Η γλώσσα είναι ένα επαναλαμβανόμενο θέμα εδώ και αρκετό καιρό, και είναι πραγματικά ενδιαφέρον ο τρόπος που η επικοινωνία είναι συνυφασμένη σε όλη τη ζωή μας. Αν μπορούσα να μαντέψω, θα έλεγα ότι τουλάχιστον τα μισά έργα που δεν έγιναν ή οι φιλίες που ξεθώριασαν στη ζωή μου ήταν γιατί αμέλησα να θυμηθώ ότι αυτό που λέμε ή δεν λέμε, κάθε μέρα κάνει τη διαφορά. Μερικές φορές σε εμάς, συχνά σε άλλους.
Αυτές τις μέρες, οι ασθενείς γίνονται ολοένα και καλύτεροι στην διεκδίκηση των πραγμάτων που είναι σημαντικά για αυτούς: οικονομικά προσιτή πρόσβαση στα φάρμακα, θεραπεία που βοηθά αντί να κρίνει, αλήθειες και όχι μύθους για τον διαβήτη. Αλλά… πόσο χρόνο ξοδεύουμε για να μοιραζόμαστε αυτά που έχουμε μάθει; Πόσο χρόνο ξοδεύουμε για να ευχαριστούμε όσους μας βοήθησαν στην πορεία;
Μερικοί από εμάς είναι καλοί σε αυτό. Είμαι σίγουρα καλύτερος σε αυτό απ’ ότι ήμουν πριν. Και μερικές φορές … απλά ξεχνάμε. Ή χειρότερα, πιστεύουμε ότι από τη στιγμή που είμαστε αυτοί που ζουν με διαβήτη, όταν τα πράγματα πάνε καλά για μας, παίρνουμε απλά αυτό που μας αξίζει και δεν χρειάζεται καν να εξετάσουμε το γεγονός ότι κάποιος άλλος μπορεί να έπρεπε να κάνει μια θυσία για να μας ευχαριστήσει.
Μπορούμε σίγουρα να ζήσουμε με αυτή τη συμπεριφορά. Αλλά δεν πρόκειται να κάνουμε πολλούς μακροχρόνιους φίλους στη διαδικασία.
Έτσι, όταν η ενδοκρινολόγος μου βρει ένα δείγμα ή δύο για να πάρω σπίτι, είμαι σίγουρος ότι θα την ευχαριστήσω.
Όταν ο ρεσεψιονίστ στο γραφείο του γιατρού μου βρει έναν τρόπο να μου κλείσει ένα ραντεβού σήμερα επειδή είμαι άρρωστος, τους ευχαριστώ.
Όταν οι διαβητικοί μου φίλοι με ρωτάνε πως τα πάω, απαντώ ευγενικά και προσπαθώ να μην μιλήσω πολύ για τον εαυτό μου. Ακόμα το δουλεύω αυτό.
Όταν οι άνθρωποι συγκεντρώνουν χρήματα για έρευνα και καλύτερη φροντίδα για τα άτομα με διαβήτη, τους ευχαριστώ.
Όταν οι εταιρείες ιατρικών συσκευών αντικαθιστούν ένα σπασμένο μέρος εντός της μέρας, είμαι ευγνώμων.
Πάνω απ ‘όλα, πραγματικά προσπαθώ να ασκήσω την τέχνη του να ανταποδίδω όλες τις καλές πράξεις. Για το καλό κάποιου άλλο, και για το δικό μου.
Αυτά τα πράγματα δεν μου κοστίζουν τίποτα. Περιστασιακά, μπορεί να σημαίνει να λέω κάτι καλό για ένα άτομο ή μια εταιρεία που δεν σκεφτόμουν θετικά πράγματα για όλη την ώρα. Αλλά η γλώσσα της ευγνωμοσύνης απαιτεί από εμάς να αναγνωρίζουμε κάθε προσπάθεια για λογαριασμό μας χωρίς να θυμόμαστε τις πραγματικές ή αντιληπτές ατέλειες που έχουμε συναντήσει στην πορεία.
Είναι κάτι που πρέπει να υπενθυμίσω στον εαυτό μου να κάνω όλη την ώρα. Αλλά όταν εφάρμοσα τη γλώσσα της ευγνωμοσύνης, βρήκα τον εαυτό μου να αισθάνεται καλύτερα. Και δεν μπορώ να βάλω μια τιμή σε αυτό.
