Συνηθίζεται την πρώτη φορά που γνωριζόμαστε με κάποιον, να προσφέρουμε το όνομά μας. Θεωρείται δείγμα καλών τρόπων και καλύπτει και μια βασική ανάγκη: όταν χρειαστεί να μας απευθύνουν το λόγο.
Όταν δε, κάποιος καλείται να πάρει απόφαση για κάτι που μας αφορά και που θα επηρεάσει άμεσα την καθημερινή μας ζωή, θεωρείται ακόμη πιο πρέπον να προσφέρει το όνομά του, αλλά και την ιδιότητα, που του δίνει τα προσόντα να πάρει μια σημαντική και εμπεριστατωμένη απόφαση για εμένα.
Είναι λίγο περίεργο, που συμβαίνει διαφορετικά με τις επιτροπές των ΚΕΠΑ. Ναι μεν ο ασθενής καλείται να δώσει το όνομά του, ο γιατρός όμως δεν είναι αναγκασμένος να κάνει το ίδιο. Αυτό φαντάζει ακόμα πιο περίεργο όταν ο γιατρός νομιμοποιείται κιόλας, οχι μόνο στο να μην δώσει ούτε τα στοιχεία του, αλλά ούτε καν την ειδικότητά του. Το επιχείρημα που προβάλεται, είναι ότι έτσι προστατεύεται ο ιατρός από το πλήθος των αντιδράσεων που μπορεί να έχει από κάποιους ασθενής.
Άρα μήπως ξεκινάμε κάπως λάθος και φτιάχνουμε ένα νόμο που εξ’ορισμού λαμβάνει ως δεδομένο ότι ο ασθενής θα έχει αντιδράσεις και άρα ο νόμος πρέπει να προστατεύσει τον ιατρό;
Και αυτός ο νόμος ισχύει για τις επιτροπές των ιατρών των ΚΕΠΑ. Στην πρόσφατη μάλιστα επιστολή που απεύθυνε η ομάδα «Συνήγορος των ΑμεΑ» στον πρωθυπουργό και σε διάφορους φορείς του δημοσίου, με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας ΑμεΑ, ένα από τα αιτήματα ήταν η άρση της ανωνυμίας των γιατρών που λαμβάνουν μέρος στην εκάστοτε επιτροπή.
Δίκαιο αίτημα και ειδικά όταν έχει παρατηρηθεί ότι την απόφαση για το ποσοστό αναπηρίας κάθε περίπτωσης, μπορεί να την παίρνει ένας γιατρός κάποιας άλλης ειδικότητας που δεν αρμόζει στην περίπτωση!
Αφορμή για αυτό το κείμενο, έχει αποτελέσει πρόσφατη εποικοδομητική εφ’ όλης της ύλης online συζήτηση, μέλους των ΑμεΑ με πρώην ιατρό των ΚΕΠΑ, ο οποίος είχε την καλοσύνη να αναλύσει και τους λόγους (κατά την γνώμη του) για τους οποίους είναι απαραίτητη η διατήρηση της ανωνυμίας. Το «μήλο της έριδος» αποτέλεσε η πρόσφατη ανάρτηση του glykoyli.gr για την προσωπική εμπειρία ενός ΑμεΑ που περνούσε επιτροπή. Ας τα δούμε αναλυτικά.
Ο πρώην ιταρός των ΚΕΠΑ, δήλωσε σε ποστ του, ότι είναι λοιπόν εύλογο να διατηρείται η ανωνυμία προκειμένου να αποφευχθεί η δωροδοκία.
«τα ονόματα των ιατρών δεν δίνονται για να μην γίνει προσπάθεια προσέγγισης με άλλη οδό, και αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος. Δεν μπορείς έτσι να δωροδοκήσεις ιατρό».
Πρόκειται για ένα επιχείρημα που δεν θα ήταν καθόλου άστοχο, αν αφορούσε τη δημόσια υγεία. Αν και να θεσμοθετούνται νόμοι με βάση την παράνομη δωροδοκία, όταν χρησιμοποιείς τέτοιου είδους επιχείρημα είναι σαν να την επιβεβαιώνεις, ακόμη όμως και στην περίπτωση που το δεχτούμε, δεν ευσταθεί στην περίπτωση των ΚΕΠΑ, αφού η σύνθεση της επιτροπής αποφασίζεται λίγη ώρα πριν.
Το δεύτερο επιχείρημα υπέρ της ανωνυμίας είναι η «προστασία των ιατρών από εκδικητικότητα». Χαρακτηριστική είναι η απάντηση της Λίζα Δράκου, ακτιβίστριας στον χώρο των ΑΜΕΑ.
«Εκδικητικές πράξεις; Σε ασθενείς απευθύνεστε, όχι σε εγκληματίες. Το θεωρώ προσβλητικό. Όταν αποτυγχάνει η εγχείρηση, σας δολοφονούν; Ή στα ΚΕΠΑ πάνε ποινικοί;»
Φαίνεται εδώ από την απάντηση ότι οι γιατροί μάλλον γνωρίζουν αυτό που προκαλούν με τις άδικες αποφάσεις τους, μιας και όπως αναφέρει ο ΣΔΘ:
«Δεν είναι εγκληματίας ο ασθενής, αλλά ως γνωστόν τα έντονα συναισθήματα επηρεάζουν την κρίση» και πρόσθεσε ως κερασάκι στην τούρτα:«στα ΚΕΠΑ πάνε όλοι. Και ποινικοί από τον Κορυδαλλό».
Ας δεχτούμε λοιπόν τις ανησυχίες περί εκδικητικότητας των ποινικών ασθενών του Κορυδαλλού που πάνε στα ΚΕΠΑ, αλλά με βάση αυτούς τους ασθενείς ψηφίζονται οι νόμοι;
Η πλειοψηφία των ασθενών δικαιούνται και συνεχίζουν να ζητούν τα στοιχεία των ιατρών, μιας και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που δεν έχουν εξεταστεί από γιατρό της ανάλογης ειδικότητας. Και αυτό είναι μόνο ένα από τα δίκαια παράπονα των ασθενών όσο αφορά τα δυσλειτουργικά ΚΕΠΑ.
Σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα της Εφημερίδας των Συντακτών, πρώην διευθυντής στο διαιτολογικό τμήμα του 401 ΓΣΝΑ, με δύο ιατρεία, συνταγογραφούσε και έδινε διαλέξεις σε δημοτικές αίθουσες, έχοντας στην κατοχή του… πλαστό πτυχίο. Στο συγκεκριμένο γιατρό έχει γίνει καταγγελία, και έχει καταδικαστεί σε 18 μήνες φυλάκιση, ενώ ο ίδιος έχει ασκήσει έφεση στην απόφαση. (ανατριχίαζεις αν σκεφτείς για την καθαρίστρια που είχε απλά πλαστογραφίσει ένα απολυτήριο σχολείου και εκείνη καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκιση και καλά που οι αντιδράσεις του κόσμου την έσωσαν από την δικαστική αδικία.)
Ανωνυμία λοιπόν γιατρού για να προφυλαχτεί από τον εγκληματία ασθενή, επωνυμία ασθενή για να μην μπορεί να προφυλαχθεί από τον υπεράνω υποψίας γιατρό. Υπέροχο το σχόλιο ακτιβίστριας Ν.Κ. που δηλώνει στον τοίχο της:
«Παρακαλείται όποιος πλαστογραφεί τίτλους σπουδών με σκοπό το διορισμό στο δημόσιο, να στοχεύει ψηλά και να προτιμά τα πτυχία ιατρικής και νομικής προκειμένου να αθωώνεται ή να λαμβάνει μια μικρή, εξαγοράσιμη ποινή στη χειρότερη περίπτωση. Είναι δίκαιο και γίνεται πράξη.»
Γιατί καλύτερα να είσαι γιατρός χωρίς πτυχίο, παρά καθαρίστρια χωρίς απολυτήριο Λυκείου. Στην πρώτη περίπτωση φεύγεις με ένα χτυπηματάκι στο χέρι, ενώ στην δεύτερη με 10 χρόνια κάθειρξη.
Αυτό το κείμενο το γράψαμε για να ανοίξει ακόμα περισσότερο ο δημόσιος διάλογος, τουλάχιστον σε μια από τις πολλές και δίκαιες διεκδικήσεις των ΑΜΕΑ, που είναι εκείνη της κατάργησης της ανωνυμίας των ιατρών στις επιτροπές των ΚΕΠΑ.
Glykouli.gr team
