Ένα κάλεσμα απέδειξε πως η ανάγκη που έχουμε εμείς οι άνθρωποι με διαβήτη να ακουστούμε είναι τεράστια. Ίσως έφτασε ο κόμπος στο χτένι, ίσως οι καθημερινές δυσκολίες μας έχουν στρέψει στο να αποκτήσουμε μεγαλύτερη αλληλεγγύη.
Με ατομικές προσπάθειες, έχει ήδη οργανωθεί ένα δίκτυο αλληλοϋποστήριξης όσον αφορά τα αναλώσιμα του διαβήτη, τα οποία διανέμονται σε ανθρώπους ανασφάλιστους που τα έχουν ανάγκη. Μέσα από την αυτοοργάνωση και με την ευκολία που παρέχουν τα social media, ξεπήδησε και η ανάγκη για μια πρώτη συνάντηση από κοντά, με σκοπό τη δημιουργία μιας άτυπης ομάδας δράσης.
Η συμμετοχή ήταν απίστευτα ελπιδοφόρα, όπως και όσα ακούστηκαν και ειπώθηκαν μέσα σε αυτό το 4ωρο.
Κάνοντας έναν μικρό απολογισμό της συνάντησης αυτής, μπορούμε να πούμε πως βγήκαν αρκετά παράπονα για τις μη έντονες και ουσιαστικές δράσεις των περισσοτέρων συλλόγων που αντιπροσωπεύουν τους ανθρώπους με διαβήτη στη χώρα μας. Αυτά περιλαμβάνουν την έλλειψη ενημέρωσης από μέρους των συλλόγων για τις κινήσεις που κάνουν για τα δικαιώματά μας. Φάνηκε, λοιπόν, η ανάγκη ενημέρωσης σε κάποιον ιστότοπο, για όλες τις επιστολές που αποστέλλονται στον ΕΟΠΥΥ και στο Υπουργείο Υγείας – μεγαλύτερη εξωστρέφεια για το τι διεκδικούμε και με ποια προτεραιότητα.
Ο ΕΟΠΥΥ Καταδικάζει τα Παιδιά μας σε Μόνιμο Πόνο
Στην συνάντηση, η πρόεδρος του Συλλόγου Νέων Ελλήνων Διαβητικών (ΣΥΝΕΔ), κα Ρούλα Λάγιου, έθεσε το ζήτημα των ανοιχτών συνελεύσεων και της ενημέρωσης του κόσμου. Μια πρωτοβουλία που χαιρετίζουμε και ελπίζουμε να αποτελέσει τη βάση στην οποία θα κινηθούν και οι υπόλοιποι σύλλογοι στο μέλλον.
Ένα άλλο σημείο που εντοπίστηκε είναι πως εκτός από κάποιες εκδηλώσεις, δεν γίνονται καλέσματα για δράσεις και αν κάποιος θέλει να βοηθήσει δεν υπάρχει κάποια δομημένη φόρμα που να κάνει συγκεκριμένο τον τρόπο που ο καθένας μπορεί να γίνει αρωγός σε κάποια δράση.
Εκφράστηκε επίσης η ανάγκη να σχεδιάζονται δράσεις που να ξεφεύγουν από τα τετριμμένα και να «βουτάνε» στην ουσία των προβλημάτων. Υπάρχει η –τεράστια- ανάγκη για ορατότητα των ανθρώπων με διαβήτη, ώστε να μάθει ο κόσμος για την καθημερινότητά μας και να συμμετέχει στον καθημερινό μας αγώνα.
Περίτρανα πλέον από το στόμα όλων μας, ειπώθηκε ότι ο διαβήτης δεν είναι τρόπος ζωής. Η υποτίμηση που υφίσταται μια νόσος με τόσες επιπλοκές, και η οποία φέρνει καθημερινά τους ανθρώπους που νοσούν αντιμέτωπους με πολλές δυσκολίες, συχνά οδηγεί σε αγανάκτηση. Τα τρυπήματα, οι ενέσεις, οι επισκέψεις σε γιατρούς, οι ατελείωτες εξετάσεις είναι άδικο να αποκαλούνται χαριτωμένα «τρόπος ζωής». Αυτό δημιουργεί λανθασμένη εντύπωση στο ευρύ κοινό και υποτιμά τις διεκδικήσεις μας.
Μια μικρή νίκη όλων μας!
Ωστόσο, η συνάντηση της Κυριακής μας άφησε με μια πολύ γλυκιά γεύση για το άμεσο μέλλον. Έχουμε ανάγκη και όρεξη να αλλάξουμε επιτέλους το τοπίο. Υπάρχουν πολλές δράσεις που επιβάλλεται να γίνουν. Υπάρχουν τεράστια κενά – από τα νομοθετικά μέχρι τα κενά που αφορούν την καθημερινότητα των ανθρώπων με διαβήτη. Γιατροί, νοσοκομεία, σχολεία, εργασία είναι οι κοινωνικοί χώροι που πρέπει να κατακτηθεί η ορατότητα και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τις δράσεις μας.
Το συμπέρασμα, της συνάντηση αυτής είναι ένα: να γίνουμε ορατοί στην κοινωνία που ζούμε και να στείλουμε ένα μήνυμα προς στις ομοσπονδίες και τους συλλόγους τους, ότι θέλουμε να δράσουμε σε συνεργασία μαζί τους ώστε να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής!
Γι αυτό και καλούμε όλους εσάς να κάνετε ανοιχτά καλέσματα και να σταθείτε πλάι μας για να σχεδιάσουμε δράσεις όλοι μαζί – έχει έρθει η ώρα!
Προτρέπουμε τους ανθρώπους με διαβήτη που ζουν σε κάθε πόλη της Ελλάδας και τους Συλλόγους τους να πάρουν την πρωτοβουλία και να ξεκινήσουν ανοιχτά καλέσματα, να αφουγκραστούν τις ανάγκες των διαβητικών συμπολιτών τους και να τις καταγράψουν και να δημοσιοποιήσουνε τα αποτελέσματα και να προτείνουν μαζικές δράσεις!
Μια μικρή αρχή μπορεί να φέρει μια μεγάλη νίκη.
GlykouliGr
