Η τεχνολογία αλλάζει τη ζωή των πασχόντων από σακχαρώδη διαβήτη. Ενα νέο τεχνολογικό επίτευγμα μιμείται βασικές λειτουργίες του ανθρώπινου παγκρέατος μέσα στον ανθρώπινο οργανισμό.
«Η αλματώδης εξέλιξη της τεχνολογίας κατά την τελευταία εικοσαετία έχει οδηγήσει όχι απλώς στη βελτίωση των συσκευών αυτών, αλλά και στην επίτευξη ενός στόχου ο οποίος πριν από μερικά χρόνια φάνταζε ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας: την κατασκευή ενός “τεχνητού παγκρέατος”, το οποίο θα μπορούσε να υποκαταστήσει πλήρως τη λειτουργία του ανατροφοδοτικού μηχανισμού του β-κυττάρου του παγκρέατος, προκειμένου να ρυθμίζει τις αναγκαίες ποσότητες ινσουλίνης στο αίμα των ασθενών με σακχαρώδη διαβήτη», λέει η διευθύντρια του Διαβητολογικού Κέντρου στο Γενικό Νοσοκομείο – «Πολυκλινική» Μαριάννα Μπενρουμπή.
Φέτος παρουσιάστηκε σε πολλές χώρες της Ευρώπης (και στην Ελλάδα) ένα καινούργιο τεχνολογικό επίτευγμα που μιμείται βασικές λειτουργίες από το ανθρώπινο πάγκρεας.
«Το καινούργιο σύστημα συνδυάζει τη θεραπεία με αντλία ινσουλίνης και τη συνεχή καταγραφή γλυκόζης, με τη δυνατότητα να διακόπτει αυτόματα τη χορήγηση ινσουλίνης προσωρινά, όταν τα επίπεδα γλυκόζης είναι εξαιρετικά χαμηλά, προστατεύοντας έτσι από τον κίνδυνο σοβαρών υπογλυκαιμικών επεισοδίων, ειδικά όταν ένα άτομο κοιμάται ή δεν είναι ικανό να αντιδράσει».
Τέλος στις υπογλυκαιμίες
Η υπογλυκαιμία είναι συχνή και αποτελεί ένα από τα πιο ενοχλητικά απρόοπτα στην καθημερινότητα ενός ανθρώπου με διαβήτη τύπου 1. Αν δεν αντιμετωπιστεί, η υπογλυκαιμία μπορεί να προκαλέσει απώλεια συνείδησης, κώμα ή ακόμα και θάνατο.
Τα υπογλυκαιμικά επεισόδια αποτελούν τον κυριότερο παράγοντα που εμποδίζει τα άτομα με διαβήτη να αποδώσουν στην εργασία τους και στο σχολείο. Μαζί με τις μακροχρόνιες επιπλοκές και τη διαβητική κετοξέωση αποτελούν τις κυρίες αιτίες εισαγωγής τους στο νοσοκομείο.
Μελέτες δείχνουν ότι ο πάσχων από διαβήτη θα υποφέρει κατά μέσον όρο απότουλάχιστον ένα υπογλυκαιμικό επεισόδιο ανά δεκαπενθήμερο. Επιπλέον, κάθε χρόνο περίπου 1 στους 14 πάσχοντες που κάνουν θεραπεία με ινσουλίνη, θα υποφέρουν από ένα ή περισσότερα σοβαρά επεισόδια υπογλυκαιμίας που να απαιτεί άμεση αντιμετώπιση σε νοσοκομείο. Το ένα τρίτο μάλιστα των πασχόντων από διαβήτη υποφέρουν από υπογλυκαιμίες κατά τη διάρκεια του ύπνου, κάτι που μειώνει την ικανότητά τους να αναγνωρίσουν και να προλάβουν ένα σοβαρό επεισόδιο.
«Η επικοινωνία με τους μετρητές σακχάρου και η συνεχής καταγραφή γλυκόζης επιτρέπουν στην αντλία να υπολογίσει αυτόματα την προτεινόμενη δόση ινσουλίνης για την κάλυψη των γευμάτων και για τη διόρθωση ενδεχόμενων υψηλών τιμών γλυκόζης», επισημαίνει η κ. Μπενρουμπή.
«Ετσι, η σύγχρονη τεχνολογία προσφέρει ένα ολοκληρωμένο σύστημα παρακολούθησης των ατόμων με διαβήτη. Ο ασθενής, σε συνεργασία με τον γιατρό του, μπορεί να παρακολουθεί με ακρίβεια πώς η διατροφή, η άσκηση, η φαρμακευτική αγωγή και οι άλλες καθημερινές δραστηριότητες επηρεάζουν τα επίπεδα γλυκόζης του και ανάλογα να επεμβαίνει».
Η «έξυπνη» αντλία ινσουλίνης, ο μετρητής σακχάρου και το μηχάνημα συνεχούς καταγραφής γλυκόζης επικοινωνούν μεταξύ τους και με τη βοήθεια του Ιντερνετ ο γιατρός μπορεί ανά πάσα στιγμή να έχει πρόσβαση σε όλα τα στοιχεία που έχουν αποθηκευτεί στην αντλία. Αυτή η δυνατότητα επιτρέπει να βελτιώσει τον γλυκαιμικό έλεγχο, κυρίως σε περιπτώσεις όπου, παρά τα εντατικοποιημένα σχήματα ινσουλίνης, δεν καταφέρνει να έχει καλή ρύθμιση του σακχάρου.
Μειονέκτημα του συστήματος αποτελεί το υψηλό κόστος, καθώς αποτελεί την πιο ακριβή θεραπεία στην αντιμετώπιση του διαβήτη τύπου 1. «Βέβαια, οποιοδήποτε τεχνολογικό επίτευγμα δεν θα μπορεί να προσφέρει μόνο του καλή ρύθμιση του διαβήτη», υπογραμμίζει η κ. Μπενρουμπή.
«Η επιτυχία αυτών των συστημάτων στηρίζεται και στον ίδιο τον ασθενή. Η αντλία συνεχούς έγχυσης ή το σύστημα συνεχούς καταγραφής προϋποθέτουν ότι ο ασθενής θα είναι εκπαιδευμένος στο να υπολογίζει πόσες μονάδες ινσουλίνης θα πρέπει να δώσει μέσω της αντλίας ανάλογα με τους υδατάνθρακεςπου θα φάει κ.λπ. “Φοράω αντλία” δεν σημαίνει ξενοιάζω και τα αναλαμβάνει όλα το μηχάνημα».
Θεραπεία με… εγχείρηση
Οι βαριατρικές επεμβάσεις, που γίνονται για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας, έχουν κύριο στόχο τη βελτίωση της γενικής υγείας του ασθενούς.
«Βασικός τρόπος εκτίμησης της αποτελεσματικότητας της επέμβασης λοιπόν είναι η βελτ
ίωση ή εξαφάνιση των συνοδών νοσημάτων», λέει ο καθηγητής Χειρουργικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μιχάλης Λέανδρος.
«Σύμφωνα με τα στοιχεία της Α’ Προπαιδευτικής Χειρουργικής Κλινικής στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, ο σακχαρώδης διαβήτης συνοδεύει σταθερά την παχυσαρκία. Είναι πολύ σημαντικό οι ασθενείς να χάνουν βάρος σε μικρή ηλικία, ώστε να μην εγκατασταθεί η νόσος σε βαθμό που να μην εξαρτάται πλέον από την παχυσαρκία. Η απώλεια βάρους από μόνη της οδηγεί σε θεραπεία τον διαβήτη σε ποσοστό έως και 80%, αρκεί αυτός να μην έχει εγκατασταθεί για πολλά έτη».
Η επέμβαση που χαρακτηρίζεται από τα καλύτερα αποτελέσματα στη θεραπεία του σακχαρώδους διαβήτη είναι η χολοπαγκρεατική παράκαμψη. «Στην επέμβαση αυτή, η θεραπεία του διαβήτη δεν εξαρτάται μόνο από την απώλεια βάρους, αλλά κυρίως από το γεγονός ότι παρακάμπτεται ένα μεγάλο τμήμα του λεπτού εντέρου», εξηγεί ο κ. Λέανδρος. «Η επέμβαση άλλωστε εφαρμόζεται και σε ασθενείς που δεν είναι παχύσαρκοι, αλλά απλώς υπέρβαροι και διαβητικοί».
Τα διαβητικά τρόφιμα
Τα λεγόμενα «διαβητικά» τρόφιμα δεν είναι απαραίτητα στη διατροφή των ανθρώπων με διαβήτη, σύμφωνα με τελευταία στοιχεία. Για τον λόγο αυτόν, τα ομοσπονδιακά συμβούλια της Γερμανίας και της Αυστρίας προώθησαν αποφάσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση, σύμφωνα με τις οποίες τρόφιμα και γλυκίσματα που ονομάζονται «κατάλληλα για διαβητικούς» να μην πωλούνται μετά τον Ιανουάριο του 2012.
«Αυτό έγινε γιατί αποδείχθηκε ότι η αποφυγή ζάχαρης ή η αντικατάστασή της με ανάλογα ή παράγωγά της δεν προκαλεί καμία θετική επίδραση στη ρύθμιση του σακχάρου του αίματος», λέει ο κλινικός διαιτολόγος-βιολόγος, προϊστάμενος του Διαιτολογικού Τμήματος στο Λαϊκό Νοσοκομείο, Χάρης Δημοσθενόπουλος.
Αν και αρχικά αυτά τα τρόφιμα έτυχαν καλής αποδοχής, τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένας έντονος σκεπτικισμός για τη χρησιμότητά τους. Επιφυλάξεις, όμως, υπάρχουν πλέον και για τη δράση τους στον διαβήτη, αφού, όπως αναφέρει ο κ. Δημοσθενόπουλος, «1) δεν υποστηρίζονται πάντα επιστημονικά, 2) δεν υπάρχει επιστημονική βιβλιογραφία σχετικά με την αξία τους και 3) μπορεί να αποβούν ακόμα και επιβαρυντικά, αφού έχουν συχνά περισσότερο λίπος και θερμίδες και συμβάλλουν στην αύξηση της παχυσαρκίας».
Επίσης, όπως συμβαίνει καιμε τα προϊόντα λάιτ, τα τρόφιμα για διαβητικούς οδηγούν συχνά σε υπερκατανάλωση, λόγω της ανεμελιάς που προκαλεί η ειδική επισήμανσή τους, αδιαφορώντας για το θερμιδικό φορτίο.
Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία
