Η υπογλυκαιμία δεν είναι κάτι τόσο αθώο όσο νομίζουμε, και στο άρθρο αυτό εξηγούμε αναλυτικά όλες τις συνέπειές της στον οργανισμό μας…
Η εικόνα αυτή είναι από μια ακαδημαΐκή διάλεξη από τον Δρ. Mikhail Kosiborod, στα πλαίσια του Διεθνούς Συνεδρίου για το Διαβήτη το Μάιο –και εξηγεί με πολύ καθαρό τρόπο τι μου συμβαίνει όταν έχω ένα ήπιο υπογλυκαιμικό επεισόδιο (δηλ. με 57 mg/dl ή λιγότερο).
Όχι μόνο αυτό το «ζαλίζομαι πολύ και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ και ας πούμε κάτι ασήμαντο και μήπως έχει πολλή ζέστη εδώ μέσα;» Αλλά αντίθετα, το τι συμβαίνει μέσα στον οργανισμό μου, που εγώ δεν αντιλαμβάνομαι αναγκαστικά…
Οι επιπλοκές δεν προέρχονται αναγκαστικά από τα υψηλά επίπεδα γλυκόζης.
Όλοι γνωρίζουμε τις μακροπρόθεσμες επιπλοκές από τα υψηλά σάκχαρα. Όλες εξάλλου τελειώνουν σε «-πάθεια»: ρετινοπάθεια, νευροπάθεια, νεφροπάθεια, σαν τραγουδάκι –και η δεύτερη φωνή από πίσω τραγουδά τα «εγκεφαλικό, ακρωτηριασμός, αρτηριοσκλήρωση»…
Αλλά με τις υπογλυκαιμίες, το τραγουδάκι είναι πολύ μικρότερο: «απώλεια αισθήσεων, επιληψία, θάνατος».
Όταν μου συνέβαινε αυτό το γνωστό «ώπα, ας καθίσουμε τώρα λίγο στην κουζίνα να αγναντεύουμε το κενό», δεν είχα την αίσθηση ότι κάνω κακό στο σώμα μου. Εννοείται πως αισθανόμουν το κεφάλι μου εκατό τόνους και το σώμα μου σαν να κινούμαι βουτηγμένη σε μελάσσα, και μερικές φορές και για πολλές ώρες μετά από την υπογλυκαιμία -αλλά συνερχόμουν. Ή έτσι πίστευα!
Μέσα από την παραπάνω εικόνα, θέλω να σας εξηγήσω αναλυτικά και κομμάτι-κομμάτι τι ακριβώς μας συμβαίνει κατά την υπογλυκαιμία.
Φλεγμονή
Κάθε ήπια υπογλυκαιμική αντίδραση στέλνει μερικές καταπληκτικές πρωτεΐνες, για να αυξήσουν τη φλεγμονή μέσα στο σώμα μας. (Για να μπω στο ψητό, αυτό είναι κάτι που δεν το θέλουμε). Οι πρωτεΐνες αυτές είναι οι εξής:
Ο Αγγειακός Ενδοθηλιακός Αυξητικός Παράγοντας (VEGF),
είναι μια πρωτεΐνη που βοηθά στην ανάπτυξη των καινούριων αιμοφόρων αγγείων. Τον χρειαζόμαστε όσο βρισκόμαστε μέσα στη μήτρα (ώστε να δημιουργήσει καταρχάς τα αιμοφόρα αγγεία), και μετά από έντονη άσκηση ή τραυματισμό. Όμως, στην υπερβολή του, μπορεί να προκαλέσει άσθμα, προβλήματα στον αμφιβληστροειδή, και καρκίνο.
Όταν έχουμε ένα ήπιο υπογλυκαιμικό επεισόδιο, τα επίπεδα του VEGF αυξάνονται.
Η C-αντιδρώσα πρωτεΐνη (CRP)
είναι μια πρωτεΐνη που απελευθερώνεται στον οργανισμό σε περιπτώσεις φλεγμονής. Σε περιπτώσεις χρόνιων φλεγμονών, κάποια όργανα (σαν το κόλον) κινδυνεύουν να εμφανίσουν καρκίνο. Αυτή η υπέροχη πρωτεΐνη αυξάνει επίσης τον κίνδυνο για προβλήματα στην καρδιά, υψηλή πίεση και στεφανιαία νόσο…
Η Ιντερλευκίνη 6 (IL-6)
είναι μια ιντερλευκίνη (καθώς δεν είμαι ούτε γιατρός ούτε βιολόγος έπρεπε να το ψάξω, και βρήκα πως είναι άλλη μια ωραία λέξη για την πρωτεΐνη) που έχει διπλό ρόλο: από τη μία αυξάνει τη φλεγμονή, από την άλλη μπορεί να συμβάλλει στην καταπολέμησή της. Όταν έχουμε υπογλυκαιμία, τότε λειτουργεί αυξάνοντας τη φλεγμονή. Και δουλεύει και πολύ!
Δυσλειτουργία του Ενδοθηλίου
Αγγειοσυστολή,
το στένεμα δηλαδή των αιμοφόρων αγγείων, δεν είναι κάτι που θα θέλαμε -εκτός κι αν είναι για να σταματήσουμε μια πολύ έντονη αιμορραγία.
Η αγγειοσυστολή αυξάνει την πίεση του αίματος (γι’ αυτό και στους ανθρώπους με χαμηλή πίεση χορηγούνται αγγειοσυσταλτικά φάρμακα) και μπορεί να προκαλέσει στυτική δυσλειτουργία. Ξέρετε τι άλλο την προκαλεί; Η καφεΐνη!…
Διαταραχές της πηκτικότητας του αίματος
Αν πρόκειται για ιατρικό όρο που ξεκινάει από «διαταραχές», σίγουρα δεν είναι καλά τα πράγματα…
Ο Παράγοντας VII
είναι άλλη μια πρωτεΐνη στο σώμα μας που συμβάλλει στην διαδικασία πήξης του αίματος. Η μικρή ποσότητά του συνεπάγεται αιμοφιλία -ενώ η μεγάλη συνεπάγεται πήξη εκεί που δεν πρέπει. Τα ήπια υπογλυκαιμικά επεισόδια αυξάνουν την πρωτεΐνη αυτή στο σώμα μας.
Τα ουδετερόφιλα
είναι λευκά αιμοσφαίρια, που όταν ξεκινά μια φλεγμονή, κατευθύνονται στην περιοχή που πλήττεται. Επειδή ο οργανισμός μας κάνει όλο αυτό το σόου φλεγμονής όταν έχουμε υπογλυκαιμία, εμφανίζονται και τα ουδετερόφιλα στο πάρτι!
Ενεργοποίηση των αιμοπεταλίων
Tα αιμοπετάλια βοηθούν να σταματήσει μια αιμορραγία, συμπυκνώνοντας και εμποδίζοντας τα αιμοφόρα αγγεία. Είναι, δηλαδή, τέλεια για να σταματήσουν μια αιμορραγία, αλλά απαίσια όταν το τελικό αποτέλεσμα είναι η θρόμβωση. Στην υπογλυκαιμία, αυξάνουμε την λειτουργία των αιμοπεταλίων στο σώμα μας.
Απόκριση του νευρικού συμπαθητικού συστήματος και των επινεφριδίων
Όσο τα ζάχαρά μας πέφτουν στα τάρταρα, εκκρίνουμε αδρεναλίνη, επινεφρίνη και νοραδρεναλίνη (ή νορεπινεφρίνη). Είναι εκείνο το συναίσθημα της «μάχης ή φυγής» (fight or flight) -όταν νιώθουμε εκτός ελέγχου με την καρδιά να κάνει αγώνα δρόμου… Πρόκειται, δηλαδή, για την αντίδραση του σώματός μας ώστε να μας κινητοποιήσει να κάνουμε κάτι.
Όταν έχουμε πολλαπλές υπογλυκαιμίες, αυτό μπορεί να συντελέσει στην καταπίεση της απόκρισης του νευρικού συμπαθητικού μας συστήματος και των επινεφριδίων–και να μην αντιλαμβανόμαστε δηλαδή πλέον την υπογλυκαιμία.
Αλλά το αυτόνομο νευρικό μας σύστημα παίζει κι αυτό ένα ρόλο στο έργο –και η καρδιά μας είναι μέρος του συστήματος αυτού. Μια ήπια υπογλυκαιμία προκαλεί αύξηση των παλμών της καρδιάς, και μπορεί να προκαλέσει μακροπρόθεσμα προβλήματα αρρυθμίας. Στην υπογλυκαιμία, αναγκάζουμε την καρδιά μας να δουλεύει σκληρότερα.
Υπογλυκαιμία: δεν τελειώνει όταν νομίζεις
Επανέρχεται, λοιπόν, κάποια στιγμή η γλυκόζη σου σε καλό επίπεδο, και η υπογλυκαιμία σου έχει τελειώσει. Όμως, αυτό που συνέβη στο σώμα σου κάθε άλλο παρά τελείωσε…
Και έχει ως εξής:
Τα αγγειακά ζητήματα μπορούν αν διαρκέσουν μέχρι και δύο ολόκληρες μέρες, και τα ζητήματα που σχετίζονται με την πηκτικότητα του αίματος, μέχρι και μια ολόκληρη εβδομάδα…
Και κάθε ήπιο υπογλυκαιμικό επεισόδιο δημιουργεί στο σώμα μας τις αντίστοιχες αποκρίσεις για φλεγμονή και πήξη του αίματος…
Τι κάνω τώρα;
Προσωπικά, κάνω ό,τι μπορώ ώστε να αποφύγω τα ήπια υπογλυκαιμικά επεισόδια, πόσο μάλλον τα σοβαρά.
Το σύστημα συνεχούς καταγραφής γλυκόζης που χρησιμοποιώ είναι συνεχώς συνδεδεμένο με το σώμα μου, και το έχω ρυθμίσει έτσι, ώστε να με ειδοποιεί όταν φτάνω τα 80mg/dl: ώστε να είμαι ακόμα σε θέση να το κοιτάξω και να το φροντίσω αν χρειαστεί.
Και αυτό με έχει βοηθήσει πολύ.
Αντί να το ρυθμίσω στα 70, εκεί, δηλαδή, που συχνά λέω στον εαυτό μου πως είμαι ανίκητη και πως το ζάχαρό μου θα ανέβει από μόνο του σε λιγάκι (και το έχω πει αυτό πολλές φορές στον εαυτό μου… Ναι, ξέρω πως δεν ισχύει), προλαβαίνω πια την υπογλυκαιμία.
Με έχει βοηθήσει επίσης να μην έχω πλέον αυτή την επιθυμία να θέλω να φάω ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει στην κουζίνα μου (λόγω της αντίδρασης της «μάχης ή φυγής»). Έτσι χαμήλωσα τα επίπεδα στρες μου, και νιώθω πως έχω καλύτερο έλεγχο.
Και γι’ αυτό και έγραψα και αυτό το κείμενο, ώστε να σας δώσω τις πληροφορίες και την ευκαιρία να βοηθηθείτε: γιατί αν και ξέρουμε πως δεν μπορούμε να ελέγξουμε το αν θα αποκτήσουμε διαβήτη ή όχι, μπορούμε σίγουρα να ελέγξουμε το πώς τον ρυθμίζουμε.
Και η υπογλυκαιμία δεν είναι κάτι το τόσο αθώο…
Πηγή: theperfectd.com, μετάφραση από το Glykouli.Gr
