Είδα το μήνυμα και μου ξύπνησε μνήμες. Έτσι κι αλλιώς έχει περάσει μόνο ένας χρόνος από τότε που έφαγα ξύλο, με το κεφάλι μου να τρέχει αίματα και το μάτι μου να μην ανοίγει από τις μπουνιές. Από την απίστευτη βία που δέχτηκα πισώπλατα από 5, 6 νεαρούς που μου επιτέθηκαν χωρίς λόγο, με έβαλαν κάτω και μέχρι και το τραπέζι της κρεπερί σήκωσαν και μου το έφεραν στο κεφάλι, μέχρι να δούνε ότι «δεν είμαι αυτός» που ψάχνανε. Και όλα αυτά με την απόλυτη ανοχή των ανθρώπων της Κρεπερί στην πλατεία Εξαρχειων.
Ήταν θαύμα που δεν έχασα τις αισθήσεις μου, ήταν θαύμα που δεν με σκότωσαν, ήταν θαύμα που δεν μου άφησαν μόνιμο κουσούρι, όμως μου άφησαν μια τραυματική εμπειρία την οποία ακόμα παλεύω να ξεπεράσω και κάθε φορά που έστω και πιτσιρίκια για χαβαλέ κάνουν σαν παιχνίδι «ομαδικό ντου» και γελάνε, δεν μπορώ να ξεχωρίσω το γέλιο από την επίθεση και παθαίνω πανικό και ανεβαίνει το σάκχαρο απότομα και στεγνώνει το στόμα μου αυτόματα και θέλω να βρεθώ σε κάποιο ασφαλές μέρος για να ηρεμήσω.
Οι τραυματικές εμπειρίες είναι ψυχολογικά δύσκαμπτες. Καταχωρούνται σε ένα σημείο του εγκεφάλου, εκεί που έχει χαράξει ένα μονοπάτι το μυαλό σου και τις τοποθετεί. Από τα πρώτα σου παιδικά τραύματα η μνήμη χαράζει δρόμο και πάνω σε αυτό, στο κουβάρι της παιδικής ηλικίας σου, πατάνε όλες οι μετέπειτα τραυματικές σου εμπειρίες. Έτσι μια νέα τραυματική εμπειρία ενεργοποιεί όλους τους παλιούς σου φόβους ταυτόχρονα. Το μυαλό είναι ένα υπέροχο δυνατό όργανο, τόσο δυνατό που είναι δύσκολο να του «ξεφωλιάσεις» τα δεδομένα και να τα επανατοποθετήσεις σωστά. Ό,τι χαράζει σε πορεία, το ακολουθεί πιστά και κάθε καινούργιο τραύμα το εναποθέτει σε εκείνο το «κουβάρι» όλων των παλιών τραυμάτων!
Ο Νίκος Δρογώσης, αδερφός του τραγουδιστή Στάθη Δρογώση, έχει διαβήτη από την παιδική του ηλικία. Τον γνώρισα από τον αδερφό του, μιας και συνεργαζόμασταν στενά στο Mindradio.
Για όσους θυμούνται, το ιντερνετικό ραδιόφωνο Mindradio ήταν το μοναδικό ραδιόφωνο στην Ελλάδα που είχε εκπομπή αποκλειστικά για άτομα με Διαβήτη, τις Γλυκιές Εμπειρίες.
Στον ίδιο σταθμό έκανε εκπομπή και ο Στάθης Δρογώσης. Ο αδερφός του ο Νίκος είχε εργαστεί εκεί για ένα διάστημα και έτσι γνωριστήκαμε. Μάλιστα ο Στάθης ήταν τόσο ευαισθητοποιημένος στο θέμα του διαβήτη που και στην εκπομπή Γλυκιές Εμπειρίες είχε βγει, αλλά και στην εκδήλωση του Glykouli στον Ιανό είχε έρθει και είχε τραγουδήσει.
Όταν διάβασα, το μήνυμα του Νίκου Δρογώση, στον τοίχο του στο Facebook, αυτόματα βούρκωσα. Όποιος άνθρωπος και αν ήτανε θα με είχε ευαισθητοποιήσει το τι πέρασε, ποσό μάλλον κάποιος που ξέρω.
Έχει τεράστια διαφορά να μαθαίνεις για μια φοβιστική εμπειρία ενός αγνώστου απ’ ότι όταν αυτή η εμπειρία συμβαίνει σε κάποιον που γνωρίζεις, ξέρεις πως μιλάει, ξέρεις πως εκφράζεται, ξέρεις τον άνθρωπο και ξέρεις και τον διαβήτη που έχει και ξέρεις πόση διαφορά κάνει ένας διαβήτης σε όλη του και σε όλη σου την ζωή, ποσό μάλλον σε καταστάσεις που το σώμα από εξωτερικό παράγοντα μπαίνει σε συναγερμό κινδύνου. Όταν γνωρίζεις τον άλλον, η εικόνα που μπορεί και δημιουργεί το μυαλό μας είναι πολύ πιο δυνατή από όταν η πληροφορία αφορά κάποιον άγνωστο, γιατί στην περίπτωση του γνωστού έχεις περισσότερα δεδομένα. Όταν δε τα δεδομένα αυτά έρχονται και ταυτίζονται και με άλλες κοινές εμπειρίες, διαβήτης, Εξάρχεια, βία, τότε εκ των πραγμάτων αυθόρμητα αναπαράγεις και ζεις λίγο από αυτήν την φρίκη που έζησε. Σας παραθέτω το ποστ του Νίκου.
“Παιδιά στα εξάρχεια στην οδό Μπουμπουλίνας και Κουντουριώτη, ώρα 12.15, μου επιτεθήκανε τρεις άγνωστοι και με ληστέψανε, μου πιάσαν τον λαιμό, αδρανοποιήσαν τα χέρια και με απειλή μαχαιριού μου είπαν “σουτ”, μου πήραν κινητό και ενα synth nord electro 2. Ηταν πολύ επιθετικοί και ήθελαν να με μαχαιρώσουν αν αντιδρούσα,για ενα δευτερόλεπτο αντέδρασα μόνο μετά σταμάτησα και τους άφησα να τα πάρουν γιατί θέλανε να με καρφώσουνε. Δεν εχω κινητό οπότε εισερχόμενα μόνο μηνύματα στο fb μπορώ. Μην αντιδράτε απότομα αν ειναι πολλά άτομα, απλά σε μαχαιρώνουν και πας στον Άγιο Πέτρο. Χαίρομαι που είμαι καλά και ζωντανός. Ηταν πολύ επικίνδυνη η φάση….”
Τα Εξαρχεια, πλέον, είναι μια επικίνδυνη περιοχή. Παλιά ήταν επικίνδυνη για αυτούς που φοβόντουσαν τα επαναστατικά μυαλά, παλιά ήταν το κέντρο αντίστασης της πόλης, παλιά ήταν το καζάνι των ιδεών που έβραζε, παλιά ήταν ο πυρήνας της αντίδρασης όσων θέλαμε έναν καλύτερο κόσμο, παλιά ήταν το σπίτι μου για πολλά χρόνια και πλέον το σπίτι μου λεηλατείται, όπως και τόσα άλλα πράγματα στις μέρες μας.
Πολλοί θα θεωρείτε ότι τα Εξάρχεια ήταν από πάντα επικίνδυνα, όμως για εμένα, τα Εξάρχεια ήταν το πιο ασφαλές μέρος της πόλης για ανήσυχα μυαλά. Στα Εξάρχεια είχες μόνο να φοβάσαι τους «μπάτσους» και ποτέ τον κόσμο που εμπλούτιζε την γειτονιά, αυτός ο κόσμος ήταν υπέροχος και αλληλέγγυος και ήταν η δεύτερη οικογένεια σου.
Όπως τόσα πράγματα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο, έτσι και τα Εξάρχεια έχουν αποδομηθεί και παρόλο που η Επιτροπή πρωτοβουλίας κατοίκων Εξαρχείων, είναι ένα απίστευτα υπέροχο δυναμικό κομμάτι που προσπαθεί να δώσει στην γειτονιά τα στοιχεία που τις αξίζουν, η διαφθορά, οι συμμορίες, τα συμφέροντα, έχουν μετατρέψει τα όμορφα Εξάρχεια σε επικίνδυνη περιοχή.
Η Αθήνα και κάποιες περιοχές, ποτέ δεν ήταν τόσο επικίνδυνες όσο είναι σήμερα. Όχι, δεν φταίνε οι μετάναστες, εξ’ άλλου από τα επίσημα αρχεία της Ελληνικής Αστυνομίας τα στατιστικά που δίνει για τα εγκλήματα, δεν βλέπεις λιγότερους Έλληνες, το αντίθετο μάλιστα. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτό που φταίει είναι η οικονομική ανέχεια, η κρίση, η διάλυση του κράτους πρόνοιας.
Σε όποιον άνθρωπο και αν συνέβαινε αυτό, θα αποτελούσε μια τραυματική εμπειρία. Όταν δε αυτός άνθρωπος από μικρό παιδί ζει και μεγαλώνει με ένα διαβήτη να κυλάει στο κορμί του, με ένα διαβήτη να «σφυρίζει» αλάρμ και κίνδυνο πολλές φορές μέσα στο μήνα, ένας εξωτερικός επικίνδυνος παράγοντας, αποτελεί πολύ δυνατό συναγερμό! Με έναν διαβήτη τύπου 1, εικοσιτετράωρο, μόνιμο, συνεχόμενο, να σε κρατάει σε εγρήγορση μην σου ξεφύγει και πάει ψηλά ή σε ρίξει χαμηλά, ένα επιπρόσθετο μαχαίρι στο λαιμό, τρεις αγριεμένοι άντρες να σε έχουν περικυκλώσει και να είναι έτοιμοι να στο μπήξουν στο λαρύγγι, το σώμα, η ψυχή σου και η καρδιά σου χτυπάει «κόκκινα» έτσι κι αλλιώς!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Νίκος φέρθηκε σωστά, ο Νίκος ως άνθρωπος που ζει με τον διαβήτη του και καθημερινά καλείτε να πάρει αποφάσεις σημαντικές για την ζωή του, όπως το τρομερά σημαντικό, πόσες μονάδες ινσουλίνης να κάνει, ένας λάθος υπολογισμός των μονάδων ινσουλίνης σε φέρνει σε κατάσταση απειλητική για την ζωή σου, ο Νίκος και ο κάθε άνθρωπος που έχει διαβήτη, γνωρίζει πολύ καλά την ασταμάτητη ευθύνη της κάθε ώρα της ημέρας απέναντι στον εαυτό του για να κρατηθεί ζωντανός και αυτό το ήξερε πολύ καλά και έπραξε απίστευτα σωστά!
Η εμπειρία που έζησε είναι τραυματική και όπως συμβαίνει με όλα τα θύματα τραυματικών εμπειριών, εφόσον ζούνε, έχουν να ξεπεράσουν το ψυχολογικό τραύμα που κάθε φορά θα ξυπνάει τη μνήμη και θα αναστατώνει το σώμα σε οποιαδήποτε παρεμφερή θύμηση.
Μια χρόνια νόσος με 24ωρη, αδιάκοπη παρακολούθηση, η οποία σε φέρνει συχνά σε καταστάσεις απειλητικές για την ζωή σου, είναι μια τραυματική, μεγάλη εμπειρία εξ’ορισμού. Δεν χρειαζόμαστε και άλλες τέτοιες εμπειρίες που θα μπορούσαμε να τις είχαμε αποφύγει, όχι αν δεν προχωρούσαμε νύχτα στην πόλη μας, αλλά αν η πόλη και οι δομές της λειτουργούσαν σωστά.
Ξέρω ότι η ιστορία ενός ανθρώπου που έπεσε θύμα κλοπής με μαχαίρι, μπορεί να περάσει απαρατήρητη, γιατί με τα τόσα, μα τόσα πολλά άσχημα που γίνονται καθημερινά έχουμε πλέον μουδιάσει, αν όμως σκεφτείτε ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε ένα δικό σας άτομο, ίσως αναγνωρίσετε εκείνο το συναίσθημα της ενσυναίσθησης που κρύβεται μέσα σας.
Ας κάνουμε αυτόν τον κόσμο ασφαλή για όλους μας.
Υ.Γ. Έχοντας με τον Νίκο την προσωπική σχέση που σας περιέγραψα παραπάνω, του μίλησα και με ενημέρωσε ότι του έκλεψαν μέχρι και το διαβητόμετρο που είχε μαζί του.
Μαρία Κ.
