
Έχεις σκεφτεί να ψάξεις κάποια κοινότητα διαβητικών ή να εμπλακείς με κάποιο σύλλογο;
Ούτε σε συνέδρια πηγαίνω, ούτε σε συγκεντρώσεις, προσωπικά τα θεωρώ γελοία όλα αυτά. Γίνεται όλος αυτός ο χαμός, τόση ευαισθητοποίηση για το τίποτα, πρέπει να μη νιώθεις ότι έχεις κάτι. Πολλά παιδιά δεν έχουν ψυχή να παλέψουν και αυτό τα πάει πίσω.
Δεν θέλω να ψάξω να μιλήσω με κάποιον, δεν θεωρώ ότι έχω κάτι να μοιραστώ, κάποιο πρόβλημα. Δεν έχω την ανάγκη να πάω σε κάποιον και να του πω ότι έχω κάνει κάποια πράγματα στη ζωή μου. Δεν έχουμε να συγκρίνουμε τίποτα μεταξύ μας, απλά έχουμε μια κοινή ασθένεια και αυτό είναι όλο.
Υπάρχει κάποια σοβαρή υπογλυκαιμία ή υπεργλυκαιμία που να σε έχει ρίξει εντελώς;
Ευτυχώς τόσα χρόνια ελέγχω πολύ καλά τον διαβήτη μου και δεν έχω πάθει κάποιο μεγάλο υπογλυκαιμικό ή υπεργλυκαιμικό σοκ. Δεν τρομάζω εύκολα και έτσι δεν με ενοχλεί. Έχει υπάρξει μια φορά που έβλεπα θολούρες από την υπογλυκαιμία και ήξερα ότι σε 10 λεπτά θα είμαι εντάξει, δεν είχα τόσο άσχημη αντίδραση. Σε μικρή ηλικία είχα θέμα, γιατί δεν ξυπνούσα εύκολα με την υπογλυκαιμία και είχαν γίνει ελάχιστες, ευτυχώς δεν τα θυμάμαι γιατί ήμουν πιτσιρίκι τότε.
Υπάρχει κάποια εμπειρία σου με τον διαβήτη που να σε έχει επηρεάσει; Σου έχουν φερθεί άνισα ή σε έχουν υποβαθμίσει;
Υπήρχαν άτομα από τον αθλητικό χώρο, που μέχρι να με γνωρίσουν θεωρούσαν ότι πρέπει να με προσέχουν επειδή έχω τον διαβήτη, αλλά μόλις έβλεπαν ότι είμαι ανώτερος τους σε αυτό το κομμάτι κατέβαζαν τους τόνους.
Σε άλλη περίπτωση, υπήρχαν άτομα που θεωρούσαν ότι δεν θα έχω διάρκεια στον πρωταθλητισμό και τους διέψευσα πλήρως.
Ο πατέρας μου ήταν πολύ υπερπροστατευτικός, πάντα ήθελε να με ξεχωρίζει και να με βάζει σε μια άλλη κατηγορία. Του φάνηκε πολύ μεγάλο αυτό που έκανα, όπως και στη γιατρό μου, το να τα καταφέρω να τα ισορροπήσω όλα μαζί. Και εγώ το θεωρώ μεγάλο επίτευγμα, βέβαια στο εξωτερικό θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο, θα μιλούσαμε για άλλα πράγματα.
Το έχεις σκεφτεί να το κυνηγήσεις και να πας να ζήσεις στο εξωτερικό αργότερα;
Μπαίνει στο αίμα όλο αυτό, αν μπεις στο χορό, τελείωσε. Η αλήθεια είναι ότι το έχω σκεφτεί ως το τελευταίο σενάριο, γιατί και στο εξωτερικό μπορεί να υπάρχουν χρήματα και χορηγοί, αλλά δεν θα αφήσουν το ξένο ψάρι να μπει έτσι εύκολα στη λίμνη τους. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να δουλέψεις διπλά εκεί πέρα, κάτι το οποίο δεν το φοβάμαι, αλλά στην Ελλάδα θεωρώ ότι έχω καλές προοπτικές και θα το έχω αυτό σαν μια πολύ όμορφη ανάμνηση. Θεωρώ επίσης ότι στην Ελλάδα του σήμερα μπορείς να ζήσεις πάνω από τον μέσο όρο, αρκεί να έχεις στόχους, να ξέρεις τι θες να γίνει αύριο και να γίνεται, να πηγαίνουν όλα σωστά.
Ευχαριστούμε τον Ανδρέα για αυτή την υπέροχη συνέντευξη που μας έδωσε και ελπίζουμε να σας άρεσε όσο και σε εμάς!
GlykouliGr
Απρίλιος 2018
