Ό,τι αγαπάς δεν το πονάς (μια καταπληκτική παλαιότερη ιστορία που αξίζει να διαβάσετε)

(ένα υπέροχο παλαιότερο κείμενο, ενός γονέα που αξίζει να διαβάσετε)
Είναι στο παιδικό της δωμάτιο, κοιμάται. Εγώ ακόμα το λέω παιδικό και αισθάνομαι τύψεις που δεν έχω μπορέσει να βρω χρήματα και να της το φέρω εκεί ακριβώς που η ηλικία της προστάζει.  Έχει μεγαλώσει πλέον, της έχει έρθει και η περίοδος-φανερά ξεπροβάλει μια μικρή κυρία από μέσα της- για μένα όμως είναι ακόμα το κοριτσάκι μου.  Εκείνο που διεκδίκησα να μεγαλώσω όταν  η σύντροφος μου και μαμά της , άθελα της,  μας άφησε τους δυο μας, να πορευτούμε!
Τη μεγαλώνω μόνος μου από τότε που ήταν δύο χρονών και μαζί προσέχουμε το διαβήτη της, να μην της σταθεί εμπόδιο!  Της έχω μάθει ότι κάθε δυσκολία στη ζωή έρχεται στους δυνατούς,  γιατί μόνο αυτοί μπορούν να τη νικήσουν, και έχει πειστεί από πολύ μικρή ηλικία ότι εμείς είμαστε δυνατοί και εκείνη, ως κόρη μου, ως η συνέχεια μου, είναι ακόμα πιο δυνατή από έμενα, όπως και το δικό της παιδί θα είναι πιο δυνατό από αυτήν. Μικρή φανταζόταν ότι,  κάμποσες γενιές αργότερα,  η οικογένεια μας θα γεννούσε ένα γίγαντα δύναμης, τον πιο δυνατό άνθρωπο στον κόσμο, και διέκρινα πόσο την ανακούφιζε η ιδέα ότι από αυτό το μικρό μας σόι  μια μέρα θα ξεπηδούσε ο άνθρωπος που θα έσωζε τον κόσμο.
Οι γονείς συχνά σκαρφιζόμαστε παραμύθια που ακόμα και οι ίδιοι πολλές φορές  γραπωνόμαστε από αυτά!
Κάθε φορά που λύγιζε, και τις περισσότερες φορές αυτό συνέβαινε λόγω του διαβήτη της  (ο διαβήτης της συχνά λύγιζε και εμένα πρέπει να ομολογήσω), καταφεύγαμε και οι δυο στην ιδέα του γίγαντα που θα γεννιόταν μια μέρα από εμάς και αυτός ο σκοπός ήταν τόσο δυνατός, που έπρεπε να ζήσουμε, να μην παραιτηθούμε,  για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε καινούργιες οικογένειες, οι οποίες με τη σειρά τους θα γεννούσαν την επόμενη γενιά των πιο δυνατών παιδιών,  μέχρι να φτάσει η μέρα που θα γεννήσουμε τον άνθρωπο που θα έσωζε την ανθρωπότητα!
Η ώρα είναι λίγο πιο αργά από όταν ξυπνάει τις καθημερινές γιατί είναι Κυριακή (πάντα τις Κυριακές την αφήνω να χουζουρεύει ελαφρώς παραπάνω)  και, σαν μιαν άγραφη συμφωνία, την  ξυπνάω με το αγαπημένο μας τραγούδι, το τραγούδι που η μαμά της και εγώ ακούγαμε με ευλάβεια και που τώρα είχα καταφέρει να είναι και το δικό της αγαπημένο τραγούδι. «There is a starman waiting in the sky»: η γλυκιά φωνή του Ντέιβιντ Μπόουι είναι το σύνθημα μας.  Εμφανίζομαι  πάνω από το κρεβάτι της με ένα απέραντο χαμόγελο και εκείνη ανοίγει την αγκαλιά της και με χώνει μέσα για να μου δώσει την απόλυτα πολύτιμη καλημέρα της, που τόσο λαχταρώ! Τη στιγμή που ακούγεται ο στίχος:  «Let the children boogie it », εκείνη κουνάει όλο το σώμα της χορευτικά και πετάγεται με όρεξη από το κρεβάτι. Ακόμα και αν τα πρωινά ζάχαρα είναι πολύ ψηλά, έχουμε βρει καταφύγιο στο αγαπημένο μας τραγούδι, που μας βοηθά να ξεκινήσουμε χαρούμενα τη μέρα μας!  Η γιαγιά της, η μαμά της μαμάς της, κάθε Κυριακή μας περιμένει με αχνιστά φαγητά, και έχει και ένα υπέροχο τζάκι, κάπου έξω από την πόλη· αυτή η επίσκεψη είναι  πάντα ένας πολύ καλός λόγος που οι Κυριακές μας είναι πανέμορφες!
Της είχα μετρήσει το ζάχαρο της από νωρίς το πρωί και ένιωθα πετυχημένος γονιός- ένα συναίσθημα που έχω κάθε φορά που το ζάχαρο ταυτίζεται με τα νούμερα που η υγεία απαιτεί!  Δεν ήταν μόνο δικό της στοίχημα το ζάχαρο της,  δεν την άφηνα όμως ποτέ να τολμήσει να σκεφτεί ότι μια αποτυχία στα νούμερα ήταν προσωπική της αποτυχία. Αντιθέτως,  εγώ μέσα μου έτσι το βίωνα,  σαν προσωπική αποτυχία ως γονιός,  αλλά δεν θα άφηνα ποτέ η μοναδική μου κόρη να ηττηθεί, ή έστω να μελαγχολήσει, αν το διαβητόμετρο δεν έδειχνε τον ποθητό αριθμό.
Κατέβαζα τον Starman του Bowie,  το μελλοντικό γίγαντα της οικογένειας μας,  και διόρθωνα κάθε μαύρη σκέψη και συναίσθημα που τολμούσε να έχει την υποψία ότι θα φώλιαζε μέσα της!  Αμέσως μετά την πρωινή μας αγκαλιά ερχόταν το τρύπημα με εκείνη την γκρι πένα, το βελονάκι φρόντιζα εγώ να το αλλάζω και να το έχει πάντα έτοιμο δίπλα της, τουλάχιστον κάθε πρωί που ξυπνάγαμε μαζί. Την ένεση είχε φυσικά μάθει εδώ και χρόνια να την κάνει μόνη της.  Εγώ της πρόσφερα μόνο μια σκέψη λιγότερο από όσες απαιτεί η αδιάκοπη, καθημερινή διαδικασία του διαβήτη της. Τα χρήματα έρχονταν  δύσκολα ( ήδη ήταν θαύμα που πλέον είχα δουλειά και ασφάλεια για εμένα και για εκείνη).  Αν σκεφτεί κανείς  ότι για αρκετά χρόνια έτρεχα τα πρωινά στο σχολείο να την μετράω, να την περιμένω στο διάλειμμα και στο σχόλασμα… Κανένας δεν ήθελε έναν εξαφανισμένο υπάλληλο!
Κάθε μήνα ένα σημαντικό ποσό έφευγε σε αναλώσιμα τα οποία μας βοηθούσαν να χειριστούμε το διαβήτη της· κάποιες μικρές ανέσεις, τις οποίες το ταμείο δεν καλύπτει.  Πολλές φορές το δίλημμα « Ένα κουτί ταινίες παραπάνω ή ένα παιχνίδι»  έφερνε τη θλίψη στην καρδιά μου αλλά ποτέ στο πρόσωπο μου! Πάντα η διαχείριση του διαβήτη νικούσε, και έτρωγε το μισθό, και πάντα καλούμουν να αντικαταστήσω με χίλιους δυο τρόπους την έλλειψη των υλικών παιχνιδιών, πράγμα που νομίζω ότι έχω κάνει αρκετά επιτυχημένα.
Σήμερα περίμενα με αγωνία να δω αν θα ένιωθε την διαφορά: είχα αλλάξει, όπως κάθε πρωί, τη βελόνα στην πένα της,  όμως είχα δώσει κάποια απειροελάχιστα χρήματα παραπάνω για να πάρω εκείνες που έλαμπαν σαν διαμάντι, σαν την κόρη μου δηλαδή,  και υπόσχονταν το πιο ανώδυνο τρύπημα του κόσμου!
Το σπίτι ηχεί την όμορφη μελωδία μας, ο καιρός είναι υπέροχος και μπαίνει από το παράθυρο, η αγκαλιά που ανταλλάξαμε το ίδιο χαρούμενη, και όταν εκείνη κάνει τις  εφτά πρωινές μονάδες της, όντως με κοιτάει με ενθουσιασμό!  Ένιωσε τη διαφορά, ή μάλλον, δεν ένιωσε τρύπημα. Μου έκλεισε το μάτι,  και σηκώθηκε να πάει να πλύνει τα δόντια της.  Όταν γύρισε, είχα βάλει στο μαξιλάρι της το κουτάκι  εκείνο με τις καινούργιες βελόνες!
Μπαμπάς Παντελής και η μικρή μου Μυρτώ
Πάτρα – Δεκέμβριος 2016