Οι άνθρωποι με διαβήτη χρειάζονται την ινσουλίνη και τα φάρμακα τους για να παραμείνουν υγιείς. Πολλοί κρατούν προμήθειες σε περίπτωση ανάγκης. Άλλοι το προσπαθούν, αλλά δυστυχώς, αυτά τα αντικείμενα είναι πανάκριβα και απλά δεν είναι προσβάσιμα για αυτούς. Πρόσφατα έριξα μια ματιά στο συρτάρι (καλύτερα πείτε το μια ολόκληρη ντουλάπα) με τις προμήθειες μιας διαβητικής φίλης και είχα μείνει αναύδη με το πόσα πράγματα είχε μέσα. Με έκανε να αναρωτιέμαι “τι θα γινόταν αν”…
Ο κόσμος σήμερα είναι ένα τρομακτικό μέρος. Μεταξύ των ανησυχιών για τρομοκρατικές επιθέσεις και πυροβολισμούς στα σχολεία, το μυαλό αρχίζει πραγματικά να αναρωτιέται. Θυμάμαι την πρώτη μου φορά που ένιωσα ευάλωτη μετά τη διάγνωση του διαβήτη. Ήμουν στο μετρό και κολλήσαμε σε ένα τούνελ. Είναι εντελώς διαφορετικό να κολλήσεις σε μια στάση που μπορείς να βγεις αν υπάρχει επείγον πρόβλημα, και άλλο μέσα στο τούνελ, που με έκανε να αισθανθώ όπως ποτέ άλλοτε.
Πριν γίνει η διάγνωση του διαβήτη, ένα περιστατικό σαν και αυτό θα με έκανε να αισθανθώ κλειστοφοβικά και λίγο ανήσυχα. Και αυτό παρότι δουλεύω στην πόλη για περίπου 10 χρόνια. Αν δεν έχετε μπει σε ένα μετρό του Μανχάταν, αφήστε με να σας κάνω μια απεικόνιση. Όλα τα βαγόνια είναι γεμάτα, ώστε να μη χωράει ούτε μύγα. Όχι απλά δεν υπάρχει κάθισμα, δεν υπάρχει ούτε χώρος για τους ορθίους. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να στοιβάζονται χωρίς σεβασμό για τον προσωπικό χώρο του άλλου. Και αν έχετε μπει σε κάποιο μετρό σε μεγάλη πόλη, ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ.
Μέσα στο βαγόνι είχε απίστευτα μεγάλη θερμοκρασία, και ήδη είχα ιδρώσει, αλλά άρχισε ταυτόχρονα να τρέχει και κρύος ιδρώτας. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο γρήγορα που ένιωθα τη δόνηση στο στήθος μου. Αμέσως σκέφτηκα “Ωχ όχι, θα έχω υπογλυκαιμία“. Στην πραγματικότητα δεν είχα, αλλά πιστεύω ότι είχα μια μικρή κρίση πανικού.
Το μυαλό μου άρχισε να δουλεύει σε γρήγορους ρυθμούς, “Αν είμαι χαμηλά και δεν έχω άλλες καραμέλες πάνω μου;“, “Αν είμαι πολύ χαμηλά και λιποθυμήσω; Κανένας δεν θα ξέρει ότι έχω διαβήτη και δεν θα γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν.”, “Αν κάποιος κλέψει την τσάντα μου και μαζί πάρει όλα τα υλικά μου;“.
Προσπάθησα να ηρεμήσω με μερικές ασκήσεις αναπνοής που σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή, και τελικά η καρδιά μου ησύχασε. Ξεκίνησε παράλληλα το τρένο και έφτασα σπίτι ασφαλής. Αλλά με έκανε να σκέφτομαι όλες αυτές τις φορές που νιώθω απίστευτα ευάλωτη και, ειλικρινά, φοβισμένη.
Πυρηνική βόμβα. Να με πιάσουν ως όμηρο. Να με απαγάγουν. Το ταξίδι σε ξένες χώρες. Να κολλήσω στην κίνηση για ώρες. Να είμαι στο αεροπλάνο με τα υλικά και τα φάρμακα μου στο αμπάρι με τις βαλίτσες (το έμαθα το μάθημα μου με αυτό, πάντα μπαίνω νωρίς για να βρίσκω χώρο από πάνω). Και το πιο συχνό απ’ όλα που μου φέρνει άγχος είναι, να εμπλακώ σε ατύχημα στο δρόμο για το εστιατόριο ενώ έχω κάνει την ινσουλίνη στο σπίτι… Κανένας δεν θα ξέρει ότι τρέχει η ινσουλίνη. Και η λίστα συνεχίζεται.
Ο διαβήτης δεν είναι για τους αδύναμους. Δεν πρέπει να παλεύουμε μόνο με την φυσική ταλαιπωρία που μας βάζει κάθε μέρα σε τρυπήματα στα χέρια και στα πόδια, αλλά πρέπει να ασχοληθούμε και με τη συναισθηματική και ψυχική αγωνία.
Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να είμαστε προετοιμασμένοι, υπεύθυνοι και έτοιμοι για οτιδήποτε βρεθεί στο δρόμο μας.
