*Με Αφορμή το Δελτίο Τύπου της ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ.
Ξύπνησα με ένα σχετικά ψηλό ζάχαρο, ο ύπνος μου ήταν άστατος, τα χθεσινοβραδινά τηλεφωνήματα ήταν ακόμα μέσα στο κεφάλι μου και το φως της ημέρας με έσπρωξε να ανοίξω τον υπολογιστή και να γράψω αυτά που τόσες μέρες κουβεντιάζουμε στις συνομιλίες μας.
Σε καμία περίπτωση δεν τρέχουν οι λέξεις στο πληκτρολόγιο για να ανοίξουν πόλεμο μεταξύ μας, ο πόλεμος είναι ήδη εκεί έξω και εμείς έχουμε ξεμείνει από μαχητές. Η κάθε λέξη που γράφεται, είναι σκέψεις, είναι θυμωμένη κριτική που όμως έχει μόνον έναν σκοπό: να ταρακουνήσει και να πιέσει την Ομοσπονδία να ξαναγίνει δυνατή και να μας εκφράσει. Να χαραχτεί μια εκ νέου ενωμένη στρατηγική δράσης, να δημιουργηθεί από το καζάνι που βράζει, ένα δυνατό κίνημα πίεσης που θα τρομάζει όποιον τολμά να βάλει χέρι στα κάθε αναλώσιμα της ζωής μας. Είναι δύσκολοι οι καιροί και δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη που αφορούν την υγεία μας.
Σε καμία περίπτωση δεν τρέχουν οι λέξεις στο πληκτρολόγιο για να ανοίξουν πόλεμο μεταξύ μας, ο πόλεμος είναι ήδη εκεί έξω και εμείς έχουμε ξεμείνει από μαχητές.
Αφορμή λοιπόν γι αυτό το κείμενο, έχει σταθεί το Δελτίο Τύπου της ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ με τίτλο «Οι μειώσεις Ε.Ο.Π.Υ.Υ. στον ετήσιο προϋπολογισμό υλικών Διαβήτη, ΔΕΝ θα βαρύνουν τους πάσχοντες» και πιο συγκεκριμένα, στην πολύ αρχή της ανακοίνωσης, η φράση: «Η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ αισθάνεται δικαιωμένη μόνο ως προς το ένα σκέλος των απαιτήσεών της…»
Διάβασα ολόκληρο το Δελτίο Τύπου, ξαναγύρισα όμως με εμμονή σε αυτές τις πρώτες γραμμές που με αναστάτωσαν: «Η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ αισθάνεται δικαιωμένη….».
Θυμήθηκα ένα προηγούμενο δελτίο τύπου, σε ύφος παγωνιού που είχε τίτλο: «Μεγάλη Νίκη της ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ: Πέρασε η Καινούργια Τεχνολογία (Freestyle Libre) στον ΕΟΠΥΥ».
Και τότε είχαμε κάνει τον τηλεφωνικό μας κύκλο, είχαν φουντώσει θυμάμαι τα πριβέ μηνύματα στο chat και λέγαμε μεταξύ μας, με παράπονο: «δεν είναι μεγάλη νίκη, αφού ακόμα είναι αμφίβολο αν θα το αποζημιώσει o EΟΠΥΥ» και προσθέταμε: «και σίγουρα ΔΕΝ είναι μια νίκη που μπορεί να καμαρώνει ότι την πέτυχε μόνη της η Ομοσπονδία».
Σε εκείνες τις μεταξύ μας συζητήσεις λέγαμε ότι μια μεγάλη Ομοσπονδία δεν είναι ένα πιτσιρίκι που έχει ανάγκη να καμαρώνει, ότι μια μεγάλη Ομοσπονδία πρέπει να αγκαλιάζει και τον αγώνα όλων εμάς που κάναμε προς τον ίδιο σκοπό, ότι μια μεγάλη Ομοσπονδία πρέπει να μας βάζει κι εμάς κάτω από τις φτερούγες της και όχι να νιώθουμε καπελωμένοι. Μια μεγάλη Ομοσπονδία πρέπει να είναι δίκαια και να αναγνωρίζει τους Συλλόγους και τις ομάδες που πρώτες έδρασαν και μάζεψαν υπογραφές και έστειλαν επιστολές. Μια μεγάλη Ομοσπονδία μαζεύει την βάση της, εμάς τους διαβητικούς, και μας ενώνει κάτω από την ομπρέλα της και σίγουρα μια μεγάλη Ομοσπονδία, ένα δικό μας συνδικαλιστικό όργανο, ένα όργανο κρούσης, δεν γίνεται να μιλά για Μεγάλες Νίκες, όταν αυτές είναι τόσο δα μικρούλες.
Όλα αυτά τότε δεν τολμήσαμε δυνατά να τα εκφράσαμε και συγκαταβατικά αποφασίσαμε να βγάλουμε μόνο μια συγκρατημένη ανακοίνωση στην οποία μιλήσαμε για ένα πρώτο μικρό βήμα, και κάναμε ότι έπρεπε να είχε κάνει η Ομοσπονδία, είπαμε την αλήθεια. Ήταν μια μικρή νίκη όλων μας και τους αναφέραμε όλους όσους βοήθησαν, γραπτώς.
Η φράση: «Η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ αισθάνεται δικαιωμένη…» του πρόσφατου Δελτίου Τύπου της Ομοσπονδίας, μας κόλλησε για τα καλά εδώ και μέρες σαν αστείο. Πριν πούμε τις «καλημέρες μας» στα chat πετάγαμε συνέχεια ατάκες που ξεκινούσαν: «αισθάνομαι δικαιωμένη… που δεν με ξυπνήσατε πάλι νωρίς». Όταν κάποιος πήγαινε να πει κάτι, έπεφταν από κάτω μηνύματα: «θα αισθανθείς σύντομα δικαιωμένος» ή ακόμα πιο καυστικά «δεν έχεις αισθανθεί ακόμα δικαιωμένος, μα γιατί;». Ομολογουμένως, εμείς οι άνθρωποι με χρόνια νοσήματα έχουμε και ένα χιούμορ για να αντιμετωπίζουμε τα δράματα των ημερών. Το χιούμορ μας όμως σταματά και η αγανάκτηση μας εξωτερικεύεται όταν νιώθουμε ότι μας υποτιμάνε!
Στην Συνέντευξη Τύπου, για τα 20 χρόνια της ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ, αγανακτήσαμε σε κάποιες στιγμές. Δεν έπρεπε να αφήσουν κανέναν γιατρό να πει, για μια ακόμα φορά ότι ο διαβήτη είναι «τρόπο ζωής». Είναι μια βασική αρχή του αγώνα μας, να μην «χρυσώνουμε το χάπι» αλλά να αποκτούμε ορατότητα ως αυτό που είναι ο διαβήτης: μια δύσκολη, ασταμάτητα καθημερινή, αδιάκοπη, με τραγικές επιπλοκές, χρόνια νόσος.
Πιστεύουμε ότι τα 20 χρόνια έπρεπε να τα «γιορτάσουν» με το να καλέσουν π.χ. τα ιδρυτικά μέλη και να πουν την ιστορία της «ίδρυσης» της Ομοσπονδίας και σίγουρα θα έπρεπε να καλέσουν μαζικά τους ανθρώπους με διαβήτη και να τους δώσουν τον λόγο.
Όμως αυτό που μας αγανάκτησε και μας τρόμαξε πιο πολύ ήταν, όταν σηκώθηκε μέλος της ομάδας μας και ρώτησε τι θα γίνει με τις καινούργιες τεχνολογίες, η απάντηση που έλαβε ήταν: «εδώ κινδυνεύουμε να χάσουμε τα ήδη κεκτημένα….».
Με αυτήν την απάντηση μαζευτήκαμε και κουβεντιάσαμε για πολλές ώρες, μετά την συνέντευξη, και νιώσαμε ανυπεράσπιστοι από την Ομοσπονδία μας. Πάλι βιώσαμε την Ομοσπονδία μας σαν ένα πιτσιρίκι τρομαγμένο που θέλει να περάσει τον φόβο του και σε εμάς. Σαν ένα πιτσιρίκι που δεν έχει την δύναμη ενός ανυποχώρητου «πολεμιστή». Οι αγώνες και οι διεκδικήσεις μας δεν είναι «λιτότητα» που φυλάς το ψωμί για να σου φτάσει και για αύριο.
Είναι μεγάλο λάθος να πέσεις στην παγίδα των «προτεραιοτήτων» στους αγώνες για τα δικαιώματα μας, γιατί έτσι αφήνεις πίσω μάχες, αποδυναμώνεις την ισχύ σου και χάνεις την επαφή σου με την βάση.
Τα συνδικαλιστικά όργανα πρέπει να παλεύουν με το ίδιο σθένος για την καινούργια τεχνολογία, με το ίδιο σθένος για να θωρακίζουν τα κεκτημένα, με το ίδιο σθένος για τους ανασφάλιστους. Να παλεύουν με το ίδιο σθένος και να τα παλεύουν ταυτόχρονα και χωρίς καμία έκπτωση των διεκδικήσεις μας.
Και αν οι Ομοσπονδίες δεν έχουν πολύ δυναμικό για να καλυφτούν όλα τα μέτωπα,, τότε ας ζητήσουν βοήθεια, είμαστε εδώ και είμαστε πολλοί.
Σε κάθε πόλη που έχουν οι Ομοσπονδίες συλλόγους, θα έπρεπε να στέλνουν επιστολές στρατηγικής δράσεων. Μην καταντήσει η Ομοσπονδία μας σαν την ΓΕΣΕΕ που τα εργασιακά δικαιώματα έχουν γυρίσει στο μεσαίωνα, δεν θέλουμε να δούμε το ίδιο και για τις παροχές των αναλώσιμων μας.
Τουλάχιστον σε αυτήν την Συνέντευξη Τύπου εξασφαλίσαμε την υπόσχεση του Προέδρου της ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ ότι σύντομα θα κάνει ένα μεγάλο και ανοιχτό κάλεσμα προς όλους μας για να πούμε τα προβλήματα μας, να τα καταγράψουμε και να δούμε πως μπορούμε να συμπορευτούμε με την Ομοσπονδία μας και να ενωθούν οι φωνές όλων μας.
Ξανακολλάνε τα δάχτυλα στα πληκτρολόγιο και μόνα τους ξαναγράφουν τη φράση: «Η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ αισθάνεται δικαιωμένη…», εμείς όμως καθόλου, αντιθέτως τρομάζουμε πλέον πάρα πολύ. Φαντάζει σαν η Ομοσπονδία μας να «χρυσώνει το χάπι» αλλιώς δεν εξηγείται ότι βλέπει «Μεγάλες Νίκες» και «Μισές Δικαιώσεις» εκεί που δεν υπάρχουν.
Γράφει το Δελτίο Τύπου: «η Ομοσπονδία ανησυχεί γιατί μειώθηκε ο ετήσιος προϋπολογισμός των υλικών του διαβήτη» αλλά νιώθει κάποια δικαίωση ότι εμείς (προς το παρόν) δεν θα πληρώσουμε συμμετοχή στα αναλώσιμα!
Φαντάζει σαν η Ομοσπονδία μας να «χρυσώνει το χάπι» αλλιώς δεν εξηγείται ότι βλέπει «Μεγάλες Νίκες» και «Μισές Δικαιώσεις» εκεί που δεν υπάρχουν.
Ας το αναλύσουμε για να δούμε αν τελικά θα έπρεπε μια αγωνιστική Ομοσπονδία να βγάλει μια ανακοίνωση με τέτοιο τίτλο ή μήπως θα έπρεπε να βγάλει μια μαχητική ανακοίνωση που να λέει: «…δεν αισθανόμαστε καμία δικαίωση, τώρα όλοι στους δρόμους» Έχει όμως φανερά χάσει την επαφή της με τον κόσμο της και κατά επέκταση και την πραγματική της δύναμη.
Τι Γίνεται Όμως και με την Επαφή της, με τους άλλους Συμμάχους της;
Έχει κανένας σας την παραμικρή αμφιβολία ή δεν κατανοεί ότι η φύση της κάθε «εταιρείας» είναι το κέρδος; Και το λέω αυτό τελείως απενοχοποιημένα. Σε αυτό το κείμενο δεν αναλύουμε το κέρδος επικριτικά αλλά καθαρά οικονομολογικά. Δεν υφίσταται, λοιπόν, ο όρος «εταιρεία» χωρίς τον όρο «κέρδος», αλλιώς θα μιλάγαμε για Φιλανθρωπικά Ιδρύματα.
Το ίδιο το οικονομικό σύστημα, έχει δημιουργήσει τις οικονομικές και νομικές πλατφόρμες εκείνες που δημιουργούν εταιρείες με σκοπό το κέρδος. Ξαναλέμε, δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα οι εταιρείες. Η ύπαρξη της εταιρείας βασίζεται σε ένα μεγάλο «excel» με νούμερα που επιβάλλεται αυτά να δείχνουν κέρδος και όχι ζημιά, αλλιώς κλείνει η εταιρεία.
Ο Μαικλ Μουρ είχε πολύ σωστά, πει: «ο καπιταλισμός μπορεί να σου πουλήσει το σχοινί που θα τον κρεμάσεις», αυτή είναι η φύση του οικονομικού συστήματος που ζούμε. Αν η εταιρεία θα έχει κέρδος με το να αυτοπυρποληθεί, θα το κάνει. Δεν είναι θέμα ανθρώπινου συναισθήματος. Είναι η φύση της ύπαρξής της τέτοια που ζει μόνο αν έχει κέρδος. Όπως εμείς ζούμε μόνο αν έχουμε ινσουλίνες.
Δεν μιλάμε αν έχουν καλή ψυχή οι άνθρωποι στις εταιρείες, μιλάμε για ένα οικονομικό σύστημα. Φανταστείτε σαν να παίζετε Monopoly – για να νικήσεις πρέπει να έχεις κέρδος, αλλιώς βγαίνεις από το παιχνίδι.
Στα πλαίσια, του να κερδίσεις μπορεί να πρέπει να δείξεις δράσεις κοινωνικού προφίλ, μπορεί να πρέπει να κάνεις αγαθοεργίες, να μοιράσεις δώρα. Στη φύση όμως της εταιρείας βρίσκεται το γεγονός πως ό,τι και αν κάνει, ακόμα και αν αμείβει σωστά τους εργαζόμενους της, ακόμα και αν έχει υπέροχο κοινωνικό προφίλ, η ύπαρξη της μετρά μόνο το κέρδος.
Όπως το φως είναι για να φωτίζει, έτσι η φύση της εταιρείας είναι το κέρδος. Αν κόψεις από κάπου τα έσοδα της εταιρείας, θα κόψει και αυτή τα έξοδα για να μπορέσει να έχει κέρδος και να συνεχίσει την ύπαρξη της.
Δεν θέλουμε να μπούμε σε πολιτικές λογικές, ούτε ουτοπικές συζητήσεις. Αυτό είναι το οικονομικό σύστημα που ζούμε και σε αυτό πρέπει να βρίσκουμε κάθε φορά τις όποιες λύσεις. Ευχόμαστε ολόψυχα κάποτε, κάποια γενιά να αξιωθεί να ζήσει σε ένα καλύτερο οικονομικό σύστημα.
Τώρα όμως, σε αυτή την χώρα, σε αυτό το σύστημα όπου ο ΕΟΠΥΥ έκανε πολύ μεγάλη μείωση στην αποζημίωση των αναλωσίμων μας, προς το παρόν όλο το βάρος της μείωσης πέφτει στις εταιρείες και στα φαρμακεία.
Αυτό θεωρήθηκε «δικαίωση» από την Ομοσπονδία;
Αξίζει αυτό το παραμικρό συναίσθημα δικαίωσης;
Ένα καλό παράδειγμα είναι το κουτάκι με τις ταινίες μέτρησης σακχάρου. Οι ανασφάλιστοι, που είναι πάρα πολλοί, έχουν πρόσβαση μόνο στα φαρμακεία των νοσοκομείων. Εκεί το κράτος για να γλυτώσει χρήματα, έχει κάνει συμφωνίες με εταιρείες φθηνές μεν αλλά αναξιόπιστης τεχνολογίας δε. Αποτέλεσμα οι ανασφάλιστοι να μην έχουν την δυνατότητα σωστής μέτρησης του σακχάρου τους και κατά συνέπεια να οδηγούνται πολύ πιο σύντομα στις δυσβάστακτες επιπλοκές που προκαλεί ο διαβήτης. Αυτό το πρόβλημα υφίσταται εδώ και χρόνια και δεν έχει καταφέρει καμία από τις δυο Ομοσπονδίες να κάνει κάτι.
Είναι εύλογο να πιστεύεις ότι αυτή η σημαντική μάχη θα έπρεπε να ήταν τόσο ηχηρή που να μην χωρούσε να σκεφτεί κανένα κράτος να προβεί σε καμία μείωση χωρίς να μπει στο τραπέζι το θέμα των ανασφάλιστων.
Όμως αυτό θα το πετύχαινε η Ομοσπονδία μόνο αν είχε «πολύ λαό» από κάτω, μόνο αν είχε «διαπραγματευτική» δύναμη, αλλά με τη πολιτική της έχει χάσει όπως είπαμε την «βάση» της.
Τα συνδικαλιστικά μας όργανα θα έπρεπε να ήταν σαν τους βράχους της Ακρόπολης, να χρησιμοποιούσαν κάθε δύναμη της κοινότητας και των media και να φέρνουν σε κάθε ανακοίνωση τους, σε κάθε επικεφαλίδα ανακοινώσεων τους, σε κάθε συνέντευξη τύπου, σε κάθε πνοή της όποιας δράσης τους, το θέμα των ανασφάλιστων.
Αυτό είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα να καταλάβουμε γιατί τελικά όταν βάζεις βαθμίδες προτεραιότητας στα δικαιώματα σύντομα θα εκτεθείς πολιτικά.
Έτσι έρχεται τώρα το κράτος και λέει «θέλω να γλυτώσω και αλλά χρήματα», φυσικά αφού από τους ανασφάλιστους έχει «πιει το αίμα», οπότε τώρα κατεβάζει την τιμή που αποζημιώνονται τα αναλώσιμα στους ασφαλισμένους πλέον.
Να σημειώσουμε ότι εμείς οι ασφαλισμένοι που έχουμε δωρεάν (ακόμα) πρόσβαση σε αξιόπιστες ταινίες μετρήσεις, έχουμε δημιουργήσει ένα αυτοργανωμένο δίκτυο αλληλεγγύης, και προσφέρουμε στους γλυκούς ανασφάλιστους συμπολίτες μας κουτιά αξιόπιστων ταινιών, ινσουλίνες και φάρμακα. Αυτό θα μπορούσαν να το είχαν κάνει επίσημα και οργανωμένα οι Ομοσπονδίες, πάντα φυσικά με την δική μας βοήθεια αν το επιθυμούσαν.
Έτσι έρχεται τώρα το κράτος και λέει «θέλω να γλυτώσω και αλλά χρήματα», φυσικά αφού από τους ανασφάλιστους έχει «πιει το αίμα», οπότε τώρα κατεβάζει την τιμή που αποζημιώνονται τα αναλώσιμα στους ασφαλισμένους πλέον.
Μέχρι σήμερα, λοιπόν, ένα κουτάκι ταινίες το αποζημίωνε ο ΕΟΠΥΥ με 25 ευρώ, γνωρίζουμε ότι πολύ σύντομα αυτό το ποσό θα πέσει στα 19,5 ευρώ. Ίδια και χειρότερη μείωση έρχεται και για τα αναλώσιμα της αντλίας έκχυσης ινσουλίνης. Οπότε ενώ τα συνδικαλιστικά μας όργανα είχαν μια μεγάλη μάχη να δώσουν για τους ανασφάλιστους, τώρα τρέχουν και για τους ασφαλισμένους.
Μας ανακοίνωσαν ότι «δικαιώθηκαν» και ότι η μείωση των 5,5 ευρώ δεν θα χρεωθεί σε εμάς, στους πάσχοντες, αλλά θα τα «χάσει» από το κέρδος η εταιρεία και το φαρμακείο.
Με αυτό θα αρχίσει πολύ σύντομα μια μάχη για την οποία είμαστε σίγουροι ότι από αυτήν την «κρούση» το μπαλάκι θα πέσει σε εμάς. Γιατί όμως η Ομοσπονδία βγάζει ένα Δελτίο Τύπου τόσο εφησυχαστικό, με έναν τίτλο που σε κάνει να νιώθεις «ουφ στο τσακ την γλυτώσαμε πάλι» ;
Είναι άξιο απορίας εμείς που δεν συνδικαλιζόμαστε, μπορούμε ολοφάνερα να καταλάβουμε ότι οι στρατηγικές δράσεις των εκπροσώπων μας είναι τόσο ελλιπείς που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσουν σε μεγάλες ήττες. Οπότε αναρωτιόμαστε, γιατί ενώ και οι ίδιοι μπορούν το δουν τις «ήττες» αυτές να έρχονται, επιμένουν να μας «εφησυχάζουν»;
Ήδη η βοή της ανησυχίας μέσα στις εταιρείες είναι μεγάλη. Αν σκεφτεί κανείς ότι π.χ. η μείωση για τα αναλώσιμα της αντλίας είναι τόσο δυσβάσταχτη που δεν μπορούν να τη απορροφήσουν οι εταιρείες από μόνες τους και ίσως να συζητιέται ήδη για το αν θα παραμείνουν στην Ελλάδα, τότε εύκολα μπορεί κάποιος να αντιληφθεί ότι το να ξεστομίσεις: «αισθάνομαι δικαιωμένος έστω προς το ένα σκέλος» είναι σαν να κάθεσαι με υπογλυκαιμία πάνω σε ηφαίστειο, έτοιμο να εκραγεί και δεν το έχεις πάρει χαμπάρι!
Επίσης, με τόσες χαμένες μάχες και ανακοινώσεις «παγωνιού», γιατί να πιστέψουμε ότι αυτή την φορά, έστω σε ένα σκέλος έχουμε δικαιωθεί;
Τις εταιρείες με τα αναλώσιμα του διαβήτη όλοι μας τις γνωρίζουμε πολύ καλά. Και τις γνωρίζουμε από τα περιοδικά για τον διαβήτη, από τις εκδηλώσεις για τον διαβήτη και όπου υπάρχει η λέξη διαβήτης υπάρχουν και οι χορηγίες των εταιρειών. Οι εταιρείες στηρίζουν με χρήματα πάρα πολλές δράσεις μέσα στον χρόνο. Δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα που οι κρατικές χορηγήσεις είτε δεν δίνονται καθόλου, είτε είναι πολύ μικρές, είτε αυτές που δίνονται κάπως εξαφανίζονται χωρίς να πράξουν το έργο που τους αντιστοιχεί.
Το «Διαβητικό Χωριό» της ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ, οι εκδηλώσεις της ΕΛΟΔΙ και των Συλλόγων, είναι πολύ δύσκολο να γίνουν χωρίς την οικονομική ενίσχυση των εταιρειών, τα περιοδικά δεν μπορούν να βγουν χωρίς τις διαφημίσεις των εταιρειών, πολλές δράσεις δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς τα χρήματα των εταιρειών. Έχετε πάει σε κάποια εκδήλωση που να μην έχει χορηγούς τις εταιρείες;
Και έστω αν πούμε ότι κόβονται οι οικονομικές ενισχύσεις για αυτές τις δράσεις ή μειώνονται σημαντικά, νομίζετε μόνο εκεί θα έχουμε τις περικοπές; Νομίζεται ότι δεν κινδυνεύουν π.χ. τα 4+1 κουτάκια δώρο (ένα πολύ απλό παράδειγμα, το δώρο που δίνουν οι εταιρείες και εμείς το προσφέρουμε στους ανασφάλιστους).
Είναι τόσα αυτά που διακυβεύονται, που πραγματικά καμία ωραιοποίηση δεν χωράει σε καμία ανακοίνωση. Οι εταιρείες δεν ζουν χωρίς κέρδος, οπότε αυτό που τους έκοψαν, θα το κόψουν αναγκαστικά από παροχές που δίνουν. Και οι Ομοσπονδίες και οι Σύλλογοι δεν ζουν χωρίς τις οικονομικές ενισχύσεις των εταιρειών., οπότε για ποια «δικαίωση» μιλάνε;
H ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ στην συνέχεια της ανακοίνωσης της και πάρα πολύ σωστά, γράφει: «Ωστόσο, έντονη παραμένει η ανησυχία και ο προβληματισμός στην ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ, αλλά και στο σύνολο των ανθρώπων με σακχαρώδη διαβήτη, εξαιτίας της μείωσης του ετήσιου προϋπολογισμού των υλικών του Διαβήτη, αν θα υπάρξει «πτώση» της ποιότητας των ιατροτεχνολογικών υλικών που χρειάζεται ένα άτομο με διαβήτη για να διαχειριστεί αποτελεσματικά την πάθησή του, όπως επίσης και η αδυναμία εισόδου νέας τεχνολογίας, κάτι που θα οδηγήσει σε επιβάρυνση της υγείας των πασχόντων.»
Οι εταιρείες δεν ζουν χωρίς κέρδος, οπότε αυτό που τους έκοψαν, θα το κόψουν αναγκαστικά από παροχές που δίνουν. Και οι Ομοσπονδίες και οι Σύλλογοι δεν ζουν χωρίς τις οικονομικές ενισχύσεις των εταιρειών., οπότε για ποια «δικαίωση» μιλάνε;
Νομίζω τελικά παίζουμε το παιχνίδι των εντυπώσεων. Ενώ ο τίτλος της ανακοίνωσης, πάρα πολύ κακώς, σε καθησυχάζει, στην συνέχεια του κείμενου έρχεται η πιο μεγάλη αλήθεια: «πτώση της ποιότητας των ιατροτεχνολογικών υλικών» και «θα οδηγήσει σε επιβάρυνση της υγείας των πασχόντων». Γιατί η Ομοσπονδία μας, δεν τα λέει «έξω από τα δόντια» από την αρχή; Γιατί έχει ανάγκη σε τέτοιες τραγικά δύσκολες περιόδους να εμφανίζει Δελτία Τύπου που αρχικά σε κάνουν να νιώθεις ότι έχουν κερδηθεί κάποιες νίκες, ενώ δεν έχουν; Μοιάζει πάλι σαν ένα πιτσιρίκι που αφού έχασε στον αγώνα μπάσκετ, σου λέει για το καλάθι που έβαλε, όμως αν το ρωτήσεις το σκορ η αλήθεια της ήττας εμφανίζεται. Γιατί μια Ομοσπονδία, συνδικαλιστικό όργανο και εκ φύσεως όργανο «μάχης», έχει την ανάγκη να καυχιέται για τζούφιες νίκες, αντί να συσπειρώσει τον κόσμο και να δημιουργήσει μια κινηματική βάση «πάλης»;
Και ακόμα μια κατηγορία πολλών «γιατί» έρχεται πριν κλείσει αυτό το κείμενο. Γιατί ενώ στην Συνέντευξη Τύπου ειπώθηκε, και φυσικά είναι και η πραγματικότητα, ότι η Ομοσπονδία θεωρεί συμμάχους της τις εταιρείες, (είναι μεγάλη αλήθεια ειδικά με την έλλειψη του κοινωνικού κράτους), βγάζει ένα Δελτίο Τύπου που «αδειάζει» τους χρόνιους συμμάχους της;
«Δεν θα μετακυλήσει στους πάσχοντες η μείωση που έκανε ο ΕΟΠΥΥ, όμως θα μετακυλήσει στους χορηγούς μας, εμείς όμως αισθανόμαστε δικαίωση» είναι σαν να λέει η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ. Ενώ παρακάτω στο δελτίο τύπου διατυπώνει καθαρά τις ανησυχίες της ότι ο χορηγός και σύμμαχος της, πιθανά μπορεί να ρίξει την ποιότητα των ιατροτεχνολογικών υλικών. Ποιος τα γράφει αυτά τα δελτία τύπου; Δηλαδή ανησυχείτε μήπως οι εταιρείες «ρίξουν» την ποιότητα των αναλωσίμων αλλά δεν ανησυχείτε μήπως το κράτος αποφασίσει να συνεργαστεί με αναξιόπιστες εταιρείες που ΔΕΝ έχουν καμία ποιότητα αλλά είναι πιο φθηνές, όπως ήδη συμβαίνει στα φαρμακεία των νοσοκομείων!
Αφού η Ομοσπονδία έχει ως βασικούς πόρους τις εταιρείες, γιατί υποχωρεί και αισθάνεται δικαίωση που «πέφτει» το μπαλάκι στους συμμάχους της και παράλληλα εφησυχάζει εμάς που σύντομα θα το καταπιούμε ολόκληρο και αμάσητο; Γιατί μπαίνει σε παιχνίδια «μετακύλισης» της μείωσης και δεν στέκεται ακλόνητα απέναντι στο Κράτος που η φύση του είναι να δίνει παροχές προς τους πολίτες του;
Σε ένα κράτος που όχι μόνο δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του αλλά αφήνει να υποκαταστήσουν το έργο του, σε μεγάλο βαθμό, οι ιδιωτικές εταιρείες, βλέπουμε την ανοχή της Ομοσπονδίας μας στο παιχνίδι που λέγεται «δεν θα κόψω από εσένα, αλλά θα κόψω από αυτόν που σε στηρίζει!» Εκεί ακριβώς θα έπρεπε να μην αφήνει κανένα περιθώριο η Ομοσπονδία και να μην μπαίνει στην παγίδα της «μετακύλισης» η οποία με μαθηματική ακρίβεια θα γυρίσει εις βάρος μας. Αντιθέτως, έπρεπε να πάρει τους χορηγούς της και να επιμένει να βρεθεί λύση για τους ανασφάλιστους.
Σε ένα κράτος που όχι μόνο δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του αλλά αφήνει να υποκαταστήσουν το έργο του, σε μεγάλο βαθμό, οι ιδιωτικές εταιρείες, βλέπουμε την ανοχή της Ομοσπονδίας μας στο παιχνίδι που λέγεται «δεν θα κόψω από εσένα, αλλά θα κόψω από αυτόν που σε στηρίζει!»
Για όλους αυτούς τους λογούς ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΜΙΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ και αναμένουμε την Ομοσπονδία μας, πριν το «Διαβητικό Χωριό» να κάνει ένα ανοιχτό κάλεσμα όλων μας και όλοι μαζί να χαράξουμε μια κοινή δράση. Περιμένουμε την Ομοσπονδία μας να αγριέψει, όσο έχουμε αγριέψει και εμείς, να μας εκφράσει και να μην χαρίζει σε κανέναν την «βαθμονόμηση» των αναγκών της ζωής μας!
Μαρία Κατσικαδάκου
GlykouliGr
