Aκόμη δεν μπήκε το 2018 και η κυβέρνηση δημιούργησε αμφιβολίες στους διαβητικούς για το τι μέλλει γενέσθαι!
Από τη μία, μάς έδωσε την χαρά επιτέλους να ψηφίσει την ένταξη του διαβήτη τύπου 1 στις μη αναστρέψιμες παθήσεις. Η διαβητική κοινότητα αποδέχθηκε την νέα απόφαση θετικά μιας και ήταν χρόνων αίτημά της και έτσι πλέον καθορίζεται το 50% ως ποσοστό αναπηρίας για άτομα με Διαβήτη τύπου 1 και ισουλινοθεραπευόμενων επ’ αόριστου (μέχρι τουλάχιστον να αλλάξει πάλι ο νόμος). Από την άλλη όμως, ανακοινώθηκε ότι η εξέταση c-πεπτιδίου (με δοκιμασία γλυκαγόνης), σε όσους η διάγνωση έχει γίνει μετά την ηλικία των 16 ετών, είναι πλέον απαραίτητη και εδώ ακριβώς είναι το απόλυτα δίκαιο ξέσπασμα οργής της Διαβητικής Κοινότητας. Γιατί μετά από ένα εφιαλτικό καλοκαίρι, με τον ΕΟΠΥΥ να μειώνει τις αποζημιώσεις για τα αναλώσιμα των πασχόντων και τους φαρμακοποιούς να μας βάζουν στη μέση ως “λάβαρο” στο μέτωπο που είχαν ανοίξει, φτάσαμε στο σήμερα, όπου με το νέο ΦΕΚ όσοι απο εμάς έχουν ήδη διαγνωστεί με ΣΔ Τύπου 1 να επιβάλλεται να ξανά κάνουμε τόσο την αμφίβολη εξέταση anti-GAD και/ή anti-IA 2 όσο και την επώδυνη εξέταση c-πεπτίδιο (με δοκιμασία γλυκαγόνης)!
Ως πάσχοντες και εμείς οι ίδιοι, αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν ο κάθε διαβητικός να υποχρεώνεται να περάσει έστω και μια φορά ακόμα από την απίστευτα δύσκολη διαδικασία της δοκιμασίας γλυκαγόνης! Ναι μεν δεν είναι επικίνδυνη – πέραν της χρήσης φλεβοκαθετήρα-, αλλά έπεται από νηστεία 8 ωρών που αποτελεί σημαντική αλλαγή για τη σταθερότητα των τιμών γλυκόζης και επιπλέον η πρόκληση υπεργλυκαιμίας από τη γλυκαγόνη μπορεί να επηρεάσει αρκετά τον οργανισμό απορρυθμίζοντας τον για εβδομάδες! Πώς γίνεται να εγκρίνονται εξετάσεις τέτοιου μεγέθους που είναι πολύ κουραστικές και ακριβές (150 ευρώ τα αντισώματα) για έναν διαβητικό που περνά την επιτροπή ΚΕΠΑ προκειμένου να πάρει το προνοιακό επίδομα, ενώ στις περισσότερες χώρες του πλανήτη η εξέταση γίνεται ειδικά για την πρώτη διάγνωση όταν εμφανίζεται μετά την εφηβεία, ώστε να ξεκαθαρίσει αν είναι ΣΔ τύπος 1 η τύπος 2 η ακόμη και MODY. Το επίσης τραγικό είναι οτι και οι δύο εξετάσεις δεν συνταγογραφούνται και οι πάσχοντες καλούνται να πληρώσουν από την τσέπη τους ένα μεγάλο ποσό!
Όπως γράφει πολύ σωστά το sweetstoriesGR: The T1D Forum, “To ελληνικό κράτος εδώ και χρόνια αναιρεί τον ίδιο του τον εαυτό καθώς ο τρόπος και τα κριτήρια που επιλέγονται κατά την πιστοποίηση του Τ1Δ από τις αρμόδιες επιτροπές των ΚΕΠΑ φανερώνουν την έλλειψη εμπιστοσύνης στις ίδιες του τις δομές, τα νοσοκομεία από τα οποία και γίνονται οι περισσότερες διαγνώσεις“. Επίσης συμπληρώνει πως:
“Η προχειρότητα με την οποία λειτουργεί το σύστημα πιστοποίησης αναπηρίας και οι πρόσφατες νέες απαιτήσεις για δοκιμασία ανοχής στη γλυκαγόνη (!) σε άτομα με Τ1Δ με ηλικία διάγνωσης το 16ο έτος και εξής δημιουργεί ερωτηματικά για το κατά πόσο οι φορείς υγείας επιθυμούν ασθενείς με αξιοπρέπεια και καλή ποιότητα ζωής“.
Ρωτήσαμε 4 ιατρούς του χώρου να μας πουν την άποψη τους για την διαδικασία που πρέπει να περάσουν οι πάσχοντες με ΣΔ και οι απαντήσεις τους ήταν οι ακόλουθες:
Κρίνετε ορθή την απαίτηση της εξέτασης του c-πεπτιδίου που απαιτούν πλέον τα ΚΕΠΑ;
“Οι διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες δεν προτείνουν τη συστηματική χρήση της εξέτασης. Η Αμερικάνικη Διαβητολογική Εταιρεία θεωρεί πως ο ρόλος του c-πεπτιδίου στη διάγνωση του σακχαρώδη διαβήτη (ΣΔ) περιορίζεται μόνο σε ασυνήθεις και αμφίβολες περιπτώσεις ΣΔ τύπου 1 ή τύπου 2″. – Τσιρώνα Σοφία, ενδοκρινολόγος – διαβητολόγος
“Η δοκιμασία με γλυκαγόνη σε διαβητικό ασθενή τύπου 1 θα προκαλέσει υπεργλυκαιμία. Συνυπολογίζοντας και το στρες του ασθενούς που δεν είναι αμελητέο (ίσα ίσα αυξάνεται κατά την δοκιμασία), αναμένονται υψηλές τιμές σακχάρου κατά την εξέταση. Κάποιος ασθενής μπορεί να νιώσει αδυναμία, ζάλη, ίσως ταχυκαρδία, φόβο, θάμπος όρασης. Η εξέταση αυτή να ξεκαθαριστεί πως δεν είναι επικίνδυνη και δεν πρέπει να τη φοβάται ο ασθενής, όμως δεν παύει να αποτελεί μια δοκιμασία ταλαιπωρίας και κόπωσης του ασθενούς” και συμπληρώνει “Είναι δύσκολο να εξηγηθεί επιστημονικά η απαίτηση να επαναλαμβάνεται μια σχετικά επίπονη εξέταση σε ασθενείς που είναι χρόνια διαγνωσμένοι με βάση την εξέλιξη της νόσου και τις επιπλοκές της. Θα μπορούσε να ζητηθεί επιλεκτικά σε κάποιες περιπτώσεις μη ξεκάθαρες στο πρώτο διάστημα της νόσου”. – Σδράλιας Γεώργιος, παθολόγος
“Θεωρώ απαράδεκτο το να υποβάλλονται οι ασθενείς σε τέτοιες δοκιμασίες που προκαλούν απορρύθμιση των επιπέδων σακχάρου τους χωρίς λόγο.” – Κάσση Γεωργία, ενδοκρινολόγος – διαβητολόγος
“Τα αντισώματα όλοι γνωρίζουμε ότι μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα παύουν να είναι θετικά. Σημαντικό είναι επίσης και το κόστος για τον ίδιο τον ασθενή τα αντισώματα δεν συνταγογραφούνται και στοιχίζουν στον ασθενή 150 ευρώ. Επίσης το τεστ γλυκαγόνης έχει και ένα αρκετό υψηλό κόστος για τα ταμεία!” – Κάσση Γεωργία
“Στην ιατρική ΔΕΝ υπάρχει άσπρο – μαύρο, κι αυτό πρέπει να το γνωρίζουν οι συνάδελφοι της επιτροπής για τα ΚΕΠΑ. Σε ένα άτομο με ΣΔ 1 επί 35 χρόνια, με διάγνωση της νόσου με κετοξέωση, που βρίσκεται σε σχήμα πολλαπλών ενέσεων ινσουλίνης δεν χρειάζεται για επικύρωση του ΣΔ 1 δοκιμασία γλυκαγόνης για μέτρηση του c-πεπτιδίου ή αυτο-αντισώματα παγκρέατος. Θα μπορούσε να γίνει σε νεο-διαγνωσθέντα ΣΔ 1 όπου υπάρχουν αμφιβολίες” . – Βλασοπούλου Βάνια, ενδοκρινολόγος – διαβητολόγος
Είναι εύκολη και ανώδυνη εξέταση για έναν άνθρωπο με διαβήτη τύπου 1 ή και ινσουλινοθεραπευόμενο ή μπαίνει ο ασθενής σε μία δύσκολη διαδικασία; Τι λέει το πρωτόκολλο για το πώς γίνεται αυτή η εξέταση σε άτομα που κάνουν εντατικό σχήμα ινσουλίνης ή φοράνε αντλία;
“Πρώτα μετριέται το c-πεπτίδιο, γίνεται ενδοφλέβια έγχυση της γλυκαγόνης και μετριέται ξανά το c-πεπτίδιο με νέα αιμοληψία 6 λεπτά μετά. Δε χρειάζεται η διακοπή βασικής ινσουλίνης τη προηγούμενη μέρα (είτε με ένεση είτε με αντλία). Ο λόγος είναι ότι το c-πεπτίδιο μετράει ενδογενή παραγωγή ινσουλίνης και δεν έχει σχέση με την εξωγενή ινσουλίνη. Είναι μια εξέταση που γίνεται για την διερεύνηση και τεκμηρίωση κάποιων ασθενών στην πρωτοδιάγνωση διαβήτη όταν εμφανίζεται μετά την εφηβεία, ώστε να ξεκαθαρίσει τον τύπο διαβήτη του ασθενούς. Άρα γίνεται στην αρχή της διάγνωσης και όχι 1 χρόνο ή και 20 χρόνια μετά (όπως απαιτεί το ΦΕΚ), συνεπώς δεν είναι και τόσο φυσιολογικό να απαιτείται η εξέταση αυτή μετά από τόσο καιρό μόνο και μόνο για γραφειοκρατικούς λόγους“. – Σδράλιας Γεώργιος
“Με τη σύχρονη καθημερινή ιατρική πρακτική θα υπάρξει ΜΕΓΑΛΗ επιβάρυνση σε νοσοκομειακές δομές για τη διενέργεια της δοκιμασίας, έστω κι αν αυτή διαρκεί 6 λεπτά. Για τον άνθρωπο με ΣΔ χρειάζεται καλή ρύθμιση του σακχάρου για να μην υπάρξει κακή εκτίμηση της τιμής: πάνω από 110χιλ. και κάτω από 200χιλ. Θα μπορούσε να γίνει μια απλή αιμοληψία με ταυτόχρονη μέτρηση σακχάρου και c-πεπτιδίου χωρίς χορήγηση γλυκαγόνης”. – Βλασοπούλου Βάνια
