Πριν λίγες ημέρες, μας στάλθηκε το παρακάτω κείμενο και δεν μπορούσαμε παρά να το ανεβάσουμε, καθώς όλοι μας έχουμε φτάσει κάποια στιγμή στο σημείο να έχουμε μια σοβαρή μεταμεσονύκτια υπογλυκαιμία που μας βασανίζει, με την κάθε φράση να μας εκφράζει απόλυτα!
“Τίποτα δεν είναι πιο “διασκεδαστικό” από το να είσαι σε υπογλυκαιμία στις 3 τα ξημερώματα και το σάκχαρο σου να είναι στο 60 mg/dL… και να κατεβαίνει ραγδαία, σαν μπάλα σε γκρεμό…
Το σώμα μου αρχίζει να αισθάνεται σαν να είναι σε μάχη ή σε flight mode, ενώ ακραίος πανικός και ζαλάδα ξεκινούν να εμφανίζονται. Ο ιδρώτας και το εξωφρενικό τρέμουλο να μην σταματούν, ενώ η ικανότητα να σκεφτώ αρχίζει να απομακρύνεται. Η ομιλία μου αρχίζει να μπερδεύεται, με τα σαρδάμ να είναι ατελείωτα, καθώς εισέρχομαι σε ένα πτωτικό συνεχές των γνωστικών μου ικανοτήτων. Θέλω ζάχαρη!
Αυτή τη στιγμή “πήζω” από “αληθινές” σκέψεις, όπως το να πέσω αναίσθητος και να μη σηκωθώ ποτέ ξανά, καθώς και τον φόβο του να μην περπατήσω ποτέ ξανά, αλλά πρέπει να συγκετρωθώ. Θέλω ζάχαρη!
Το περπάτημα γίνεται μια δυσκόλη επιχείρηση, μιας και νιώθω αδύναμος, χίλια κομμάτια και τα πόδια μου τρέμουν αφάνταστα. Αρχίζω να νιώθω πως πρέπει να παραδοθώ και να επιτρέψω στον εαυτό μου να πέσει στο έδαφος, αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Το να παραδοθώ σε αυτή τη μάχη, ίσως να είναι κρίσμο. Θέλω επειγόντως ζάχαρη!
Καταβροχθίζω τα πάντα. Και εννοώ τα ΠΑΝΤΑ! Μετατρέπομαι σε ένα άγριο ζώο της φύσης, καταναλώνοντας όσα πολλά φρούτα και χυμό ζάχαρης αντέχω. Κυριολεκτικά, τρώω για να ζήσω!
Καθώς συνεχίζω να παρατηρώ το σάκχαρο μου να κατεβαίνει όλο και περισσότερο για αρκετά λεπτά ακόμα, αρχίζω να αναρωτιέμαι αν είναι ήδη πολύ αργά και πρέπει να καλέσω το ασθενοφόρο να με πάει στα επείγοντα, προτού λιποθυμήσω στο πάτωμα.
Και εκείνη τη στιγμή, σαν να αναγεννάται το σώμα μου από τις στάχτες, ξαφνικά νιώθω τον εαυτό μου να επανέρχεται στη ζωή. Η συγκέντρωση μου αρχίζει να επιστρέφει, και παράλληλα κάνω μια δοκιμή για να δω ένα θετικό νούμερο στον μετρητή μου και ναι, τα σάκχαρα μου άρχισαν να κατευθύνονται στη σωστή κατεύθυνση! Μια ευπρόσδεκτη αίσθηση ηρεμίας και χαλάρωσης αρχίζει να κυλά μέσα μου. Είμαι εντάξει τώρα.
Ώρα για ύπνο…”
