Το glykouli.gr, στα πλαίσια του να γίνουν γνωστές οι εμπειρίες ατόμων που έχουν διαγνωσθεί με διαβήτη τύπου 1 και να καταπολεμηθεί το στίγμα που μπορεί ακόμα και σήμερα να υπάρχει γύρω από την ασθένεια του διαβήτη, κάνει μια σειρά συνεντεύξεων. Αυτή τη φορά συναντήσαμε την Εύη Μανουρά που διαγνώσθηκε με διαβήτη τύπου 1 σε ηλικία 6 ετών και μαζί της μας μίλησε και η μητέρα της, Μαριλένα Μαραγκού. Η Εύη σήμερα είναι 18 ετών, έδωσε πανελλήνιες όπου σημείωσε εξαιρετικές επιδόσεις και ευελπιστεί να έχει περάσει στην ιατρική, καθώς το να γίνει γιατρός είναι το όνειρο ζωής της από μικρή, και η διάγνωση του διαβήτη έχει παίξει τον ρόλο της σε αυτό. Αλλά ας διαβάσουμε μια επιλογή των όσων είχαμε τη χαρά να συζητήσουμε μαζί τους.
Πότε ήρθατε για πρώτη φορά αντιμέτωποι με τη διάγνωση για τον διαβήτη;
Μ.Μ. Η πρώτη διάγνωση έγινε το 2010, όταν η Εύη ήταν περίπου 6 ετών και κάτι.
Τι ήταν αυτό που σας κινητοποίησε ώστε να το ψάξετε;
Μ.Μ. Η Εύη ήταν ένα παιδί πολύ ευδιάθετο, πολύ χαρούμενο. Δύο μήνες περίπου μετά από κάποια ίωση που πέρασε, μπορεί να ήταν και τυχαίο, αλλά παρατηρήσαμε ότι ήταν κάπως άκεφη και συνειδητοποίησαμε πως το παιδί είχε χάσει περίπου 1.5 kgr. Το συζήτησα τότε με την παιδίατρο με την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και επειδή έτσι κι αλλιώς μια φορά το χρόνο κάναμε check up, μπήκαμε στη διαδικασία να κάνουμε εξετάσεις. Σε προηγούμενες εξετάσεις της είχαμε παρατηρήσει ότι έβγαζε λίγο αυξημένο ζάχαρο νηστείας. Στις πρώτες εξετάσεις που είχαμε κάνει στην Εύη όταν ήταν 2 ετών, ήδη είχε βγει ένα ζάχαρο νηστείας 95, δεν ήταν εκτός φυσιολογικών τιμών αλλά αυτό συνέβαινε κάθε χρόνο. Στις επόμενες πήγε στο 100 και εκεί παρέμεινε μέχρι και τα 6 χρόνια όπου μετά από συζήτηση με την παιδίατρο, αποφασίσαμε να κάνουμε και μια μέτρηση για γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη. Η 1η της εξέταση τον Μάιο του 2010 βγαίνει 5.4%. δηλαδή τέλεια και μετά όλες οι υπόλοιπες εξετάσεις της μια χαρά. Θυμάμαι είχαμε αρχίσει τάε κβο ντο και η γιατρός θεώρησε ότι επειδή το παιδί είχε αρχίσει να αθλείται ότι ίσως να ήταν και από αυτό.
Τον Ιούλιο του 2010 που αρρώστησε ο μπαμπάς μου και μπήκαμε στο νοσοκομείο, αν και μπορεί να έχω κάνει εγώ αυτή την σύνδεση, θεωρήσαμε ότι αυτό ήταν το έναυσμα του διαβήτη. Ζώντας σε ένα στρεσογόνο περιβάλλον, η Εύη ξεκίνησε να εμφανίζει πολυδιψία-πολυουρία-πολυφαγία. Κι ενώ εγώ κι ο μπαμπάς της λείπαμε στο νοσοκομείο εξαιτίας του πατέρα μου, ήταν στο σπίτι η πεθερά μου η οποία θυμάμαι να μου λέει «Έχεις δει ότι το παιδί τρώει συνέχεια και διψάει συνέχεια;» Η αλήθεια είναι πως εγώ δεν το είχα παρατηρήσει γιατί έλειπα όλη μέρα στο νοσοκομείο και κάπως έτσι το ξανασυζήτησα με την παιδίατρο, μας πρότεινε να κάνουμε μια μέτρηση σακχάρου. Κάνουμε μια πρώτη μέτρηση με τον μετρητή της μαμάς (που έχει διαβήτη τύπου 2) από κάτω, και εμφανίζεται ένα 200άρι. Αποκεί κινητοποιηθήκαμε, κάναμε άλλη μια μέτρηση που έδειξε 250, και μέχρι να πάμε στο Παίδων, ίσως γιατί η Εύη είχε στρεσαριστεί, έφτασε στο 270, ανέβαινε δηλαδή το σάκχαρο χωρίς να έχει φάει κάτι το παιδί. Εκεί για πρώτη φορά μας είπαν ότι το παιδί έχει διαβήτη. Νοσηλευτήκαμε, μας έκαναν τις εκπαιδεύσεις μας.
Εσείς είχατε ήδη το άγχος σας με την περιπέτεια της υγείας του πατέρα σας, αλλά το άκουσμα της διάγνωσης πώς το πήρατε;
Μ.Μ. Βαριά. Το πήρα πάρα πολύ περίεργα. Δεν νομίζω ότι το παίρνει κανένας και πολύ άνετα. Αλλά ίσως επειδή δεν είχαμε κάποιον μέσα στην οικογένεια, ίσως γιατί δεν είχα γνώση πάνω στο αντικείμενο, αλλά και ο τρόπος που μας διαχειρίστηκαν εκεί -δηλαδή, δεν θα ξεχάσω τη νοσηλεύτρια που πήρε την Εύη και μας είπε ότι το παιδί έχει πιθανότατα διαβήτη και θα κάνει ινσουλίνη εφόρου ζωής- αυτό μας ήρθε κάπως. Θυμάμαι δηλαδή που κοιταχτήκαμε με τον άντρα μου και αναρωτηθήκαμε πότε συνέβη αυτό από τη μια στιγμή στην άλλη. Πραγματικά ήταν σοκ. Εγώ δυσκολεύτηκα πάρα πολύ, σε σύγκριση με τον σύζυγο μου, εκείνος είναι το στήριγμα, είναι πιο αισιόδοξος, είναι η φωνή της λογικής του σπιτιού, εγώ ζορίστηκα πάρα πολύ, με αποτέλεσμα να μου βγουν και διάφορα ψυχοσωματικά. Η Ευούλα ήταν μια χαρά παρ’ όλα αυτά. Να το πούμε και αυτό – ήταν ενθουσιασμένη.
Αλήθεια, Εύη, εσύ πώς το βίωσες όλο αυτό;
Ε.Μ. Εγώ, ίσως επειδή έφταιγε και το γεγονός ότι ήμουν μικρή, δεν μπορούσα να καταλάβω τη σοβαρότητα της κατάστασης, παρ’ όλα αυτά ήμουν όντως ενθουσιασμένη – γιατί όσο νοσηλευόμουνα, περίπου 2 βδομάδες, κάθε μέρα με επισκεπτόταν και μια άλλη φίλη της μαμάς ή του μπαμπά και μου έφερναν δώρα, εγώ χαιρόμουνα με αυτό. Και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι είχε έρθει μια οικογενειακή φίλη με μια τεράστια σακούλα που είχε μέσα μολύβια, γόμες, τα πάντα, κι ήταν το καλοκαίρι πριν ξεκινήσω το δημοτικό οπότε ήμουν σχετικά ενθουσιασμένη. Κι η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε και το φαγητό στο νοσοκομείο, οπότε όλα στο μυαλό μου ήταν πιο εξωραϊσμένα.
Μ.Μ. Όλα της άρεσαν. Κι επειδή είναι ένα πολύ ώριμο παιδί, μου λέει κάποια στιγμή «Μην ανησυχείς μαμά, εγώ θα τα καταλάβω όλα μόνη μου». Και όντως, με το που βγήκαμε αποκεί, ξεκίνησε αμέσως να μετράει μόνη της το ζάχαρό της, ήθελε να καταλάβει τα πάντα…τι ζυγίζουμε…
Με την εκπαίδευση που σας έκαναν νιώσατε καθόλου καλύτερα;
Μ.Μ. Όσο ήμασταν εκεί ήτανε καλά, αλλά την πρώτη μέρα που βγήκαμε νομίζω ότι ήμασταν με τον σύζυγο λίγο αγχωμένοι και αναρωτιόμασταν και αν δεν κάνουμε κάτι καλά… Γιατί όσο είσαι στο νοσοκομείο τις ρυθμίσεις τις έπαιρναν το προσωπικό, μετά προσπαθούσαμε με ένα βιβλίο της Διαβητολογικής Εταιρείας να εφαρμόσουμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε. Το μόνιμο λοιπόν άγχος ήταν η υπογλυκαιμία. Ευτυχώς, η Εύη ήταν και είναι μια καλή περίπτωση, δηλαδή δεν φτάσαμε ποτέ υψηλά επίπεδα. Δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ κετοξέωση που μας έλεγαν ότι τα παιδιά συνήθως μπαίνουμε με πολύ μεγάλες τιμές σακχάρου. Η Εύη ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, πολύ διαχειρίσιμη, κράτησε μεγάλο διάστημα αυτός ο «μήνας του μέλιτος» που μας είπαν ότι οι τιμές είναι πολύ καλές, μπορεί και δύο χρόνια. Κάποια στιγμή μειώσαμε ενέσεις και πηγαίναμε με την 24ωρη. Βέβαια το καημένο φυτοζωούσε, δηλαδή, για να γίνει όλο αυτό ζυγίζαμε πάρα πολύ αυστηρά τα πράγματα, ακολουθούσαμε πιστά τις οδηγίες του νοσοκομείου. Το νοσοκομείο έλεγε για παράδειγμα 5 τηγανητές πατάτες. Πολύ δύσκολη κατάσταση, ειδικά για ένα παιδί.
Εκτός από το νοσοκομείο είχατε κάποια άλλη ενημέρωση;
Μ.Μ. Όχι και δυστυχώς είχα πέσει και σε πολύ αυστηρή διαιτολόγο, μέχρι που κάποια στιγμή με βρήκε μια γιατρός να κλαίω, και με ρώτησε γιατί ήμουν σε αυτή την κατάσταση, καθώς σκεφτόμουν μέχρι και να παραιτηθώ από τη δουλειά μου. Και η γιατρός μου είπε να μη στεναχωριέμαι και να πάω να τη βρω να μου τα εξηγήσει όλα και να αλλάξουμε και διαιτολόγο – και πράγματι έτσι ξεκινήσαμε και σιγά σιγά βρήκαμε τα πατήματά μας. Μείναμε με το σχήμα των ενέσεων αρκετά χρόνια, όλο το δημοτικό και το γυμνάσιο. Ώσπου τελικά στην εφηβεία, η Εύη άρχισε και ζοριζόταν, γιατί είχαμε μείνει σε ένα απαρχαιωμένο σύστημα που κάναμε μια ένεση που κάλυπτε το πρωινό και το δεκατιανό, και μετά ξανακάναμε το μεσημέρι άλλη μία που μας κάλυπτε το μεσημεριανό και το απογευματινό, δεν είχε καμιά ευελιξία όλο αυτό!
Πώς ήταν τα πράγματα στο σχολείο;
Μ.Μ. Δεν υπήρχαν τότε σχολικοί νοσηλευτές – τα έκανε όλα μόνη της.Ε.Μ. Όσο ήμουν στο δημοτικό δεν είχα θέμα, αλλά θυμάμαι ότι προσπαθούσα πάντα να είμαι συγκρατημένο παιδί, έπαιρνα πάντα το κολατσιό μου από το σπίτι. Χαρακτηριστικά, θυμάμαι ένα περιστατικό, αν και δεν θυμάμαι σε ποια τάξη, είχα μια δασκάλα που κάναμε ένα μάθημα και κάπως γυρίζει και λέει «να δείτε και την Εύη που έχει διαβήτη και πρέπει όλη την ώρα να κάνει ενέσεις» – κι εκείνη τη στιγμή ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Είχα νιώσει πάρα πολύ άβολα, γιατί όλα τα παιδιά είχαν γυρίσει και με είχαν κοιτάξει κι είχε έρθει η δασκάλα μου από πάνω μου και έλεγε «δείξε τους πώς μετριέσαι» και είχα βγάλει και είχα κάνει μέτρηση μπροστά τους και από το άγχος που είχα εκείνη τη στιγμή και το πώς είχα φουντώσει, το ζάχαρο μου είχε φτάσει 300 mg/dl. Και προσπαθούσα θυμάμαι να τους εξηγήσω ότι είμαι ρυθμισμένη και απλώς είχα φάει στο διάλειμμα. Ήταν μια πολύ περίεργη εμπειρία! Μετά όλα τα παιδάκια στο δημοτικό ερχόντουσαν και μου έλεγαν «κοίτα τι μπορώ να φάω κι εσύ όχι».
Πριν από αυτή την εμπειρία, εσύ το μοιραζόσουν, έλεγες στα παιδιά ότι έχεις διαβήτη;
Ε.Μ. Όχι. Δεν το έλεγα καθόλου.
Μ.Μ. Ούτε εμείς μπορώ να πω ότι το λέγαμε στην αρχή. Όχι ότι το κρύβαμε, απλώς το ήξεραν αυτοί που έπρεπε να το γνωρίζουν. Απλώς δεν το διατυμπανίζαμε. Αλλά δεν ένιωθα άνετα, με πόναγε και μου πήρε αρκετά χρόνια να συμφιλιωθώ.
Εύη πόσο καιρό σου πήρε να μάθεις να το διαχειρίζεσαι;
Ε.Μ. Δεν μου πήρε πολύ, γιατί το είχα πάρει ζεστά. Καμία σχέση με τη μαμά και τον μπαμπά, δεν με είχε αγχώσει. Έλεγα ο μπαμπάς και η μαμά είναι αγχωμένοι, θα τους δείξω ότι δεν υπάρχει λόγος να είναι αισθάνονται έτσι και συμφιλιώθηκα αρκετά γρήγορα. Σιγά-σιγά όσο πέρναγε ο καιρός μου έδειχναν και πώς να κάνω μόνη μου τις ενέσεις. Γιατί στην αρχή δεν ήταν καν με τα σημερινά στυλό αλλά ήταν κανονικές σύριγγες! Και πιο περίπλοκο, το πώς να βάλεις τη δόση στη σύριγγα αλλά σιγά-σιγά προσαρμόστηκα και δεν θεωρώ ότι μου πήρε πολύ χρόνο.
Αν εξαιρέσουμε αυτά τα πειράγματα των συμμαθητών είχες κάποια άλλη εμπειρία που σε δυσκόλεψε;
Ε.Μ. Δεν θα έλεγα ότι υπήρχε κάτι που με δυσκόλεψε, αλλά είναι κάπως περίεργο γιατί υπάρχουν καθηγητές που είναι στο σκοτάδι και δεν γνωρίζουν πώς να διαχειριστούν κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα, στο γυμνάσιο, στην Γ’ Γυμνασίου, ήταν να πάμε τριήμερη εκδρομή με το σχολείο και δεν με αφήσανε να πάω λόγω διαβήτη, γιατί έλεγαν ότι είναι πάρα πολύ μεγάλη ευθύνη για να την πάρουνε κι άμα γίνει κάτι δεν θα μπορούν να το διαχειριστούν. Και με είχε βάλει στη διαδικασία να σκέφτομαι δεν γίνεται να μην πάω εγώ ενώ θα πάνε όλοι – είχα νιώσει πάρα πολύ άσχημα.
Μ.Μ. Κάποια στιγμή τελικά υποχώρησαν και το πήραν πίσω, αλλά της Εύης η διάθεση είχε τόσο πολύ χαλάσει και είχε στεναχωρηθεί που τελικά δεν πήγε. Αλλά είχαμε δράματα, κλάματα κι ήταν κι ένα γεγονός που μας οδήγησε και στην αντλία ινσουλίνης. Κυρίως από θέμα ασφάλειας κι ελευθερίας. Το είχα διαβάσει και στο ίντερνετ ότι υπάρχει κι αυτός ο τρόπος. Ότι υπάρχει η Medtronic και έχει τα γραφεία της στον «Πύργο» και να κάνω μια παρένθεση εδώ, τα 2 προηγούμενα χρόνια, από την Α’ μέχρι τη Γ’ γυμνασίου, η Εύη ήταν λίγο σε άρνηση. Από εκεί που ήταν πάρα πολύ συνεργάσιμη, στη φάση της εφηβείας άρχισε να αλλάζει αυτό!
Ε.Μ. Μια φάση επανάστασης, του τύπου δεν θέλω να κάνω τίποτα. «Μετρήσου πριν φας» «Όχι» – Είχα φέρει τους γονείς μου στα όριά τους. Γυρνούσαν από τη δουλειά και μου έλεγαν πώς είσαι από ζάχαρο; Ε λίγο ψηλά τους έλεγα, δεν ξέρω γιατί… Με ρωτούσαν, μετρήθηκες πριν φας; Ναι, απαντούσα. Έπαιρναν τον μετρητή, καμία μέτρηση όλη μέρα… Τα έκανα όλα στην τύχη τελείως.
Μ.Μ. Περάσαμε ζόρι. Δύο χρόνια πολύ ζόρικα, γιατί κι εκείνη αντιδρούσε.
Με τον ύπνο πώς ήσουν;
Ε.Μ. Δεν είχα ιδιαίτερα θέματα στον ύπνο μου, δηλαδή σε αυτά τα 12 χρόνια που έχω διαβήτη, ένα περιστατικό ήταν πιο σοβαρό.
Μ.Μ. Με την αντλία ησυχάσαμε και κοιμηθήκαμε! Προ αντλίας σηκωνόμασταν με βάρδιες. Σηκωνόμουν μέτραγα 3-4 η ώρα τη νύχτα, γιατί συνήθως εκεί έκανε υπογλυκαιμία. Ήταν ένα άγχος παρατεταμένο, όλα αυτά τα χρόνια είχαμε την αγωνία τι μπορεί να γίνει στον ύπνο. Και καμιά φορά όταν την ένιωθα να κοιμάται άτσαλα, ήξερα είτε ότι θα ήταν πολύ χαμηλά ή υψηλά. Όποτε την άκουγα ανήσυχη πήγαινα και μέτραγα, το καλό με την Εύη είναι ότι μπορούσε να φάει ακόμα και κοιμισμένη. Μετά όμως από το μοναδικό σοβαρό περιστατικό υπογλυκαιμίας που μας έστειλε μέσα στη νύχτα στο νοσοκομείο, αποφασίσαμε να κοιτάξουμε πιο σοβαρά το θέμα της αντλίας.
Αλλά ας μας πεις εσύ Εύη πώς βίωσες τη μετάβαση στην αντλία;
Ε.Μ. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ο μπαμπάς είχε τους περισσότερους ενδοιασμούς κι έλεγε ότι τώρα που η Εύη βρίσκεται στην επανάσταση και κάνει ό,τι θέλει άμα έχει και την αντλία θα είναι πιο ελεύθερη και δεν θα ασχολείται καθόλου. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές μπορεί να μου είχε περάσει από το μυαλό αυτό το ότι «έχω την αντλία είμαι πιο ασφαλής, οπότε ας τσιμπήσω κάτι παραπάνω, δεν θα το καταλάβει και κανείς», βασικά μέχρι να επανέλθω στην «κανονική» Εύη που υπάκουγε στους κανόνες, τα σκεφτόμουν αυτά. Έκανα μερικές ατασθαλίες, έτρωγα κρυφά, μου έκρυβαν τα γλυκά στο σπίτι γιατί τα έτρωγα. Τους ζόρισα μερικά χρονάκια. Αλλά με την αντλία ινσουλίνης το έβλεπα ότι έχω την τεχνολογία στα χέρια μου και δεν την αξιοποιούσα σωστά! Ευτυχώς ξύπνησα και η αλήθεια είναι πως η αντλία ινσουλίνης με έχει βοηθήσει πολύ περισσότερο. Γιατί ας πούμε στις βόλτες που θα βγω με τους φίλους μου, δεν χρειάζεται να κουβαλάω πάντα μαζί μου κουτί με ενέσεις, τον μετρητή μου, έχω απλά την αντλία μου! Έχω τη μέτρηση πάνω στην αντλία με τον αισθητήρα μου, βλέπω πόσο έχω, για ό,τι τρώω προσθέτω ινσουλίνη και αυτό είναι! Οπότε είμαι πολύ πιο ελεύθερη!
Μ.Μ. Και πλέον με την τελευταία αντλία που έχουμε, τη MiniMed 780G της Medtronic, τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα! Είναι σταθερή, φτάνει κάτι ποσοστά ακόμα και 100% σε ποσοστό χρόνου εντός στόχου! Δεν ανησυχούμε!
Μένεις πιο πολύ στο εύρος;
Ε.Μ. Ναι, καμία σχέση!
Τι αλλαγές έχετε δει με αυτή την νέα αντλία;
Ε.Μ. Με κρατάει τελείως σταθερή. Δηλαδή, φέτος ειδικά που ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά, με τις πανελλήνιες, είχα πάρα πολύ άγχος και πριν βάλουμε την καινούργια αυτή αντλία, το άγχος με κυρίευε. Για παράδειγμα, θυμάμαι χαρακτηριστικά στην αρχή αυτής της χρονιάς, είχα πάει στο νοσοκομείο γιατί είχα πάλι περιστατικό, αλλά αυτή τη φορά από το άγχος για τα μαθήματα είχε ανεβεί το ζάχαρό μου στα 600, και δεν ήταν ότι έκανα εγώ κάτι λάθος απλώς έμπαινε το άγχος και τα έκανε όλα άνω κάτω. Από την στιγμή που αλλάξαμε και βάλαμε την καινούργια αντλία, την MiniMed 780G, είμαι τελείως σταθερή! Ακόμα και κατά τη διάρκεια των πανελληνίων που έγραφα, που είχα πάρα πολύ άγχος, έβγαινα έξω μετά από 3 ώρες και κοίταζα την αντλία και το ζάχαρο μου ήταν όλο αυτό το διάστημα εντελώς σταθερό. Δεν είχα δηλαδή καθόλου διακυμάνσεις.
Μ.Μ. Βέβαια, μεγάλο ρόλο έπαιξε και η ίδια η εταιρία, η Medtronic. Όταν ενημερώθηκε από τη γιατρό μας για το περιστατικό υπεργλυκαιμίας εξαιτίας του άγχους, ανταποκρίθηκε πολύ άμεσα. Είχαμε άμεσα την νέα αντλία, εκπαιδευτήκαμε άριστα, για τις διαφορές, την αυτόματη λειτουργία, την συνδεσιμότητα με τα κινητά μας. Η σταθερότητα που μας προσέφερε το σύστημα, μας έλυσε κυριολεκτικά τα χέρια. Κι ο ύπνος είναι πολύ καλύτερος για όλους μας! Όχι μόνο για εμάς που αφήσαμε τις νυχτερινές βάρδιες αλλά και για την ίδια την Εύη.
Σας έχει κάνει να «ξεφοβηθείτε» και τον διαβήτη;
Μ.Μ. Τα πράγματα τελικά αν κάτσω να κάνω έναν απολογισμό, αυτό δηλαδή που φοβόμουνα τότε, κακώς το φοβόμουνα, γιατί τελικά ο διαβήτης, πρέπει απλά να τον δεις ως φίλο, να καταλάβεις τι γίνεται.
Όταν ήσουν μικρή ήθελες να το κρύβεις, τώρα που εμφανίζεται και στο χέρι πώς είσαι με αυτό;
Ε.Μ. Όταν ήμουν πιο μικρή το έκρυβα, γιατί ένιωθα διαφορετική, και δεν ήξερα πώς θα το πάρει το άτομο που θα με γνωρίσει, φοβόμουν ότι θα μου πει «είσαι διαφορετική, δεν θα σε κάνουμε παρέα». Όσο όμως περνούσαν τα χρόνια έβλεπα ότι είναι ωραίο να είσαι διαφορετικός… κι από όταν μπήκα και στο σύστημα με την αντλία ινσουλίνης και πλέον ήταν ακόμα και πιο εμφανές πήγαινα και έλεγα «κοιτάξτε τι έβαλα» και το έβγαζα περισσότερο προς τα έξω. Μου ανέβασε πολύ την αυτοπεποίθηση.
Μ.Μ. Της έδωσε μεγάλη αυτοπεποίθηση η αντλία, το γεγονός ότι μπορούσε να το διαχειριστεί ακόμα καλύτερα!
Ασχολείσαι ακόμα με το τάε κβο ντο;
Όχι, αφού πέρασα από διάφορα αθλήματα, κατέληξα εδώ και πολλά χρόνια στο βόλεϊ που το συνεχίζω μέχρι σήμερα.
Σου έχει δώσει η αντλία μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων στο βόλεϊ
Ε.Μ. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή φοβόμουν να την φορέσω όσο είχα προπόνηση ή αγώνες, γιατί φοβόμουν μην την σπάσω κατά λάθος. Παρ’ όλα αυτά και τα παιδιά που γνώρισα στα εκπαιδευτικά της Μedtronic που ήταν κι εκείνοι αθλητές μου είπαν να μην έχω αυτό το φόβο και έτσι δοκίμασα να την έχω και στις προπονήσεις. Πλέον τη φοράω κανονικά και στους αγώνες και με έχει βοηθήσει πολύ γιατί όταν έχω αγώνα έχω και στρες. Αλλά με την αντλία παραμένω σταθερή, οπότε αποδίδω και καλύτερα!
Τι θα λέγατε τώρα σε ένα μικρό παιδί αν του γινόταν διάγνωση με διαβήτη;
Μ.Μ. Έτυχε πρόσφατα και το έζησα αυτό. Πριν από κάνα μήνα που είχα πάει στο κομμωτήριο, μου είπαν εκεί τα κορίτσια ότι μιας φίλης διαγνώστηκε η κόρη της με διαβήτη, στην ηλικία της Γ’ δημοτικού το παιδάκι, αμέσως είπα να δώσουν το τηλέφωνό μου, να τους τα πω, ότι δεν είναι τίποτα τραγικό, ότι όλα καλά! Μάλιστα πρότεινα να γνωρίσουν και την Εύη αν θέλουν να τους μιλήσει η ίδια, να τους δείξει την αντλία της.
Γενικά προσπαθούμε πλέον κι εγώ κι εκείνη να βοηθήσουμε τους ανθρώπους. Βέβαια αυτό μου το έχει περάσει η Εύη, καθώς ευελπιστούμε ότι ίσως περάσει ιατρική, κι έχει αποφασίσει να διαλέξει ειδικότητα ενδοκρινολογία, διαβητολογία, οπότε μάλλον μου έχει περάσει το ότι θέλει να βοηθήσει. Για αυτό και της άρεσε από μικρή το νοσοκομείο, ήδη από τότε με καθησύχαζε και μου έλεγε ότι της αρέσει όλο αυτό και μεγαλώνοντας θα γίνει γιατρός για να βοηθήσει τους ανθρώπους που έχουν την ίδια πάθηση με εκείνη. Από τότε ήταν το όνειρό της! Το μήνυμα πάντως που πρέπει να βγει είναι ότι τα παιδιά με διαβήτη όχι μόνο δεν υστερούν σε τίποτα, ίσα-ίσα αν προσέχουν έχουν μια πολύ καλή και φυσιολογική ζωή.
Και κάτι ακόμα που θα ήθελα να τονίσω είναι ότι τελικά στη ζωή πρέπει να μάθουμε να παίζουμε με τα χαρτιά που μας έχουνε μοιραστεί κι ότι ο διαβήτης είναι ομαδικό παιχνίδι και χρειάζεσαι να έχεις μια ομάδα… κι αυτό που κατάλαβα πλέον με τα χρόνια είναι ότι στις ομάδες του διαβήτη, υπάρχει αγάπη.
Πιστεύεις ότι ο διαβήτης έχει επηρεάσει τη διαμόρφωση του χαρακτήρα σου;
Ε.Μ. Πάρα πολύ, πιστεύω ότι δεν θα ήμουν το άτομο που είμαι, αν δεν είχα τον διαβήτη. Μικρή όταν είχα περάσει την επανάσταση, είχα γυρίσει κι είχα πει «γιατί να συμβεί σε μένα;» και μου απάντησε η μαμά ότι μου έχει έρθει αυτή η δυσκολία για να με βοηθήσει να αναπτυχθώ και να δω τον κόσμο με άλλο μάτι, καθώς αν ήταν όλα εύκολα δεν θα το αναγνώριζα ή διέκρινα. Με έμαθε από μικρή ηλικία να βλέπω τις δυσκολίες σαν κάτι όχι τόσο τρομερό, όποτε προχωρώντας όταν πρόκυπτε κάτι δύσκολο, έλεγα έχω αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο, μπορώ να αντιμετωπίσω κι αυτό.
Εύη μου το δικό σου προσωπικό μήνυμα ή μότο σε σχέση με τον διαβήτη που έχεις και θες να ακουστεί;
Ε.Μ. Τα τελευταία χρόνια αυτό στο οποίο έχω καταλήξει είναι ότι πρέπει να κάνεις τον διαβήτη φίλο σου, άμα τον έχεις εχθρό σου δεν θα πας καθόλου μπροστά. Δηλαδή, όσο περνούσα την επαναστατική φάση μου τον έβλεπα ως εχθρό μου, κι όλη την ώρα είχα απότομες διακυμάνσεις, δεν είχα ηρεμία, δεν κοιμόμουνα, ενώ όταν άρχισα να τον βλέπω ως φίλο μου με αγκάλιασε κι αυτός σιγά σιγά και με βοήθησε κιόλας να εξελιχθώ ως άτομο.
Μ.Μ. Και νομίζω ότι την έχει κάνει και να ξεχωρίζει. Δηλαδή όσοι την έχουνε γνωρίσει, την έχουν αγαπήσει και ως άνθρωπο – και όταν τους λες ότι έχει και διαβήτη, και βλέπουν ότι είναι παιδί που είναι στον αθλητισμό, είναι άριστη μαθήτρια, μια πολύ καλή κοπέλα, με τους στόχους που έχει – αντιλαμβάνονται ότι ο διαβήτης δεν ήταν τροχοπέδη κάπου, ίσα ίσα. Όλα τα παιδιά που τα καταφέρνουν στη ζωή τους κι έχουν να διαχειριστούν και μια παραπάνω δυσκολία-ιδιαιτερότητα είναι άξιοι συγχαρητηρίων και μόνο περήφανοι μπορούμε να είμαστε για αυτά.
