Η επιστημονική ομάδα υπό τον δόκτορα Νταγκ Μέλτον κατάφερε να δημιουργήσει για πρώτη φορά δισεκατομμύρια ανθρώπινα β-κύτταρα του παγκρέατος, τα οποία παράγουν ινσουλίνη και μπορούν να μεταμοσχευθούν στο πάγκρεας. Η συγκεκριμένη ανακάλυψη μπορεί να οδηγήσει ουσιαστικά στην ίαση του διαβήτη Τύπου Ι, που πλήττει τα παιδιά και αναγκάζει τους πάσχοντες να υποβάλλονται διά βίου σε θεραπεία με ινσουλίνη για να ελέγχουν το επίπεδο του σακχάρου στο αίμα.
Η μαζική αυτή παραγωγή που πέτυχαν οι επιστήμονες του Χάρβαρντ είναι πολύτιμη για την αναγκαία μεταμόσχευση νέων κυττάρων στο πάγκρεας, καθώς για την αποκατάσταση του διαβήτη τύπου Ι οι ερευνητές εκτιμούν ότι θα πρέπει να μεταμοσχευθούν σε κάθε ασθενή τουλάχιστον 150 εκατομμύρια β-κύτταρα παγκρέατος.
Οι δοκιμές σε ποντίκια ήταν άκρως ενθαρρυντικές, ενώ πολύ θετικά είναι και τα αποτελέσματα σε πιθήκους. Μάλιστα, τα κύτταρα κατάφεραν να παράγουν ινσουλίνη επί πολλούς μήνες μετά τη μεταμόσχευση στα ποντίκια.
Το επόμενο βήμα είναι οι κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους και εφόσον κριθούν επιτυχημένες θα μπορούμε να μιλάμε για μια τόσο σημαντική ανακάλυψη στην ιατρική όσο τα αντιβιοτικά.
«Είμαστε πλέον ένα μόλις προ-κλινικό βήμα από τη γραμμή του τερματισμού», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Μέλτον, ο οποίος εδώ και 23 χρόνια έχει αφιερώσει την καριέρα του στο να βρει επιτέλους μια θεραπεία για τον διαβήτη τύπου Ι, από τον οποίο πάσχουν πολλά εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο.
Ο διαβήτης τύπου Ι (αφορά περίπου το 10% των ασθενών με διαβήτη, καθώς οι περισσότεροι πάσχουν από τύπου ΙΙ) είναι μια αυτοάνοση μεταβολική διαταραχή, στην οποία ο ίδιος ο οργανισμός -για άγνωστο λόγο- καταστρέφει όλα τα παγκρεατικά ινσουλινοπαραγωγά κύτταρα, με συνέπεια να μην υπάρχει η αναγκαία ινσουλίνη για να ρυθμίσει το επίπεδο της γλυκόζης στο αίμα.
Κύτταρα
Η ερευνητική ομάδα υπό τον δόκτορα Μέλτον χρησιμοποίησε κύτταρα από έμβρυα και ενήλικες, τα οποία υπέστησαν επεξεργασία και με το κατάλληλο βιοχημικό περιβάλλον μπορούν να μετατραπούν σε οιουδήποτε είδος κύτταρο. Μια πολύ σημαντική πτυχή της ανακάλυψης είναι ότι απαιτείται μόνο μία «γραμμή παραγωγής» που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία όλων των πασχόντων, αντί να απαιτείται γενετικά συμβατή θεραπεία για κάθε ασθενή ξεχωριστά.
Τα κύτταρα τοποθετήθηκαν σε μια πορώδη κάψουλα πριν μεταμοσχευθούν και έτσι υπήρχε η δυνατότητα να απελευθερώνουν μεν την ινσουλίνη, χωρίς ωστόσο να δέχονται επίθεση από το ανοσοποιητικό σύστημα του πειραματόζωου.
Αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζεται γενική συμβατότητα και επιπλέον ότι η κάψουλα μπορεί πολύ εύκολα να αφαιρεθεί και να αντικατασταθεί σε περίπτωση που πάψει να λειτουργεί.
Το μεγάλο πλεονέκτημα της μεθόδου είναι ότι θα μιμείται πολύ αποτελεσματικά τη ρυθμιστική λειτουργία του οργανισμού, η οποία είναι πολύ πιο ισορροπημένη σε αντίθεση με τη χορήγηση ινσουλίνης μέσω ενέσεων.
Ο δρ Μέλτον τονίζει μάλιστα ότι η μεταμόσχευση β-κυττάρων του παγκρέατος θα μπορούσε να δοκιμαστεί στο μέλλον και σε πάσχοντες από διαβήτη τύπου ΙΙ και κυρίως εκείνους που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν ενέσεις ινσουλίνης για να ρυθμίζουν το επίπεδο του σακχάρου.
Τα ανεξέλεγκτα επίπεδα σακχάρου μπορούν να οδηγήσουν σε τύφλωση ή πολλαπλές βλάβες σε ζωτικά όργανα, ακόμη και στον ακρωτηριασμό.
23 ΧΡΟΝΙΑ ΕΡΕΥΝΑΣ
Ο καθηγητής Νταγκ Μέλτον έχει αφιερώσει τα τελευταία 23 χρόνια στην έρευνα για την αντιμετώπιση του διαβήτη, και ήταν ένα στοίχημα προσωπικό, όχι μόνο επιστημονικό. Ο γιος του διαγνώστηκε με διαβήτη τύπου Ι όταν ήταν μόλις έξι μηνών και η κόρη του, που γεννήθηκε αργότερα, είχε σύντομα την ίδια διάγνωση. «Οπως θα έκανε κάθε γονιός, αναρωτήθηκα τι έπρεπε να κάνω. Η απάντηση ήταν να αλλάξω τον προσανατολισμό των ερευνών μου προς έναν τομέα που θα μπορούσε να τους βοηθήσει. Ηθελα τα παιδιά μου να γνωρίζουν ότι κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να τα βοηθήσω» εξομολογήθηκε ο δρ Μέλτον στους «New York Times».
Ικανοποίηση
«Ηταν μεγάλη η ικανοποίηση που πήρα όταν καταφέραμε να κάνουμε κάτι το οποίο ανέκαθεν θεωρούσαμε πιθανό, αλλά πολλοί άλλοι άνθρωποι δεν πίστευαν ότι θα μπορούσε πράγματι να λειτουργήσει» είπε. «Εάν προέκυπτε ότι όντως δεν λειτουργεί, θα έπρεπε να εγκαταλείψουμε τελείως αυτή την προσέγγιση. Τώρα νιώθω ότι έχω γεμίσει με ενέργεια» πρόσθεσε. Ο καθηγητής, που έχει κάνει διατριβή στη μοριακή βιολογία στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, έπρεπε να ξεπεράσει πολλά εμπόδια: από τον σκεπτικισμό των συναδέλφων του -οι οποίοι σήμερα αναγνωρίζουν ότι η έρευνά του θα αφήσει το αποτύπωμά της στην ιατρική ιστορία- μέχρι πολιτικά εμπόδια. Οταν το 2001 ο Τζορτζ Μπους έκανε δραστικές περικοπές στις δαπάνες για την έρευνα με βλαστοκύτταρα, ο δρ Μέλτον στράφηκε σε ιδιώτες χορηγούς για να συνεχίσει τον αγώνα του, που απέδωσε τελικά καρπούς. Η επιστημονική κοινότητα τον αναγνωρίζει ως καταξιωμένο ερευνητή εδώ και χρόνια άλλωστε, ενώ το ΤΙΜΕ τον συμπεριέλαβε στους 100 ισχυρότερους ανθρώπους του κόσμου το 2007.
Πηγή: ethnos.gr
