Ο Tom Karlya είναι πατέρας δύο παιδιών με διαβήτη τύπου 1. Από το 1992 που διαγνώστηκε η κόρη του σε ηλικία δύο ετών, είναι ενεργός στον χώρο των διεκδικήσεων για εύρεση θεραπείας του διαβήτη, περιμένοντας την ημέρα που τα παιδιά του θα σταματήσουν να χρειάζονται ινσουλίνη.
Το κείμενό του που δημοσιεύουμε είναι από το προσωπικό του blog και είναι ένα κείμενο ενδυνάμωσης για τους γονείς που αισθάνονται την εξάντληση που φέρνει η φροντίδα του διαβήτη. Σας το μεταφέρουμε μεταφρασμένο.
Απλώς δεν μπορώ να συνεχίσω
Έρχεται κάποια στιγμή, που ως γονείς φτάνουμε σε ένα σημείο όπου αισθανόμαστε απαίσια, αλλά συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να κάνουμε άλλη μια ένεση, να αντιμετωπίσουμε άλλη μια υπογλυκαιμία, να περάσουμε άλλη μια νύχτα χωρίς ύπνο. Ίσως και να το χάσουμε τελείως. Και η πρώτη σκέψη που μας έρχεται είναι «δεν μπορώ να το κάνω άλλο αυτό».
Κοιτάζουμε στον καθρέφτη και μας κατακλύζουν οι τύψεις που αισθανόμαστε έτσι, και κλαίμε ασταμάτητα λόγω τύψεων και λόγω του γεγονότος ότι έχει περάσει ακόμη μια ημέρα που τα παιδιά μας έχουν διαβήτη.
Μετά από 28 χρόνια, μπορώ να σας πω ότι το συναίσθημα αυτό δεν φεύγει ποτέ. Έχω μάθει ότι σε αυτές τις στιγμές πρέπει να εστιάζουμε την ενέργειά μας στο πόσο ξεχωριστά είναι τα παιδιά μας και αυτό που αντιμετωπίζουν καθημερινά. Ό,τι και αν τους φέρνει η ζωή, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να το αντιμετωπίσουν.
Και όντως τα καταφέρνουν.
Οι πιθανότητες είναι ότι τα καταφέρνουν επειδή έτσι τα μάθαμε. Τα κάναμε να καταλάβουν ότι αν μπορούσαμε να τα απαλλάξουμε από το διαβήτη αναλαμβάνοντας οι ίδιοι το βάρος αυτό, θα το κάναμε. Τους έχουμε εξηγήσει ότι τα στηρίζουμε όποτε μας χρειάζονται, και όντως το κάνουμε. Είμασταν οι κακοί όταν χρειάστηκε, και είμασταν αυτοί που τα παρηγορήσαμε όταν αυτό χρειάζονταν. Και προχωρούμε.
Ποτέ δεν γνώρισα γονιό που να μην είναι διατεθειμένος να αναλάβει οποιοδήποτε βάρος για το παιδί του. Είμαστε γονείς, και αυτό κάνουμε. Ποτέ δεν έχω προσπαθήσει να πείσω τα παιδιά μου ότι ξέρω πως είναι να έχει κανείς διαβήτη, ενώ εγώ δεν έχω, πως θα μπορούσα; Σε αυτό το σημείο όμως πρέπει να είσαι επιεικής με τον εαυτό σου, γιατί, φευ!, μπορεί τα παιδιά σου να έρθουν μια μέρα στη θέση σου.
Μέρος του ρόλου μας είναι να εξασφαλίζουμε ότι ποτέ δεν τα απασχολούν τέτοιου είδους σκέψεις, γιατί είμαστε εμείς εδώ. Είμαστε το οχυρό, η δύναμή τους, είμαστε το θεμέλιο για ό,τι κι αν χρειαστούν. Θυμήσου την εποχή που ξεκίνησες αυτό το ταξίδι. «Πως θα τα καταφέρω…» και εκατομμύρια σενάρια πέρασαν από το μυαλό σου. Η σκέψη ότι «απλά δεν μπορώ να το κάνω πια» ήρθε στο μυαλό σου και συνειδητοποίησες ότι πρέπει να το κάνεις, για τα παιδιά σου. Σκέψου πόσο χαμένος αισθανόσουν την πρώτη εκείνη εβδομάδα, ακόμη κι αν ήταν την περασμένη μόλις εβδομάδα, και πως συνέχισες να προχωράς, έστω σε αργή κίνηση.
Είναι καλό όμως να προχωράς.
«Δεν μπορώ να το κάνω πια». Ναι μπορείς και θα το κάνεις. Πρέπει να το κάνεις. Και θα υπάρχουν μέρες που θα έρθουν και που θα πάρεις την επιβράβευση. Που τα παιδιά σου θα πάρουν την υποτροφία, που θα βρουν δουλειά, που θα αριστεύσουν στα σπορ, που θα αποφοιτήσουν από το πανεπιστήμιο, που θα παντρευτούν, που θα κάνουν παιδιά. Και τότε να ξέρεις ότι έπαιξες κι εσύ ρόλο σε αυτές τις επιτυχίες.
Πηγή: Diabetes Dad
